คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ~FOURTH~Se@soN!_RAINY = DO YOU KNOW = ๒
For you, I love you only you
오직 그대 하나만 위해서
การเติมเต็มด้วยหัวใจที่อ่อนล้าของฉัน
향기로운 커피보다 부드러운
ด้วยคำพูดที่อ่อนโยนกว่ากลิ่นหอมของกาแฟ
나의 숨결로 그대를 보아요
ผมมองไปยังคุณ
ณ ตึกวิจัย คณะแพทย์ศาสตร์ เวลา 20.00 น.
“ซีวอน ชั้นมาแล้ว” เสียงแหลมที่ดังขึ้นพร้อมกับแรงเปิดประตู
ส่งผลให้เห็นร่างบางขาวๆของผู้ชายที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชายสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิงแท้ๆเสียอีก
“อ้าว พี่ฮีชอล” ซีวอนละมือจากกล้องจุลทรรศน์เพื่อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
“เราจะไปกันรึยัง? ชั้นอยากกินอาหารอิตาเลียนล่ะ” ฮีชอลทำเสียงหวาน
“เอ่อ เรานัดกันหรอครับวันนี้” ซีวอนทำท่าครุ่นคิด
“อะไรกันเนี่ย นี่นายลืมนัดกับชั้นหรอเนี่ย” ฮีชอลขึ้นเสียงสูงอย่างไม่พอใจ
“ผมขอโทษครับ แต่ขอผมทำงานตรงนี้อีกสักครู่นะครับ” ซีวอนตอบอย่างสุภาพ
“แต่ชั้นอยากกินเดี๋ยวนี้!!” ฮีชอลร้องออกมา
“ขอโทษนะครับ แต่ผมกำลังทำงานอยู่”
“เรียนๆๆๆ งานๆๆๆ ชั้นถามหน่อยเถอะไอ้สิ่งมีชีวิตที่มองไม่เห็นนั่นกับชั้นที่ยืนเป็นตัวเป็นตนแบบนี้น่ะ อะไรมันสำคัญกว่ากันแน่!” ฮีชอลร้องอย่างเหลืออด
ซีวอนหลับตาลงเพื่ออดกลั้น แล้วละมือจากกล้องที่จับอยู่ หันมาเผชิญหน้ากับฮีชอลเต็มตัว
“แล้วสำหรับพี่ ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ กับพี่ฮันคยองที่ยืนอยู่นอกประตูนั่น ใครสำคัญกว่ากันล่ะครับ” ซีวอนกัดฟันพูดมันออกมา
ทำเอาฮีชอลหน้าชาไปเลย
“นายพูดเรื่องอะไร...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมรู้ตั้งแต่วันแรกที่พี่มาหาผมตอนรับน้องแล้วล่ะ พี่แค่สนใจรูปร่างภายนอกของผมเท่านั้นใช่มั้ยล่ะครับ??” ซีวอนเหยียดยิ้ม
“เพียะ!!!” ฮีชอลฟาดฝ่ามือเข้าไปเต็มใบหน้าหล่อ
“นายจะดูถูกชั้นเกินไปรึเปล่าชเว ซีวอน” ฮีชอลเองก็เจ็บเหมือนกันนะ
“นายรู้บ้างรึเปล่าว่าคนรักกันน่ะเค้าจะต้องทำตัวยังไง ใช่! ชั้นไม่ปฏิเสธว่าชั้นเป็นคนที่เดินเข้าไปจีบนายก่อน แต่ถ้านายตกลงแล้ว เราเป็นแฟนกันแล้ว นายก็น่าจะทำตัวแบบที่คนรักเค้าทำกันหน่อยสิ”
“คนรักกันเค้าจะต้องไปทำอะไรที่ห้องเก็บของโรงยิมด้วยรึเปล่าล่ะครับ” ซีวอนแค่นยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง
ฮีชอลอ้าปาก
“ไม่ต้องตกใจ ผมอยู่ที่นั่นตั้งแต่ก่อนพี่มาอีกล่ะครับ ได้ยินทุกคำพูด ได้เห็นทุกการกระทำ” ซีวอนเน้นเสียงที่เจือไปด้วยความเสียใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้อย่างชัดเจน
“ซีวอน....”
“ก็ไม่มีอะไรมากนี่ครับ แค่คำพูดที่ว่าพี่ไม่รักผมแล้ว แค่เสียงครางและใบหน้าที่มีความสุขของพี่เวลาที่พี่ฮันคยองกระแทกตัวเข้าไปในตัวของพี่ มันก็แค่นั้น” ซีวอนเบือนหน้าหนี
“นาย.....” โดนแบบนี้มันก็ด้านไม่ไหวเหมือนกันรอกนะ
“แล้วจะเอายังไงต่อล่ะครับ?” ซีวอนถามขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
“อะไร....”
“จะให้ผมบอกเลิกพี่...หรือพี่บอกเลิกผมกันล่ะครับ??”
ฮีชอลยืนกำมือแน่น แต่ก็ใช่เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว จะปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไปมันก็มีแต่จะเจ็บปวดเปล่าๆ
“เราเลิกกันเถอะ” ฮีชอลพูดออกมาในที่สุด
“ครับ. ขอให้โชคดี” ซีวอนหันหลังกลับไปส่งกล้องเพื่อทำงานต่อ
“ขนาดถึงวันที่เลิกกันนายยังไม่สนใจชั้นเลยนะซีวอน” ฮีชอลพูดกับแผ่นหลังของอดีตคนรัก
“ถ้าผมขอร้องให้พี่อย่าไป พี่จะเลิกกับเค้าและซื่อสัตย์ต่อผมคนเดียวรึเปล่าล่ะครับ?” ซีวอนพูดด้วยเสียงเย็นๆ
แต่ฮีชอลก็หาคำตอบมาให้ไม่ได้เช่นกัน
“ถ้าไม่ได้ก็จำไว้นะครับ ถ้าคิดจะไปจากใครอย่ามาแสดงความห่วงใยให้เห็น เพราะมันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกครับ ไปซะเถอะ” ซีวอนพูดอีกครั้ง
“ซีวอน...พี่ขอโทษ” ฮีชอลพูดอีกครั้ง
“ไปบอกคนที่รอพี่อยู่ดีกว่าครับ ฝากบอกด้วยว่าผมขอโทษที่ทำให้เค้าต้องรอนาน ทานของเหลือให้อร่อยๆนะครับ”
ฮีชอลหลับตาแน่นฟังคำประชดประชันของรุ่นน้องอดีตคนรักอย่างเจ็บแสบ แล้วค่อยๆก้าวออกจากห้องนี้ไป
แค่เสียงประตูปิดลงซีวอนก็แทบจะไม่เหลือแรงยืนแล้วล่ะ
“จบง่ายดีจัง...” ซีวอนพูดแค่นั้น แล้วก็ปิดกล้องลง
ความจริงเค้าไม่ได้ทำงานตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ ก็แค่รู้ว่าร่างบางจะต้องมาหาแน่ๆ และเค้าจำนัดนั้นได้เป็นอย่างดี
เพียงแต่ตัวเค้าตัดสินใจมาดีแล้วล่ะ ว่าไม่อยากโดนแฟนที่คิดว่ารักกันดีสวมเขาอีกต่อไป
จึงเลือกให้ที่นี่เป็นสถานที่จบมัน และก็จบลงไปแล้ว รักโง่ๆของเค้าเอง
ซีวอนเก็บของลงกระเป๋า และเดินลงไปยังลานจอดรถของคณะแพทย์ศาสตร์ที่ตอนนี้เกือบจะสองทุ่มครึ่งแล้วแต่ก็ยังมีรถจอดอยู่ประปรายก็นักศึกษามีเคสต้องศึกกันตอนกลางคืนเยอะนี่นา
บางทีเค้าเกือบจะไม่ได้เรียนคาบเช้าเลยด้วยซ้ำ ต่างจากคณะวารสารศาสตร์ที่อยู่ติดกันคณะของเค้า รายนั้นต้องมาเรียนตั้งแต่แปดโมง แต่ว่าบ่ายๆก็ได้กลับกันแล้วล่ะ
เหมือนใช้ชีวิตสลับกันยังไงก็ไม่รู้
ซีวอนเลือกที่จะใช้ทางหลังมหาลัยกลับในวันนี้เพราะอยากจะยืดเวลากลับบ้านออกอีกหน่อย ยังไม่ค่อยอยากกลับสักเท่าไหร่
ตาคมมองไปเห็นร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่เจ้าตัวมักจะแวะมากินบ้างเป็นครั้งคราว เวลาที่ฝนตกแล้วไม่อยากผ่าฝนกลับไป และในวันนี้ฝนก็เริ่มปรอยๆลงมาอีกแล้ว ร่างสูงจึงไม่ลังเลเลยที่จะหักพวงมาลัยแวะเข้าไปหาอะไรอุ่นๆดีสักแก้ว
“แอ๊ดดด.............”
“สวัสดีครับ” ผู้จัดการร้านรีบออกมาทักทายลูกค้าตอนเกือบจะดึกแบบนี้
“ครับ. ร้านยังไม่ปิดใช่มั้ยครับ?” ซีวอนก้มหัวทักทายผู้อาวุโสเล็กน้อย
“อ๋อยังครับ ปิดสี่ทุ่มครับ จะรับอะไรดีครับ?”
“ผมขออเมริกาโน่ร้อนก็แล้วกันครับ ทานที่นี่นะครับ” ซีวอนเอ่ยเล็กน้อย
“ผมว่าคุณต้องอยู่ในร้านนานหน่อยล่ะครับ ฝนเริ่มกระหน่ำกันลงมาแล้ว นั่งอ่านหนังสือรอก็ได้นะครับ” กล่าวแค่นั้นแล้วหันไปชงกาแฟทันที
ซีวอนยิ้มรับเล็กน้อย แล้วไปนั่งลงบนเก้าอี้หวายชิดมุมหนังสือ ก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
ชเว ซีวอน ลูกชายเพียงคนเดียวของศาสตราจารย์ชเว เจ้าของโรงพยาบาลโซลที่สืบต่อกันมาหลายต่อหลายรุ่น และเป็นธรรมเนียมที่ลูกชายคนโตของบ้านจะต้องรับช่วงสืบต่อกิจการนี้ของครอบครัว
และซีวอนเองก็ไม่ได้คิดรังเกียจที่จะเป็นแพทย์สักเท่าไหร่นัก อาจจะเป็นว่าเพราะคลุกคลีอยู่กับโรงพยาบาลมาตั้งแต่เด็กก็เป็นได้ จึงรู้สึกว่าอาชีพแพทย์เป็นอาชีพที่มีเกียรติ
เพียงแต่ในวันที่จบชั้นมัธยมปลายและจะต้องต่อมหาวิทยาลัยนั้นเค้าได้เดินเข้าไปบอกพ่อว่าตัดสินใจที่จะเรียนต่อม.โซลเพื่อเป็นแพทย์และมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะให้พ่อนั้นยอมรับ
นั่นก็คือความจริงที่ว่าเค้าชอบเพศเดียวกัน ถ้าหากพ่อยอมรับได้ทุกๆอย่างก็จะดำเนินต่อไป
ซึ่งตอนแรกพ่อท่านก็ดูตกใจไม่น้อย แต่พอท่านได้คุยและปรึกษากับแม่แล้ว ท่านก็บอกแก่เค้าว่าให้เค้าทำในสิ่งที่เลือกให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องทายาทที่จะสืบต่อจากรุ่นเค้าให้เป็นลูกของน้องสาวเค้าก็ได้ ท่านไม่จริงจังเรื่องนี้เท่าไหร่นัก ขอแค่เป็นคนที่ดีมีความสามารถก็พอ
นั่นก็ทำให้เค้าโล่งใจไปได้มาก และใช้ความรู้ทั้งหมดที่เรียนมาได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยอันทรงเกียรตินี่จนได้
“กาแฟมาแล้วครับ” เสียงของเจ้าของร้านเรียกสติของซีวอนให้กลับมา
“อ่อครับ. ขอบคุณครับ”
ร่างสูงหยิบกาแฟขึ้นจิบพร้อมกับมองออกไปยังกระจกนอกร้าน ฝนยังคงพากันตกลงมาไม่หยุด
มองแล้วบางทีก็อดหดหู่ไม่ได้ แต่สำหรับเค้าฝนที่ตกลงมาเหมือนการชำระล้างความทรงจำที่ไม่ดีออกไป และเมื่อฝนได้หยุดตก ฟ้าหลังฝนตกใหม่ๆ จะเป็นภาพที่สวยงามที่สุด
หมายถึงการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆอย่างสวยงามและเข้มแข็ง
ซีวอนเหลือบตาไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ เนื่องจากว่าไม่มีอะไรทำแล้วจึงหยิบขึ้นมาดู
“Where are you, ROMANTIC REAL”
คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยกับชื่อเรื่อง จึงเปิดดูผ่านๆ
ความจริงแล้วเค้าเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก ไม่ว่าจะแนวไหนยังไงก็อ่านได้หมด
ซีวอนอ่านไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง หนังสือเล่มนี้ใช้หัวข้อต่างๆได้อย่างน่าสนใจ
ก่อนที่มือหนาจะมาชะงักอยู่ที่หน้าหนึ่งที่มีการเขียนจากใครสักคนเอาไว้ด้วย
“โลกใบนี้จะมีความบังเอิญขนาดนี้เลยหรอ??”
ก่อนที่สายตาคมจะมองขึ้นไปยังหัวข้อของตอนนี้
“คนเราอาจพบกันโดยความบังเอิญอย่างไม่มีความสิ้นสุด”
ซีวอนยิ้มบางๆ แล้วหยิบปากกาขึ้นมาบ้าง
“นั่นสิครับ ความบังเอิญกับความรักเป็นของคู่กันอย่างนั้นหรอ??”
ร่างสูงเก็บหนังสือลงไปไว้ในชั้นอย่างดี และดื่มกาแฟจนหมด
“ผมกลับก่อนนะครับ” หันไปบอกผู้ใหญ่เล็กน้อย
“ฝนยังปรอยๆอยู่เลยนะ” ผู้จัดการเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะครับ” ซีวอนพูดแล้วเดินออกจากร้านไป
ร่างสูงมองสายฝนที่เริ่มจะปรอยๆ แล้วก็ยิ้มออกมา
ฟ้าหลังฝนสำหรับเค้า ยังคงสวยงามอยู่เสมอ
สำหรับความรักที่จากไป เค้าเชื่อว่าความรักใหม่ๆที่สวยงาม
...จะตามมา...
ความคิดเห็น