คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 4TH CUP : 0704_STARBUCKS [CAPPUCCINO] [2]
วันต่อมา
ซีวอนอยากจะเป็นบ้าตาย เกิดอะไรขึ้นกับต๊องจังอีกเนี่ย ไม่ยอมพูดกับเค้าอีกแล้ว ทำไมถึงได้เป็นคนที่เข้าใจยากแบบนี้เนี่ย
ส่วนสเตลล่าก็ยังคงมานั่งที่ร้านเหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าล่ะกลุ้มจริงๆ
“ทำไมทำหน้าอย่างกับจะลาโลกแบบนั้นล่ะ” สเตลล่าทักขึ้นเมื่อซีวอนยกเค้กสตรอเบอร์รี่มาเสิร์ฟ
“ก็ฮยอคแจน่ะสิ ไม่รู้เป็นอะไรไม่ยอมพูดกับผมเลยตั้งแต่ที่ร้านเมื่อวาน ผมอยากจะบ้า” ซีวอนพูด
สเตลล่ามองเลยซีวอนไปยังเคาท์เตอร์กาแฟ ก็เห็นว่าฮยอคแจทำลังมองมาที่ทั้งคู่ แต่พอเห็นว่าตนมองไป บาริสต้าหน้าหวานก็เสมองไปทางอื่นทันที
“หึหึ....” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ
“อะไรหรอ?” ซีวอนถาม
“เปล๊า นายไปทำงานสิ ซีวอน อู้งานนี่ไม่ดีนะ” สเตลล่ายิ้มเก๋
“รู้แล้วน่า” ซีวอนเก็บถาดเดินออกไป
สเตลล่าพยายามทบทวนแต่ล่ะเหตุการณ์ตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในร้านแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อวาน แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาที่มุมปาก
หึหึ...ชั้นว่าไม่ได้มีแต่นายคนเดียวนะซีวอนที่เกิดอาการตกหลุมรักน่ะ
แล้วถ้าซีวอนรักฮยอคแจ และพ่อบาริสต้าหน้าหวานนี่ก็รักอดีตคนรักของเธอเช่นกัน แล้วทำไม...ยังไม่คบกันอีกล่ะ
ไม่รอให้ตัวเองสงสัยได้นาน สเตลล่าตรงไปยังเคาท์เตอร์ทันที เมื่อเห็นว่าซีวอนออกไปข้างนอกร้าน
“สวัสดีค่ะ ชั้นนั่งตรงนี้ได้มั้ยคะ?” สเตลล่าเอ่ย
“เอ่อ...เชิญครับ” ฮยอคแจตอบรับพอเป็นมารยาท
“ขอคาปูชิโน่ด้วยแก้วนึงนะคะ”
“ครับ รอซักครู่นะครับ” ฮยอคแจรับคำและเริ่มลงมือทำทันที โดยมีสายตาของสเตลล่าคอยจ้องมองอยู่ไม่ห่าง
“ซีวอน...ทำงานที่นี่มานานรึยังคะ” แม้จะรู้ดีว่าร่างสูงมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร แต่เธอก็ต้องถามคำถามพื้นๆเอาไว้เสียก่อน
“อ๋อ ก็เกือบเดือนได้แล้วล่ะครับ” สัปดาห์ที่4แล้วนี่นา
“อืม...เค้าเป็นยังไงบ้าง”
“ก็.......” ฮยอคแจเองก็ไม่รู้จะตอบเช่นไร ทะลึ่ง ทะเล้น เอาแต่ใจ ชอบฉวยโอกาส หอมแก้มเค้าบ่อยๆ มีความตั้งใจ และ...บอกรักเค้า
คงจะไม่ดีถ้าจะบอกหญิงสาวตรงหน้านี้ไป เพราะดูจากท่าทางของทั้งคู่แล้ว
เค้าเอง...ก็เจ็บปวดจริงๆ
“ก็อะไรล่ะคะ....”
“เอ่อ ก็ตั้งใจทำงานดีครับ.”
“แค่นั้นหรอคะ?”
“ครับ. แค่นี้แหละครับ” ฮยอคแจเสสายตาไปมองที่อื่น
“ซีวอนหล่อขนาดนี้ ฮยอคแจไม่มีหวั่นไหวบ้างหรอคะ” สเตลล่าเริ่มรุกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ
“อะ...เอ๋....ไม่หรอกครับ” ฮยอคแจซ่อนใบหน้าแดงๆด้วยการก้มลงไปให้ความสนใจกับแก้วกาแฟตรงหน้า
ปากแข็งจริงๆเล๊ย นี่น่ะหรอ ว่าที่สะใภ้ตระกูลชเว
สงสัยงานนี้...เธอคงจะต้องทำหน้าที่ศิราณีซะแล้วล่ะ สเตลล่าเอ๋ย
“นี่ครับ...คาปูชิโน่ของคุณ” ฮยอคแจส่งแก้วกาแฟสีครีมน้ำตาลให้หญิงสาว แต่แล้วสเตลล่าก็แกล้งรับไม่ดี ทำให้กาแฟหกลงบนเสื้อผ้าตัวเอง
และประจวบเหมาะกับที่ซีวอนกลับมาพอดี
“ว้าย!!!”
“สเตลล่า!” ซีวอนรีบเข้ามา
“ขอโทษครับ ขอโทษ” ฮยอคแจรีบเอาผ้าสะอาดส่งให้ซีวอนทันที
“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร สเตลล่ารับไม่ดีเอง” หญิงสาวบอก
“แต่คุณเลอะหมดเลยนะ สเตลล่า” ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ขอโทษนะครับ แล้วผมจะชดใช้ค่าเสื้อผ้าของคุณให้นะครับ” ฮยอคแจรู้สึกผิด
แต่อีกใจก็รู้สึกเจ็บปวด น้ำเสียงแบบนี้ ยังมีคนอื่นนอกจากชั้นเคยได้รับด้วยหรอซีวอน นี่น่ะหรือที่นายบอกว่ารัก?
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอเปลี่ยนเป็นการให้ซีวอนลางานครึ่งวัน แล้วพาสเตลล่ากลับไปเปลี่ยนชุดได้มั้ยคะ”
“เอ๋?” ซีวอนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ
“อะ...เอ่อ คือ....” ฮยอคแจมีสีหน้าลำบากใจ
“ทำไมหรอคะ?” สเตลล่าเพิ่มน้ำเสียงกดดันลงไปอีก
“ก็ได้ครับ สูงคุง เอ่อ...ซีวอน นายพาคุณผู้หญิงกลับไปเถอะ” ฮยอคแจซ่อนสีหน้าที่เจ็บปวดไว้ภายในใจ แล้วยกแก้วกาแฟเจ้าปัญหากลับไปล้าง
“ไปกันเถอะค่ะ ซีวอน” สเตลล่าส่งสายเร่ง
“ชั้นไปก่อนนะ ฮยอคแจ แล้วเจอกันที่ห้องนะ” ซีวอนพูดก่อนจะพาสเตลล่าออกจากร้านไป
ลับหลังสองคนนั้น ฮยอคแจเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไร...
คอนโดหรู ใจกลางกรุงโซล
“เอาล่ะ แม่คุณ ต้องการอะไรกันแน่ว่ามา” ซีวอนถามอย่างรู้ทัน
“คิดว่านายจะดูไม่ออกซะอีก” สเตลล่าที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วนั่งลงที่โซฟาด้านตรงข้าม
“เฮอะ....” ซีวอนสะบัดหน้าไปอีกทาง
“ไม่เอาน่านี่ชั้นกำลังช่วยให้ความรักของนายสมหวังเชียวนะ”
“ยังไง?” ซีวอนไม่เข้าใจ
“นี่นายดูไม่ออกรึไงเนี่ย ว่าฮยอคแจเค้าคิดยังไงกับนาย?”
“ก็เค้าเคยพูดซะที่ไหนล่ะ”
“แล้วนายบอกรักเค้าไปแล้วรึไงล่ะ?”
“อืม. บอกแล้ว” ซีวอนยอมรับตามตรง
“ตายล่ะ...สงสัยบาริสต้าคนนี้จะมีดีแน่ๆเลย ขนาดตอนคบกันชั้น นายยังให้ชั้นเป็นฝ่ายบอกก่อนเลยนะเนี่ย” สเตลล่าไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“อย่ามารำลึกความหลังน่า”
“เออๆๆ รู้แล้วค่า คุณอดีตเพลย์บอย”
“เฮ้อ ผมควรจะทำยังไงดีนะ สเตลล่า” ซีวอนพูดอย่างกลุ้มๆ
“รู้อะไรมั้ย? ชั้นเพิ่งเคยเห็นนายกระวนกระวายเพื่อใครซักคนก็ครั้งนี้เนี่ยแหละ” สเตลล่าให้น้ำเสียงที่จริงจัง
“จริงหรอ?”
“อืม. จริงสิ. ถ้าเป็นนายชเว ซีวอนคนเก่าที่ชั้นเคยรู้จักนะ ต่อให้ใครจะเป็นยังไงนายก็ไม่สนใจ แต่การที่ชั้นกลับมาคราวนี้เนี่ย ชั้นเห็นหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีของนายเยอะแยะเลยนะ และถ้าจะให้เดา ก็เป็นเพราะเค้าคนนั้นล่ะสิ?”
“อืม. คงจะเป็นอย่างนั้น เพราะเค้า ทำให้ผมรู้ว่าบนโลกนี้ยังมีอีกหลายสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ และอย่างน้อยๆหนึ่งในนั้นก็คือฮยอคแจ”
“แต่เค้าเป็นคนปากแข็งมากเลยนะ เท่าที่ชั้นคุยๆด้วย”
“ใช่มั้ยล่ะ ผมถึงได้มานั่งกลุ้มอยู่นี่ไงล่ะ เฮ้อ...”
“แต่เค้าคิดมากเรื่องเธอกับชั้นนะ ดูจากสายตาของเค้าน่ะ”
“หรอ?...” ซีวอนเองก็พอจะรู้เหมือนกัน
“อืม. เค้าดูลังเลน่ะ จนไม่กล้าพูดออกมามั้ง”
“แล้วนี่ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย”
“ลางานซักวันหน่อยสิ”
“หา? ว่าไงนะ?” ซีวอนถามย้ำ
“อืม. ห่างออกมาหน่อยก็ดีนะ ให้เค้ามีเวลาทบทวนหัวใจตัวเองน่ะ ว่าสรุปแล้วเค้าคิดกับนายแบบไหน อีกอย่าง...ไปรับคนที่สนามบินเป็นเพื่อนชั้นด้วย” สเตลล่ายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เฮ้อ คุณนี่มันจริงๆเลย จะพามาตอกย้ำผมรึไงเนี่ย”
“ไม่เอาน่า เร็วเข้า เอามือถือชั้นโทรไปละกัน” สเตลล่าส่งเครื่องมือสื่อสารของตัวเองให้แก่ซีวอน
ซึ่งชายหนุ่มก็กดเข้าเบอร์ของฮยอคแจทันที
“ยอโบเซโย ฮยอคแจพูดครับ” ปลายสายรับ
“เอ่อ ฮยอคแจนี่ชั้นซีวอนเองนะ”
“อ่า...ว่าไงล่ะ” ฮยอคแจเองก็ใจเต้น
“คือว่า ชั้นจะขอลางานซักวันจะได้มั้ย จะฝากนายบอกพี่ลีวานหน่อยน่ะ” ความจริงไม่ต้องฝากก็ได้ล่ะ แค่เค้าโทรไปหารอบเดียวก็จบแล้ว
“อะ...เอ่อ...นายจะไปไหน?” ใช่ไปกับคุณคนสวยนั่นรึเปล่า นายจะทำให้ชั้นคิดมากไปถึงไหนนะซีวอน
“พอดีชั้นมีธุระนิดหน่อยน่ะ ขอลางานซักวันนะ” ซีวอนพูดย้ำอีกที
“อะ...อืม ดูแลตัวเองด้วยล่ะ” ฮยอคแจอดจะพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“นายก็เหมือนกันล่ะ” ซีวอนกล่าวลาอีกเพียงเล็กน้อยก็วางสายไป
“ว่าไง ทำไมทำหน้าเหมือนหมาเหงาซะแบบนั้นล่ะ” สเตลล่าล้อ
“ดูเธอเปรียบเข้าสิ เฮ้อ...เดี๋ยวชั้นออกไปสั่งอาหารข้างล่างหน่อยนะ ชักหิวซะแล้ว” ซีวอนลุกเดินออกไปจากห้อง
สเตลล่าจึงหยิบมือถือของตัวเองออกมาดู แล้วกดโทรออกที่หมายเลขติดต่อล่าสุด
“เบอร์ของฮยอคแจ”
“มีอะไรอีกหรอ สูงคุง” ฮยอคแจที่คิดว่าซีวอนจะโทรกลับมาจึงกล่าวออกไปทันที
“ยอโบเซโย นั่นใครคะ” สเตลล่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องได้อย่างแนบเนียน
“เอ่อ...ผม ลี ฮยอคแจ ครับ” ร่างบางตกใจไม่น้อย เพราะจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร
“อ้าวฮยอคแจเองหรอคะ นี่สเตลล่าเองนะคะ พอดีว่าชั้นเห็นเบอร์โทรออกล่าสุดที่ไม่คุ้นน่ะค่ะ”
“เอ่อ...เมื่อกี๊ซีวอนโทรมาหาผมน่ะครับ” ฮยอคแจบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“อ๋อ...เค้าโทรไปบอกเรื่องลางานใช่มั้ยคะ” สเตลล่ามีความสุขกับการแกล้งคนปากแข็งต่อไป
“เอ่อ ครับ”
“อืม..สเตลล่าต้องขอโทษจริงๆนะคะ พอดีว่าเราต้องไปทำธุระสำคัญๆจริงๆน่ะค่ะ”
ฮยอคแจสะดุดกับคำว่า เรา เป็นที่สุด
“พอดีว่าคุณพ่อคุณแม่ของสเตลล่าอยากให้พาซีวอนไปพบหน่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวอยากจะกรี๊ดให้ลั่นเมื่อใช้เหตุผลนี้ออกไป พ่อกับแม่ของเธอนี่รู้จักกับซีวอนมาแต่ไหนแต่ไร จนจะเกลียดขี้หน้ากันไปข้างแล้ว
แต่ทางคนที่ไม่รู้เรื่องฮยอคแจนี่สิ เจ็บไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” ฮยอคแจกล่าวเรียบๆ พร้อมกับปาดน้ำตาออก
“งั้นสเตลล่ารบกวนฮยอคแจแค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ” ฮยอคแจวางสายลง พร้อมกับหมดแรงทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ในเคาท์เตอร์
ซีวอน...นายคิดยังไงกับชั้น?
คำว่ารักของนาย...เชื่อได้แค่ไหนกัน?
“ยัยตัวแสบ...โทรไปหาใครล่ะนั่น” ซีวอนที่เพิ่งซื้อของกลับขึ้นมาเสร็จก็เอ่ยถาม
“คิคิ ไม่บอก” หญิงสาวลอยหน้าลอยตอบ
“ให้มันได้อย่างนี้สิ...” ซีวอนส่ายหัวอย่างกลุ้มๆ
วันต่อมา
เมื่อคืน...เป็นคืนแรกที่ซีวอนไม่ได้กลับมานอนที่ห้องพักของเค้า เตียงที่เคยคิดว่าคับแคบในวันที่นอนเบียดกัน วันนี้ ทำไม...มันถึงได้ดูกว้างนักนะ
ห้องที่เคยมีเสียงหัวเราะของเจ้าม้าบ้านั่น วันนี้...เหลือเพียงเสียงหายใจของเค้าเพียงคนเดียวเท่านั้น
เสียงลมหายใจ...ที่แผ่วเบาเหลือเกิน
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เค้าปล่อยให้ซีวอนเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจตัวเองมากขนาดนี้ เมื่อไหร่กันนะ ที่เอาแต่คิดถึงใบหน้าหล่อ แต่กวนได้ตลอดเวลาคนนั้น
และเมื่อไหร่กันนะ ที่รักเค้าจนหมดหัวใจ
นายซีวอน นายพนักงานฝึกหัด ทำไมชั้นถึงได้รักนายกันนะ
ฮยอคแจถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า สูดคาร์บอนตัวเองกลับไปกลับมา
“ฮยอคแจ...ทำไมวันนี้แกถอนหายใจทั้งวันเลยอ่า” ทงเฮเดินเข้ามาโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้
“อ่า...ไอ้หมวยไม่มีอะไรหรอก” ฮยอคแจไม่ต้องการให้คนๆนี้ต้องเป็นห่วง
“ง่ะ...มีความลับอีกแล้วนะ แต่เอาเถอะ ถ้าแกไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร” ทงเฮทำหน้ามุ่ย
“ขอโทษนะ...” ฮยอคแจตอบเสียงเศร้าๆ มันยังไม่พร้อมที่จะพูดให้ใครฟังทั้งนั้น
“ชั้นยังไม่ได้ว่าอะไรแกซักหน่อย จะมาขอโทษชั้นทำไมล่ะ? แต่แกเป็นเพื่อนชั้นนะ ยังไงชั้นก็เป็นห่วงแกอยู่แล้ว อยากจะปรึกษาอะไรมั้ย?” ทงเฮลองหยั่งเชิงดูอีกครั้ง
แต่สิ่งที่เจ้าหมวยตัวแสบของร้านได้รับกลับมา กลายเป็นเพียงอาการส่ายหัวไปมาเล็กน้อยของเพื่อนรักเท่านั้น เจ้าตัวจึงยอมตัดใจ
บางครั้งคนเราก็มีเรื่องที่อยากจะเก็บไว้ในใจเพียงคนเดียวไม่ต้องการจะบอกใครแม้แต่เพื่อนที่เราไว้ใจมากที่สุด
วันนี้ทั้งวันฮยอคแจไม่สามารถชงกาแฟได้เป็นที่น่าพอใจเท่าไหร่นัก ดังที่เคยพูดบ่อยๆเองด้วยซ้ำว่า กาแฟที่ดีต้องใส่หัวใจของคนชง
แล้วตอนนี้ล่ะ? ทำไมมันถึงได้ดูแย่กว่าน้ำล้างจานเสียอีก
หรือเป็นเพราะนาย? ซีวอน...เพราะรักนายใช่ไหม? หัวใจถึงเป็นแบบนี้?
จวบจนกระทั่งปิดร้าน...ทั้งสามเกลอที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว พากันมายืนอยู่ตรงหน้าร้าน เพื่อเตรียมตัวแยกย้าย พากันกลับที่พำนักของแต่ละคน
“แน่ใจนะว่านายนอนคนเดียวได้น่ะ?” ทงเฮถามย้ำอีกครั้ง
“อืม...ชั้นเองก็นอนคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา” ฮยอคแจบอกปัดๆ ทั้งๆที่ในใจก็ไม่ต้องการที่จะกลับไปพบกับห้องที่มันว่างเปล่าซักเท่าไหร่
“อะ...อืม...มีอะไรก็โทรหาแล้วกันนะ” ทงเฮอดเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ไม่ได้เสียจริงๆ
ยิ่งพักหลังๆมานี่ ฮยอคแจยิ่งเปลี่ยนไป เหมือนคนกำลังมีปัญหาในเรื่องความรัก แต่ตัวเค้าเองก็อยู่กับฮยอคแจแทบจะตลอดเวลา ยังไม่เคยเห็นเจ้าตัว มองหรือสนใจใครคนไหนเลยนี่นา
แล้วจะมีปัญหากับใครล่ะ?
คิบอมที่เห็นทงเฮพูดจบแล้วก็คว้าตัวฮยอคแจเข้ามากอดตามประสาเพื่อน แล้วกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ทบทวนหัวใจตัวเองดีๆล่ะ พรุ่งนี้ถ้าหมอนั่นกลับมาก็บอกเค้าไปซะ จะได้ไม่ต้องมานั่งกลุ้มแบบนี้”
ฮยอคแจผละออกจากอ้อมกอดของเพื่อนรัก ที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ตนเอง
“อย่าเป็นเหมือนฉันล่ะ...” คิบอมเอ่ยเบาๆ พร้อมกับมองไปยังทงเฮที่จ้องมองมาตาใสแป๋วราวกับลูกปลา
“ที่อยู่ใกล้เพียงแค่นี้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย” ร่างที่สูงที่สุดพูดอีกครั้ง แล้วออกเดินนำหน้า เพื่อนสนิทที่ตนคิดไม่ซื่อ
“ไอ้แก้มมันหมายถึงใครหรอฮยอคแจ?” ทงเฮหันมาถาม
“หึหึ...ไม่รู้สิ” ฮยอคแจเองก็ไม่รู้ว่าตนเองสมควรจะอธิบายเช่นไร
ให้มันเป็นเรื่องของกาลเวลาและคนสองคนนี่ก็แล้วกัน
ทงเฮมองหน้าฮยอคแจอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังวิ่งตามคิบอมที่เดินนำหน้าไปไกลแล้ว
“เฮ้อ...พระเจ้าครับ ได้โปรดช่วยประทานความกล้าให้ผมซักครั้งด้วยเถอะนะครับ” ฮยอคแจเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ดำมืดมิดแล้วพูดออกมา
“ผมไม่อยากเป็นเหมือนไอ้แก้มแตกมันน่ะครับ”
***************************
เดินหาราคาของกล่อง ของฟิค เฮ้อ...นั่งปาดน้ำตา 5555
ขอให้ถึง 108ชุดด้วยเต๊อะ สาธุ....
มาลุ้นเอาใจช่วยสองคู่นี้ต่อไป รักคนอ่านที่ซู๊ดดดดดด
ปล. เมื่อวานซองมินกับชินดงน่ารักโฮก น้องสองคนนั้นขอพี่สิงทีเหอะ -*-
ความคิดเห็น