คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ~THIRD~Se@soN!_SUMMER = I THINK I = ๕
왜 몰랐죠 그대란걸 왜 못봤죠 바로앞인데
ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นเธอ ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นเธอ ทั้งๆ ที่เธอก็อยู่ตรงหน้าฉันอย่างนี้
‘รักษาสุขภาพด้วยนะซีวอน’ ประโยคเดิมๆที่ร่างสูงนอนคิดมาทั้งคืนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
ทำไม? มันถึงเหมือนประโยคที่เอาไว้พูดตอนลา
ทำยังไงก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
ซีวอนมายังมหาลัยวันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียนฤดูร้อน ที่จะต้องมาก็เพื่อดูว่าที่สอบไปนั้นมีวิชาไหนจะต้องลงซ่อมรึเปล่า
และเมื่อมาถึงก็รีบดูทันที ทั้งของตัวเองและของฮยอคแจ เพราะไม่เห็นรูมเมทที่รักเลย ตั้งแต่มา
จนชักจะแปลกใจ โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่ติด
“ซีวอน! เฮ้ยๆ” เสียงชางมินที่รีบวิ่งมาหาตัวเองให้ร่างสูงต้องเก็บมือถือลงกระเป๋า
“มีอะไร...” ซีวอนอยู่ในอารมณ์ที่เรียกว่าเย็นชาจนไม่สนใจความรู้สึกใครทั้งนั้นล่ะ
“เอ่อ...ฮยอคแจฝากอันนี้ไว้ให้” ชางมินยื่นซองจดหมายให้
“ทำไมอยู่แค่จดหมาย” ซีวอนรับมาแล้วก็ยังไม่ทันได้เปิดอ่าน กลับถามขึ้นซะก่อน
“นี่แกยังไม่รู้ใช่มั้ย?...” ชางมินถามอย่างเป็นห่วง
“เรื่อง?”
“ฮยอคแจไปอียิปต์” พูดจบซีวอนก็กระชากคอเสื้อเพื่อนร่วมคณะทันที
“ว่ายังไงนะ!”
“เฮ้ย ใจเย็นๆ มันได้ทุนตั้งแต่ก่อนเราไปเข้าค่ายอีก แล้วนี่มันได้ไฟท์ สิบโมงเช้าเนี่ย” ชางมินรู้สึกว่าตัวเอง
กลัวซีวอนโหมดนี้ที่สุดเลย
สายตาที่เย็นชา น่ากลัวเกินไป
ฮยอคแจนายจะรู้มั้ยว่าทำให้ซีวอนจะกลายเป็นคนบ้าได้แค่เสี้ยววินาทีแล้วนะ!!!
ซีวอนยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา ก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงเกือบจะครึ่ง ถ้ารีบไปตอนนี้ อาจจะทัน!
ว่าแล้วก็รีบปล่อยชางมินแล้ววิ่งไปที่รถทันที
“เฮ้ยๆ ไอ้วอน ฮยอคแจมัน...........” ชางมินตะโกนไล่หลัง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าซีวอนจะได้ยิน
ซีวอนกำลังรู้สึกร้อนใจอย่างหาทางออกไม่ได้
ไปอียิปต์...ไปทำไม?
ไปเรียน?
นานแค่ไหน?
ไปอยู่กับใคร?
ได้ทุนอะไรไป?
สภาพอะไรจะชินรึเปล่า?
สารพัดคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวมากเรื่อยๆ ทำเอาซีวอนจะร้องตะโกนออกมาให้หายเครียดซะที
“อย่าให้เจอนะลี ฮยอคแจ” ร่างสูงได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ
เมื่อมาถึงก็รีบพุ่งเข้าไปในตัวอาคารทันที
ดูนาฬิกาก็เพิ่งจะเก้าโมงสี่สิบห้าเท่านั้น เค้าน่าจะทันนี่นา
ซีวอนคิดว่าถ้ามัวแต่มองหาคงจะไม่ทันแน่ จึงเลือกที่จะเดินเข้าไปถามที่เคาท์เตอร์ดีกว่า
“ขอโทษนะครับ ไฟท์บินที่จะไปอียิปต์ตอนสิบโมงนี้ ยังไม่ออกใช่มั้ยครับ?” ซีวอนถามอย่างร้อนใจ
“อ๋อ เที่ยวบินนี้ออกไปแล้วค่ะ”
“ได้ยังไงครับ นี่มันยังไม่สิบโมงเลยนะครับ” ซีวอนถามกึ่งๆจะตะคอก
“ค่ะ แต่ว่าเราจะต้องไปเปลี่ยนเครื่องที่อินเดียกันอีกต่อ ทำให้จะต้องเลื่อนเวลาออกจากท่าอากาศยานกันตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?” พนักงานสาวถามอย่างเป็นห่วง
เมื่อเห็นร่างสูงเหมือนจะทรุดซะให้ได้
“เปล่าครับ ขอบคุณมากครับ” ซีวอนกล่าวแค่นั้นก่อนจะถอยออกมานั่งเก้าอี้ที่เรียงรายกันอยู่มากมาย
มือหนึ่งก็กำจดหมายไว้แน่น
เมื่อไหร่จะเลิกเดินหนีชั้นสักทีนะฮยอคแจ?
มือหนาค่อยๆแกะจดหมายนั่นออกมาดู และก็พบกับลายมันที่คุ้นเคย
ถึงซีวอน
ตกใจล่ะสิที่ชั้นไปแบบนี้ โกรธมั้ย? แต่ชั้นรู้นะนายโกรธชั้นได้ไม่นานหรอก เพราะชั้นน่ารัก^O^ นายควรจะดีใจกับชั้นนะ ชั้นกำลังจะได้ไปยังดินแดนที่ฝันมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่ต้องห่วงนะชั้นจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี
ฮยอคแจ
“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงก็รักมากมายขนาดนี้” ซีวอนหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
ไปนานแค่ไหนกันนะ กี่วัน กี่เดือน กี่ปี
นายจะทำให้ชั้นคลั่งตายไปถึงไหนกันนะ
그동안 이렇게 바로 내 곁에 있었는데
왜 이제서야 사랑이 보이는건지
ที่ผ่านมา เธอคือคนที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอด แต่ท้ายสุด ในตอนนี้ เธอก็คือคนที่อยู่ในใจฉันนะ
มันคือช่วงเวลาหน้าร้อนที่เลวร้ายที่สุดของซีวอนเลยก็ได้ สำหรับปิดฤดูร้อนที่ผ่านมา
สามอาทิตย์แล้วที่ฮยอคแจไม่เคยติดต่อมา
สามอาทิตย์แล้วที่ร่างสูงเอาแต่เก็บตัวอยู่กับบ้านไม่ยอมออกไปไหนกับเพื่อนฝูง
สามอาทิตย์แล้วที่ซีวอนรู้สึกว่าวันเวลาไม่มีความหมายอีกต่อไป
และในที่สุดก็ถึงวันเปิดภาคเรียน
ซีวอนมายังห้องที่จะต้องเรียนเป็นห้องแรก ด้วยสภาพหงอยๆ
ไม่มีฮยอคแจ ที่ไหนๆก็ไม่มีความหมาย
“ทำไมมาช้าจังเลย” เสียงนั้นทำเอาซีวอนต้องรีบหันไปดู
ฮยอคแจ!!!
“ทำไม...อะไร....ยังไง.....” ซีวอนอึ้ง และงงไปหมดแล้ว
“อะไรของนายเนี่ย” ฮยอคแจขมวดคิ้ว
“นายไปอียิปต์......”
“ใช่ไปมาแล้ว ซื้อของมาฝากด้วยนะ” ฮยอคแจยังยิ้มระรื่นเหมือนเดิม
“ก็ไหนชางมินบอกว่า......” ซีวอนไม่รู้ว่าควรจะถามอะไรดี
“อ้าว ไอ้มินแกไม่ได้บอกซีวอนหรอว่าชั้นไปแค่สองอาทิตย์” ฮยอคแจหันไปเล่นงานคนข้างๆทันที
“โหย แล้วมันฟังที่ไหนกันล่ะ พูดยังไม่ทันจบมันก็กระชากคอเสื้อชั้นซะแล้ว พอจะบอกมันก็ดันวิ่งออกไป
ซะแล้ว พอโทรหาตลอดที่ปิดไป มันก็เอาแต่ปิดเครื่อง เจริญเถอะ” ชางมินสาธยายออกมาเป็นชุด
“เอ่อ.......” ซีวอนก็ไม่รู้จะเถียงยังไงดี ก็สิ่งที่เพื่อนพูดมาทั้งหมดนั้นมันคือความจริง
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย” ฮยอคแจหันมาทำหน้ายุ่งใส่ซีวอน
“บ้า.......” ซีวอนพูดเบาๆ
“ก็บ้ารักนายนั่นแหละ” แล้วก็คว้าตัวฮยอคแจเข้ามากอดให้หายคิดถึง
“อึก......” เสียงแรงปะทะของสองร่าง
“ฮิ้ววววว ทำอะไรเกรงใจสถานที่มั่งเด่ ที่นี่ห้องเรียนนะว้อย” ชางมินอดจะผิวปากล้อไม่ได้
แต่ซีวอนก็ไม่ได้สนใจ กระซิบลงข้างๆหูของฮยอคแจเบาๆ
“เป็นแฟนกับชั้นนะ” ซีวอนถามมันอีกครั้ง
“ขอปฏิเสธ” ฮยอคแจก็ยังพูดคำเดิม
ซีวอนผลักคนตัวเล็กออกมาคุยด้วยทันที
“ทำไม? ทั้งคราวนี้และตอนนั้น” ซีวอนถาม
“ตอนนั้นเป็นเพราะชั้นจะต้องไปอียิปต์เลยไม่อยากให้เรื่องมันค้างคา ส่วนคราวนี้....” ฮยอคแจเงียบลง
“เพราะอะไรล่ะ?”
“เป็นเพื่อนกันน่ะดีแล้ว” ฮยอคแจยิ้มบางๆ
“แต่ชั้นคิดกับนายมากกว่าเพื่อน” ซีวอนพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ชั้นรู้...”
“แล้ว.......?”
“เป็นเพื่อนคนพิเศษ” ฮยอคแจอธิบาย
“เพื่อนพิเศษ?” ซีวอนทวนคำ
“เพื่อนที่สำคัญที่สด เพื่อนที่ชั้นรักมาก เพื่อนที่ชั้นขาดไม่ได้ เพื่อนที่จะคอยดูแลและปกป้องชั้นตลอดไป” ฮยอคแจพูดไปก็ยิ้มไป
“...............”
“นายจะเป็นเพื่อนคนนั้นให้ชั้นได้มั้ย”
ซีวอนยืนนิ่งไปสักพัก
“ชั้นขอปฏิเสธ” ก่อนจะตอบออกมา
ฮยอคแจหน้าเสียไปทันที
แล้วก็ยิ้มออกมา
“จนกว่านายจะบอกว่าจะรักเพียงเพื่อนพิเศษคนเดียวคนนี้ตลอดไป”
ร่างบางโผเข้ากอดคนที่สูงกว่าทันที
“ชั้นจะรักเพียงนายคนเดียวตลอดไป”
ซีวอนยิ้มออกมาอย่างสุขใจ
แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ ไม่ต้องดิ้นรนเพียงเพื่อจะได้เป็นมากกว่านี้ ในเมื่อสถานะตอนนี้มีเพียงเค้าและฮยอคแจเท่านั้นที่จะเข้าใจมัน
ความรักไม่ใช่เรื่องที่จะต้องให้คนอื่นๆมารับรู้หรือเข้าใจในความรักของคนสองคน มันเป็นเรื่องของหัวใจสองดวงเท่านั้น
“ชั้นก็รักนายเพื่อนที่แสนพิเศษของชั้น”
ซีวอนวอนพูดแล้วกอดฮยอคแจแน่นกว่าเดิมซะอีก
“เยี่ยม...เกรงใจเพื่อนฝูงบ้างก็ได้” เสียงประชดประชันก็ยังคงดังมาจากชางมินเป็นระยะ
แต่คิดหรอว่าเพื่อนพิเศษ(?) ทั้งสองคนนั้นจะสนใจ
ในช่วงเวลาที่อากาศร้อน เป็นช่วงเวลาที่เหมาะแก่การทำกิจกรรมกลางแจ้ง เพื่อให้แสงแดดอ่อนๆนั้น เป็นตัวเรียกความสุขและพลังในการดำเนินชีวิตของผู้คนให้ออกมา
ความรักคือพลังอันยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผู้คนยังมีลมหายใจต่อสู้กับเรื่องเลวร้ายให้ผ่านไปได้ด้วยดี
หน้าร้อนปีนี้ “ความรัก” ได้ถูกเริ่มต้นแล้ว
i think i love you
cause i miss you
I’m falling for you
Now I need you
***********************
เรียลมั้ย? เข้าใจมั้ย? ซึ้งมั้ย?
วอนฮยอค เรียลแค่ไหน?
ฮ่าๆๆๆ....รีบมาอัพสุดกู่
รีดเดอร์ทั้งหลายอ่านเวร็จแล้ว รู้หน้าที่ของตัวเองใช่มั้ย?
ปล. เจอกันคราวหน้า ดราม่าซะโหน่ย
ความคิดเห็น