คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ~SECOND~Se@soN!_SPRING = You're very Angelic = ๓
Noda Sung
보고 있어도 보고 싶은 널~사랑해~ 영원히 함께해~
ผมกำลังคิดถึงคุณ ผมรักคุณนะ และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
사랑해 그대만을 언제나 사랑해요.
함께 지내온 수많은 시간들이
ผมจะรักเพียงคุณคนเดียวตลอดไป ช่วงเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันนั้น
너무나 소중한 거죠. Oh my love~
มันช่างมีค่าเหลือเกินนะ ที่รัก...
หลังจากรออยู่สักพักหนึ่ง ในที่สุดฮยอคแจก็เดินลงมาจากตึกของคณะ ซีวอนที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้วจึงรีบตรงเข้าไปหา
“ไง....” ซีวอนทักก่อน
“อ้าวมานานรึยัง”
“ซักพักแหละ ไปกันเลยมั้ย?”
“อื้ม ก็ได้ ไปสิ” ฮยอคแจพูด
จากนั้นซีวอนก็ขับรถพาฮยอคแจไปยังหอพักนักศึกษาที่อยู่ด้านหลังของมหาวิทยาลัย
“ห้องนายสะอาดดีนะ” ซีวอนพูดเมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว
“แน่ล่ะก็อยู่คนเดียวนี่นา” ฮยอคแจพูดพร้อมกับส่งแก้วน้ำเย็นให้ซีวอน
“ทำไมไม่อยู่กับรูมเมทล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ อยากอยู่คนเดียว เงียบดี”
“เด็กศิลป์เค้าอาร์ตกันแบบนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ย”
“แล้วเด็กวิทย์เค้าช่างตื๊อแบบนายรึเปล่าล่ะ”
“ฮะๆ ก็ไม่ทุกคนหรอก” ซีวอนยิ้ม
ฮยอคแจส่ายหัวไปมาอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“หิวมั้ย? จะหาไรให้กินก่อน” ฮยอคแจถาม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเวลาติวให้นายมีน้อย” ซีวอนยิ้มอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มเดียวที่มีมาตลอดสี่
ปี
รอยยิ้มที่มีให้เพียงคนๆเดียวเท่านั้น
“เฮ้ย! ไม่เป็นไร ใจเย็นๆก็ได้ ชั้นไม่รีบ” ฮยอคแจออกตัวเพราะเกรงใจ
“แต่ตำแหน่งมันจะไม่รอนายน่ะสิ” ซีวอนตอบ
“นายหรือชั้นกันแน่เนี่ยที่จะเข้ารับตำแหน่งนั้นน่ะ” ฮยอคแจแกล้งแซว
“อย่ามัวอู้น่า มานั่งนี่เร็วจะได้เริ่มติวกันซักที” ซีวอนเดินที่ยังโต๊ะกินข้าวแล้วมองไปยังอีกฝั่ง
“ใจร้อนจริงๆเลย งั้นรอแป๊บ ชั้นเอาผลไม้ใส่จานก่อน กินรองท้องสักหน่อยก็ยังดี” ฮยอคแจพูดแล้วก็เดินเข้าไปจัดการทันที
สักครู่เท่านั้นร่างบางก็ออกมาพร้อมกับจานผลไม่เย็นสดชื่น
และตามมาด้วยหนังสือและชีทกองโต
“ชั้นแอบดูผลการเรียนนายมาบางส่วนแล้วนะ ก็ดีหมดเลยนี่” ซีวอนพูดขณะเปิดหนังสืออ่านผ่านตาคร่าวๆ
“ก็มีที่แย่อยู่แค่แคลคูลัสตัวเดียวนี่ล่ะ” ฮยอคแจพูดอย่างเซ็งๆ
“ฮะๆ เค้าเรียกตกม้าตายตอนใกล้จะจบ” ซีวอนหัวเราะเบาๆ
“ยังจะมาหัวเราะเยาะกันอีก ชั้นไม่ได้หัวใสเหมือนนายนี่ เรียนอะไรก็ได้ท็อปตลอด”
“อย่าเพิ่งน่าโกรธน่า ชั้นไม่ได้ตั้งใจหัวเราะเยาะนายซะหน่อย”
“ชิส์ แล้วจะติวให้มั้ยเนี่ย!” ฮยอคแจพองลมเข้าแก้ม
ซีวอนมองภาพนั้นแล้วก็ระบายยิ้มออกมา
“ติวสิ” แล้วร่างสูงก็ค่อยๆเปิดหนังสือไล่ไปทีละหน้า และพยายามอธิบายให้ร่างบางได้
เข้าใจ
“นายจะต้องมองสมการตรงนี้ให้ออกก่อนนะ” ซีวอนค่อยๆไล้มือไปที่ตัวอักษรที่ละตัว
“ยากเกิน” ฮยอคแจทำท่าจะล่มตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ
“ใจเย็นๆสิ ค่อยมองไปทีละตัว...” ซีวอนยังไม่ละความพยายาม
พวกเค้าสองคนนั่งติวกันแบบนั้นไปเรื่อยๆ ฮยอคแจจะงอแงบ้างเป็นบางครั้ง แต่ซีวอนก็ยังดุให้ลุกขึ้นมาขยันจนได้
ล่วงเลยไปจนเกือบจะห้าทุ่มแล้ว
ซีวอนเริ่มจะตาปรือๆแล้วด้วย
“แล้วพอมาถึงตรงนี้.....” ร่างสูงเริ่มจะตงิดใจแล้ว เมื่อเห็นว่าร่างบางเงียบไปจนน่าห่วง
แต่พอหันไปมองก็พบว่าเจ้าตัวดีนอนหลับคากองหนังสือไปแล้ว
ซีวอนส่ายหัวไปมาอย่างเอ็นดู นี่ล่ะน้าเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงชอบนาย ฮยอคแจ
ร่างสูงเข้าไปช้อนตัวคนตัวเล็กให้เข้ามาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะไปวางลงเบาๆที่เตียง
มือหนาปัดไรผมยุ่งที่รบกวนใบหน้าขาวๆนั่นออก พร้อมกับมองใบหน้าที่หลับสบายเหมือนเด็กนั่นอย่างมีความสุข
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ฮยอคแจ...สี่ปีแล้วหรอเนี่ยที่ชั้นรักนาย” ซีวอนพูดออกมาคนเดียวเบาๆ
“เมื่อไหร่นะ...ที่นายจะรับรักชั้น...”
“ชั้นมองแต่นายคนเดียวตลอดมาเลยนะรู้มั้ย...ไม่มีใครซักคนที่จะเปิดหัวใจของชั้นได้เหมือนนาย...”
“บางครั้งนายก็เป็นเหมือนปีศาจตัวเล็กๆ เอาแต่ใจมากมาย โวยวายเป็นที่หนึ่ง...”
“แต่ที่สุดแล้วสำหรับชั้น นายก็ยังคงเป็นนางฟ้าเสมอ นายทำให้ชั้นยิ้มได้คนเดียว หัวเราะได้คนเดียวเหมือนกับคนบ้า”
“อ่า...ชั้นรักนายจังเลย ฮยอคแจ ชั้นรักนาย ซีวอนคนนี้รักนายมากมายเลยนะ”
ซีวอนขำตัวเองเบาๆ คุยกับคนที่หลับก็ยังสามารถเนอะ
ถ้าจะบ้ามากขึ้นไปทุกวัน
เห็นมั้ยฮยอคแจ...นายทำชั้นกลายเป็นคนบ้าไปแล้ว
เพราะฉะนั้น...นายจะต้องรับผิดชอบชั้นนะ
ใครจะหาว่าชั้นขี้ตู่ก็ช่างเถอะชั้นไม่แคร์หรอก เพราะคนเดียวที่ชั้นแคร์
ก็คือนาย...ลีฮยอคแจ
ซีวอนมองใบหน้าขาวๆนั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนห่มผ้าให้อย่างดี
ก่อนจะประทับรอยจูบลงไปบนหน้าผากมน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมปิดไฟให้เรียบร้อยเช่นกัน
“แกร๊ก.............” เสียงประตูที่ปิดลง
“นายมันคนบ้า ซีวอน”
그 무엇보다 우리 사랑은 순수해. รักของเราบริสุทธิ์กว่าสิ่งอื่นใด
널 향한 내 마음도 그래. ความอบอุ่นของผมถูกส่งต่อให้คุณเช่นกัน
네가 원하는 거 다~ (다) 해주고 싶어, ทุกสิ่งที่ผมต้องการก็คือทุกอย่าง...ที่จะได้ทำเพื่อคุณ
네가 원하는 건 다~ (다)(Trust me) ทุกสิ่งที่ผมต้องการคือทุกๆอย่างของคุณ (โปรดเชื่อใจผม)
ณ ตึกคณะมนุษยศาสตร์
นี่เกือบจะคล้อยบ่ายแล้วนะ น่าแปลกที่วันนี้ยังไม่มีแม้แต่วี่แววของซีวอนเลยซักนิด มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้
หรือจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน? แต่ก็นะ...ร่างสูงไม่น่าจะเป็นคนที่ตัดใจอะไรง่ายๆแบบนั้นนี่?
ฮยอคแจชะเง้อคอ พยายามมองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้ตัว
อาการแบบนี้...มันเริ่มเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
“จะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” ฮยอคแจพูดออกมาเบาๆ
“เอ้าๆ ชะเง้อมันเข้าไปเดี๋ยวคอก็หลุดออกมาหรอก” จุนซูมองเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้
ดูเอาเถอะ ตอนเค้ามาก็เอาแต่ไล่ตะเพิด พอเค้าไม่มาหาแค่วันเดียวทำท่าเหมือนกับจะตาย
เพื่อนใครวะ ปากแข็งชะมัด
“อะไร...ไหน ใครชะเง้อ เปล่าซักหน่อย” ฮยอคแจเปลี่ยนมาก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือทันที
จุนซูอยากจะรู้จริงๆว่ามันจะผิดมั้ย ถ้าถีบเพื่อนตัวเองตกเก้าอี้เนี่ย
“หรอ อ๊ะ! นั่นซีวอนนี่”
“ไหนๆ....” ฮยอคแจรีบหันไปมองทันที
แล้วก็เสียเหลี่ยมเพื่อนรักจนได้
“ฮะๆๆๆ” จุนซูขำจนแทบตกเก้าอี้
“ไอ้เพื่อนเลว” ฮยอคแจบ่นอุบอิบ
“นี่นะ ที่บอกว่าไม่ได้ชะเง้อ ฮ่าๆ ยอมรับมาแต่แรกก็จบล่ะวะ” จุนซูบไหล่เพื่อน
“ก็บอกว่าไม่ได้รอไงวะ ใครจะไปรอคนอย่างนั้นให้เรานั่งรอมาตั้งแต่เช้า โผล่หัวมากินข้าวด้วยกันก็ไม่ ใครจะไปรอ...ใครจะ....” ฮยอคแจเริ่มกลับมารู้สึกตัวแล้ว
“คือ....” อายจนไม่กล้าหันไปมองหน้าเพื่อนแล้ว
จุนซูส่ายหัวอย่างระอา
“แค่ยอมรับหัวใจตัวเอง มันไม่อยากหรอกว่ะ” จุนซูพูดขึ้นมาลอยๆ
“อะไร ยอมรับอะไรชั้นไม่เห็นจะเข้าใจ”
“เปล๊า...แกไม่เข้าใจหรือแกแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจกันแน่”
“คือ.....”
“ชั้นเป็นเพื่อนแกมากี่ปีแล้วฮยอคแจ...แค่นี้ชั้นยังมองออกเลย แล้วตัวแกล่ะอยู่มาตั้งยี่สิบ
สองปีแล้ว ยังไม่รู้อีกหรอ”
“ไม่รู้....” ฮยอคแจตอบเสียงอ่อยๆ
“เฮ้อ แกจะดื้อไปถึงไหนเนี่ย” จุนซูชักจะเหนื่อย
“อะไรกันเล่า!” ฮยอคแจโวยยวาย
“เออ พอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวาย ชั้นไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าซีวอนมันทนนายมาได้ยังไงจนจะสี่ปี
แล้วเนี่ย”
ฮยอคแจทำหน้ามุ่ย
“อะไรๆก็เข้าข้างแต่ซีวอน ถามจริงๆเถอะแกเป็นเพื่อนใครเนี่ย”
“อย่าพาลนะฮยอคแจ” จุนซูเริ่มโมโหเพื่อนเหมือนกัน
“ใครพาล”
“แกนั่นไง! ที่พาล” จุนซูเริ่มขึ้นเสียง
ฮยอคแจก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเพื่อนโกรธจริง
“เอ่อ..ชั้น...”
“ไม่ต้องมาขอโทษ ชั้นไม่ได้ต้องการ”
“จุนซู”
“ถ้าแกยังเป็นแบบนี้ต่อไป วันไหนที่แกมาเสียน้ำตาเพราะซีวอนจากไป ชั้นจะบอกให้นะวันนั้นชั้นจะไม่ปลอบแกเลยแม้แต่น้อย...”
“จุนซู....”
“เพราะชั้นจะถือว่าชั้นให้คำปรึกษานายแล้ว”
“........”
“จะบอกให้อีกทีนะ ผู้ชายอย่างชเว ซีวอนในรอบร้อยปีจะมีถึงหนึ่งคนรึเปล่าเถอะ”
จุนซูพูดแค่นั้นก่อนจะรวบรวมของและหนังสือลงกระเป๋าและเดินออกไป
ฮยอคแจมองตามเพื่อนรักไปอย่างรู้สึกผิด เค้าไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นใส่เพื่อนนะ
แต่คำพูดสุดท้ายของจุนซูยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเค้าอยู่เลย
“ถ้าแกยังเป็นแบบนี้ต่อไป วันไหนที่แกมาเสียน้ำตาเพราะซีวอนจากไป ชั้นจะบอกให้นะวันนั้นชั้นจะไม่ปลอบแกเลยแม้แต่น้อย...”
มันจะมีวันนั้นด้วยหรอ? วันที่ซีวอนทนจนไม่อาจจะทนต่อเค้าได้อีกแล้ว
ร่างบางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แนบอยู่ตรงแก้ม
“มานั่งทำอะไรคนเดียวตรงนี้” ซีวอนนั่นเอง
ฮยอคแจยังคงนิ่ง จนซีวอนผิดสังเกต จนยอมละมือออกเพราะคิดไปว่าร่างบางคงจะไม่ชอบ
แต่มันก็ไม่ใช่เพราะฮยอคแจยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น
ซีวอนนั่งลงตรงข้าม
“เป็นอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
ร่างบางทำเพียงส่ายหัวไปมาเท่านั้น จนซีวอนชักเป็นห่วง
“ถ้านายไม่พูดชั้นจะจูบนายนะ...” ซีวอนลองใช้มุกที่เคยใช้แกล้งร่างบางอยู่บ่อยๆ
แต่คราวนี้มันกลับไม่ได้ผล
“งั้นจะถือว่านายตกลงนะ” ร่างสูงโน้มหน้าลงไปใกล้ๆฮยอคแจเรื่อยๆ แต่ร่างบางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถอยหนี
ใกล้...จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
แต่ซีวอนกลับเลือกที่จะเลื่อนไปจูบหน้าผากแทนเสียเอง
“เป็นอะไรครับคนดี ทำหน้าเศร้าทำไม” บางทีเค้าก็อยากบอกให้ตัวเองลองเป็นคนที่เห็นแก่ตัวบ้าง อะไรๆมันคงจะง่ายขึ้น
อย่างเมื่อกี๊โอกาสทองมากองอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เค้ายังเลือกที่จะมองข้ามมันไป
ให้ตายเถอะชเว ซีวอนนายมันอ่อนจริงๆ
“ทำไมไม่จูบล่ะ...” ฮยอคแจพูดออกมาเบาๆ
ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ
“เห็นชั้นเป็นคนฉวยโอกาสขนาดนั้นเลยรึไง?”
“เปล่า...” ฮยอคแจพูด
“นี่ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ชั้นไม่ชอบเลย”
“ไม่ชอบชั้นหรอ” ฮยอคแจเงยหน้าสบตาร่างสูง
“เฮ้อ มันเกิดอะไรขึ้น” ซีวอนเริ่มหนักใจ
“เปล่า”
“อย่ามาโกหกนะ” ซีวอนพูด
“เปล่าโกหก”
“ชั้นไม่อยากเห็นนายเศร้าแบบนี้เลย ไม่เอานะ ยิ้มหน่อยสิ”
ฮยอคแจยังคงนิ่งเหมือนเดิม
“ชั้นชอบที่นายขี้โวยวาย เอาแต่ใจ และยิ้มอยู่เสมอนะ” ซีวอนลูบผมนิ่มเบาๆ
“นาย..เบื่อชั้นรึเปล่า?” ฮยอคแจเลียบๆเคียงๆถาม
“หืม?...ทำไมถามแบบนั้น?”
“เปล่า”
“ชั้นเบื่อที่จะได้ยินคำว่าเปล่าแล้วนะ”
“ก็เปล่า”
“อืม เบื่อ”
ฮยอคแจเงยหน้าสบตาร่างสูงทันที
“คิดมากเรื่องนี้หรอ?”
“อืม...”
“ไม่มีทางเบื่อหรอก” ซีวอนยิ้มบางๆ
ฮยอคแจสบตาคมนั่นอีกครั้ง
“ชั้นจะอยู่ข้างๆนายแบบนี้ ค่อยกวนหัวใจนายแบบนี้เรื่อยไป”
“นานแค่ไหน?” ฮยอคแจถาม
“จนกว่าวันที่นายจะไล่ชั้นไปเอง” ซีวอนรับคำ
มันจะไม่มีวันที่เค้าจะเป็นฝ่ายเดินจากฮยอคแจไป เว้นแต่ว่าเจ้าตัวจะอยากให้เค้าไปเอง
และเค้าก็เฝ้าภาวนาว่าวันนั้นจะไม่มีทางมาถึง
เพราะถ้าวันนั้นมาถึงเข้าจริงๆ เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเข้มแข็งพอที่จะเดินจากฮยอคแจไปได้
หรือไม่?
ฮยอคแจค่อยๆยิ้มออกมาเรื่อยๆ
^_______________^
“อื้ม ดีแล้ว แบบนี้ค่อยสมเป็นนายหน่อย” ซีวอนอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้เลย
“ทำไมวันนี้มาช้าจัง” ฮยอคแจเปลี่ยนเรื่องคุย
“มีสอบยาวตั้งแต่เช้าเลย ว่าแต่...รอชั้นอยู่ด้วยหรอเนี่ย?” ซีวอนทำตาโตด้วยความดีใจ
“บ้า! ไหนใครกันที่รอ...” ฮยอคแจสะบัดหน้าหนี
เสียงข้อความที่ดังขึ้นของซีวอน ทำให้ร่างสูงต้องเปิดขึ้นมมาดู
จากจุนซูนั่นเอง
‘ช่วยอดทนต่อความปากแข็งของเพื่อนชั้นหน่อยนะ’
ซีวอนยิ้มบางๆให้กับข้อความนั้น
“ใครส่งมาอ่ะ? แฟนหรอ” ฮยอคแจแกล้งถาม
“อืม แฟน...”
“นายมีแฟนแล้วหรอ” ฮยอคแจเหมือนหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เปล่า แฟนไอ้ยูชอนมันน่ะ” ซีวอนเฉลย
ฮยอคแจถึงกับแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงเลยทันที
“รักนายมากขนาดนี้จะให้ชั้นเอาเวลาที่ไหนไปมองใครอีก” ซีวอนพูดออกมาตามตรง
“น้ำเน่าอีกแล้ว” ฮยอคแจทำปากเบะ
“ฮะๆ...อือ อาทิตย์นี้ว่างมั้ย?” ซีวอนถามเข้าประเด็น
“ก็นอนเล่นอยู่ที่ห้อง ทำไมล่ะ?”
“ไปปิกนิกกันนะ...” ซีวอนเอ่ยชวน
“ปิกนิก?”
“ก็นี่มันช่วงฤดูใบไม้ผลินี่นา จะมัวอุดอู้อยู่แต่ในห้องทำไม? ไปสูดอากาศดีๆกัน”
“ที่ไหนดีล่ะ?” ฮยอคแจถาม
“อินซาดง”
“สวนสาธารณะตรงนั้นอ่านะ”
“อื้อ ชั้นชอบ คนน้อยดี” ซีวอนบอก
“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนายจะกลัวการเข้าสังคม”
“ยังมีอีกหลายอย่างที่นายไม่รู้เกี่ยวกับชั้นนะฮยอคแจ” ซีวอนยิ้ม
“เชอะ!”
“ฉะนั้นรีบๆมาเป็นแฟนชั้นซะ แล้วนายจะได้รู้ทุกเรื่องราว” ซีวอนอมยิ้ม
“อย่ามาขี้โม้แบบนี้นะ”
“ไม่ได้ขี้โม้ซะหน่อย”
“เดี๋ยวก็ไม่ไปซะเลยนี่!” ฮยอคแจโวยวายอีกแล้ว
“ฮะๆๆ” ซีวอนกลับขำออกมา
“ขำอะไร?”
“ขำเด็กเอาแต่ใจ ไม่ได้ดั่งใจก็งอแง”
“ว่าใครเด็ก!!”
“ชั้นหมายถึงว่าที่แฟนชั้นน่ะ ดื้อจริงๆ” ซีวอนสบตาร่างบาง
“ฮึ่ย! นายนี่มัน....”
“มันอะไร?” ซีวอนยังทำหน้าตาล้อเลียนไม่เลิก
“ไม่ไปแล้ว!!!” ฮยอคแจโพล่งออกมา
“พรุ่งนี้สิบโมงที่หน้าหอพักนายนะ” ซีวอนกลับเบี่ยงประเด็นออกไป
“ชั้นบอกว่าไม่ไปแล้วยังไงล่ะ!”
“เจอกันพรุ่งนี้นะ” ซีวอนยิ้มแล้วลุกออกไป
“ไม่ไปๆๆๆๆ” ฮยอคแจยังคงตะโกนไล่หลังตามมา
ส่วนซีวอนก็ทำได้เพียงยิ้มกับตัวเองเท่านั้น
ชั้นพอจะเข้าไปแล้วล่ะจุนซู ว่าเพื่อนนายคนนี้น่ะปากแข็งสักแค่ไหน? เข้าใจดีเลยล่ะว่าท่าทางของเค้าแบบนั้นหมายถึงอะไร
มันคงจะไม่เป็นการเข้าข้างตัวเองเกินไปใช่มั้ยครับ?
ถ้าผมจะเดาว่า เค้าเองก็มีใจให้ผมเช่นกัน
หายไปนาน... อิอิ อย่าลืมกันน้าวันนี้มาอัพยาวมากมาย
ยังไงก็ฝากเม้นท์+โหวตด้วยน้า
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า
ความคิดเห็น