คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #79 : 10TH CUP : 0704_STARBUCKS [MOCHA] [1]
มาถึงสัปดาห์สุดท้ายแล้ว สำหรับการที่ซีวอนจะต้องมาเป็นพนักงานฝึกหัดของร้านกาแฟแห่งนี้
ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไร แต่ลึกๆแล้วตัวฮยอคแจเองก็แอบกังวลเหมือนกัน
แล้วเค้าจะต้องทำเช่นไรต่อไป?
ตื่นนอน อาบน้ำ กินข้าว ทำงาน กลับบ้าน นอน ล้วนแต่เป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว แต่วันนี้มันกลับจะเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิมเลยทุกที
พยายามแล้วนะที่จะไม่คิด...แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
เค้าไม่กล้า...แม้แต่จะเอ่ยปากถามคนรักเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ กลัว...กับคำตอบ
“ฮยอคแจ...เช้านี้มีอะไรกิน...หอมจังเลยย” ซีวอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาหาฮยอคแจในส่วนของห้องครัว
“อะอ่อ...ชุดอาหารเช้าน่ะ มีขนมปังปิ้ง ไข่ดาวและไส้กรอกน่ะ เสร็จพอดีเลย” ฮยอคแจมองไปยังจานอาหารที่วางเตรียมเรียบร้อยแล้วทั้งสองชุด
“ว้าว...น่ากินจังเลยเนอะ” ซีวอนยิ้มให้ร่างบาง
“ฮะฮะ เดี๋ยวนายยกไปตั้งที่โต๊ะนะ เดี๋ยวชั้นไปชงกาแฟก่อน” ฮยอคแจว่าแล้วก็เดินตรงไปยังเครื่องชงกาแฟขนาดย่อมที่ตัวเองซื้อกลับมาจากฮังการีด้วย
และก็ไม่นานทั้งสองคนก็ได้ลงมือกินอาหารเช้ากันแล้ว เพียงแต่รู้สึกว่าวันนี้บนโต๊ะอาหารมันดูจะเงียบๆไปถนัดตา
“ฮยอคแจ....” ซีวอนเรียกมือทั้งสองกินอะไรเสร็จแล้ว และเพราะว่าวันนี้ทั้งคู่ตื่นกันค่อนข้างเช้า จึงยังเหลืออีกอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงเวลางาน จึงมานั่งพักที่โซฟาเพื่อดูทีวีกันเสียก่อน
“หืม...” ฮยอคแจเพิ่งจะล้างจานเสร็จเดินมาหาร่างสูง
ซีวอนตบไปที่หน้าตักของตัวเองซึ่งฮยอคแจเองก็เข้าใจความหมายของมันดี จึงยอมนั่งลงแต่โดยดี
ซีวอนกดหัวของคนรักให้ซบลงกับไหล่หนาของตัวเอง แล้วลูบหลังคนรักขึ้นลงเบาๆ ราวกับต้องการ...
...ปลอบประโลม...
ฮยอคแจกอดร่างสูงเอาไว้แน่น แน่นเสียจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายใจไม่ออกเลยก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ไม่คิดจะคลายหรือปล่อยอ้อมกอดนั้นออก
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ไม่ต้องพร่ำบอกว่าเป็นห่วงมากแค่ไหน แค่แสดงออกจากเรื่องเล็กๆน้อยๆก็รับรู้ได้แล้ว...
...ว่าที่รักนั้น...รักมากแค่ไหน...
“ฮยอคแจ....”
“หืม?..........”
“วันนี้ปิดร้านแล้ว....ไปเดทกันมั้ย?”
“เดท?” ฮยอคแจทวนคำพูดร่างสูงอย่างไม่แน่ใจ
“ใช่ เดท...ก็ตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยไปเดทกันจริงๆจังๆเลยนี่นา ปกติก็ยุ่งกับงานที่ร้านตลอด” ซีวอนลูบหัวคนรัก
“นั่นสินะ...ไปไหนดีล่ะ” ฮยอคแจดันตัวเองออกมาสบตากับร่างสูง
“ชั้นเลือกไว้แล้ว....” ซีวอนโน้มคอร่างบางลงมาจูบเบาๆที่ปาก ไม่ใช่การรุกล้ำอันร้อนแรง แต่เป็นการตีตราประทับความเป็นเจ้าของ
...อย่างอ่อนโยน...
ที่ร้าน
ซีวอนและฮยอคแจเองก็ต้องประหลาดใจเล็กน้อย เพราะวันนี้ ลีวาน ผู้จัดการประจำสาขานี้ได้มารออยู่ในร้านก่อนหน้านี้แล้ว
“สวัสดีครับ พี่ลีวาน” ฮยอคแจก้มหัวทักทาย
“สวัสดีบาริสต้าใหญ่ สวัสดีนะซีวอน” ลีวานยิ้มเล็กน้อยให้ร่างสูง
“ครับ. สวัสดี” ซีวอนเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“แล้วนี่วันนี้ไหงพี่ถึงได้แวะเข้ามาที่ร้านได้ล่ะครับ” ฮยอคแจถาม
“ชั้นเพิ่งกลับมาจากอบอบรมสาขาในอังกฤษน่ะ เลยแวะมาที่ร้านหน่อย พอดี....”
“สวัสดีค่ะ....” ก่อนที่จะได้อธิบายมากกว่านี้ เสียงหวานก็ทักทายขึ้นเสียก่อน
“อ้าว....พี่แตฮีสวัสดีครับ...” ฮยอคแจรีบทักทายอีกฝ่าย
“สวัสดีจ้าฮยอคแจ ไม่เจอกันนานเลย สบายดีนะ?”
“สวัสดีครับพี่” ฮยอคแจยิ้มหวาน
“อ่า ซีวอนนี่แตฮีนะ คู่หมั้นชั้นเอง ส่วนแตฮีครับ นี่ซีวอน พนักงานฝึกหัดร้านผมครับ.” ลีวานแนะนำให้หญิงสาวได้รู้จักกับอีกฝ่าย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ซีวอนยิ้มบางๆ
“เช่นกันค่ะ....”
“ไปนั่งกันเถอะครับ ร้านจะเปิดแล้ว...” ลีวานเอ่ย
หลังจากนั้นคนทั้งสองจึงพากันไปนั่งที่โซฟาหมายเลข9มราลีวานเองก็ชอบมุมนี้เพราะเป็นส่วนตัวมากที่สุด
“นี่ซีวอน นายเชื่อมั้ยว่าเดี๋ยวสองคนนั้นก็จะต้องมีปัญหากัน” ฮยอคแจแอบกระซิบกระซาบกันเบาๆ
“หืม? ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ ไปแช่งเค้าทำไม” ซีวอนละมือที่กำลังเช็ดแก้วกาแฟบนเคาท์เตอร์หันมาถาม
“ชั้นไม่ได้แช่งนะ แต่แทบทุกรายที่มานั่งที่โซฟาตัวนั้นต่างก็มีปัญหากันทั้งนั้นแหละ” ฮยอคแจพูดตามที่คิด
“มันก็อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกครั้งไปหรอกน่า ไปทำงานได้แล้ว” ซีวอนขยี้กลุ่มผมนิ่มนั้น
ฮยอคแจได้แต่ยู่ปากทำหน้าไม่พอใจก่อนจะสะบัดตัวเดินไปหลังเคาท์เตอร์เพื่อเริ่มทำหน้าที่ของตัวเอง
“ชักจะเหมือนทงเฮเข้าไปทุกวัน...” ซีวอนหัวเราะและมองคนรักไปด้วย
ณ โซฟา หมายเลข9
“ว่าไงคะ คุณผู้จัดการวันนี้ทำไมถึงนัดชั้นออกมาที่นี่เนี่ย” แตฮีหยอกล้อคู่หมั้นหนุ่ม
“แล้วคุณดีไซเนอร์คนเก่งล่ะครับ...วันนี้ทำไมถึงมีเวลาให้กับผม” ลีวานเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“โอ๊ะโอ...ก็เห็นบอกว่ามีเรื่องสำคัญนี่คะ เลยรีบมา”
“ถ้าไม่สำคัญก็คงจะไม่มาใช่มั้ยครับ” น้ำเสียงเจือไปด้วยความน้อยใจ
“บอกธุระมาเถอะนะ...ตอบเที่ยงชั้นมีประชุมค่ะ” หญิงสาวยกข้อมือขึ้นมาดูหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรู
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างร้าน
เหมือนเดิม...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
แตฮีกรอกสายตาไปรอบๆอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะคว้ากระเป๋าใบสวยลุกขึ้นยืน
“ถ้าไม่มีอะไรขอตัวนะคะ....”
แล้วหญิงตัวก็หมุนตัวหันหลัง
“เราแต่งงานกันมั้ย.......” ลีวานเอ่ยถามทั้งๆที่ยังคงไม่หันหน้ากลับมาจากกระจก
แตฮีชะงัก แล้วก็หันตัวกลับมา
“คุณพูดเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยคะลีวาน แต่งงาน?”
“ครับ. ผมกำลังขอคุณแต่งงานอยู่...” ลีวานพูดจบก็ดึงกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และเปิดมันออก
แหวนทองคำขาวสุดหรูที่มีเพชรเม็ดงามประดับอยู่ด้ายบน ภายในกล่องสีแดงที่บ่งบอกว่าราคาต้องไม่น้อยแน่นอน
ลีวานวางมันลงบนโต๊ะ
“คุณจะแต่งงานกับผมมั้ย” ลีวานยังไม่ละสายตากลับมา
“คุณก็รู้ว่าชั้นจะตอบมันว่ายังไง....” หญิงสาวตอบแค่นั้นแล้วก้าวเดินออกไปจากร้าน
ผู้จัดการหนุ่มหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างยากลำบาก
มันยากเกินไปใช่มั้ย?....ที่จะฝากชีวิตไว้กับเค้า
“เป็นยังไงล่ะ ทีนี้จะเชื่อชั้นได้รึยัง?” ฮยอคแจเอ่ยถามร่างสูง
“อืม.....มั้ง....” ซีวอนมองไปยังผู้จัดการของร้าน
“ไปดูพี่เค้าหน่อยสิ อ้ะนี่...ยกมอคค่าไปให้พี่เค้าด้วย เค้าชอบ” ฮยอคแจเลื่อนแก้วเครื่องดื่มมาให้ซีวอน
“เวลางาน?”
“ตอนนี้ลูกค้ายังไม่เยอะ ไม่เป็นไรหรอกน่า” ฮยอคแจชูมือสองนิ้ว แปลว่าสู้ตาย
“ครับผม.” ซีวอนรับคำแล้วยกแก้วกาแฟไปเสิร์ฟให้ลีวาน ก่อนจะนั่งลงอีกฝั่ง
“อ่า ขอบคุณครับ คุณซีวอน.” ลีวานใช้ภาษาที่ควรจะใช้
“เป็นกันเองก็ได้มั้งครับ. ยังไงผมก็เป็นรุ่นน้องคุณอยู่ดี” ซีวอนระบายยิ้มบางๆ
“ฮะๆครับ. ทำงานมาจะครบกำหนดอยู่แล้ว รู้สึกยังไงบ้างครับ” ลีวานถามก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
“อืม...ดีสิ ดีมาก....” ซีวอนอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะมองไปยังสิ่งที่ยังคงถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ
“แหวนสวยดีนี่”
“ครับ...วงเดียวในโลก แต่คนรับกลับไม่ต้องการมัน” ลีวานยิ้มเศร้าๆ
“อยากเล่ามั้ย?.........” ซีวอนถาม
อย่างน้อยๆ ก็ผู้ชายเหมือนกัน...เข้าใจความรู้สึกกันดี
“เลิกงานดีกว่ามั้งครับ...ตอนนี้เวลางานคงไม่เหมาะ...อีกอย่าง ผมว่าเจ้าสามตัวที่เหลือก็คงอยากรู้ด้วยแน่ๆ” ลีวานเหลือบสายตาไปมองทางประตูครัว ทำเอาคิบอมและทงเฮต้องรีบผลุบหายเข้าไป
ส่วนฮยอคแจก็หันเก้ๆกังๆ กลับไปชงกาแฟต่อ
“ฮ่าๆๆ เป็นไปกันหมดทั้งร้าน” ซีวอนหัวเราะ
“แสบนักล่ะ แต่ล่ะคนน่ะ” ลีวานเองก็อดยิ้มไม่ได้
“วันนี้รีบรึเปล่าล่ะครับ อยู่ดื่มกันหลังปิดร้านหน่อยได้มั้ย?” ลีวานถาม
ซีวอนฉุกคิดเล็กน้อย ก็วันนี้เค้ามีนัดเดทกับฮยอคแจนี่นา
“ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“อ่อ เปล่าครับ ได้เลย” ไม่เป็นไรหรอกเนอะ...
“อ้าว พี่เค้าว่างยังไงบ้าง” ฮยอคแจพูด เมื่อเห็นซีวอนเดินกลับมาที่เคาท์เตอร์
“ผู้จัดการบอกว่าจะเล่าให้ฟังหลังเลิกร้านน่ะ เค้าชวนอยู่ดื่มด้วย”
“อ้าว หรอ”
“อืม ฮยอคแจ สงสัยนัดเดทของเราในคืนนี้....”
“ต้องยกเลิกใช่มั้ยล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” ฮยอคแจยิ้มให้คนรัก
“โอเคนะ?” ซีวอนยังหวั่นๆ
“อื้ม เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้ ดียิ่งกว่าไปเดทเป็นไหนๆ” ฮยอคแจยังไม่วายอ้อนคนรักอีกครั้ง
“ปากหวานนน” ซีวอนว่า
“เคยชิมหรอออ”
“ก็กินอยู่ทุกวัน...” ซีวอนทำถ้าแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย
“โหยย...หน้าตาน่ากลัวมากเลยรู้ตัวมั้ยเนี่ย” ฮยอคแจบีบแก้มคนรักข้างนึงอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็ทำให้นายดูคนเดียวน้า...โอ๊ยๆ เจ็บ”
“คิคิ ม้าหื่น...”
“ไก่ยั่วม้าก่อนนี่นา” ซีวอนยิ้มร่า
“ซีวอน.....” ฮยอคแจเรียก
“หืม?....”
“รักครับ” ฮยอคแจจับมือซีวอนขึ้นมากุมเอาไว้ข้างหนึ่ง แล้วจูบลงไป
คล้ายคำสัญญา
ที่ไม่ต้องเอ่ยออกมา...เป็นคำพูด
ซีวอนยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้นลูบหัวคนรักอย่างเอ็นดู ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากเนียนนั้นเบาๆ
“รักเช่นกันครับ”
คำๆเดียวที่ตอบแทนทุกคำถาม
คำๆเดียวที่เป็นเหมือนพลังให้ทำทุกสิ่ง
คำๆเดียวที่ทำให้โลกหมุนไปทุกวัน
ใช่แล้ว...เพราะความรักคือสิ่งที่ทำให้คนเรารู้จักกับสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึก
*************************************
เดินทางมาถึงแก้วสุดท้ายแล้ว ^^
ยังไงก็เม้นท์ๆ โหวตๆกันด้วยน้า
รักคนอ่านเสมอ...^O^
ความคิดเห็น