คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ~SECOND~Se@soN!_SPRING = You're very Angelic = ๑
Noda Sung
Yah~You know I couldn’t Love you any better
นี่...คุณรู้ดีว่า..
I love you more than anything! And anybody! Ok
ผมรักคุณมากกว่าสิ่งอื่นใดและมากกว่าใครๆด้วย!
กลางเดือนมีนาคมในประเทศเกาหลีอย่างนี้ เป็นช่วงเวลาของฤดูใบไม้ผลิ ที่ดอกไม้จะบนสะพรุ่งไปทั่วเมือง โดยเฉพาะดอกพอตโต หรือที่คนประเทศอื่นจะรู้จักกันในนามของดอกซากุระ
แต่ในฤดูนี้ก็มักจะมีข้อเสียเหมือนกันนั่นก็คือจะมีทรายเหลืองที่ถูกพัดพามาจากแผ่นดินจีนด้วย ทำให้บางพื้นที่ในถนนถูกปลกคลุมไปด้วยทรายสีเหลือง
ผู้คนส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นหวัดกันในฤดูนี้อีกด้วย
ท่ามกลางนักศึกษามหาลัยคยองฮีนี้ นักศึกษาหลายคนก็เริ่มตื่นเต้น ที่จะต้อนรับฤดูกาลใหม่ๆที่เพิ่งจะเข้ามาเยือน
โดยเฉพาะนักศึกษาหญิง เพราะกลางเดือนสามแบบนี้ เป็นช่วงเวลาที่พวกเธอจะได้แต่งตัวสวยๆและออกไปเดินชอปปิ้งกันสนั่นเมือง หลังจากที่ต้องทนต่ออากาศที่หนาวเหน็บที่ผ่านมา
ฮยอคแจ นักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์ นั่งมองเหล่านักศึกษาเดินกันขวักไขว่ไปมา แล้วก็ส่ายหัว
“ทำไมคณะนี้มันวุ่นวายอย่างนี้วะเนี่ย” ริมฝีปากบางพูดอย่างหน่ายๆ
ก็แน่ล่ะคณะเน้นทางเรื่องภาษาแบบนี้นี่นา นักศึกษาส่วนใหญ่ก็จะต้องเป็นผู้หญิงกันอยู่
แล้ว แต่เค้าแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเธอทั้งหลายถึงได้ชอบร้องวี้ดว้ายกันนัก
“ฮยอคแจจจจ................” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นมาแต่ไกล
“มาอีกแล้วหรอวะเนี่ย...” ร่างบางกลอกสายตาอย่างเบื่อหน่าย
ทำไมชีวิต(กู)มันถึงได้น่าเบื่ออย่างนี้เนี่ย!!!
“สวัสดีตอนเช้าอย่างแจ่มใสนะ ฮยอคแจ” ร่างสูงมาหยุดอยู่ตรงหน้าฮยอคแจแล้วถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามอีกด้วย
“มันเริ่มจะไม่แจ่มใสตั้งแต่เห็นหน้านายแล้วล่ะ ชเวซีวอน” ฮยอคแจแสยะริมฝีปาก
“เยสสึ! วันนี้นายเรียกชื่อชั้นด้วยล่ะ” ซีวอนทำหน้าตาเหมือนถูกหวยสักสิบงวดติด
“อย่ามาเพ้อเจ้อแต่เช้า ชั้นยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะเนี่ย” ฮยอคแจทำท่าง้างหมัด
“โหย อย่าเพิ่งโมโหสิ ชั้นเอาเรื่องสำคัญมาบอกนายนะ” ซีวอนยิ้มจนตาปิด
“เรื่องอะไร?”
“ชั้นชอบนาย เป็นแฟนกับชั้นนะ”
“ไปตายซะไป ไอ้หน้าสิงโต” ฮยอคแจพูดอย่างไม่สนใจ
จะให้เค้ารู้สึกอะไรล่ะ ก็มันไล่พูดกับเค้าตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง จนตอนนี้จะจบปีสี่กันอยู่แล้ว!!!
ไม่รู้จะตื๊ออะไรกันนักกันหนา ไล่ตะเพิดไปกี่ครั้งก็ไม่ยอมท้อซะที
รำคาญว้อยยยยย!!!
“ถ้าชั้นตายไปแล้วใครจะอยู่เป็นองครักษ์พิทักษ์นายล่ะฮยอคแจ” ยังไม่เลิก
“ชั้นมีปัญญาดูแลตัวเอง แล้วนายไม่มีเรียนรึไงห๊า มาขลุกอยู่คณะชั้นทุกวี่ทุกวันอยู่ได้”
ซีวอนนั้นเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นที่รู้กันดีว่าเจ้าตัวนั้นเป็นถึงลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวนักธุรกิจก่อสร้างอันดับต้นๆของเกาหลี
ดังนั้นธุรกิจทั้งหมดทั้งปวงก็จะต้องตกไปเป็นของชเวซีวอนเพียงคนนี้คนเดียวเท่านั้น
ส่งผลให้ ดีกรีความฮอตของเจ้าตัวที่เต็มไปด้วยความหล่อและนิสัยดีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จะต้องเพิ่มมากขึ้นไปอีก
เรียกได้ว่าเค้านั้นเป็นสุดยอดชายในฝันของใครหลายๆคนเลยล่ะ
ติดก็ตรงที่ว่าร่างสูงนั้นไม่เคยชายตามองใครเลยนอกจากนักศึกษาหนุ่มหน้าหวานจากตึกมนุษยศาสตร์ที่ตกหลุมรักมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
แต่ก็เหมือนเคราะห์กรรมที่ฮยอคแจไม่ได้รู้สึกอะไรกับความเพียบพร้อมของซีวอนทั้งนั้น
แม้ว่าตัวร่างสูงเองจะคอยเทียวไล้เที่ยวขื่อมาจนเกือบจะครบสี่ปีแล้วก็ตามเถอะ
ร่างบางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อน
“อ๋อ ก็มีนะ แต่ชั้นอยากแวะมาหานายก่อนนี่นา” ซีวอนเอื้อมมือมาบีบแก้มนิ่มเล่น
“เพียะ!” ฮยอคแจฟาดไปที่มือหนาๆนั่น
“เจ็บนะเนี่ย” ซีวอนชักมือกลับมมาเป่าแทบจะไม่ทัน
“อย่ามามือปลาหมึกใส่ชั้นนะ...” ฮยอคแจขู่ฟ่อๆ
“แหม คนรักกัน จับนิดจับหน่อยก็ไม่ได้” ซีวอนร้องแซว
“ถ้านายยังไม่เลิกขี้ตู่อีกนะ นายตายแน่” ฮยอคแจชี้หน้าสั่ง
“อะไรกันเล่า...”
“นายซีวอน ฟังชั้นให้ดีๆนะ ว่า ชั้นไม่ได้รักนาย ไม่ได้คิดอะไรกับนายทั้งนั้น เลิกยุ่งกับชั้น
ซะที....” ฮยอคแจพูดช้าๆชัดๆ
“ไม่เป็นไร ชั้นรักนายคนเดียวก็พอแล้ว” ซีวอนยังคงยิ้ม
แม้ว่าในแววตาคู่นั้นจะไม่ได้ยิ้มด้วยเลยก็ตาม
“ประสาทรึเปล่า” ฮยอคแจบ่นอีกครั้งแล้วก้มลงไปสนใจชีทที่ตัวเองทำค้างไว้ต่อโดยที่
ไม่ได้หันกลับมาเสวนากับซีวอนอีก
I love you with all my heart.
I love you with all my soul
ผมรักคุณทั้งหัวใจของผม รวมทั้งจิตใจของผมด้วย
I love you more than you do.
I really do. You know I do.
ผมรักคุณมากกว่าที่คุณจะรู้ได้ ผมรักคุณจริงๆนะ คุณก็รู้นี่ว่ามันเป็นเช่นนั้นจริงๆ
“เอ่อ...รุ่นพี่ซีวอนครับ?” เสียงของเด็กหนุ่มวัยเฟรชชี่เดินมาหยุดตรงโต๊ะที่ซีวอนและฮยอคแจนั่งอยู่
“ครับ?...” ซีวอนหันมาตอบ
“ผะ..ผมชื่อ...เฮนรี่ครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นก้มหัวลงเล็กน้อย
“ครับ” ซีวอนตอบ
“ผมแอบชอบรุ่นพี่มานานแล้วฮะ ได้โปรด...รับผมไว้พิจารณาด้วยนะครับ!!”
= =;; สีหน้าฮยอคแจ
-_-;; สีหน้าซีวอน
“ขอบใจนะ แต่พี่คงต้องปฏิเสธครับ” ซีวอนพูดออกมาในที่สุด
เด็กหนุ่มตัวขาว ชะงักไปเล็กน้อย
“เพราะพี่ฮยอคแจหรอครับ?” เฮนรี่ถาม
“อืม ใช่ เพราะพี่รักฮยอคแจ ดังนั้นขอโทษด้วยนะ” ซีวอนยิ้มบางๆ
“ครับไม่เป็นไรครับ” เฮนรี่เองก็ยอมเข้าใจแต่โดยดี ก่อนจะหันไปหา
ฮยอคแจ
“พี่เป็นคนที่น่าอิจฉามากๆเลยนะครับ ดังนั้นอย่าใจร้ายกับพี่ซีวอนมากเลยนะครับ” ก่อนจะเดินออกไป
“นายนี่ใจร้ายใช่ย่อยเลยนะ” ฮยอคแจมองตามรุ่นน้องไป
“ใจร้าย?”
“เค้าอุตส่าห์รวบรวมความกล้าเดินเข้ามาบอกรักนายขนาดนี้ ยังกล้าปฏิเสธเค้าได้ลงคอ”
ซีวอนนิ่งไปเล็กน้อย แล้วกระตุกริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย
“เฮนรี่อยู่ปีอะไร?” ซีวอนไม่ตอบกลับถามเสียเอง
“ปีหนึ่ง” ฮยอคแจตอบอย่างงงๆ
“ตอนนี้เป็นเทอมสอง เค้าเพิ่งจะแอบรักชั้นมาแค่เทอมกว่าๆเอง”
“แล้วไง?”
“ลองมองย้อนเป็นชั้นสิ แอบรักนายมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ใกล้จะจบปีสี่แล้ว ตามบอกรักอยู่ทุกวัน ยังไม่มีวี่แววว่านายจะตกลงเลยด้วยซ้ำ”
ซีวอนหันหน้าออกไปมองสนาม
แม้จะทำเป็นยิ้ม ทำเป็นไม่เจ็บ แต่เจอแบบนี้เข้าไปหลายๆครั้ง
ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกนะ
ฮยอคแจมองแผ่นหลังกว้างนั้นแล้วก็อดสงสารไม่ได้
จะว่าไปมันก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกนะ...แหม ก็ตั้งสามปีกว่าแล้วนี่นา แต่ว่าเค้าเองก็พอใจกับที่มัน
เป็นตอนนี้แล้วนี่
ไม่ได้รักแต่ก็ไม่ได้เกลียด เฮ้อ...เข้าใจยากจัง
“ซีวอน....งอนหรอ” ฮยอคแจเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างสูงเงียบๆไป
“....”
“เฮ้ ไอ้สิงโต แก่แล้วอย่าขี้งอนดิ” ฮยอคแจปาดินสอใส่
“เปล่า ไม่ได้งอน” ซีวอนหันกลับมายิ้มให้
“แล้วเหม่อมองอะไร”
“มองต้นไม้น่ะ” ซีวอนตอบ
“ห๊ะ? มองต้นไม้”
“อืม...ต้อนไม้ต้นนึงกว่าจะเติบโตขึ้นมาสูงใหญ่ขนาดนี้ได้มันจะต้องฝ่าฟันอะไรมามาก
เลยนะกี่ร้อน กี่หนาว กี่ฝน...แค่คิดก็น่าปวดหัวแล้ว”
“นายพยายามจะสื่ออะไร?”
“แค่มองไปถึงอนาคตตัวเองน่ะ เทอมนี้ก็จะจบแล้ว ก็คงจะต้องทำงานแล้ว”
“มันก็จะต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่นา...” ฮยอคแจเอียงคอถาม
“ชั้นคงจะไม่มีเวลามานั่งกับนายแบบนี้อีกบ่อยๆแน่เลย” ซีวอนเอื้อมมือมาจับมือบางของฮ
ยอคแจเอาไว้
“อะ....เอ่อ...” ฮยอคแจนานๆจะได้เห็นมาดสุขุมของซีวอนที ก็ทำอะไรไม่ถูกเลย
“คิดถึงตอนนั้นแล้ว ใจหายเหมือนกันนะ” ซีวอนหัวเราะเบาๆ
“นายก็....” ฮยอคแจร้องปราม
“หรือนายจะพอใจก็ไม่รู้นะ ไม่มีคนอย่างชั้นมาคอยตามตื๊อนายอีก” ซีวอนยกมือขาวๆนั่น
มาลูบแก้มของตัวเอง
“เลิกพูดน่าซีวอน...” ฮยอคแจรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อไม่ได้อีกแล้ว
“ชั้นทำนายรำคาญอีกแล้วหรอเนี่ย ว้า...แย่จัง” ซีวอนปล่อยมือบางลง
“ไม่ใช่...” ไม่ได้รำคาญ แต่มันไม่อยากเห็น...
แววตาที่เศร้าสร้อยของร่างสูงตรงหน้านี้
“อ้ะ จะได้เวลาเรียนชั้นแล้ว งั้นชั้นไปก่อนนะ ฮยอคแจ” ซีวอนบีบกระชับมือขาวๆนั่นอีกครั้งแล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยว...” ฮยอคแจเรียกเอาไว้
“หืม?”
“ตั้งใจเรียนล่ะ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไป
ซีวอนยิ้มบางๆอีกครั้ง
“เช่นกัน...”
ฮยอคแจมองจนเห็นว่าร่างสูงเดินลัดตึกไปจนลับตา
“ไม่คิดอะไรเลยหรอวะ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“อ้าว...จุนซู” ฮยอคแจทักเพื่อนสนิทของตัวเอง
“เออสวัสดี น่าสงสารมันออก” จุนซูหมายถึงซีวอน
“ยังไง?”
“คิดยังไงกับมันบ้างล่ะ จะครบสี่ปีอยู่แล้วนิ”
“ไม่รู้ว่ะ...ไม่อยากเปลี่ยน อยากให้เป็นแบบนี้ต่อไป” ฮยอคแจละมือจากงานตรงหน้า
“ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอวะ” จุนซูมองเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ทำไงได้ จะบอกให้หมอนั่นเลิกชอบชั้นก็ไม่ได้อยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?” ฮยอคแจพูด
“แล้วถ้าเกิดมันอยากจะเลิกขึ้นมาจริงๆ แกจะทำยังไงล่ะ?”
นั่นสิ...ถ้าวันหนึ่งมันเกิดเป็นเช่นนั้นขึ้นมาจริงๆ วันที่ซีวอนทนจนไม่อาจจะรอต่อไปได้
วันนั้น....เค้าจะรู้สึกยังไงนะ
“ชั้นก็จะ...ดีใจยังไงล่ะ ที่คนอย่างหมอนั่นไปให้พ้นๆซะที” ฮยอคแจเบือนหน้าหนีแล้วตอบเพื่อนไป
“เหอะ ให้มันจริงเถอะ กลัวจะร้องไห้จนไม่เป็นอันทำอะไรน่ะสิ” จุนซูเหน็บเข้าให้
“พูดบ้าอะไรของแก แล้วนี่ยูชอนไปไหนซะล่ะ”
“อย่ามาพยายามเปลี่ยนเรื่องยูชอนไปหายุนโฮที่คณะน่ะ”
“อือ..แกอย่าเพิ่งถามชั้นเลยว่ะ ชั้นยังคิดไม่ออก” ฮยอคแจปัดๆ
“แกก็บอกชั้นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนะ ตอนนี้เราสองคนอยู่ปีสี่แล้วนะเว้ย อีกไม่กี่เดือนก็จะจบกันแล้ว”
“นี่สรุปแกเป็นเพื่อนชั้นหรือเป็นเพื่อนซีวอนกันแน่เนี่ย”
“ก็เพราะแกเป็นเพื่อนชั้นยังไงล่ะ ชั้นถึงได้พูด” จุนซูดุ
“วันนั้นจะมาถึงจริงๆรึไงล่ะ?” ร่างบางที่สุดยังคงดื้อแพ่ง
จุนซูส่ายหัวให้กับความรั้นของเพื่อนรักคนนี้
ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเลยจริงๆ
อัพแล้วน้า อัพแล้ว คนแต่งมาแล้ว คนอ่านอยู่ที่ไหนกันหว่า?
ใกล้ปีใหม่แล้ว งท้ายความซวยตลอดทั้งปี ให้ปีหน้ามีอะไรดีดีเข้ามาในชีวิตบ้าง ^^
ขอให้คนอ่านทุกๆคนมีสุขภาพที่แข็งแรง และสมความปรารถนาทุกประการค่ะ
ความคิดเห็น