ตอนที่ 101 : {Accidentally}=[63]-[สายเกิน]
หลังจากที่ทะเลาะกับซีวอนที่มหาลัยไปในวันนั้น ฮยอคแจก็หลีกเลี่ยงที่จะเจออีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด เพราะรู้ดีว่าถึงเจอก็มีแต่จะทะเลาะกันมากขึ้น
บางที ห่างกันดูบ้าง อาจจะทำให้เราเข้าใจกันและกันมากขึ้นก็ได้
วันนี้จีวอนโทรมาชวนเค้าออกมาเดินเล่นที่ห้างแก้เซ็ง ซึ่งตัวเค้าเองก็ไม่อยากนอนอยู่บ้านให้ฟุ้งซ่านด้วย จึงตกปากรับคำทันที
“พี่ฮยอคแจ การเรียนมหาวิทยาลัยนี่สนุกมั้ยคะ” จีวอนชวนอีกฝ่ายคุย
“มันก็ทั้งสนุกทั้งเหนื่อยนั่นล่ะ ม.ปลายก็อีกแบบหนึ่ง แต่พอมามหาลัยมันก้ต้องรับผิดชอบอะไรเยอะขึ้น เราเลือกจะเรียนต่อด้านไหนนะ”
“คงเป็นศิลปะนั่นล่ะค่ะ เพราะถึงยังไงพี่ซีวอนก็คงเข้ามารับช่วงต่อกิจการทั้งหมดของคุณพ่ออยู่แล้ว”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ มันก็ถือว่าเป็นของเราด้วย จะไม่มาทำงานด้านนี้เลยหรอ”
“จีวอนไม่ค่อยชอบพวกบริหารเท่าไหร่น่ะค่ะ อยากเปิดร้านเป็นของตัวเองมากกว่า” หญิงสาวพูดอย่างอายๆ
“แต่ถึงยังไงพ่อเราก็ต้องให้มาเปิดในห้างนี้อยู่ดีนั่นล่ะ เชื่อพี่เถอะ”
“ก็ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันค่ะ”
“พูดไปเรื่อยนะเราเนี่ย” ฮยอคแจดุอย่างไม่จริงจังอะไร
เดินดูอะไรกันไปได้สักพัก จีวอนก็เริ่มถามเข้าประเด็น
“พี่ฮยอคแจกับพี่ซีวอน เอ่อ...ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าคะ”
ฮยอคแจหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย เมื่อต้องพูดถึงคนรักของตัวเอง
“ก็คงงั้นมั้ง”
“มันร้ายแรงมากเลยหรอคะ”
“ก็ไม่รู้สิ เอาจริงๆพี่เองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรอยู่ดี”
“จีวอนแค่อยากรู้น่ะค่ะ เพราะเดี๋ยวนี้พี่ซีวอนโมโหบ่อยจังเลย”
“ก็ตามนั้นนั่นล่ะ พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเป็นบ้าอะไร” ฮยอคแจยักไหล่
“พี่เค้าหงุดหงิดใส่ทุกคนในบ้านเลยล่ะค่ะ แม้แต่จีวอนเองก็ยังเข้าหน้าไม่ค่อยติดเลย”
“เฮ้อ ปล่อยให้มันบ้าไปคนเดียวซักพักก็แล้วกัน สงสัยจะเข้าสู่วัยทองก่อนวัยอันควร”
“พี่ฮยอคแจนี่ก็นะ ยังจะมาพูดจาติดตลกอีก จีวอนเครียดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก” ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นการปลอบใจจีวอนหรือเป็นการปลอบใจตัวเองกันแน่
ฮยอคแจเริ่มเหนื่อยแล้วจริงๆ กับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เค้าได้เรียนรู้จากเรื่องนี้แล้วล่ะว่า การที่คนสองคนจะสร้างความสัมพันธ์กันนั้น รักอย่างเดียวมันอาจจะยังไม่พอก็ได้
รักไม่เท่าเข้าใจจริงๆ
ฮยอคแจและจีวอนจบหัวข้อสนทนาที่เกี่ยวข้องกับซีวอนไว้เพียงเท่านี้ จากนั้นจึงพากันเดินดูของต่างๆต่อ เพื่อลดบรรยากาศเศร้าๆ
“พี่ฮยอคแจ จีวอนอยากเข้าไปดูตุ๊กตาร้านนี้” หญิงสาวชี้ไปที่มุมหนึ่ง
“โอเคๆ ไปดูกันก็ได้” ฮยอคแจตามใจน้องสาวที่รัก แต่เมื่อเดินไปถึงก็มีใครอีกคนเดินสวนออกมาก่อน
“อ้าว...” ฮยอคแจร้องงงๆ
“เจอกันบ่อยเกินไปนะ” เทมโป้ยิ้มเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของตัวเอง
จีวอนตั้งแง่ไม่ดีกับอีกฝ่ายทันที ไม่รู้สิเพราะแค่อยู่ใกล้ๆเค้าก็รู้สึกถึงรังสีไม่ดีจากคนๆนี้ได้แล้วล่ะ
“ทำท่าเหมือนรังเกียจชั้นอย่างนั้นล่ะ” ฮยอคแจทำเสียงไม่พอใจ
“เปล่านะครับ ผมออกจะดีใจที่ได้เจอคุณ”
“นายไม่เหมาะกับร้านตุ๊กตานะ” ฮยอคแจออกความเห็น
“ผมมาซื้อให้พี่สาวน่ะครับ”
“ดูท่านายจะรักพี่สาวนายสุดๆเลยนะ”
“แน่สิครับ รัก...มากๆเลย” เทมโป้เน้นเสียง
“เอ่อ พี่ฮยอคแจคะ จีวอนขอเข้าไปดุของในร้านก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบผละออกไปทันที เพราะรู้สึกไม่ดีเลย ที่ต้องอยู่ใกล้ๆผู้ชายที่มีดวงตาไม่เป็นมิตรคนนี้
ฮยอคแจงงกับท่าทีของจีวอนก่อนจะหันกลับมาคุยกับเทมโป้ต่อ
“แล้ววันนี้บอดี้อาร์ดไปไหนซะล่ะครับ”
“กวนประสาทชั้นอีกแล้วนะ”
“เปล่า ผมถามจริงๆ”
“ไม่รู้มัน” ฮยอคแจทำหน้าเศร้า
“ทำหน้าแบบนี้อีกแล้ว ผมบอกแล้วไงว่าคุณน่ะยิ้มแล้วน่ารักกว่า”
“ยิ้มไม่ค่อยออกแฮะช่วงนี้” ฮยอคแจถอนหายใจก่อนจะเงียบไปทั้งคู่สักพักหนึ่ง
“ไปเที่ยวกับผมมั้ย” เทมโป้ลองชวน
“ไปไหน?”
“ผมไม่ได้คิดอะไรนะ แค่ไม่อยากเห็นคุณเศร้า ไปนั่งรถรับลมเย็นๆหน่อยมั้ยล่ะ?”
ฮยอคแจฉุกคิดเล็กน้อย
“หรือถ้าคุณไม่ไว้ใจผม จะถือมีดอีกครั้งเหมือนตอนที่อยู่ญี่ปุ่นก็ได้นะ”
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ไปก็ได้” ฮยอคแจเองก็อยากพิสูจน์ให้ซีวอนได้เห็นเหมือนกันว่าสิ่งที่เจ้าตัวเข้าใจนั้นมันผิด!
จีวอนเดินออกจากร้านมาหลังจากที่ไม่อยากเปล่าให้ทั้งคู่อยู่คุยกันนานนัก
“เอ่อ จีวอน เดี่ยวพี่จะออกไปกับเพื่อนหน่อยนะ จีวอนกลับเองได้ใช่มั้ย”
“พี่จะไปไหน แล้วพี่ซีวอนรู้รึยังคะ” จีวอนทำหน้าตกใจ
“ฝากบอกมันด้วยก็แล้วกันนะ” ฮยอคแจบอกปัด
“อย่าไปเลยนะคะพี่” จีวอนพยายามขอร้อง
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เทมป์ก็เป็นเพื่อนพี่คนหนึ่งเหมือนกัน” ฮยอคแจบอก ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับอีกคน ทิ้งให้จีวอนได้แต่ยืนใจไม่ดี
ก่อนจะรีบโทรหาพี่ชายของตัวเองทันที!
“นายนี่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์เป็นชีวิตจิตใจจริงๆนะ” ฮยอคแจมองพาหนะคู่ใจของอีกฝ่ายแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา
“มันสะดวกดีนี่ครับ คุณหนู” เทมโป้ยื่นหมวกกันน็อกให้
ออกรถมาซักพักฮยอคแจก็พบว่าตัวเองรู้สึกแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่าไร้การโทรตามจากคนที่ปกติต้องกดจนมือถือแทบพัง ก็เพราะเค้าโดนยึดเครื่องมือสื่อสารไปแล้วนี่นา
สมน้ำหน้านายแล้วล่ะ ซีวอน!
“อยากไปตกปลามั้ย คุณหนู” เทมโป้ชะลอความเร็วของรถลงแล้วเอ่ยถาม
“ตอนนี้เนี่ยนะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ชั้นยังไม่เคยลองตกดูเลยนะ แต่ก็อยากลองอยู่เหมือนกัน”
“ใกล้ๆอพาร์ทเม้นท์ผมมีบ่อตก งั้นเราแวะไปเอาเบ็ดที่ห้องผมแล้วไปตกปลาแข่งกันมั้ย ใครแพ้เลี้ยงข้าวมื้อใหญ่”
“ได้เลย!!!!” ฮยอคแจมัวแต่สนุกจนลืมระวังตัว
เมื่อรู้ตัวอีกทีก็คือเดินตามอีกฝ่ายมาจนถึงห้องภายใต้คอนโดหรูเรียบร้อยแล้ว
“นายเองก็รวยใช่ย่อยนะเนี่ย” ฮยอคแจมองไปรอบๆห้อง
“ไม่หรอกครับ คุณหนูก็พูดเกินไป อ้ะ กินน้ำก่อน” เทมโป้รินน้ำเย็นจากขวดให้อีกฝ่าย
“ขอบใจๆ” ฮยอคแจรับมาดื่มด้วยความกระหายจนหมดแก้ว
“รออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมไปหาคันเบ็ดก่อน” เทมโป้ เดินออกไปอีกทาง ปล่อยให้ฮยอคแจนั่งรอที่โซฟาคนเดียว
เวลาผ่านไปจนฮยอคแจเริ่มสงสัย จึงเอ่ยเสียงเรียกอีกฝ่าย
“เทมป์.....” ก่อนจะพบว่าตัวเองพลาดครั้งยิ่งใหญ่แล้วล่ะ เพราะว่าตอนนี้ส่วนที่ขยับได้ในร่างกายมีเพียงหัวเท่านั้น เพราะร่างกายตั้งแต่คอลงไปเกิดอาการชาจนขยับหรือบังคับเองไม่ได้ ไร้เรี่ยวแรงไปหมด
“โอ๊ะโอ ออกฤทธิ์ทันใจเหมือนกันนะตัวนี้” เทมโป้ เดินออกมาจากห้องนอนตรงมาหาร่างบางทันที
“นี่มันอะไรกัน” ฮยอคแจเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ผมเสียใจจริงๆนะที่ต้องทำแบบนี้” อีกฝ่ายยักไหล่
“นายต้องการอะไร...”
“ต้องการแก้แค้นนายยังไงกันล่ะ!!!” ไม่ใช่เสียงของเทมโป้ แต่กลับเป็นเสียงแหลมของผู้หญิงอีกหนึ่งคนที่ก้าวเข้ามายืนข้างๆ
“ชเว มินอา!!!!” ฮยอคแจถึงกับอึ้ง
“ไง ยังจำชั้นได้อยู่อีกหรอลี ฮยอคแจ!” อีกฝ่ายมองฮยอคแจราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นี่มันแผนของเธอใช่มั้ย?” ฮยอคแจพูดอย่างแค้นใจ
“ใช่! นายกล้าดียังไงมาแย่งซีวอนไปจากชั้น ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธชั้นทั้งนั้นล่ะ แต่สุดท้ายผู้ชายสุดเพอร์เฟ็คคนนั้นเค้าก็เลือกนาย นายมีดีอะไรสู้ชั้นได้กันห๊า!”
“ซีวอนไม่มีวันรักเธอ” ฮยอคแจเน้นช้าๆ
“เค้าก็จะต้องเลิกรักแก!”
“ไม่มีทาง!!” ฮยอคแจพูดอย่างมั่นใจ
“เค้าต้องเลิกรักนายแน่ ถ้าได้รู้ว่าสุดที่รักของเค้า นอนกับผู้ชายคนอื่นอย่างเร่าร้อนน่ะ นายก็จะสกปรก ทุเรศ ไม่มีทางที่ซีวอนจะเลือกคนอย่างนาย!” มินอาพูดอย่างสะใจ
“เธอหมายความว่ายังไง” ฮยอคแจถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะได้รับการเฉลยเมื่อเทมโป้ยกกล้องวิดีโอพร้อมขาตั้งมาตั้งไว้ที่มุมหนึ่ง
“ขอบใจมากนะ ที่รัก...” มินอาเดินเข้าไปหาเทมโป้พร้อมกับประกบจูบอย่างเร่าร้อน ฮยอคแจมองภาพนั้นอย่างตะลึง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะฮยอคแจ พี่น้องเค้าจะแสดงความรักต่อกัน มันผิดตรงไหน” มินอาหัวเราะ ก่อนจะสอดมือเข้าไปไล้เรียอารมณ์ของชายหนุ่ม
“เอาแค่ไหนครับ....พี่....” เทมโป้มองอีกฝ่ายอย่างบูชา
“เอาให้มันจำไปตลอดชีวิตเลยว่า อย่ากล้ามาเทียบกับคนอย่างชั้นอีก นายทำได้ใช่มั้ย” มินอามองอีกฝ่ายด้วยความปรารถนา
“ทำน่ะผมก็กลั้นใจทำได้ แต่...” เทมโป้มองมาที่ฮยอคแจอย่างรังเกียจ
“ฝืนใจทำหน่อยนะ แล้วชั้นจะมาล้างความทุเรศออกให้” หญิงสาวภายใต้คราบเครื่องสำอางลูบผ่านเป้ากางเกงของอีกฝ่ายอย่างยั่วยวน ก่อนจะหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องไป
ฮยอคแจมองมาที่เทมโป้อย่างหวาดกลัว
“เรามาสนุกกันเถอะครับ คุณหนูฮยอคแจ” เทมโป้ถอดเสื้อของตัวเองออก
“อย่านะเทมป์ เราเป็นเพื่อนกันนะ” ฮยอคแจอยากจะหนีแต่ก็ขยับตัวไม่ได้เลย
“นั่นสินะ...แต่ขอโทษที ที่มินอาสำคัญต่อผมเหนือทุกสิ่ง!” เทมโป้กระชากเสื้อของอีกฝ่ายออกจนขาดวิ่น ก่อนจะเลื่อนมือไปปลดกางเกงพร้อมบ็อกเซอร์ลงด้วย
“อย่า!!!!” ฮยอคแจหวาดกลัวจนต้องร้องไห้ออกมา
“ไม่ต้องกลัวครับคุณหนู กับผู้ชายผมก็เคยลองมาบ้าง แต่ต้องขอโทษทีนะครับที่ผมอาจจะทำอย่างอ่อนโยนไม่เป็น เพราะส่วนใหญ่ผมจะได้พวกผู้ชายขายตัวมานอนแก้เซ็งด้วยน่ะ ของดีๆแบบคุณหนูเนี่ย ไม่เคยมีมาหรอกครับ” เทมโป้ไล้มือไปทั่วผิวกายของฮยอคแจอย่างจาบจ้วง
“อย่ามาจับชั้น! ชั้นเกลียดแก เอามือออกไปจากตัวชั้น” อยอคแจกรีดร้องทั้งน้ำตา
“ร้องไปเถอะ! ร้องให้กล้องเห็นหน้านายชัดๆ อยากจะรู้เหมือนกันว่าพ่อแม่นายยังจะยืนอยู่บนธุรกิจได้อีกมั้ย ถ้าลูกชายคนเดียวเป็นตัวเอกของคลิปโป๊น่ะ” เทมโป้หัวเราะอย่างสะใจก่อนจะตรงเข้ากุมแก่นกายของร่างบางเอาไว้อย่างแรง ก่อนจะลงมือบีบจนเป็นรอยนิ้วมือ
“โอ๊ย! ชั้นเจ็บ! ปล่อยชั้น!!!!” ฮยอคแจร้องไห้อย่างเจ็บปวด ก่อนจะต้องหันหน้าหนี เมื่ออีกฝ่ายพยายามจะเข้ามาจูบตนเอง
เทมโป้ละความสนใจจากริมฝีปากสีแดงมาเป้นผิวขาวซีดทั้งตัว จึงลงมือขบกัดไปทั่วทั้งร่างทันที
“โอ๊ย...ฮือๆ...ซีวอน! ช่วยด้วย!!! อย่ามายุ่งกับชั้น ไปให้พ้น โอ๊ย!” ฮยอคแจร้องออกมาอย่างทรมาน เมื่ออีกฝ่ายกัดไปทั่วตัวของเค้าจนเป็นรอยฟันไปหมด ส่วนแก่นกายของเค้าตอนนี้ก็บวมแดงจากน้ำมือของเทมโป้
“ร้องให้ตายมันก็มาช่วยคุณไม่ได้หรอก ร้องไปเลย! เอ้า ร้องสิ!!!” เทมโป้จิกเข้าที่ปลายแก่นกายของฮยอคแจ พร้อมกับผลักอีกฝ่ายให้นอนราบลงกับพื้นห้อง
“อ๊าสสสสส์!!!” ฮยอคแจร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วมด้วยเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแต่ความเจ็บปวดและหวาดกลัวเพียงเท่านั้น
“หวังว่าไอ้ซีวอนมันจะฝึกคุณหนูมาดีนะครับ ผมจะได้มุดเข้าไปไม่ยาก เทมโป้ที่ตื่นตัวตั้งแต่ถูกมินอาเล้าโลมงัดแก่นกายของตัวเองออกมาสร้างความผวาให้กับฮยอคแจ
มือหยาบกางขาของร่างบางออกอย่างแรงก่อนจะจ่อส่วนปลายเข้าที่ช่องทางสีชมพู
“แม่งเอ๊ย!” เทมโป้สบถอย่างขัดใจ เพราะจะเสือกกายยังไง ช่องทางของฮยอคแจก็ไม่รับเค้าเข้าไปอยู่ดี
“โอ๊ย!!” ฮยอคแจร้องไห้ปานจะขาดใจ
“ทำไมแม่งคับจังวะ...” แววตาคมกวาดไปทั่วห้องแถวนั้น แล้วก็พบเข้ากับหวีที่มินอาน่าจะหยิบออกมาจากห้องนอน จึงยิ้มอย่างมาดร้ายแล้วคว้าส่วนด้ามที่เรียวยาวมาถือเอาไว้
ฮยอคแจเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับตนเอง
“เอาล่ะครับคุณหนู อดทนนิดนึง” เทมโป้หัวเราะก่อนจะสอดด้ามหวีนั้นเข้าช่องทางที่คับแคบของฮยอคแจจนสุดด้าม
“อ๊าก!!” ฮยอคแจแหงนหน้าเชิดขึ้นด้วยความเจ็บ
น้ำตาพรั่งพรูมารวมกันอย่างทรมาน ในใจเห็นเพียงแต่ภาพใบหน้าของซีวอนเพียงเท่านั้น
ซีวอนมึงอยู่ที่ไหนมาช่วยกูที กูกลัว....
กูขอโทษที่ไม่เชื่อฟังมึง มาช่วยกูที...
*************************************
=[]=!! ผีอะไรเข้าสิง อัพเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ ^^'
อากาศหนาวกันบ้างรึยังจ๊ะคนอ่านจ๋า ทับแก้ว (นครปฐม) หนาวบ้างร้อนบ้างสลับกันไป
ขอโทษที่ไอ้จีน ทำตัวเป็นนินจานะจ๊ะ แวบไปแวบมา เรียนหนักมาก!!
ใครกำลังจะเข้ามาอักษรศาสตร์เนี่ย คิดดีๆนะ (อย่าไขู่น้องงงงง) 555
แต่พอมาที่นี่ ได้เรียนเรื่องภาษาจริงๆรู้สึกเลยว่า ตัวเองยังมีข้อบกพร่องอีกเยอะ
ในขณะเดียวกันก็รู้สึกคิดถึงทุกคนมากๆ เลยคิดอยู่ว่า ... กลับมาแต่งฟิคดีมั้ย? *O*!
หายไปน๊านนานขนาดนี้ ทุกคนจะลืมกันรึยังหว่า? เราแก่เกินไปรึยัง? 55555'
ปล. จีนจะทำการรีปริ๊นท์ฟิคเพื่อมาเก็บไว้ของตัวเอง (อยู่มาห้าหกปีไม่เคยได้เห็บไว้กับตัว)
เลยถามเผื่อๆนะจ๊ะ พอดีจะไปเดินเล่นงานฟิคเดือนนี้ด้วย ใครอยากได้เก็บไว้ ก็ลองบอกทางเมลล์
หรือเม้นท์บอกไว้เน้อ ตอนแรกกะไม่ทำแล้ว แต่ก็ยังมีคนถามมาตลอด ตอบเมลล์บ้างไม่ตอบบ้าง
ตอนนี้จะรีทุกเรื่องนะจ๊ะ
ปล. เราจะขึ้นเลขสองแล้วอ่ะ มันน่ากลัวจริงๆนะ TOT5555 มิสยูคร้าบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่วอนอยู่ไหน
มาช่วยฮยอกแจด้วยฮื่ออ
ฮยอกอย่าเปนไรนะ
ฮยอกแย่แล้ว
รีบมาช่วยด่วนเลย