ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    {WONHYUK} 0704_STARBUCK ละมุนรักรสกาแฟ

    ลำดับตอนที่ #33 : 4TH CUP : 0704_STARBUCKS [CAPPUCCINO] [2]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.45K
      2
      21 พ.ย. 52

    t em




    วันต่อมา

     

              ซีวอนอยากจะเป็นบ้าตาย เกิดอะไรขึ้นกับต๊องจังอีกเนี่ย ไม่ยอมพูดกับเค้าอีกแล้ว ทำไมถึงได้เป็นคนที่เข้าใจยากแบบนี้เนี่ย

     

              ส่วนสเตลล่าก็ยังคงมานั่งที่ร้านเหมือนเดิมอีกแล้ว เค้าล่ะกลุ้มจริงๆ

     

              ทำไมทำหน้าอย่างกับจะลาโลกแบบนั้นล่ะสเตลล่าทักขึ้นเมื่อซีวอนยกเค้กสตรอเบอร์รี่มาเสิร์ฟ

     

              ก็ฮยอคแจน่ะสิ ไม่รู้เป็นอะไรไม่ยอมพูดกับผมเลยตั้งแต่ที่ร้านเมื่อวาน ผมอยากจะบ้าซีวอนพูด

     

              สเตลล่ามองเลยซีวอนไปยังเคาท์เตอร์กาแฟ ก็เห็นว่าฮยอคแจทำลังมองมาที่ทั้งคู่ แต่พอเห็นว่าตนมองไป บาริสต้าหน้าหวานก็เสมองไปทางอื่นทันที

     

              หึหึ....” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ

     

              อะไรหรอ?” ซีวอนถาม

     

              เปล๊า นายไปทำงานสิ ซีวอน อู้งานนี่ไม่ดีนะสเตลล่ายิ้มเก๋

     

              รู้แล้วน่าซีวอนเก็บถาดเดินออกไป

     

              สเตลล่าพยายามทบทวนแต่ล่ะเหตุการณ์ตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในร้านแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อวาน แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นมาที่มุมปาก

     

              หึหึ...ชั้นว่าไม่ได้มีแต่นายคนเดียวนะซีวอนที่เกิดอาการตกหลุมรักน่ะ

     

              แล้วถ้าซีวอนรักฮยอคแจ และพ่อบาริสต้าหน้าหวานนี่ก็รักอดีตคนรักของเธอเช่นกัน แล้วทำไม...ยังไม่คบกันอีกล่ะ

     

              ไม่รอให้ตัวเองสงสัยได้นาน สเตลล่าตรงไปยังเคาท์เตอร์ทันที เมื่อเห็นว่าซีวอนออกไปข้างนอกร้าน

     

              สวัสดีค่ะ ชั้นนั่งตรงนี้ได้มั้ยคะ?” สเตลล่าเอ่ย

     

              เอ่อ...เชิญครับฮยอคแจตอบรับพอเป็นมารยาท

     

              ขอคาปูชิโน่ด้วยแก้วนึงนะคะ

     

              ครับ รอซักครู่นะครับฮยอคแจรับคำและเริ่มลงมือทำทันที โดยมีสายตาของสเตลล่าคอยจ้องมองอยู่ไม่ห่าง

     

              ซีวอน...ทำงานที่นี่มานานรึยังคะแม้จะรู้ดีว่าร่างสูงมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร แต่เธอก็ต้องถามคำถามพื้นๆเอาไว้เสียก่อน

     

              อ๋อ ก็เกือบเดือนได้แล้วล่ะครับสัปดาห์ที่4แล้วนี่นา

     

              อืม...เค้าเป็นยังไงบ้าง

     

              ก็.......” ฮยอคแจเองก็ไม่รู้จะตอบเช่นไร ทะลึ่ง ทะเล้น เอาแต่ใจ ชอบฉวยโอกาส หอมแก้มเค้าบ่อยๆ มีความตั้งใจ และ...บอกรักเค้า

     

              คงจะไม่ดีถ้าจะบอกหญิงสาวตรงหน้านี้ไป เพราะดูจากท่าทางของทั้งคู่แล้ว

     

              เค้าเอง...ก็เจ็บปวดจริงๆ

     

              ก็อะไรล่ะคะ....”

     

              เอ่อ ก็ตั้งใจทำงานดีครับ.”

     

              แค่นั้นหรอคะ?”

     

              ครับ. แค่นี้แหละครับฮยอคแจเสสายตาไปมองที่อื่น

     

              ซีวอนหล่อขนาดนี้ ฮยอคแจไม่มีหวั่นไหวบ้างหรอคะสเตลล่าเริ่มรุกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ

     

              อะ...เอ๋....ไม่หรอกครับฮยอคแจซ่อนใบหน้าแดงๆด้วยการก้มลงไปให้ความสนใจกับแก้วกาแฟตรงหน้า

     

              ปากแข็งจริงๆเล๊ย นี่น่ะหรอ ว่าที่สะใภ้ตระกูลชเว

     

              สงสัยงานนี้...เธอคงจะต้องทำหน้าที่ศิราณีซะแล้วล่ะ สเตลล่าเอ๋ย

     

              นี่ครับ...คาปูชิโน่ของคุณฮยอคแจส่งแก้วกาแฟสีครีมน้ำตาลให้หญิงสาว แต่แล้วสเตลล่าก็แกล้งรับไม่ดี ทำให้กาแฟหกลงบนเสื้อผ้าตัวเอง

     

              และประจวบเหมาะกับที่ซีวอนกลับมาพอดี

     

              ว้าย!!!”

     

              สเตลล่า!” ซีวอนรีบเข้ามา

     

              ขอโทษครับ ขอโทษฮยอคแจรีบเอาผ้าสะอาดส่งให้ซีวอนทันที

     

              เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร สเตลล่ารับไม่ดีเองหญิงสาวบอก

     

              แต่คุณเลอะหมดเลยนะ สเตลล่าซีวอนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

     

              ขอโทษนะครับ แล้วผมจะชดใช้ค่าเสื้อผ้าของคุณให้นะครับฮยอคแจรู้สึกผิด

     

    แต่อีกใจก็รู้สึกเจ็บปวด น้ำเสียงแบบนี้ ยังมีคนอื่นนอกจากชั้นเคยได้รับด้วยหรอซีวอน นี่น่ะหรือที่นายบอกว่ารัก?

     

    ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอเปลี่ยนเป็นการให้ซีวอนลางานครึ่งวัน แล้วพาสเตลล่ากลับไปเปลี่ยนชุดได้มั้ยคะ

     

    เอ๋?” ซีวอนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ

     

    อะ...เอ่อ คือ....” ฮยอคแจมีสีหน้าลำบากใจ

     

    ทำไมหรอคะ?” สเตลล่าเพิ่มน้ำเสียงกดดันลงไปอีก

     

    ก็ได้ครับ สูงคุง เอ่อ...ซีวอน นายพาคุณผู้หญิงกลับไปเถอะฮยอคแจซ่อนสีหน้าที่เจ็บปวดไว้ภายในใจ แล้วยกแก้วกาแฟเจ้าปัญหากลับไปล้าง

     

    ไปกันเถอะค่ะ ซีวอนสเตลล่าส่งสายเร่ง

     

    ชั้นไปก่อนนะ ฮยอคแจ แล้วเจอกันที่ห้องนะซีวอนพูดก่อนจะพาสเตลล่าออกจากร้านไป

     

    ลับหลังสองคนนั้น ฮยอคแจเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไร...

     

    คอนโดหรู ใจกลางกรุงโซล

     

              เอาล่ะ แม่คุณ ต้องการอะไรกันแน่ว่ามาซีวอนถามอย่างรู้ทัน

     

              คิดว่านายจะดูไม่ออกซะอีกสเตลล่าที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วนั่งลงที่โซฟาด้านตรงข้าม

     

              เฮอะ....” ซีวอนสะบัดหน้าไปอีกทาง

     

              ไม่เอาน่านี่ชั้นกำลังช่วยให้ความรักของนายสมหวังเชียวนะ

     

              ยังไง?” ซีวอนไม่เข้าใจ

     

              นี่นายดูไม่ออกรึไงเนี่ย ว่าฮยอคแจเค้าคิดยังไงกับนาย?”

     

              ก็เค้าเคยพูดซะที่ไหนล่ะ

     

              แล้วนายบอกรักเค้าไปแล้วรึไงล่ะ?”

     

              อืม. บอกแล้วซีวอนยอมรับตามตรง

     

              ตายล่ะ...สงสัยบาริสต้าคนนี้จะมีดีแน่ๆเลย ขนาดตอนคบกันชั้น นายยังให้ชั้นเป็นฝ่ายบอกก่อนเลยนะเนี่ยสเตลล่าไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

     

              อย่ามารำลึกความหลังน่า

     

              เออๆๆ รู้แล้วค่า คุณอดีตเพลย์บอย

     

              เฮ้อ ผมควรจะทำยังไงดีนะ สเตลล่าซีวอนพูดอย่างกลุ้มๆ

     

              รู้อะไรมั้ย? ชั้นเพิ่งเคยเห็นนายกระวนกระวายเพื่อใครซักคนก็ครั้งนี้เนี่ยแหละสเตลล่าให้น้ำเสียงที่จริงจัง

     

              จริงหรอ?”

     

              อืม. จริงสิ. ถ้าเป็นนายชเว ซีวอนคนเก่าที่ชั้นเคยรู้จักนะ ต่อให้ใครจะเป็นยังไงนายก็ไม่สนใจ แต่การที่ชั้นกลับมาคราวนี้เนี่ย ชั้นเห็นหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีของนายเยอะแยะเลยนะ และถ้าจะให้เดา ก็เป็นเพราะเค้าคนนั้นล่ะสิ?”

     

              อืม. คงจะเป็นอย่างนั้น เพราะเค้า ทำให้ผมรู้ว่าบนโลกนี้ยังมีอีกหลายสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ และอย่างน้อยๆหนึ่งในนั้นก็คือฮยอคแจ

     

              แต่เค้าเป็นคนปากแข็งมากเลยนะ เท่าที่ชั้นคุยๆด้วย

     

              ใช่มั้ยล่ะ ผมถึงได้มานั่งกลุ้มอยู่นี่ไงล่ะ เฮ้อ...”

     

              แต่เค้าคิดมากเรื่องเธอกับชั้นนะ ดูจากสายตาของเค้าน่ะ

     

              หรอ?...” ซีวอนเองก็พอจะรู้เหมือนกัน

     

              อืม. เค้าดูลังเลน่ะ จนไม่กล้าพูดออกมามั้ง

     

              แล้วนี่ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย

     

              ลางานซักวันหน่อยสิ

     

              หา? ว่าไงนะ?” ซีวอนถามย้ำ

     

              อืม. ห่างออกมาหน่อยก็ดีนะ ให้เค้ามีเวลาทบทวนหัวใจตัวเองน่ะ ว่าสรุปแล้วเค้าคิดกับนายแบบไหน อีกอย่าง...ไปรับคนที่สนามบินเป็นเพื่อนชั้นด้วยสเตลล่ายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

     

              เฮ้อ คุณนี่มันจริงๆเลย จะพามาตอกย้ำผมรึไงเนี่ย

     

              ไม่เอาน่า เร็วเข้า เอามือถือชั้นโทรไปละกันสเตลล่าส่งเครื่องมือสื่อสารของตัวเองให้แก่ซีวอน

     

              ซึ่งชายหนุ่มก็กดเข้าเบอร์ของฮยอคแจทันที

     

              ยอโบเซโย ฮยอคแจพูดครับปลายสายรับ

     

              เอ่อ ฮยอคแจนี่ชั้นซีวอนเองนะ

     

              อ่า...ว่าไงล่ะฮยอคแจเองก็ใจเต้น

     

              คือว่า ชั้นจะขอลางานซักวันจะได้มั้ย จะฝากนายบอกพี่ลีวานหน่อยน่ะความจริงไม่ต้องฝากก็ได้ล่ะ แค่เค้าโทรไปหารอบเดียวก็จบแล้ว

     

              อะ...เอ่อ...นายจะไปไหน?” ใช่ไปกับคุณคนสวยนั่นรึเปล่า นายจะทำให้ชั้นคิดมากไปถึงไหนนะซีวอน

     

              พอดีชั้นมีธุระนิดหน่อยน่ะ ขอลางานซักวันนะซีวอนพูดย้ำอีกที

     

              อะ...อืม ดูแลตัวเองด้วยล่ะฮยอคแจอดจะพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

     

              นายก็เหมือนกันล่ะซีวอนกล่าวลาอีกเพียงเล็กน้อยก็วางสายไป

     

              ว่าไง ทำไมทำหน้าเหมือนหมาเหงาซะแบบนั้นล่ะสเตลล่าล้อ

     

              ดูเธอเปรียบเข้าสิ เฮ้อ...เดี๋ยวชั้นออกไปสั่งอาหารข้างล่างหน่อยนะ ชักหิวซะแล้วซีวอนลุกเดินออกไปจากห้อง

     

              สเตลล่าจึงหยิบมือถือของตัวเองออกมาดู แล้วกดโทรออกที่หมายเลขติดต่อล่าสุด

     

              เบอร์ของฮยอคแจ

     

              มีอะไรอีกหรอ สูงคุงฮยอคแจที่คิดว่าซีวอนจะโทรกลับมาจึงกล่าวออกไปทันที

     

              ยอโบเซโย นั่นใครคะสเตลล่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องได้อย่างแนบเนียน

     

              เอ่อ...ผม ลี ฮยอคแจ ครับร่างบางตกใจไม่น้อย เพราะจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร

     

              อ้าวฮยอคแจเองหรอคะ นี่สเตลล่าเองนะคะ พอดีว่าชั้นเห็นเบอร์โทรออกล่าสุดที่ไม่คุ้นน่ะค่ะ

     

              เอ่อ...เมื่อกี๊ซีวอนโทรมาหาผมน่ะครับฮยอคแจบังคับเสียงไม่ให้สั่น

     

              อ๋อ...เค้าโทรไปบอกเรื่องลางานใช่มั้ยคะสเตลล่ามีความสุขกับการแกล้งคนปากแข็งต่อไป

     

              เอ่อ ครับ

     

              อืม..สเตลล่าต้องขอโทษจริงๆนะคะ พอดีว่าเราต้องไปทำธุระสำคัญๆจริงๆน่ะค่ะ

     

              ฮยอคแจสะดุดกับคำว่า เรา เป็นที่สุด

     

              พอดีว่าคุณพ่อคุณแม่ของสเตลล่าอยากให้พาซีวอนไปพบหน่อยน่ะค่ะหญิงสาวอยากจะกรี๊ดให้ลั่นเมื่อใช้เหตุผลนี้ออกไป พ่อกับแม่ของเธอนี่รู้จักกับซีวอนมาแต่ไหนแต่ไร จนจะเกลียดขี้หน้ากันไปข้างแล้ว

     

              แต่ทางคนที่ไม่รู้เรื่องฮยอคแจนี่สิ เจ็บไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

     

              ครับ ไม่เป็นไรครับฮยอคแจกล่าวเรียบๆ พร้อมกับปาดน้ำตาออก

     

              งั้นสเตลล่ารบกวนฮยอคแจแค่นี้นะคะ สวัสดีค่ะ

     

              ครับ สวัสดีครับฮยอคแจวางสายลง พร้อมกับหมดแรงทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ในเคาท์เตอร์

     

              ซีวอน...นายคิดยังไงกับชั้น?

     

              คำว่ารักของนาย...เชื่อได้แค่ไหนกัน?

     

              ยัยตัวแสบ...โทรไปหาใครล่ะนั่นซีวอนที่เพิ่งซื้อของกลับขึ้นมาเสร็จก็เอ่ยถาม

     

              คิคิ ไม่บอกหญิงสาวลอยหน้าลอยตอบ

     

              ให้มันได้อย่างนี้สิ...” ซีวอนส่ายหัวอย่างกลุ้มๆ

     

    วันต่อมา

     

              เมื่อคืน...เป็นคืนแรกที่ซีวอนไม่ได้กลับมานอนที่ห้องพักของเค้า เตียงที่เคยคิดว่าคับแคบในวันที่นอนเบียดกัน วันนี้ ทำไม...มันถึงได้ดูกว้างนักนะ

     

              ห้องที่เคยมีเสียงหัวเราะของเจ้าม้าบ้านั่น วันนี้...เหลือเพียงเสียงหายใจของเค้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

     

              เสียงลมหายใจ...ที่แผ่วเบาเหลือเกิน

     

              ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เค้าปล่อยให้ซีวอนเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจตัวเองมากขนาดนี้ เมื่อไหร่กันนะ ที่เอาแต่คิดถึงใบหน้าหล่อ แต่กวนได้ตลอดเวลาคนนั้น

     

              และเมื่อไหร่กันนะ ที่รักเค้าจนหมดหัวใจ

     

              นายซีวอน นายพนักงานฝึกหัด ทำไมชั้นถึงได้รักนายกันนะ

     

              ฮยอคแจถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า สูดคาร์บอนตัวเองกลับไปกลับมา

     

              ฮยอคแจ...ทำไมวันนี้แกถอนหายใจทั้งวันเลยอ่าทงเฮเดินเข้ามาโอบกอดเพื่อนรักเอาไว้

     

              อ่า...ไอ้หมวยไม่มีอะไรหรอกฮยอคแจไม่ต้องการให้คนๆนี้ต้องเป็นห่วง

     

              ง่ะ...มีความลับอีกแล้วนะ แต่เอาเถอะ ถ้าแกไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรทงเฮทำหน้ามุ่ย

     

              ขอโทษนะ...” ฮยอคแจตอบเสียงเศร้าๆ มันยังไม่พร้อมที่จะพูดให้ใครฟังทั้งนั้น

     

              ชั้นยังไม่ได้ว่าอะไรแกซักหน่อย จะมาขอโทษชั้นทำไมล่ะ? แต่แกเป็นเพื่อนชั้นนะ ยังไงชั้นก็เป็นห่วงแกอยู่แล้ว อยากจะปรึกษาอะไรมั้ย?” ทงเฮลองหยั่งเชิงดูอีกครั้ง

     

              แต่สิ่งที่เจ้าหมวยตัวแสบของร้านได้รับกลับมา กลายเป็นเพียงอาการส่ายหัวไปมาเล็กน้อยของเพื่อนรักเท่านั้น เจ้าตัวจึงยอมตัดใจ

     

              บางครั้งคนเราก็มีเรื่องที่อยากจะเก็บไว้ในใจเพียงคนเดียวไม่ต้องการจะบอกใครแม้แต่เพื่อนที่เราไว้ใจมากที่สุด

     

              วันนี้ทั้งวันฮยอคแจไม่สามารถชงกาแฟได้เป็นที่น่าพอใจเท่าไหร่นัก ดังที่เคยพูดบ่อยๆเองด้วยซ้ำว่า กาแฟที่ดีต้องใส่หัวใจของคนชง

     

              แล้วตอนนี้ล่ะ? ทำไมมันถึงได้ดูแย่กว่าน้ำล้างจานเสียอีก

     

              หรือเป็นเพราะนาย? ซีวอน...เพราะรักนายใช่ไหม? หัวใจถึงเป็นแบบนี้?

     

              จวบจนกระทั่งปิดร้าน...ทั้งสามเกลอที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว พากันมายืนอยู่ตรงหน้าร้าน เพื่อเตรียมตัวแยกย้าย พากันกลับที่พำนักของแต่ละคน

     

              แน่ใจนะว่านายนอนคนเดียวได้น่ะ?” ทงเฮถามย้ำอีกครั้ง

     

              อืม...ชั้นเองก็นอนคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นาฮยอคแจบอกปัดๆ ทั้งๆที่ในใจก็ไม่ต้องการที่จะกลับไปพบกับห้องที่มันว่างเปล่าซักเท่าไหร่

     

              อะ...อืม...มีอะไรก็โทรหาแล้วกันนะทงเฮอดเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ไม่ได้เสียจริงๆ

     

              ยิ่งพักหลังๆมานี่ ฮยอคแจยิ่งเปลี่ยนไป เหมือนคนกำลังมีปัญหาในเรื่องความรัก แต่ตัวเค้าเองก็อยู่กับฮยอคแจแทบจะตลอดเวลา ยังไม่เคยเห็นเจ้าตัว มองหรือสนใจใครคนไหนเลยนี่นา

     

              แล้วจะมีปัญหากับใครล่ะ?

     

              คิบอมที่เห็นทงเฮพูดจบแล้วก็คว้าตัวฮยอคแจเข้ามากอดตามประสาเพื่อน แล้วกระซิบที่ข้างหูเบาๆ

     

              ทบทวนหัวใจตัวเองดีๆล่ะ พรุ่งนี้ถ้าหมอนั่นกลับมาก็บอกเค้าไปซะ จะได้ไม่ต้องมานั่งกลุ้มแบบนี้

     

              ฮยอคแจผละออกจากอ้อมกอดของเพื่อนรัก ที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ตนเอง

     

              อย่าเป็นเหมือนฉันล่ะ...” คิบอมเอ่ยเบาๆ พร้อมกับมองไปยังทงเฮที่จ้องมองมาตาใสแป๋วราวกับลูกปลา

     

              ที่อยู่ใกล้เพียงแค่นี้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยร่างที่สูงที่สุดพูดอีกครั้ง แล้วออกเดินนำหน้า เพื่อนสนิทที่ตนคิดไม่ซื่อ

     

              ไอ้แก้มมันหมายถึงใครหรอฮยอคแจ?” ทงเฮหันมาถาม

     

              หึหึ...ไม่รู้สิฮยอคแจเองก็ไม่รู้ว่าตนเองสมควรจะอธิบายเช่นไร

     

              ให้มันเป็นเรื่องของกาลเวลาและคนสองคนนี่ก็แล้วกัน

     

              ทงเฮมองหน้าฮยอคแจอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังวิ่งตามคิบอมที่เดินนำหน้าไปไกลแล้ว

     

              เฮ้อ...พระเจ้าครับ ได้โปรดช่วยประทานความกล้าให้ผมซักครั้งด้วยเถอะนะครับฮยอคแจเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ดำมืดมิดแล้วพูดออกมา

     

              ผมไม่อยากเป็นเหมือนไอ้แก้มแตกมันน่ะครับ

     

    ***************************

     หลังจากนี้อาจจะมี NC >////< ฮ่าๆๆๆๆ การสอบเสร็จนี่มันเป็นความสุขเช่นนี้นี่เอง
    เดินหาราคาของกล่อง ของฟิค เฮ้อ...นั่งปาดน้ำตา 5555 
    ขอให้ถึง 108ชุดด้วยเต๊อะ สาธุ....

    มาลุ้นเอาใจช่วยสองคู่นี้ต่อไป รักคนอ่านที่ซู๊ดดดดดด

    ปล. เมื่อวานซองมินกับชินดงน่ารักโฮก น้องสองคนนั้นขอพี่สิงทีเหอะ -*-

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×