คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : 4TH CUP : 0704_STARBUCKS [CAPPUCCINO] [3]
เช้าวันต่อมา
ฮยอคแจรีบมาที่ร้านเช้ากว่าปกติมากจนน่าแปลกใจ เพราะคิบอมและทงเฮที่ปกติจะมาเช้าอยู่แล้ว ยังมาทีหลังของฮยอคแจเสียอีก
“แค่พนักงานฝึกหัดคนนึงจะกลับมา แกถึงกับตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอวะ?” คิบอมอดที่จะล้อไม่ได้
“ยุ่งน่า...” ฮยอคแจสวนกลับ
แต่แล้วที่ประตูร้านก็ถูกเปิดออกทำให้ทั้งคู่รีบหันไปมองแล้วก็พบกับ...
สเตลล่า นั่นเอง
“อะ...เอ่อ...ร้านของเรายังไม่เปิดเลยนะครับ” คิบอมที่ตั้งสติได้ดีกว่าเป็นฝ่ายพูดออกไป
“แต่สเตลล่ามากับซีวอนนี่คะ” หญิงสาวตอบอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร
“คิบอม...ผงฟูหมดอ่า...ออกไปซื้อ...อ้าว เอ่อ...” ทงเฮที่เดินออกมาเจอสเตลล่าก็อึ้งเหมือนกัน
“ไปสิทงเฮ” คิบอมรีบลากทงเฮให้เดินออกไปจากร้านพร้อมกัน
สเตลล่ามองดูชายหนุ่มทั้งคู่เดินออกไปจากร้านซักพักหนึ่งจึงเริ่มประโยคสนทนา
“สเตลล่ามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณน่ะค่ะคุณบาริสต้า”
“ผมชื่อฮยอคแจครับ ลี ฮยอคแจ”
“อ่อ...ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท ค่ะ...คุณฮยอคแจ แต่สเตลล่าว่าเราไปคุยด้านหลังร้านกันดีกว่ามั้ยคะ? เดี๋ยวใครจะคิดว่าเปิดร้านแล้ว” หญิงสาวไม่รอฟังคำอนุญาตถือวิสาสะเดินไปทันที
“นี่คุณ ตรงนี้มันพื้นที่ส่วนตัวของร้าน....”
“สเตลล่าต้องการให้ซีวอนลาออก” หญิงสาวสวนกลับทันที
"คะ...ครับ?” ฮยอคแจจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ไม่ได้ยินหรือไงคะ? สเตลล่าบอกว่าต้องการให้ซีวอนลาออกจากการเป็นพนักงานฝึกหัดของที่นี่ อีกอย่างเค้าเพิ่งจะมาได้ไม่ถึงเดือนถึงจะออกก็คงจะเป็นไรมั้งคะ” สเตลล่าร่ายยาว
บาริสต้าคนเก่งไม่รู้ว่าควรจะต้องทำยังไงต่อดี ซีวอนกำลังจะไปจากที่นี่ ไปจากร้านกาแฟแห่งนี้ ไปจากเค้า ไปพร้อมๆกับความรักของเค้า
“หวังว่าคงจะเข้าใจนะคะ...” หญิงสาวหมุนตัวกลับเพื่อจะเดินออกไปจากหลังร้านซึ่งความจริงแล้วก็คือห้องเปลี่ยนชุดนั่นล่ะ
พระเจ้าครับ พระองค์ประทานความกล้าให้ผมรึยัง? หรือพระองค์ต้องการให้ผมตัดสินใจเอง? ไอ้แก้ม...หวังว่าชั้นคงจะไม่ต้องเป็นแบบแกนะ
“อย่าไป.......” ฮยอคแจรีบพูดออกมา
“คะ?” สเตลล่าหันกลับมามอง
“อย่าพาซีวอนไปเลยนะ...ผมขอร้อง”
“ทำไมล่ะคะ กับแค่พนักงานฝึกหัดคนเดียว”
นั่นสินะ แค่คนๆเดียว ทำไมถึงทำให้เค้าเป็นได้ถึงขนาดนี้ จะเป็นจะตายแค่ไม่ได้เห็นหน้า คิดถึงอยู่ตลอดเวลา ทำไมกัน ก็แค่คนๆเดียว
“ได้โปรด อย่าพาเค้าไปจากผมเลย...” ฮยอคแจต้องพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะพูดออกมาให้เป็นคำๆ เพราะตอนนี้รู้สึกราวกับว่ามีก้อนแข็งๆแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ คิดอะไรไม่ออกแล้ว
“ถ้าคุณไม่มีเหตุผลที่นี่มากกว่าคำว่า อย่าพาเค้าไป สเตลล่าก็ต้องขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวทำท่าว่าจะเดินออกไปอีกครั้ง
“อย่าพาเค้าไปเลยนะ! ผมรักเค้า!” ฮยอคโพล่งออกมาในที่สุด
ไม่เอานะซีวอน ไม่เอานะสูงคุง ชั้นไม่อยากเสียนายไป
“จริงหรอคะ?” สเตลล่าถาม
“ครับ อย่าพาเค้าไปเลย ผมรักซีวอน รักๆๆ รักซีวอน ฮึก....ผมคิดถึงเค้า อย่าพาเค้าไปจากผมเลยนะ” ฮยอคแจขอร้องหญิงสาวตรงหน้าทั้งน้ำตา
ก่อนจะรู้ว่ามีมือหนึ่งดึงตัวเค้าเข้าไปไว้ในอ้อมกอด อ้อมกอดที่เค้าโหยหามาตั้งแต่เมื่อวาน อ้อมกอดของคนที่เค้ารักแม้จะรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือน
‘เฮ้อ...ชั้นเล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ย แต่เอาเถอะก็ว่าที่สะใภ้ตระกูลชเวเล่นปากแข็งซะขนาดนี้นี่นา ที่เหลือก็จัดการเอาเองนะ คุณอดีตเพลย์บอย’ สเตลล่ายิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านเพื่อคอยกันอีกสองคนที่เหลือ
แต่ดูจากท่าทางแล้ว พ่อหนุ่มแก้มป่องคนนั้นคงจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรอยู่หรอกมั้ง ฮะฮะ
ข้างในห้องเปลี่ยนชุด
อ้อมกอดที่ว่านั้นยังคงไม่ถูกคลายออก กลับกลายเป็นว่าเพิ่มแรงกระชับให้มากกว่าเดิม ไม่เอาแล้ว ไม่ปล่อยแล้ว จะเห็นแก่ตัวแค่ไหนก็จะไม่ปล่อยนายไปไหนแล้วนะซีวอน
“เป็นอะไรห๊ะ....ร้องไห้ทำไม” ซีวอนยกมือไปลูบไรผมนิ่ม แล้วกระซิบข้างๆหูเบาๆ
ความจริงแล้วเค้าได้ยินทุกคำพูด ได้เห็นทุกท่าทางของคนตัวเล็กนี่มาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะทันทีที่สองคนนี้เดินเข้ามาในห้องนี้เค้าก็เดินเข้ามาในร้านเพื่อแอบฟัง
แต่ถึงยังไงมันยังอยากได้ยินจากปากเค้านี่นา
“ฮือ...ฮึก....” คนตัวเล็กที่เคยเข้มแข็งเป็นบาริสต้าสุดหล่อและเท่ห์บาดใจลูกค้า ในตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงเด็กขี้แยคนหนึ่งที่กำลังเกาะติดเค้าไม่ปล่อย
ซีวอนมองแล้วก็ส่ายหัวไปมา แล้ววันนี้ทั้งวันจะได้เรื่องมั้ยเนี่ย!
“ถ้าไม่เงียบเดี๋ยวก็ไม่รักซะเลยนี่”
ได้ผลชะงัด! ร่างบางหยุดเสียงสะอื้นทันที พร้อมกับยอมปล่อยอ้อมกอดออกนิดหน่อย เพื่อเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่า
“ฮึก...นายว่า...อะไรนะ”
“ความจริงชั้นอยากจะฟังจากปากของนายก่อนมากกว่านะ แต่ถ้าเอาแต่งอแงแบบนี้ ชั้นพูดก่อนก็ได้...” ซีวอนมองเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าอย่างมั่นคง และแน่วแน่
“ฮยอคแจชั้นรักนายนะ ชั้นรู้ว่ามันอาจจะเร็วที่จะพูดคำๆนี้ แต่ชั้นไม่ใช่คนที่จะหลอกตัวเอง ชั้นรู้สึกว่านายคือคนที่ทำให้ชั้นมีความสุข คือคนที่ทำให้ชั้นอยากจะทำตัวดีๆ อยากดูแลนาย อยากจะปกป้องนาย อยากตื่นขึ้นมาทุกเช้าเพื่อเจอนาย และได้มีความสุขกับนายภายในร้านกาแฟแห่งนี้ ชั้นรักนายฮยอคแจ ชั้นรักนาย”
ซีวอนรู้สึกดีใจเหลือเกิน บอกออกไปแล้วทุกความรู้สึกที่นอนคิดมาตลอดคืนเมื่อวาน ได้บอกแล้ว ต่อให้ผลของมันจะเป็นเช่นไร เค้าก็ยินดีที่จะรับมัน
ฮยอคแจรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงและดังจนแทบจะทะลุออกมาจากร่างได้อยู่แล้ว น้ำตามันทำท่าว่าจะไหลทะลักออกมาอีกรอบ ซีวอนนายมัน...ฮึ่ย! บาริสต้าขัดใจ
“คนบ้า!....” ฮยอคแจพูดออกมา
“หะ...หา?” ซีวอนถามอย่างงงๆ คนบอกรักก็มาหาว่าบ้าอีก =[]=
“อยากฟังนักใช่มั้ย? นายน่ะมันคนใจร้าย นายทำอะไรกับตัวชั้น กับหัวใจชั้น นายมาทำให้ชั้นคิดถึงแต่นายตลอดเวลา นั่งเครียดแค่เห็นนายคุยกับใครที่ไม่ใช่ชั้น เห็นนายยิ้มให้คนอื่นแล้วชั้นล่ะอยากจะบ้า แค่เมื่อวานไม่เห็นนายวันเดียว ชั้นก็นั่งซึมไม่อารมณ์จะทำอะไรทั้งวันแล้ว กาแฟที่ชั้นชงยังรสชาติแย่กว่าน้ำล้างแก้วกาแฟหลังร้านซะอีก เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้...”
ฮยอคแจระดมทุบที่อกของร่างสูง ก่อนจะโผเข้ากอดอย่างแนบแน่นจนซีวอนกอดรับแทบไม่ทัน
“ถ้าไม่รักนาย ชั้นคงจะไม่ต้องเป็นบ้าไปถึงขนาดนี้”
“หมายความว่า...?” ซีวอนยังไม่อยากจะเชื่อนัก
“ชั้นรักนายยังไงล่ะ รักนะได้ยินมั้ย ลี ฮยอคแจรักชเว ซีวอน ต๊องจังรักสูงคุง ชะ...อุ๊บ!” ยังไม่ทันจะได้ยกชื่ออื่นมาบอก ร่างบางๆขาวๆก็ถูกปิดปากแดงๆนั่นเสียแล้ว
จูบที่ไร้การล้อเล่นแบบที่เคยผ่านมา แต่กลับเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งสองคนเข้าใจดีว่ามันคือ “ความรัก”
มือข้างหนึ่งของซีวอนพาดอยู่ที่เอวของฮยอคแจ ส่วนอีกข้างก็จับอยู่ที่ท้ายทอยของร่างบางเช่นกัน ในขณะที่ฮยอคแจก็ยกมือขึ้นโอบรอบคอซีวอนเอาไว้
คิดถึงและโหยหา สองคำนี้คงจะน้อยไปสำหรับทั้งคู่นี้เวลานี้
ซีวอนเลื่อนมือที่จับท้ายทอยมาเป็นแกะกระดุมของฮยอคแจแทนและมือที่พาดอยู่ที่เอว ก็ปลดตะขอกางเกงของร่างบาง หัวของร่างสูงเริ่มที่จะซุกไซร้ลงไปยังซอกคอขาวๆนั้น แล้วเลื่อนขึ้นมาที่ปากสีแดงสดเหมือนเดิม
แต่ในตอนที่ซีวอนล้วงมือเข้าในกางเกง และสัมผัสกับบางอย่างภายในนั้น สติที่หลุดลอยไปไกลของฮยอคแจก็ลอยกลับมา
“อ๊ะ...ซีวอน...ไม่เอา” สองมือขืนตัวของร่างสูงไว้ทันที
“ฮะ...ฮยอค...แจ...” ซีวอนครางเสียงกระเส่า ก็เครื่องมันติดแล้วนี่นา
แล้วดูร่างบางตรงหน้านี่สิ ริมฝีปากแดงเจ่อที่เกิดจากการประลองฝีปากกันเมื่อครู่ เสื้อที่กระดุมหลุดลุ่ย ไหนจะกางเกงที่จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ กับสีหน้าที่ใครทนได้ก็เก่งเกินไปแล้ว
“ไม่เอานะ...เดี๋ยวสองคนนั้นจะกลับมา...ชะ...ชั้นต้องรีบไปเปิดร้าน” ฮยอคแจต้องใช้กำลังอย่างมากที่จะดันเจ้าม้าบ้าตัวนี้ให้หยุด
“อะ...อืม....” ซีวอนยอมปล่อยที่สุด ก่อนจะจูงมือร่างบางให้ไปนั่งที่เก้าอี้หน้าล็อคเกอร์เปลี่ยนชุด แล้วนั่งลงตระหว่างขาที่ฮอคแจอ้าออก
“อย่าไปนั่งแบบนี้ต่อหน้าใครล่ะ” ซีวอนพูดขณะที่กำลังติดกระดุมเสื้อให้ฮยอคแจ
“หืม?...”
“ไอ้ที่นั่งอ้า จนเข้ามาแทรกได้ขนาดนี้เนี่ย อย่าไปทำต่อหน้าใครนอกจากชั้นล่ะ”
“ทำไม?”
“หวงเมีย มีไรมั้ย” ซีวอนถามกวนๆ
“บ้า >///< ใครเป็นมะ...เมียนาย อย่ามาขี้ตู่น้า”
“เดี๋ยวคืนนี้ก็เป็น” ซีวอนพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“อะไรนะ!” ฮยอคแจตาโต ก่อนจะเฉยๆ เมื่อซีวอนเอื้อมมือมาติดตะขอกางเกงให้ตัวเอง
“คืนนี้ร้านเลิกแล้วก็สอนชงกาแฟด้วยนะ” ซีวอนเลือกที่จะเบี่ยงประเด็นซะงั้น
“อะ...อืม...”
ซีวอนดึงคนตัวเล็กให้ยืนขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงมาหอมแก้มอีกครั้ง
“ชั้นรักนายฮยอคแจ ตั้งใจทำงานล่ะ” ซีวอนขยี้ผมเบาๆ
ก่อนที่ร่างสูงจะถูกขโมยหอมแก้มคืน
“ชั้นก็รักนายนะ”
“ฮยอคแจ! ซีวอนกลับมารึยางงง” ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันต่อ เสียงอันคุ้นหูก็ดังขึ้นมาซะก่อน ทั้งคู่จึงรีบออกมาหน้าร้านทันที
“ว่าไง เจ้าคุณหมวย” ซีวอนเอ่ยทัก
“อ๊า คิบอม ซีวอนกลับมาแล้วล่ะ ^ ^” ทงเฮหันไปบอกคนที่กำลังหิ้วห่อถุงฟูอยู่
“ชั้นก็มีลูกกะตานะทงเฮ” คิบอมพูดแล้วเดินเข้าครัวไป
“ไอ้แก้ม! นายพูดแบบนี้ได้ไงเนี่ย!” ทงเฮเดินตามไปโวยวายคิบอมในครัวต่อ
เหลือเพียงคู่รักคู่ใหม่ที่ยืนเปิดร้านในวันนี้ วันที่ดีจริงๆ
หมดเวลางาน ได้เวลาปิดร้าน
ฮยอคแจกับ ทงเฮกำลังตรวจตราดูของในร้าน เหลือเพียงซีวอนและคิบอมที่นั่งคุยกันอยู่สองคน ภายในร้านมุมหนึ่ง
“เป็นไง? สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดีสินะ” คิบอมยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบนิดหน่อย
“อืม...ก็ดีนะ” ซีวอนระบายยิ้มอ่อนๆ
“เป็นยังไงบ้าง...ความรู้สึกได้...บอกรัก” คิบอมถามด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอิจฉาที่ซีวอนพอจะเดาออกว่าเป็นเพราะใคร
“โล่ง...นี่คือความรู้สึกแรกนะ เก็บมันไว้มันจะจุกอกตายเอานะ จะดีหรือร้าย สุดท้ายเราก็ได้ตัดสินใจบอกความในใจไปนะ”
“นั่นน่ะมันคือนายสองคน แต่สำหรับชั้น ถ้าบอกไปแล้วต้องเสียความเป็นเพื่อนกับทงเฮ เสียทุกๆอย่างที่เป็นในทุกวันนี้ไป ชั้นเลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจต่อไปดีกว่า” คิบอมยิ้มเล็กน้อย
“เฮ้อ ตามใจนายก็แล้วกัน”
“อืม ขอบใจ แต่ห่วงเรื่องของนายเหอะ”
“อะไร?”
“หึหึ อย่าทำให้ร้านเลอะนักล่ะ ฮยอคแจมันยังไม่เคยนะ” คิบอมพูดอย่างรู้ทัน
“อ๋อ...ฮะๆ อืม...” ซีวอนเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธเสียด้วย
จนกระทั่งคิบอม และ ทงเฮเดินออกจากร้านไป ซีวอนจึงเข้าไปขอให้ฮยอคแจสอนชงกาแฟทันที
“อ่า...คราวนี้จะเอาอะไรดีล่ะ” ฮยอคแจมองเมนู
“ชั้นอยากชงคาปูชิโน่น่ะ” ซีวอนพูด
“คาปูชิโน่หรอ? อืม ได้ๆ” ฮยอคแจหันไปเตรียมส่วนประกอบและอุปกรณ์ในการชง
“ต๊องจัง ไอ้คาปูชิโน่เนี่ย มันมีต้นกำเนิดมาจากไหนหรอ?” ซีวอนถามอย่างอยากรู้
“อ๋อ คาปูชิโน่เป็นหนึ่งในเครื่องดื่มประเภทกาแฟที่มีต้นกำเนิดมาจากประเทศอิตาลีน่ะ มีส่วนประกอบหลักก็คือเอสเพรสโซ่ 1/3 ส่วน นมที่ผ่านการอัดแรงดันไอน้ำสตีม 1/3 ส่วน และนมที่ตีจนขึ้นเป็นฟองละเอียดอีก 1/3 ส่วน”
“อ่อ....”
“แต่ถ้าเอาง่ายๆนะ คาปูชิโน่ก็คือกาแฟใส่นมนั่นล่ะ แต่จะต้องมีส่วนผสมของฟองนมมากว่านม และถ้าไม่มีฟองนมก็จะไม่เรียกว่า คาปูชิโน่ อ้ะนายลองทำดู เริ่มจากการชงเอสเพรสโซ่ซะก่อน”
ซีวอนเอื้อมไปหยิบอุปกรณ์มาชงกาแฟสูตรถนัดเลยทันที ไม่นานนักเอสเพรสโซ่กลิ่นหอม ก็มาตั้งอยู่ตรงหน้าคนทั้งสอง
“อืม...จากนั้นเราก็เทนมร้อนลงไป” ฮยอคแจสั่ง ซีวอนก็ทำตามทันที
จากนั้นก็ราดฟองนม ปิดท้ายด้วยการโรยผงชินนาม่อนหรือผงโกโก้ตามใจชอบ ก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“ว้าว...หน้าตาน่ากินใช้ได้เลยนะเนี่ย” ฮยอคแจตบมือเป็นการให้กำลังใจ
“ลองดื่มดูสิ” ซีวอนยื่นกาแฟมาให้ฮยอคแจรับรสชาติ
ร่างเล็กรับมาลองดื่มอยู่อึกใหญ่
“^o^ อร่อยจังเลย” ฮยอคแจยิ้มร่า ก่อนจะหน้าแดง เมื่อร่างสูงใช้มือเช็ดคราบฟองนมที่ติดอยู่ที่ปากให้
“อ่า...ขอบใจ” ร่างบางต้องเบือนหน้าหลบสายตาที่จ้องมองมาจนแทบจะแผดเผาเข้าไปทั้งตัว และก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็ถูกรวบตัวเข้าไปกอด
“ฮะ...ฮยอคแจ ชั้นรักนาย” ซีวอนพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“อะ...อืม ชั้นก็รักนาย” ฮยอคแจพอจะรู้ว่าที่ซีวอนเป็นแบบนี้เพราะอะไร
“ชั้นต้องการ...นาย” ซีวอนพูดตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม
ความคิดเห็น