คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #73 : 9TH CUP : 0704_STARBUCKS [BLENDED COFFEE] [2]
“คิบอม!” ทงเฮรีบเข้าไปห้ามคนรักที่ทำท่าว่าจะเข้าไปซ้ำคยูฮยอนอีกรอบ
“ปล่อย!!” คิบอมจะเอาอีกซักหมัดเสียให้ได้
“ไม่เอาน่าคิบอม...คนมองกันใหญ่แล้ว” ทงเฮมองไปรอบๆด้วยความอาย
“แล้วจะทำไม!” คิบอมเลือดขึ้นหน้าสุดๆแล้วตอนนี้
ฮยอคแจเห็นท่าจะไม่ดีรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย
“เอ่อ ไอ้แก้มใจเย็นๆ” แต่เมื่อเห็นสายตาที่มองกลับมา ฮยอคแจถึงกลับต้องลอบกลืนน้ำลายเอื้อกๆๆ
“คิบอมพอได้แล้วชั้นอาย!” ทงเฮตะคอกออกมา
และมันก็ทำให้ทุกๆอย่างจบลงด้วย
“ฮึ่ย!” คิบอมสบถเล็กน้อยแล้วผลุนผลันออกจากร้านไป
“คิบอม!!” ทงเฮทำท่าว่าจะตามไป แต่ก็ถูกซีวอนรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวไปก่อนเถอะ”
และเมื่อจัดการเคลียกับลูกค้าที่ยังคงนั่งอยู่ในร้านได้หมดแล้ว ประจวบเหมาะกับว่าเป็นเวลาที่ปลอดลูกค้าของวัน
ทั้งสี่คนซึ่งประกอบไปด้วย ซีวอน ฮยอคแจ ทงเฮ และต้นเหตุอย่างคยูฮยอน
“เอาล่ะ...ว่ามา!” ฮยอคแจเป็นคนเปิดประเด็น
คยูฮยอนเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย ความคิดบ้าๆเพียงชั่ววูบของเค้ากลับทำให้ใครอีกหลายๆคนต้องมีปัญหา
...แย่จริงๆ...
“ครับ ผมชื่อคยูฮยอนครับ โจว คยูฮยอน” ชายหนุ่มแนะนำตัวเพียงเล็กน้อย
ซีวอนตงิดใจทันทีที่ได้ยินนามสกุลของอีกฝ่าย
“โจว...บ้านนายทำธุรกิจรึเปล่า” ซีวอนถามออกมา
“อ่อครับ บ้านผมทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดนตรีสากลน่ะครับ”
มิน่า...งั้นครอบครัวหมอนี่ก็เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของพ่อเค้าเหมือนกันสินะ
...ฐานะดีไม่ใช่ย่อยเลยล่ะ เกือบเท่าของเค้าด้วยซ้ำ...
“รู้จักหรอซีวอน” ฮยอคแจหันมาถาม
“เอ่อ เปล่า ไม่รู้จัก” ซีวอนปฏิเสธทันควัน
“ทำแบบนี้ทำไม” ทงเฮที่นั่งเงียบมาแต่แรกถามขึ้น
และทั้งวงก็เงียบลง
“ชั้นขอโทษนะ....” คำเดียวจริงๆที่คยูฮยอนพูดได้
“เอ่อ.........” ฮยอคแจและซีวอนเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี
“ต้นเหตุมันเกิดจากอะไรล่ะ” ซีวอนถามคำถามที่ดีที่สุดขึ้นมา
“ผมมีแฟนคนหนึ่งชื่อซองมิน และตอนเกิดเรื่องผมแค่ต้องการประชดเค้าเท่านั้นเองครับ”
“แต่ไอ้ความคิดบ้าๆของนายมันทำให้เพื่อนชั้นต้องทะเลาะกันนะ” ฮยอคแจอดตำหนิไม่ได้
“แล้วนายทะเลาะอะไรกับซองมิน” ทงเฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วถามอีกฝ่ายออกมา
“มันเป็นเรื่องงี่...........”
“ชั้นรู้ว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่า แต่ชั้นอยากรู้ว่าอะไรคือเรื่องที่งี่เง่า” ทงเฮถาม
“ผมไม่อยากให้เค้าทำงาน” คยูฮยอนพูดออกมาในสุด
= =” สีหน้าของบุคคลที่เหลือ
“ไม่อยากให้ทำงาน?” ซีวอนทวนคำอย่างงงๆ
“ซองมินเค้าอยากจะไปเป็นพนักงานในร้านเค้กน่ะครับ แต่ผมไม่ต้องการให้เค้าอยู่ไกลห่างจากสายตาของผม ผมมีปัญญาทำงานเลี้ยงเค้าให้สบายไปทั้งชาติยังได้เลย”
“งี่เง่า....” ฮยอคแจ
“สิ้นคิด...” ซีวอน
“ปัญญาอ่อน” ทงเฮ
“ไม่ต้องร่วมกันสรรเสริญผมขนาดนั้นก็ได้ครับ” -*-
“ก็มันจริงๆนี่นา นายเอาตรงไหนคิดเนี่ย” ฮยอคแจทำหน้าอยากจะลาโลก
“มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยในสายตาพวกคุณนะ แต่สำหรับผม ผมรักซองมินมาก อยากเห็นหน้าตลอดเวลา อยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆ” คยูฮยอนมีสีหน้าเศร้าๆ
“อืม...เรื่องนี้ชั้นเข้าใจความรู้สึกนายนะ” ซีวอนพูด
“ครับ?” คยูฮยอนขานรับ
“ชั้นเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง เพราะชั้นเองก็อยากเห็นหน้าคนที่ชั้นรักตลอดเวลา อยากให้เค้าอยู่ข้างๆกายเราตลอดเวลา เอาแบบว่าไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ต้องเจอเค้า...” ซีวอนพูดไป ก็มีคนอีกคนเขินไปด้วย
พ่อพระเอกลิเกเอ๊ย !
“อะแฮ่ม! ใช่เวลารึเปล่าเนี่ย” ทงเฮอดจะแขวะไม่ได้
“แหะๆ....” ทั้งคู่เลยได้แต่ยิ้มแหยๆ
“จริงๆนะครับ ผมกับเค้าได้รักกันอย่างไม่สวยหรูเท่าไหร่นัก” คยูฮยอนดูจะมีสีหน้าหมองลงเมื่อเอ่ยถึงประโยคนี้
“เอ่อ?...” แม้จะเกรงใจแต่ทงเฮก็ยังอยากจะรู้ต่อนี่นา - -+
“สาเหตุน่ะหรอ?” คยูฮยอนถาม
“ใช่” แต่เสียงที่ตอบกลับมีถึงสามเสียง
“เค้าเคยมีคนรักอยู่ก่อนแล้วครับก่อนที่จะเจอกับผม ผมรักเค้าตั้งแต่แรกเห็น ฮะๆ เรียกว่ารักแรกพบเลยก็ได้นะครับ ผมก็เลย.........”
“แย่งเค้ามา...” ซีวอนเป็นคนรวบรัดประโยคนี้ให้
“เลว” ฮยอคแจ
“ร้ายกาจ” ทงเฮ
“เจ๋งไปเลย” ซีวอน
ทงเฮและฮยอคแจหันไปจ้องตาเขียวทันที
“อ้าว ผิดตรงไหนล่ะ” ซีวอนร้อนตัวทันที
“ใช่มั้ยล่ะครับ ตอนนั้นผมก็คิดแบบนี้...ผมรู้สึกต้องการเค้ามากจนทำได้ทุกวิถีทาง และสุดท้ายผมก็ได้รักกับเค้าสมใจ” คยูฮยอนระบายยิ้มเล็กน้อย
“นานรึยัง?” ฮยอคแจถาม
“ร่วมเดือนแล้วล่ะครับ”
“แล้วนายกับเค้าใช้ชีวิตกันยังไง” ทงเฮเอ่ยถามบ้าง
“เราอยู่คอนโดด้วยกันครับ พ่อแม่ผมท่านให้อิสระเต็มที่ เวลาผมไปทำงานซองมินก็จะอยู่ที่คอนโด บางวันก็จะตามผมไปที่ทำงานด้วย เราจะกลับบ้านด้วยกัน และกินข้าวด้วยกันทุกมื้อและทุกวันครับ”
“โห...แล้วเวลาเค้าอยากไปเที่ยวล่ะ?” ฮยอคแจพูด
“ก็จะต้องเป็นเวลาที่ผมว่างแล้วเราก็ไปด้วยกันครับ”
อีกสามหน่อก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ
“ดีนะ...ที่ไอ้แก้มไม่ใช่คนแบบนี้” ทงเฮอยากจะลาแก้วกาแฟตาย = =;
“นายอย่าเป็นแบบนี้นะซีวอน” ฮยอคแจหันไปกระซิบกับร่างสูงเบาๆ
“ไม่มีทาง แค่ฟังชั้นยังขนลุกแทนเลย” ซีวอนตอบกลับมา
“ถ้าจะกระซิบกันดังขนาดนั้นพูดออกมาตรงๆเลยก็ได้เถอะครับ” คยูฮยอนแอบกัดเล็กน้อย
“ก็ดูนายทำสิ นั่นแฟนนะไม่ใช่สัตว์เลี้ยง” ทงเฮโวยวายกลบความเขิน
“สัตว์เลี้ยง?” คยูฮยอนทวนคำอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก
“ก็เล่นให้อยู่ในการควบคุมตลอด 24ชม.แบบนี้มันไม่การที่คนรักจะปฏิบัติต่อกันหรอกนะ” ฮยอคแขค่อยๆอธิบาย
“การจะคบกันน่ะมันอาศัยแค่คำว่ารักอย่างเดียวไม่ได้หรอกนะ มันต้องมีองค์ประกอบอะไรอีกหลายๆอย่างด้วยความสัมพันมันถึงจะไปกันรอด ยกตัวอย่างง่ายๆเช่นการไว้ใจซึ่งกันและกันซึ่งถือเป็นข้อที่สำคัญที่สุด...”
ขณะที่พูดฮยอคแจเองก็สัมผัสและรับรู้ได้ว่าคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆตัวเองนั้นเลื่อนมือหนาๆนั่นมากอบกุมมือเรียวของตัวเองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ฮยอคแจหันไปส่งยิ้มให้คนรักเล็กน้อยแล้วหันกลับมาพูดให้คยูฮยอนฟังต่อ
“ความรักน่ะก็เหมือนกับรสชาติกาแฟนะ ถ้าคุณยังไม่พบเจอรสชาติที่คุณชอบคุณก็จะมองว่ากาแฟช่างเป็นเครื่องดื่มที่ไม่น่าอภิรมย์เอาซะเลย แต่ถ้าวันหนึ่งคุณได้ลิ้มลองรสชาติที่ถูกสรรสร้างมาเพื่อนคุณแล้วล่ะก็ วันนั้นคุณก็จะพบว่ากาแฟก็ไม่ใช่เครื่องดื่มที่ไร้ความอร่อยซะทีเดียว จริงมั้ยล่ะครับ” ฮยอคแจเว้นวรรคเพื่อถามความเห็นอีกฝ่าย
คยูฮยอนไม่ตอบกลับมา ทงเฮจึงเป็นฝ่ายตอบขึ้นเอง
“รักกันน่ะไม่จำเป็นจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาหรอกนะ ถ้าอย่างนั้นคำว่าคิดถึงจะมีไปเพื่ออะไรล่ะ? บางครั้งใกล้กันเกินไปก็อาจจะทำให้เรามองข้ามอะไรๆที่สำคัญไปได้หลายอย่างเลยนะ เหมือนกับที่ชั้นเคยเป็น” ครั้งนั้น...ถ้าเค้ารู้ใจตัวเองช้าไป คงไม่มีวันรู้ว่าใคร...ที่เกิดมาเพื่อคู่กับตัวเค้าเอง
คยูฮยอนเองก็ไม่ปฏิเสธว่าที่ทุกๆคนพูดมาน่ะมันผิด แต่ว่า...
“ความสุขของคนที่นายรักน่ะ นายจะให้เค้าไม่ได้เลยหรอ” ซีวอนพูดออกมาสั้นๆง่ายๆ แต่ชัดเจน
“เอ่อ............”
“ถ้าคนรักของนายจะทิ้งนายไป ชั้นว่าไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ คงจะเป็นเพราะนายตีกรอบชีวิตให้เค้ามากเกินไปรึเปล่า...”
“ลองเปรียบเทียบกันดูสิ เค้าให้อภิสิทธิ์นายตัดสินใจทุกอย่าง ในขณะที่เค้าต้องกลายเป็นสัตว์เลี้ยง เป็นตุ๊กตา หรืออะไรที่นายคิดว่าไม่มีความคิดเห็น ที่เค้ายังทน คิดให้ดีว่าเพราะอะไร”
คยูฮยอนนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบออกมา
“เพราะซองมินรักผม...”
“นั่นล่ะคำตอบที่ถูกที่สุดแล้ว” ซีวอนตัดบทจบเอาซะง่ายๆ
“เรื่องนายก็ลงเอยด้วยดีแล้วล่ะสินะ....” ทงเฮเอ่ยออกมาเบาๆ
ทุกคนจึงกลับไปมองที่ปลาวุ่นวายตัวนี้
“แล้วเรื่องของชั้นกับคิบอมล่ะ!!”
ทางฝั่งของคิบอม
หลังจากหุนหันออกมาจากที่ร้านแล้ว ร่างสูงก็เดินหงุดหงิดไปเรื่อยๆย่านวัยรุ่นแถวนั้น
หงุดหงิด ยอมรับเลยว่าตอนนี้ให้ไปฆ่าใครที่ไหนก็ยังไหว ใครจะไปทนได้เมียโดนลากไปจูบต่อหน้าต่อตา
นี่เค้าเป็นคนนะ ไม่ใช่พระอิฐพระปูน!
ไม่รู้จะเดินไปไหนแล้ว สุดท้ายเจ้าตัวเลยเลือกที่จะนั่งบนม้านั่งสำหรับนั่งพักใกล้ๆแถวนั้น
“เฮ้อ! ทำไมมันหงุดหงิดยังงี้วะเนี่ย” คิบอมสบถเบาๆ
เพราะปกติแล้วเค้าไม่ใช่คนที่เปิดเผยความรู้สึกขนาดนี้ แล้วไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้งานต้องเสียแบบนี้เลยซักครั้ง
แล้วข้างๆตัวเองก็มีใครคนนึงนั่งลงข้างๆ
“ขอผมนั่งด้วยนะครับ” เสียงที่ติดออกไปทางหวานเล็กน้อยพูดขึ้น
“ครับ?...เดี๋ยวนะเราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าครับ” คิบอมมองอย่างสงสัย
“ผมซองมินครับ ลี ซองมิน” อีกฝ่ายแนะนำตัว
“อ๋อ! ผมคิม คิบอมนะจำได้รึเปล่าเราเคยเจอกันที่สถาบันสอนทำขนมยังไงครับ” คิบอมร้องออกมา
“อ๊ะ! นั่นน่ะสิครับ” ซองมินเองก็นึกออกแล้ว
“โลกกลมจังเลยนะครับ” คิบอมพูด
“ครับ กลมจนเกินไป...”
“หมายความว่า?”
“คนที่จูบแฟนคุณกลางร้านน่ะ แฟนผมเองครับ” ซองมินระบายยิ้มเศร้าๆ
คิบอมที่พาลนึกไปถึงฉากนั้นก็ต้องกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ
“ผมต้องขอโทษแทนเค้าด้วยนะครับ” ซองมินพูด
“ทำไมคุณต้องขอโทษ ในเมื่อคนที่ผิดคือหมอนั่นไม่ใช่คุณ” คิบอมพูด
“แล้วถ้าเป็นคุณบ้าง ถ้ามีคนมาโกรธแฟนคุณ คุณจะรู้สึกยังไงล่ะครับ”
กลายเป็นคิบอมเสียเองที่พูดไม่ออก
“ครับ นั่นสินะครับ”
“เค้าแค่ต้องการประชดผมเท่านั้นล่ะครับ ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก” ซองมินเข้าใจดี เข้าใจนิสัยของคนรักตัวเองดี
“เค้าก็ไม่น่าจะทำกันถึงขนาดนี้” คิบอมยังคงไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่ดี
“ผมอยากจะทำงานที่ร้านเค้กครับ” ซองมินกลับพูดอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา
“หา?”
“ผมอยากจะทำงาน ผมรักการทำขนม...” ซองมินระบายยิ้มออกมาเมื่อได้พูดถึงสิ่งที่ตัวเองชอบ
“แต่คยูฮยอน ไม่ยอมให้ผมทำครับ” ถึงตอนนี้สีหน้าร่างบางกลับเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
“เห็นแก่ตัว” คิบอมอดจะตำหนิไม่ได้
“ครับ. แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังรักคนเห็นแก่ตัวอย่างเค้าอยู่ดี”
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อ” คิบอมถาม
“ไม่รู้สินะ เฮ้อ....แค่บางทีผมก็อยากจะได้คำว่าไว้ใจและเชื่อใจจากเค้าบ้างซักนิด”
“ไว้ใจ? เชื่อใจ?”
“เค้าเอาแต่คิดว่าเค้าแย่งผมมาจากแฟนเก่า...ทั้งๆที่ความจริงแล้วไม่ใช่ ผมกับแฟนคนก่อนหน้านี้เราระหองระแหงกันมานานแล้ว ด้วยคำที่ว่าเค้ามีคนใหม่ พอคยูฮยอนเข้ามามันก็เลยร่นเวลาแตกหักให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมเท่านั้นเองครับ” ซองมินเฉลยในสิ่งที่แม้แต่ตัวคยูฮยอนเองก็ยังไม่รู้ให้คิบอมฟัง
“พูดยากจังนะ...” คิบอมได้แต่ทำตัวให้เป็นผู้ฟังที่ดีเท่านั้น
“ผมแค่ต้องการคำว่าเชื่อใจเท่านั้น ผมรักเค้าตลอดเวลา ทำไม...แค่เชื่อใจถึงให้กันไม่ได้?”
แค่เชื่อใจ...ให้กันไม่ได้
คำๆนี้กลับสะท้อนเข้าไปกลางใจของคิบอมอย่างแรง
นั่นสินะ...เหตุการณ์ที่เค้าทำลงไป เหมือนไม่เชื่อใจในตัวทงเฮเลย
ทงเฮไม่ได้เป็นฝ่ายที่ผิดซะหน่อย...
ความรักจะต้องมีความไว้ใจควบคู่กันไปด้วย นี่ล่ะสิ่งที่จะทำให้ความสัมพันของคนสองคนไปกันรอด
“ผมว่ายังไงก็คงจะต้องหันหน้าเข้าหากันนะ...ไม่งั้นก็คงจะไม่รู้เรื่องกันหรอก” คิบอมพูด
“ชั้นรู้ ชั้นจะทำให้เค้ายอมรับในสิ่งที่ชั้นชอบให้ได้” ซองมินระบายยิ้มออกมาได้มากกว่าเดิม
“ดีมาก” คิบอมเองก็ยิ้มแฉ่งเหมือนกัน
ก่อนจะเงียบไปเพื่อทบทวนความคิดกันทั้งคู่ มือถือของคิบอมก็มีสายเรีกเข้าซะก่อน
“ว่าไง.........” คิบอมมองเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอแล้วก็กรอกเสียงลงไป
“อยู่ไหนวะ?” ซีวอนถามกลับมา
“ใกล้ๆร้านนี่ล่ะ จะกลับแล้ว”
“เออๆ รีบๆกลับมาละกัน ทางนี้ไม่มีอะไรแล้วนะ กลับมาคุยกัน”
“อืม...ทางนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วเหมือนกัน”
“ไอ้หมวยจะพังร้านแล้ว รีบๆมานะ แค่นี้ล่ะ” ซีวอนพูดแล้วตัดสายไป
“เอาล่ะ......” คิบอมทักขึ้นเพื่อเรียกสติซองมิน
“หืม?.......”
“กลับไปที่ร้านกันเถอะ” คิบอมลุกขึ้นยืนตรง
“ร้าน?” ซองมินทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
“ร้านกาแฟสตาร์บัคไงล่ะ แฟนนายยังอยู่ที่นั่นอยู่เลย” คิบอมพูดแค่นั้นแล้วออกเดิน
ซองมินทำท่าคิดอยู่เล็กน้อย แต่ก็ตัดสินใจเดินตามไป
“กลับมาแล้ว...” คิบอมพูดเมื่อเปิดประตูร้านเข้ามา ก่อนจะพาซองมินเดินตรงไปยังโซฟาหมายเลข 9
“ซองมิน” คยูฮยอนทักขึ้นเล็กน้อย
“อืม.....” ซองมินเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน
“ชั้นให้ยืมครัววันนึงก็ได้” คิบอมเอ่ยคั่นกลาง
“หืม?.......” ซองมินและคยูฮยอนหันมามอง
“ก็นายอยากทำเค้กไม่ใช่หรอ ข้างในครัวมีอุปกรณ์ทำครบเลยนะ นายเข้าไปทำซะสิ จะได้คุยกันด้วย” คิบอมชี้ไปยังทางเดินเข้าครัว
“เอ่อ...ไม่เป็นไรแน่นะ” ซองมินยังเกรงใจ
“อื้ม ไม่เป็นไรหรอก” คิบอมย้ำอีกครั้ง
ซองมินจึงดึงมือคยูฮยอนให้ลุกขึ้นเดินไปด้วยกัน
“ไอ้แก้ม.......” ทันทีที่สองคนนั้นลับสายตาไป ทงเฮก็ตรงเข้ามาหาคนรักทันที
*********************************
ตัดฉับ!!! ค้างกันล่ะซี่ อิอิ (จะโดนรีดเดอร์ถีบยังไม่รู้ตัว)
MERRY CHRISTMAS ! & HAPPY NEW YEAR
มีความสุขมากถึงมากที่สุด กับ ผู้ชายสิบสามคน
"จงเชื่อมั่นและศรัทธาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"
สุดท้ายขอหยาบสักนิด
"SM ช่วยสำนึกบ้างนะที่ทุกวันนี้มีกินมีใช้ก็หยาดเหงื่อพี่ชาย(กู)ทั้งนั้น!!!"
ความคิดเห็น