คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : 7RD CUP : 0704_STARBUCKS [CARAMEL MUCCAITO] [2]
วันต่อมา
เริ่มจากการที่ซีวอนและฮยอคแจมาที่ร้านไม่พร้อมกัน โดยที่ซีวอนมาถึงก่อน
“ว่าไง ทงเฮ” ซีวอนทักร่างบางที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่
“อ่า ซีวอน” ทงเฮยิ้มบางๆ
ดีใจ...แต่ไม่มาก
“ขยันแต่เช้าเลยนะ มา! ชั้นช่วย” ซีวอนเข้าไปจับผ้าขนหนูที่มือของทงเฮ พร้อมกับสัมผัสมือของทงเฮเบาๆ
แต่ร่างบางก็ดึงมือออกอย่างรวดเร็ว
ไม่ได้รังเกียจ แต่ก็...ไม่ชอบ
ทงเฮสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไป อะไรกันล่ะลี ทงเฮ แกก็ต้องการแบบนี้มาตลอดไม่ใช่รึไง
ซักพักฮยอคแจก็เปิดประตูร้านเข้ามาในจังหวะที่ซีวอนที่เข้าไปเปลี่ยนชุดเดินออกมา
ฮยอคแจแกล้งทำเป็นสบตาร่างสูงนิดนึงแล้วเสเดินไปหลังร้านแทน
ซีวอนตีหน้าเศร้า แล้วแกล้งทำเป็นยิ้มให้ทงเฮ
ตัววุ่นวายของร้านเองก็เห็นการกระทำทุกๆอย่าง ก็ต้องการให้เลิกยุ่งกันก็จริง
แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
แล้วแบบไหน? เค้าเองก็ไม่รู้
แต่เห็นท่าทีเมื่อกี๊แล้วมันเจ็บปวด
เห็นแววตาของเพื่อนรัก เห็นสายตาของซีวอน
เค้าไม่อยากให้เป็นแบบนี้
“นี่ซีวอน เค้ามาช่วยชั้นอบขนมเค้กหน่อยสิ วันนี้มีเยอะ” คิบอมโผล่เพียงส่วนบนออกมาจากห้องครัวเพื่อเรียกซีวอนให้เข้าไปช่วยงาน
“อ่อ ได้สิๆ” ซีวอนพูด
ทงเฮหันไปสบตาคิบอม แต่ก็ได้รับเพียงความว่างเปล่า
นี่ล่ะคือสิ่งที่เค้าเจ็บที่สุด สายตาแบบนี้ของคิบอม ไม่ชอบเลย
“เดี๋ยวมานะ ยัยหมวย” ซีวอนขยี้กลุ่มผมนิ่มของทงเฮอีกครั้งแล้วเดินไปในครัว
คิบอมมองทุกการกระทำด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่ในใจนั้นกลับเจ็บปวดมากกว่า
มิตรภาพ...ความรัก
สองสิ่งนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปด้วยกัน
คงจะถึงเวลาที่จะต้อง “เลือก”
ในครัว
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น คิดเรื่องอะไรอยู่หรอ” ซีวอนถามขณะที่กำลังตอกไข่ไก่ใช่ชามอ่าง
ตอนนี้ในครัวมีเพียงสองหนุ่มนี้เท่านั้น เพราะฮยอคแจก็ออกไปตรวจตราความเรียบร้อยของเคาท์เตอร์ ส่วนทงเฮก็จัดร้านตามประสาไป
“อืม นิดหน่อย” คิบอมพูดขณะกำลังผสมแป้ง
“ปรึกษาได้นะ” ซีวอนพูดขึ้น
“มันพูดยาก” คิบอมบอก
“ชั้นเข้าใจ...” ซีวอนพูด
มันก็น่าสงสารอยู่หรอก ขนาดเค้าที่รู้ตัวว่ารักฮยอคแจแค่ต้องทนเก็บไว้ไม่กี่วันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
แต่คนตรงหน้านี้ทนมาเป็นเวลาหลายปี แค่นี้เค้าก็นับถือแล้ว
“ชั้นเป็นคนใจเย็น...” คิบอมพูดขึ้นมาลอยๆ
“มาก”
“ชั้นเป็นคนมีความอดทน”
“มากถึงมากที่สุด”
“ชั้นเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่ง”
“อย่างยอดเยี่ยม”
“แต่ตอนนี้...ขีดความอดทนมันหมดลงแล้ว”
“ห๊ะ?” ซีวอนไม่เข้าใจ
คิบอมแค่นยิ้มบางๆ
“พอแล้วล่ะ กับการวิ่งตามเค้าแล้วไม่เคยทันซักที สิบกว่าปีที่ได้แค่มองแผ่นหลังของเค้าเดินออกไปไกลเรื่อยๆๆๆ” คิบอมพูด
“คิบอม....” ซีวอนเองก็ใบ้กินไปเหมือนกัน
“ชั้นอยากจะพักแล้ว บางทีการไม่รัก อาจจะทำให้ทุกๆอย่างดีขึ้นซักนิดก็ยังดี”
คิบอมพูดก่อนจะค่อยๆเทแป้งลงบนแม่พิมพ์แล้วนำไปเรียงต่อกันเอาไว้
ซีวอนเก็บเปลือกไข่ไปทิ้ง แล้วมองเพื่อนร่วมงานอย่างสงสาร
แล้วแบบนี้ที่เค้าทำไปยังจะมีประโยชน์อะไร เมื่อฝ่ายนี้ถอดใจไปแล้ว
เฮ้อ! ความรักนี่มันวุ่นวายจริงโว้ย!
วันนี้ตลอดการทำงานทั้งวัน ทงเฮได้แต่ลอบมองซีวอนและฮยอคแจแอบส่งสายตาให้กัน แอบแตะมือกันตอนรับแก้วกาแฟ
หรือตอนที่หันมามองเค้าแล้วรีบผละออกจากกัน
เจ็บ...เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเลว
พราก...คนที่เค้ารักกัน
คิบอมเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็น ท่าทางของคนสองคนนี้
รู้...ว่าการพยายามไม่มองกันทั้งที่ยังรักมันทรมานแค่ไหน
พอแล้วล่ะเนอะทงเฮ? ถ้านายไม่เคยรักกัน
เลิกโง่ซะทีหนอ ไอ้คิบอม
เลิกงาน
“ทงเฮ กลับบ้านเลยมั้ย” ซีวอนเดินเข้าไปทัก
“หะ...หืม?” ทงเฮที่กำลังเหม่อได้ยินไม่ชัดนัก
“ถามว่าจะกลับเลยมั้ยจะไปส่ง” ซีวอนยิ้มหวาน
ทงเฮ...ไม่ต้องการรอยยิ้มนี้
ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เค้าชอบซีวอนนี่นาแล้วทำไม...?
มันถึงได้มีแต่ใบหน้าของใครอีกคนลอยขึ้นมา?
ฮยอคแจยิ้มบางๆให้ทงเฮ แล้วหันหลังเดินออกไปก่อน
ทงเฮมองตามหลังเพื่อนรักไป ฮยอคแจ...นายเจ็บมากรึเปล่า?
“ไม่เป็นไรซีวอน นายกลับไปเถอะ ชั้นกลับเองได้” ทงเฮยิ้มให้อีกฝ่าย
“อ่อ แล้วคิบอมล่ะ” ซีวอนแกล้งถามไปงั้น ความจริงก็รู้อยู่แล้วล่ะ
“อยู่ในร้านน่ะนายรีบกลับเถอะนะ” ทงเฮยกมือบ๊ายบาย
ซีวอนจึงโบกมือกลับแล้วหันหลังเดินตามฮยอคแจไป
ทงเฮกระชับเสื้อตัวนอกเพื่อกันลมหนาวในคืนนี้ ที่หนาวเหลือเกิน
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” คิบอมที่เดินออกมาจากร้านตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ พูดขึ้น แล้วเดินนำกลับเข้าไปในร้าน
ร้านกาแฟตอนนี้เปิดเพียงไฟสลัวๆเท่านั้น เพื่อบ่งบอกว่าร้านได้ปิดลงแล้ว
ทงเฮรู้สึกว่าตัวเองกำลังใจเต้นโครมครามยังไงไม่รู้
คิบอมพาทงเฮมายืนอยู่กลางร้าน
“จูบชั้นหน่อยสิ” ร่างสูงเอ่ย
“หืม?” ทงเฮเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ
“จูบชั้นหน่อย กอดชั้นหน่อย” คิบอมยังย้ำคำเดิม
ให้ชั้นไม่ลืม...ว่าทงเฮที่ชั้นรักเป็นยังไง
“นายเป็นอะไรน่ะแก้ม?”
“ไม่ได้หรอ?” คิบอมถามเสียงแผ่วเบา
“นายเป็นอะไร...” ทงเฮเขย่าแขนอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
คิบอมกระชากร่างบางเข้ามาไว้ในวงแขนกว้าง
“อ๊ะ!” ทงเฮร้องอย่างตกใจ
ร่างสูงฝังหน้าเข้ากับไหล่ลาด สูดดมความหอมให้เต็มปอด
“คิบอมนายทำแบบนี้ชั้นกลัวนะ” ทงเฮมือสั่น
“กลัวหรอ?” คิบอมทวนคำ
“รู้มั้ยชั้นกลัวกว่านายเยอะ...” คิบอมกล่าวซ้ำ
“อะไร?”
“ชั้นกลัวมากแค่ไหนรู้มั้ย เวลาที่อยู่ข้างๆนาย มองนายพร่ำพูดว่ารักใคร นายรู้มั้ยชั้นเจ็บแค่ไหน” คิบอมกอดร่างบางเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดออก
“นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคิบอม” ทงเฮกลัว...กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดจะเป็นความจริง
“ชั้นต้องคอยยืนอยู่ข้างหลังนายมาตลอด มองทุกความเป็นไปของนาย มองนายยิ้มให้ใครต่อใคร และสุดท้ายเวลาที่นายเสียใจคนที่ต้องเฝ้ามองน้ำตาก็คือชั้น...” คิบอมพูดเสียงสั่น
“ชั้นอยากจะตะโกนบอกนายเป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่สุดท้ายแล้ว คำๆเดียวมันก็ฉุดรั้งชั้นมาตลอด...คำว่า เพื่อนกัน” คิบอมไม่อยากพูดแล้ว
ทงเฮจุกเต็มๆ ไม่จริงใช่มั้ย?
“คิบอมนายกำลังจะสื่อถึงอะไร?” ทงเฮเองก็ยังไม่พร้อมจะรับความจริง
“ไม่เคยเห็นเลยหรอทงเฮ สายตาของชั้น ไม่เคยได้ยินเลยหรอน้ำเสียงของชั้น ไม่เคยรับรู้เลยหรอว่าชั้นรู้สึกเช่นไรกับนาย”
คิบอมผลักร่างทงเฮให้ออกมาสบตากัน
“ชั้นรักนาย...เคยรู้รึเปล่า ชั้นรักนาย” คิบอมสบตาอีกฝ่ายด้วยแววตาแน่วแน่
ทงเฮช็อคไปทั้งร่าง...มันตั้งตัวไม่ติด รับไม่ทัน กับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหัน
คิบอมดึงอีกฝ่ายเข้ามาประกบจูบอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กทันทีอย่างจาบจ้วง
รัก...ทงเฮ ชั้นรักนาย
หวง...ทงเฮ ชั้นหวงนาย
ทงเฮได้แต่ครางประท้วงจูบนี้ มือเรียวทุบลงที่ไหล่หนาหลายครั้ง
“แฮ่กๆ” เสียงร่างบางสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด
“ชั้นอยากจูบนายแบบนี้ อยากสัมผัส อยากเป็นกับนายมากกว่าเพื่อน!” คิบอมระบายความอึดอัดออกมา
“เข้าใจมั้ยทงเฮ ว่าชั้นเจ็บแค่ไหนตลอดมาที่นายเอาแต่พูดว่านายรักซีวอน นายต้องการเค้า คนๆนี้มันจะตายเพราะบาดแผลที่นายสร้างเอาไว้แล้วทงเฮ!” คิบอมได้แต่ปล่อยให้น้ำใสๆมันไหลออกมาจากตา
ทงเฮอึ้งกับสิ่งที่เห็น เป็นเพื่อนกันมานาน
ครั้งนี้คือครั้งแรกจริงๆ ที่เค้าได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายของคิบอม
“พอกันทีเถอะนะ! ถ้านายไม่เคยรักชั้นคนนี้ ไม่เคยคิดกับชั้นเกินเพื่อน ชั้นก็จะไม่ทำให้นายลำบากใจอีกแล้ว” คิบอมสะบัดหน้าไล่น้ำตา
ทงเฮยืนนิ่งไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว มันตื้อ มันตันไปหมด
“ชั้น จะ ตัด ใจ จาก นาย” คิบอมเน้นช้าๆชัดๆทีละคำ
ถ้าอยู่ต่อไปก็ไร้ค่า...จะอยู่ทำไม
ให้ตัวเจ็บอยู่ร่ำไปทุกวัน
ทงเฮสบตาอีกฝ่าย พยายามหาคำว่าล้อเล่นในแววตานั้น
แต่มัน...ก็ไม่มี
ขาทั้งสองข้างแทบจะไม่มีแรงเหลือให้ยืนแล้ว
“ถ้าตลอดมาชั้นคือเพื่อนของนาย เป็นได้แค่สถานะนี้ ชั้นก็ขอโทษด้วยต่อไปนี้นายสบายใจได้เลยนะ ชั้นจะไม่ทำให้นายต้องรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว” คิบอมยิ่งพูดก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจมลงไปในน้ำลึกขึ้นเรื่อยๆๆๆ จนคิดว่าจะต้องตายแน่ๆ
“ต่อไปนี้นายอยากจะทำอะไร ไปไหน หรือรักใคร...ก็ไม่เกี่ยวกับชั้นแล้ว” คิบอมพูดช้าๆ
“ตามใจนายเถอะ” พูดแค่นั้น ร่างสูงก็เดินออกจากร้านไปทันที
หมดแล้ว เรี่ยวแรงที่ใช้พยุงร่างกาย
ทงเฮค่อยๆทรุดตัวนั่งลงกับพื้นร้าน น้ำตามันค่อยๆไหลมาไม่ขาดสาย
ไม่มีเสียงสะอื้นฟูมฟาย ไม่มีเสียงโวยวาย
เจ็บ...ที่มันเจ็บจริงๆ
ไม่มีคิบอม...แล้วเค้าจะเป็นเช่นไร
ความสับสนแล่นเข้ามาในหัวใจของร่างบาง
คิบอมคิดกับเค้าเกินเพื่อน? คิบอมรักเค้า?
แต่เราเป็น “เพื่อน” กันนะ
ในสมองมันตีกันยุ่งไปหมดแล้ว
“คิบอม กลับมา...กลับมาหาชั้นนะ ฮือๆ กลับมาหาชั้นเดี๋ยวนี้ ชั้นสั่งให้กลับมายังไงล่ะ..ฮื...ฮึกๆ...ไม่ได้ยินรึไง” ทงเฮพร่ำเพ้อหาเพียงคนๆเดียวเท่านั้น
ไม่ใช่ซีวอน ที่ตัวเองเคยบอกว่าชอบ
ไม่ใช่ซีวอน ที่เคยแอบรักแอบหลง
ไม่ใช่ซีวอน ที่เคยยิ้มแล้วหน้าแดง
ไม่ใช่ซีวอน ที่ตัวต้องลงมือทำร้ายจิตใจของเพื่อนรักไป
แต่มันกลับกลายเป็น...
คิบอม ที่เคียงข้างเค้ามาเสมอ
คิบอม ที่ยอมรับไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไง
คิบอม ที่มักจะเป็นคนแรกเสมอที่มาช่วยเค้า
คิบอม ที่รักเค้าเสมอมา
แล้วหัวใจเจ้ากรรม...แกตอบชั้นมาที ว่าตอนนี้แกกำลังเต้นให้ชั้นมีลมหายใจ
...เพื่อใคร...
รีบมาอัพฉลอง แฟนพันแท้ 108 คน ก่อนที่มันจะกลายเป็น 109 (วอนเฮ) กันไปซะก่อน
หวังว่าจะคุ้มค่าแก่การรอคอยนะคร้าบ ทุกๆคน เม้นๆๆๆๆ โหวตด้วยก็ดีนะ 5555 แล้ววันนี้ไป
ซื้อบัตรคอนกันมาล่ะสิ เป็นยังไงบ้าง? หวังว่าจะแฮปปี้กลับบ้านกันนะ ^^
ปล. ใครเขียนวิจารย์เป็นมั้ง? -*-
ความคิดเห็น