ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {WONHYUK} ROMANTIC REAL

    ลำดับตอนที่ #21 : ~THIRD~Se@soN!_SUMMER = I THINK I = ๔

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.38K
      4
      27 ม.ค. 53

     

    Now I need you

    ตอนนี้ฉันอยากอยู่ใกล้ๆ เธอ

    어느샌가 내 맘 깊은곳에 아주 크게 자리잡은

    그대의 모습을 이제 보아요

    บางครั้งที่ลึกๆ ในใจฉัน ฉันเห็นเธอเป็นส่วนหนึ่งของฉันเลยนะ


                    หลังจากที่นั่งล้องวงคุยกันได้สักพักใหญ่ๆก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไปนอนยังห้องพักของตัวเองแล้ว เพราะตอนนี้เกือบๆจะเที่ยงคืนเห็นจะได้

     

                    ฮยอคแจออกมายืนที่ระเบียงรับลมชั้นหนึ่ง พร้อมกับยกกระป๋องกาแฟร้อนขึ้นดื่ม แล้วมองออกไปไกลๆกับวิวยามค่ำคืนของเมืองคยองจู

     

                    ทำไมยังไม่นอนอีก ซีวอนเดินมายืนข้างๆ เพราะว่าไม่เห็นคนที่สมควรจะนอนอยู่เตียงข้างๆน่ะสิ เลยออกมาตามหา

     

                    ชั้นนอนไม่หลับเลยออกมารับลม แล้วนายล่ะ?

     

                    นอนไม่หลับเหมือนกัน ซีวอนจำใจจะต้องโกหกออกไป

     

                    ที่นี่อากาศดีนะ ไม่ค่อยร้อนเหมือนที่โซลสักเท่าไหร่ ฮยอคแจเริ่มหาประเด็นมาพูด

     

                    อืม นั่นสิ...นายชอบอากาศร้อนรึเปล่า? ซีวอนหันมาถาม

     

                    ชอบสิ...ชั้นชอบอากาศร้อน

     

                    ทำไมล่ะ?

     

                    เพราะว่าที่อียิปต์อากาศร้อนแบบทะเลาทรายเกือบตลอดทั้งปีเลยนี่นา ฮยอคแจยิ้มบางๆ

     

                    นายนี่ท่าจะชอบที่นั่นมากๆเลยนะ ซีวอนหัวเราะเบาๆแล้วยกกาแฟของตัวเองขึ้นมาดื่มบ้าง

     

                    แน่นอนล่ะ ที่นั่นคือความฝันของชั้นนี่นา ฮยอคแจพูด

     

                    ซีวอนหันไปมองด้านข้างของคนตัวเล็ก จากนั้นจึงยิ้มออกมา

     

                    นี่ล่ะมั้งฮยอคแจ สิ่งที่ทำให้รู้สึกรักนาย

     

                    ความมุ่งมั่น

     

                    และความฝันที่ไม่เคยแปรเปลี่ยน

     

                    จ้องชั้นแบบนั้นทำไม ฮยอคแจพูดทั้งๆที่ไม่หันกลับมา

     

                    ก็อยากมอง ซีวอนยักไหล่

     

                    คิดอะไรกับชั้นรึไง ฮยอคแจถามแบบขอไปที

     

                    คิด แต่ซีวอนกลับตอบแบบจริงจัง

     

                    คิดแบบไหน? ร่างบางยังคงถามต่อ

     

                    มากกว่าเพื่อน ซีวอนเลือกที่จะใช้คำกำกวม

     

                    อ่า....... ฮยอคแจหันไปสบตาซีวอนที่หันมาก่อนแล้ว

     

                    ร่างบางวางกระป๋องกาแฟลงแล้วเดินตรงเข้าไปหารูมเมท ก่อนจะคว้าร่างสูงประแนบปากอย่างรวดเร็ว

     

                    ลิ้นเล็กกวาดคว้านไปทั่วโพรงปากอย่างชักนำ สองมือยกขึ้นโอบรอบคอขอร่างสูง

     

                    และนาทีที่ยอมละปากตัวเองออกมานั้น กลับถูกมือหนาคว้าเอวบางเข้าไปแนบชิดกว่าเดิม

     

                    และผู้นำก็กลับกลายเป็นผู้ตามซะได้ เมื่อซีวอนชักนำรสจูบให้ร้อนแรงยิ่งกว่าเมื่อครู่ ให้คนตัวเล็กรู้...ว่าตนเองนั้นก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน

     

                    ฮยอคแจชันเข่าขึ้นแนบกับกลางลำตัวของซีวอนเพื่อหาที่พยุงให้กลับร่างกายของตัวเอง

     

                    แฮ่กๆ...อย่า...เดี๋ยวไม่จบแค่นี้ซีวอนดึงขานั้นให้แนบลงกับพื้นเหมือนเดิม

     

                    ร่างบางกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ

     

                    ซีวอนมองริมฝีปากเจ่อๆ ที่เผยอราวกับจะหยอกล้อเค้า ก็อดที่จะยกนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยน้ำใสๆที่ปากไม่ได้

     

                    ทำแบบนี้จะยั่วชั้นรึไง ซีวอนยิ้มบางๆ

     

                    แล้วยั่วสำเร็จมั้ยล่ะ?

     

                    ไปฝึกมาใหม่ซะไป ซีวอนพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆระเบียง

     

                    ฮยอคแจเดินดุ๊กดิ๊กๆตามมาแล้วนั่งลงที่ตักของร่างสูง

     

                    เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ฮยอคแจจะนั่งตักซีวอนแบบนี้ เพราะนับจากงานรับน้องวันนี้ ตักของซีวอนก็แทบจะกลายเป็นเก้าอี้ประจำตัวฮยอคแจไปซะแล้ว

     

                    หนัก ซีวอนพูด

     

                    ใครสน ร่างบางยู่หน้าที่เป็นท่าที่น่ารักในสายตาของซีวอนมากมาย

     

                    เอาแต่ใจ ซีวอนบีบจมูกรั้นๆนั่น

     

                    โอ๊ยย เจ็บ!” ฮยอคแจปัดมือนั้นออก

     

                    คิเฮก็มีแล้ว คยูมินก็มีแล้ว จะเป็นวอนฮยอคได้รึยัง? ร่างสูงถามแบบกำกวมแต่ร่างบางก็เข้าใจความหมายของมันดี

     

                    ไม่..... ฮยอคแจหลบสายตาแล้วตอบออกมา

     

                    ทำไม.... ซีวอนถามเรียบๆ ไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกใดใด

     

                    แต่ฮยอคแจเองก็ยังรู้ดีว่าตอนนี้ร่างสูงเองก็กำลังเจ็บปวดเหมือนกัน

     

                    ชั้นขอปฏิเสธ ฮยอคแจลุกขึ้นยืนแล้วจะเดินจากไป

     

                    แต่ร่างสูงก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ซะก่อน

     

                    ชั้นถามว่าทำไม

     

                    ฮยอคแจทำเพียงยิ้มบางๆ และดึงมือตัวเองออกมาเท่านั้น

     

                    เป็นเพื่อนกันดีกว่านะ

     

                    มีเพียงคำพูดนี้เท่านั้น แล้วเดินจากไปจริงๆ

     

                    ซีวอนมองร่างบางจนหายไปลับตา ก่อนจะยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง

     

                    เพื่อนที่ไหนเค้าจะจูบกันแบบนี้ห๊ะ! โธ่เว้ยย!!!!” กระป๋องกาแฟถูกปาออกไปไกลจนลิบตา

     

                    ทำไม???

     

     

     

    우린 안 어울린다고 친구 그게 딱 좋다고
    ใครๆ ก็ว่าเราไม่เหมาะสมกัน คำว่าเพื่อนต่างหากที่เหมาะกับเราทั้งคู
    하나부터 열개 도대체   뭐 한개라도 맞는게 없는데
    ทั้งหมดนั่น   ฉันไม่เห็นด้วยเลยนะ

     

                    และแล้วการมาออกค่ายนี้ก็ดำเนินมาถึงวันสุดท้ายจนได้ ฮยอคแจแบกกระเป๋าใบโตขึ้นไปบนรถบัสอย่างทุลักทุเล

     

                    ส่วนซีวอนก็วางของๆตัวเองแล้วเดินไปนั่งด้านหน้าสุดของรถบัสเพียงคนเดียว

     

                    ทั้งรุ่นพี่ และเพื่อนที่สนิทๆกับต่างก็มองภาพนั้นอย่างไม่คุ้นตา เพราะไม่บ่อยเท่าไหร่นักที่ทั้งสองคนจะอยู่

    ห่างกันมากขนาดนี้

     

                    ฮยอคแจอ่านหนังสือที่อยู่ในมือตลอดเวลา ส่วนหูก็เอาแต่ฟังเพลงตั้งแต่ขึ้นรถ

     

                    ร่างสูงของนักสังคมสงเคราะห์สุดหล่อเองก็เช่นกัน

     

                    พอขึ้นมาบนรถปุ๊บก็หลับปั๊บ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย???

     

                    ซีวอนถอนหายใจซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่ ก็แค่ไม่รู้ ไม่เข้าใจ

     

                    ทั้งๆที่ดูเหมือนว่าฮยอคแจเองก็จะมีใจให้เค้า แล้วทำไมจะต้องปฏิเสธกันด้วย?

     

                    หรือว่าเจ้าตัวจะมีใครอยู่แล้ว?

     

                    แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เพราะเค้าอยู่กับฮยอคแจแทบจะตลอดเวลา ถ้าอีกฝ่ายคบใคร เค้าเองก็มั่นใจว่าจะต้องรับรู้แน่ๆ

     

                    หรือว่าฮยอคแจจะรังเกียจเค้า?

     

                    ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้อีกเหมือนกัน เพราะอยู่ห้องเดียวกันเป็นรูมเมทกันมาตั้งปีกว่า ถ้าไม่ชอบก็น่าจะขอย้ายห้องไปตั้งนานแล้ว

     

                    งั้นเพราะอะไรกันล่ะ??

     

                    ซีวอนได้แต่ขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจต่อไปเรื่อยๆ

     

                    ฮยอคแจที่แอบมองตั้งแต่ต้นอยู่แล้วก็ได้แต่ขำเบาๆ

     

    นี่ร่างสูงเป็นขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?

     

    ก็ใช่ว่าจะเพิ่งรู้ตัว ว่าถูกแอบชอบ แอบรัก

     

    ก็อย่างที่รู้ๆ มีคนบอกเสมอว่าถ้ามีใครสักคนมาเกิดวามรู้สึกพิเศษๆกับเรา เราก็เหมือนจะมีสัญชาตญาณพิเศษที่จะทำให้เรารู้ตัว

     

    สำหรับเค้าเองมันก็เป็นเช่นนั้น

     

    รู้มานานแล้ว เพียงแค่ไม่พูดมันออกไป

     

    เท่านั้นเอง

     

    ส่วนเหตุผลน่ะหรอ? คงจะมีเพียงเค้าคนเดียวเท่านั้นล่ะมั้งที่รู้มัน

     

    ถ้าเค้าไม่พูดหรืออธิบายก็คงจะไม่มีใครเข้าใจ

     

    และที่ปฏิเสธซีวอนไปในคืนนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร เพียงแต่ต้องรอเวลาอีกสักหน่อยเท่านั้น

     

    ก็หวังเพียงแค่ว่าถ้าซีวอนรู้เหตุผลของตัวเค้าแล้ว

     

    จะเข้าใจ

     

     

    เทศกาลสอบกลางภาค

     

     

                    ความจริงก็ไม่ใช่สอบที่สำคัญอะไรมากนัก เพียงแค่เป็นการสอบปิดภาคเรียนเล็กๆเพื่อให้นักศึกษาได้มีโอกาสไปทำกิจกรรมกันในช่วงหน้าร้อน เป็นเวลาประมาณสามอาทิตย์

     

     

                    ซึ่งเหล่านักศึกษาทุกคนต่างก็ตั้งใจกันอ่านหนังสือกันมาก เพื่อที่จะได้สบายใจกันในช่วงเวลาปิดเทอม ไม่ต้องมานั่งเครียดเรื่องผลคะแนนที่อาจจะต้องลงซ่อมหน่วยกิตต่างๆ

     

                    ฮยอคแจส่งใบข้อสอบใบสุดท้าย ด้วยรอยยิ้ม

     

                    เพราะอะไรน่ะหรอ??

     

                    ก็เพราะว่ามั่นใจว่าที่ตอบไปทุกข้อน่ะ มันจะต้องถูกเกินครึ่งแน่ๆ

     

                    เพราะถ้าเกิดเหตุว่าจะต้องซ่อมขึ้นมา ยังไงเค้าก็ไม่ได้อยู่ซ่อมแน่ๆ ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คืออย่าไม่ผ่านอะไรเลยจะดีกว่า

     

                    เกือบสามวันแล้วที่กลับมาจากเข้าค่าย และซีวอนไม่ได้คุยอะไรกับฮยอคแจมากนัก

     

                    เหมือนว่าความรู้สึกมันลดลงไปเล็กน้อย       

     

                    มันเกินคำว่าเพื่อนมาแล้ว จะให้เดินกลับไปหา มันก็ยังไงอยู่

     

                    ปกติ ทุกๆวันหยุดฮยอคแจมักจะตามไปที่บ้านของเค้าอยู่เสมอจนคุ้นเคยกับบ้านของเค้าเป็นอย่างดี

     

                    แต่รอบนี้คงจะไม่ใช่แบบนั้นอีกแล้ว

     

                    ซีวอนรู้สึกว่าตัวเองชักจะเหมือนคนจิตตกมากขึ้นไปทุกที

     

                    ยิ้มก็ไม่ยิ้ม เอาแต่ทำหน้าเฉยชาอยู่ตลอดเวลา เหมือนความรู้สึกมันหมดไปแล้ว

     

                    นับตั้งแต่วันที่ได้ยินคำว่าปฏิเสธจากริมฝีปากบางในครั้งนั้น

     

                    ร่างสูงเดินลงมาจากตึกคณะเรื่อยๆ ไม่รู้จะไปไหนดี คงกลับบ้านล่ะมั้ง

     

                    ซีวอน.... มีเสียงหนึ่งที่ร่างสูงจำได้เป็นอย่างดีดังขึ้นมา

     

                    ร่างสูงนั้นหันกลับมาช้าๆ

     

                    ฮยอคแจจริงๆด้วยที่เป็นคนเรียกเค้าเอาไว้

     

                    อะไร....

     

                    ร่างบางไม่พูดอะไร ทำเพียงโผเข้ากอดร่างสูงเท่านั้น

     

                    แม้จะน้อยใจอยู่ลึกๆ แต่ร่างกายมันก็ตอบสนองไปแล้ว

     

                    สองแขนของร่างสูงโอบกอดตอบร่างขาวๆนี่ไปซะแล้ว

     

                    จูบชั้นหน่อยสิ... ฮยอคแจพูดเบาๆ

     

                    เพื่อนกันเค้าไม่จูบกันหรอก ซีวอนประชดเล็กน้อย

     

                    จูบชั้นหน่อยสิ ฮยอคแจยังยืนยันคำเดิม

     

                    ซีวอนมองคนในอ้อมแขนเล็กน้อย

     

                    แล้วขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ

     

                    เป็นอะไร? อยู่ดีดีก็มาอ้อนแบบนี้ มันแปลก

     

                    นะ...จูบหน่อย นิดนึงก็ได้ ฮยอคแจยังงอแงขอแบบนั้น

     

                    ซีวอนจึงยกแฟ้มงานขึ้นมาบ้างหนึ่งหนึ่ง แล้วเชยคางฮยอคแจมาแนบริมฝีปากเบาๆ

     

                    ขอบใจ ฮยอคแจยิ้มบางๆ

     

                    แล้วจะเดินจากไป

     

                    จะเดินหนีชั้นไปไหนอีก ซีวอนถาม

     

                    ฮยอคแจก็ยังคงหันกลับมายิ้มด้วยรอยยิ้มแบบเดิม

     

                    รักษาสุขภาพด้วยนะซีวอน

     

     

    *******************************

    เรื่องนี้ เม้นท์เยอะ แต่วิวน้อย (เอ๊ะ ยังไง?)

    เหมือนเรื่องจะยังไม่เป็นที่รู้จักมากเท่าสตาร์บัค อิอิ

    ฤดูที่สามแล้วน้า ^O^

    รักรีดเดอร์จ้ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×