คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : 5RD CUP : 0704_STARBUCKS [BLENDED GREEN TEA] [END]
2-3วันต่อมา
เป็น2-3 วันที่ยาวนานมากมายนับจากคืนนั้น คืนที่ได้ทะเลาะกัน ทุกๆอย่างดูเลวร้ายมากข้นไปเรื่อยๆ
มินโฮยังคงแวะเวียนมาที่ร้านอยู่ทุกวัน โดยไม่มีการขัดขวางจากซีวอนเหมือนแต่ก่อน
ร่างสูงมาทำงานตรงเวลา และกลับออกจากร้านเมื่อเลิกร้านทันที
เค้าเองก็ไม่รู้...ว่าซีวอนออกไปที่ไหน พักอยู่กับใคร
ชั้นขอโทษก็ได้นะซีวอน แต่อย่าหายเงียบแบบนี้
อย่าทำเหมือนกับว่าไม่รักชั้นอีกแล้ว ชั้นอยากได้ยินคำว่ารักของนายอีก
ชั้นเข้าใจแล้วว่าคำๆนั้นมันสำคัญยังไง อย่านะ อย่าไปจากชั้นเลยนะ
คิบอมและทงเฮได้แต่มองดูเพื่อนรักที่ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าอย่างเป็นห่วง ตัวทงเฮเองก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าฮยอคแจเป็นอะไร จะถามก็กลัวว่าจะก้าวก่ายเรื่องของเพื่อนมากจนเกินไป
แต่คิบอมนี่สิ ที่เข้าใจดีทุกอย่าง แต่จะให้ยื่นมือเข้าไปช่วย ก็กลัวว่าจะไม่ใช่เรื่องดีนัก ของแบบนี้ ต้องให้ทั้งคู่สะสางด้วยกันเอง
แต่เด็กคนนั้น ที่ชื่อมินโฮน่ะ...ก็เกินไปจริงๆ เพราะเค้าดูแล้วว่าซีวอนคงจะมีทักษะทางด้านกีฬาประเภทนี้น้อย แต่เจ้าเด็กนั่นยังมาท้า ทั้งๆที่ตัวเองเป็นถึงกัปตันโรงเรียน
เกินไปหน่อยล่ะมั้ง!!
หลังเลิกงาน
ฮยอคแจเดินเตร็ดเตร่ อยู่ในย่านผู้คนซักพัก เพื่อให้แสงสีที่ได้มองลบใบหน้าคนใจร้ายออกไปซะที แต่ที่ไหนได้...กลับยิ่งนึกถึงมากกว่าเดิมเสียอีก
“ทำไมกันนะซีวอน...ทำไมกัน” ฮยอคแจเพ้อออกมาเบาๆ
ก่อจะเดินไปเรื่อยๆตามทางกลับก็ผ่านสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ที่เค้ามักจะมาพักผ่อนยามมีเรื่องไม่สบายใจเป็นประจำ
“สวบ....ฟุบบบ......” แต่วันนี้ กลางดึกแบบนี้ สวนสาธารณะที่น่าจะเงียบกลับมีเสียง อะไรดังไปมา
ฮยอคแจจึงเดินผ่านไปแอบยืนดูหลังพุ่มไม้
“ซ...ซีวอน....” ภาพที่ฮยอคแจเห็น...
คือร่างสูงกับลูกกลมๆสีส้ม ที่ถูกจับโยนไปมาหลายรอบ กับการเคลื่อนไหวร่างกายไปมาอย่างรวดเร็ว สลับกับการชู๊ตลูกลงห่วง
แต่ก็พลาด....น้อยลูกนักที่จะลงถูกห่วง
“โธ่เว้ย! ตั้งสามคืนแล้วนะ ทำไมยังไม่ได้เรื่องซักทีวะ” ซีวอนสบถอย่างหัวเสีย
พรุ่งนี้ก็จะถึงวันแข่งอยู่แล้ว ฝีมือเค้ายังห่วยแตกอยู่แบบนี้ อยู่เลย
แต่ให้ตายเค้าก็จะไม่ยอมเสียฮยอคแจให้ใครแน่!!
“ชั้นมันคงดีแต่ปากจริงๆนั่นล่ะ” ซีวอนพูดออกมาคนเดียว
แต่ก็กระแทกหัวใจคนฟังที่ยืนอยู่หลังพุ่มไม่ได้ดีจริงๆ
ที่หายไป ไม่กลับห้องก็เพราะ...แอบมาทำแบบนี้หรอ? ซีวอน...ชั้นขอโทษ
“แต่ชั้นรักนายนะฮยอคแจ...ชั้นอาจจะดีแต่ปาก แต่ชั้นรักนายนะ...” ซีวอนมองลูกบาสแล้วพูดออกมา
ฮยอคแจยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา
“ชั้นจะทนเห็นนายไปเป็นของคนอื่นได้ยังไง...ในเมื่อชั้นรักนายมากขนาดนี้” ซีวอนพูดกับตัวเอง
“ชั้นเองก็รักนายนะซีวอน” ฮยอคแจพูดเบาๆ
รักครั้งนี้...จะสามารถฝ่าอุปสรรคที่เรียกว่าทิฐิไปได้หรือไม่...
วันอาทิตย์
วันนี้คิบอมจัดการขอผจก.ลีวานปิดร้านเร็วกว่ากำหนดหนึ่งวัน ซึ่งพวกเค้า นั่นก็คือคิบอม ทงเฮ และฮยอคแจ มาถึงที่โรงยิมของโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังกันในเวลา 17.30 น.
ในขณะที่ซีวอนมาถึงตั้งแต่ยังไม่ 17.00 ดีเลย เพราะวันนี้ร่างสูงไม่แวะไปทำงานเลย
“ซีวอน...ไหวนะ” ทงเฮเป็นคนแรกที่เข้าไปทักร่างสูง
ได้รับเพียงรอยยิ้มบางๆกลับมาเท่านั้น
“นายดูอ่อนเพลียมากเลยนะ จะไหวรึเปล่า” คิบอมพูดตามที่เห็น
“อืม...ไหว” ซีวอนพูด
ฮยอคแจที่ยืนห่างออกไป มองคนตรงหน้าอย่างสงสาร
“นี่ๆคิบอม...แล้วทำไมซีวอนจะต้องมาแข่งบาสอะไรนี่ด้วยล่ะ” ทงเฮผู้ที่ยังไม่รู้เรื่องราวใดๆระว่างซีวอนและฮยอคแจเอ่ยถาม
นั่นสินะ...คิบอมเองก็ลืมไปเลย
ทงเฮยังไม่รู้เรื่องนี้ แล้วถ้ารู้...ร่างบางจะทำยังไง?
“ไม่รู้สิ...” คิบอมเลือกที่จะไม่ตอบ
“มาไวดีนี่...” มินโฮที่เปิดประตูโรงยิมเข้ามา ทักทายด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรนัก
ทุกๆคนจึงหันไปมอง เพราะกัปตันหนุ่มไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่ยังมีเพื่อนมาอีก 2-3คน
“นี่เพื่อนผมเองนะพี่ฮยอคแจ นี่จงฮยอนเป็นรองกัปตัน และนั่นอนยูสมาชิกในทีมผมเอง” มินโฮหันไปยิ้มให้ฮยอคแจ
“สวัสดีครับ” เด็กหนุ่มทั้งสองทักทายรุ่นพี่ทุกคน
“จะเริ่มได้รึยัง?” ซีวอนพูดเรียบๆ ร่างกายเค้าประท้วงเหมือนจะไม่ไหวแล้ว
“อยากแพ้ขนาดนั้นเลยหรอครับ?” มินโฮยิ้มเย้ยหยั่น
“สงครามยังไม่จบ เค้าแนะนำว่าอย่าเพิ่งนับศพทหารนะ” คิบอมพูดขึ้นมาลอยๆ
มินโฮทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ใครสนกันล่ะ! คิดว่าคนอย่างคิม คิบอมจะกลัวรึไง?
ซักพักต่อมา...ซีวอน และมินโฮก็เดินลงไปยังกลางสนามที่มีอนยูยืนถือลูกบาสรออยู่ก่อนแล้ว
“เล่นกันแบบแฟร์ๆเลยนะครับ แบ่งเป็นครึ่งแรกกับครึ่งหลัง รอบละ3นาที...ใครคะแนนสูงกว่าก็ชนะไปเลย” จงฮยอนที่นั่งอยู่ข้างสนามประกาศออกมา
ส่วนคิบอม ทงเฮ รวมทั้งฮยอคแจก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้ถัดออกไปไม่มากนัก
“ซีวอนสู้ๆน้า...” ทงเฮตะโกนอวยพรอีกครั้ง
ซีวอนหันกลับมายิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเสสายตาไปมองคนตัวเล็กๆที่นั่งอยู่ข้างๆคิบอม
ฮยอคแจเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างสูง ซีวอน...ไม่ว่านายจะแพ้หรือชนะ
...ชั้นก็เป็นของนาย แค่นายคนเดียว...
“ปี๊ด!....” เสียงนกหวีดที่ดังขึ้น พร้อมกับลูกบาสที่ลอยละลิ่วขึ้นไปตรงกลางระหว่างผู้เล่นทั้งสองด้วยฝีมือของอนยู
ร่างที่สูงทั้งคู่กระโดดลอยละลิ่วกลางอากาศ พร้อมกับมือที่คว้าขึ้นไปกลางอากาศ ซีวอนเป็นฝ่ายตัดลูกได้ก่อน พนักงานฝึกหัดคว้าลูกวิ่งตรงไปยังแป้นฝั่งตัวเองทันที
มินโฮวิ่งตามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหาช่องโอกาส ช่วงชิงลูกมาได้สำเร็จ มือหนาคว้าลูกบาสกลับไปยังแป้นอีกฝั่ง และชู๊ตลงอย่างสวยงาม
“สวบ...” เปิดมาไม่ถึงหนึ่งนาที มินโฮเป็นฝ่ายขึ้นนำก่อน 2:0
ซีวอนกัดฟันอย่างเจ็บใจเมื่อมินโฮเดินทำหน้าดูถูกเดินผ่านไป
และแล้วโชคก็เข้าข้างซีวอนในนาทีต่อมา เมื่อร่างสูงสามารถพาลูกบาสลงห่วงไปด้วยความทุลักทุเล
ผ่านครึ่งแรกไปสามนาที อันดับคะแนนอยู่ที่ 18:13 มินโฮยังเป็นฝ่ายที่ขึ้นนำอยู่
“เอาล่า เราจะพักครึ่งนี้ด้วยเวลา 1 นาทีนะครับ” จงฮยอนกล่าวแล้วลุกเดินไปหาเพื่อนของตัวเอง
ซีวอนประคองร่างกายอันเหนื่อยล้า มานั่งที่ม้านั่งด้วยความเหนื่อยหอบ
“นายไหวรึเปล่าซีวอน สีหน้านายดูแย่มากเลยนะ” ทงเฮพูดอย่างร้อนรน
ซีวอนพยักหน้าน้อยๆ เพราะหมดแรงจะพูดแล้ว
ก่อนที่จะมีมือบางยื่นผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นๆหมาดๆมาเช็ดเข้าที่ใบหน้าหล่อให้ พร้อมกับยื่นขวดน้ำเกลือแร่ให้อีกด้วย
ฮยอคแจทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
ทงเฮจ้องมองอากัปกริยาของทั้งคู่อย่างไม่เข้าใจ
“ปี๊ดด....” เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผู้แข่งขันทั้งสองต้องเดินลงไปที่สนาม
ซีวอนเป็นฝ่ายได้ลูกก่อนอีกครั้ง และคราวนี้ร่างสูงก็ฉลาดพอที่จะไม่ยอมโดนอีกฝ่ายตัดลูกผ่านไปได้ง่ายๆ ซีวอนสามารถตัดลูกกลับไปมา และเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว จนสามารถตีตื้นคะแนน มาเป็น 25:23 ได้
มินโฮสบถเบาๆอย่างขัดใจ เค้าต้องการที่จะชนะอย่างขาดลอย ไม่ใช่ชนะอย่างหวุดหวิดแบบที่กำลังจะเป็นอยู่ในตอนนี้!
แต่ในขณะที่กำลังเลี้ยงลูกบาสอยู่นั้น สายตาของเด็กหนุ่มก็มองไปยังฮยอคแจที่อีกฝั่งของสนาม
ไม่มี...ไม่มีเลยซักนิด สายตาที่มองมาทางเค้า...มีเพียง สายตาที่มองหมอนี่เท่านั้น
ไม่มี...ไม่มีซักนิดเลยหรอ? สำหรับความหวังของเค้า
เหลือเวลาอีกไม่ถึง30วินาที ซีวอนยังเป็นรองมินโฮอยู่ ในหัวของร่างสูงตอนนี้มีเพียงว่า
“จะเสียฮยอคแจไปไม่ได้” เท่านั้น
เหลือประมาณ 15วินาทีสุดท้าย คะแนนยังคงอยู่ที่ 25:23 ซีวอนจำเป็นจะต้องได้ 3คะแนนเพื่อชนะ
ร่างสูงสามารถตัดลูกบาสให้เข้ามาอยู่ในมือตนได้สำเร็จก่อนจะคว้าลูกวิ่งไปตามทางเพื่อกลับไปยังจุดชู๊ตลูกไกลเพื่อเก็บ 3คะแนน
อีกฟากฝั่งของสนาม ทุกๆคนต่างก็ลุ้นไม่แพ้กัน
“ซีวอน อย่าแพ้น้า...” ทงเฮที่ตื่นเต้นจัดหันไปคว้ามือของคิบอมมากุมเอาไว้แน่น
และอีกคนที่ยืนอยู่ถัดไป ก็กังวลไม่แพ้กัน ซีวอน...ชั้นรักนาย
ชั้นรักนาย...คนเดียว
ในวินาทีที่ร่างสูงมาจนถึงจุดชู๊ตไกล มินโฮเลือกที่จะไม่เข้าไปขวางเพื่อแย่งลูก แต่กลับปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความสามารถของซีวอนเอง
ซีวอนหลับตาเพื่อเรียกสติอีกครั้ง 10วินาทีสุดท้ายแล้ว เค้าจะต้องไม่แพ้!
ฮยอคแจสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ในวินาทีที่ซีวอนตั้งท่าจะโยนลูก
“ซีวอน! ชั้นรักนายนะ!!!”
ซีวอนโยนลูกไปในกลางอากาศ พร้อมกับเวลาที่หมดลงพอดี
ทุกสายตาจับจ้องไปตามลูกบาสสีส้ม ที่ลอยละลิ่ว...ตกลงตรงกลางห่วงพอดี
“ปี๊ดดด.....” จงฮยอนเป่าหมดเวลาการแข่งขัน
ทั่วทั้งสนามเงียบลง ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะปล่อยเสียงหายใจให้เล็ดลอดออกมา
“ชเว ซีวอน เอาชนะ ชเว มินโฮไปด้วยคะแนน 26:25 ครับ” จงฮยอนกล่าวอย่างยุติธรรม
ร่างสูงของซีวอนเลื่อนสายตามาจับจ้องอยู่ที่คนๆเดียว คนๆนี้ที่สายตาหยุดไว้เสมอมา
ทงเฮที่ยังคงงงกับสิ่งที่ฮยอคแจพูดไม่หาย ได้แต่มองซีวอนที่เดินเข้ามายังที่ๆตัวเองยืนอยู่ใกล้เรื่อยๆ ก่อนจะเดินผ่านตนไปอย่างง่ายดาย
...และ...
คว้าฮยอคแจมากอดอย่างแนบแน่น
“ชั้นทำได้แล้ว...” ซีวอนกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“อืม...รู้แล้ว....” ฮยอคแจกระชับอ้อมกอดตอบ
“ชั้นเก่งใช่มั้ย?”
“อืม...เก่ง....เก่งมาก....” ฮยอคแจปล่อยให้น้ำตาของความดีใจไหลออกมาอย่างดีใจ
“แฟนนาย เก่งใช่มั้ย...” ซีวอนยังอยากได้ความมั่นใจจากคนๆนี้ คนที่เค้าแคร์เหลือเกิน
“แน่นอน ซีวอน ชั้นรักนายนะ” ฮยอคแจพูด
“เช่นกัน ฮยอคแจ ชั้นก็รักนาย” ซีวอนฝังใบหน้าหล่อกับไหล่เนียนของฮยอคแจอย่างเหนื่อยอ่อน
ไกลออกไป มินโฮยืนถือลูกบาสเอาไว้ในมือ ก่อนจะยิ้ม...
อย่างยอมรับ
ซีวอนอาจจะพูดคำว่ารักบ่อยเกินไป แต่วันนี้เค้าก็ได้รู้แล้วว่า
หมอนั่นหมายความว่าเช่นนั้นจริงๆ
ทงเฮยืนนิ่ง...มองภาพที่คนทั้งสองกอดกัน ความรู้สึกนึกคิดเริ่มจะย้อนกลับเข้ามาหาตัวเองอีกครั้ง
อยากจะถามให้เข้าใจ แต่สิ่งที่เห็นก็ตอบคำถามนั้นได้ดีอยู่แล้ว
“คิบอม...” ร่างบางเรียกคนที่ตัวเองยังกุมมือเอาไว้เบาๆ
“หืม?” คิบอมเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก
“ตอบแค่ว่าสิ่งที่ชั้นกำลังคิด ชั้นเข้าใจถูกแล้วใช่มั้ย?”
“ใช่....” ก็สั้นได้ใจจริงๆ
และความเงียบก็ปกคลุมบรรยากาศต่อไป ก่อนที่ร่างบางจะจูงมือคิบอมเดินออกจากโรงยิมไป
“ซีวอน ขอโทษนะ ที่ไม่เชื่อใจ ขอโทษนะ...” ฮยอคแจบอก
แต่ก็ได้รับกลับมาเพียงความเงียบงัน จนใจเสีย
“นายโกรธชั้นหรอ?” ฮยอคแจไม่กล้าผละหน้าออกมามองซีวอนด้วยซ้ำ
แต่เมื่อปล่อยไปซักพัก ก็เริ่มทนไม่ไหว ก็ต้องผละออกเล็กน้อย ก็พบว่า
เจ้าม้าหนุ่มตัวแสบ...
หลับปุ๋ยคาไหล่เค้าซะแล้ว
ฮยอคแจหัวเราะเบาๆ ชีวิตของชั้นต่อจากนี้...คงจะขาดนายไม่ได้ซะแล้วล่ะ
ชเว ซีวอน
ในเมื่อนายกุมหัวใจชั้นเอาไว้ซะอยู่หมัดขนาดนี้
ชั้นกลัวเหมือนกันว่าวันหนึ่งนายก็ต้องจากไป แล้ววันนั้นชั้นจะอยู่ยังไง? แต่ตอนนี้สิ่งที่ชั้นสนใจก็มีเพียงนาย ที่ยังยืนอยู่ข้างๆกันตอนนี้
แม้ว่าวันพรุ่งนี้อาจจะไม่มีนาย...
ก็ไม่เป็นไร
----------------------------THE END_FRAPPUCCINO BLENED GREEN TEA-------------------------
แต่ก็รักคนอ่านทุกๆคน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น