คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 4TH CUP : 0704_STARBUCKS [CAPPUCCINO] [1]
หิมะ...ผมชอบมันจังเลย
หิมะตกลงแล้ว สัญญาณที่บ่งบอกว่าหน้าหนาวกำลังมาเยือนกรุงโซลของเราแล้ว สีขาวโพลนเต็มไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
ผมนั่งมองหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พร้อมกับคิดเรื่องอะไรบางอย่างเบาๆ
ผ่านมาเพียงไม่กี่วันเองนะ 1หรือ2 วันเองมั้ง นับตั้งแต่วันที่...
สูงคุงบอก... “รัก” ผม
หลังจากวันนั้นมา เราก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ก็อีกเลย ราวกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นจริง แต่ผมก็เชื่อ...ว่าวันนั้นผมเองก็ไม่ได้ฝันไป
เพราะคำว่ารัก...ยังดังก้องอยู่ในหัวใจของผมอยู่เลย
“ซีวอน...นายรักชั้นจริงรึเปล่า” ฮยอคแจเพ้อออกมา
“จริง.......” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา ทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้งและรีบหันไปมอง เพราะกลัวว่าเจ้าของเสียงจะเป็นคนที่ตัวเองกำลังนึกถึงอยู่
“อ้าว...คิบอมแกเองหรอ”
“แล้วแกคิดว่าจะเป็นใครล่ะ” คิบอมอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“รู้มั้ย ชั้นเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของแกที่สุดเลยว่ะ” ฮยอคแจทำหน้ามุ่ย
“หึหึ แล้วแกรักเค้ารึเปล่าล่ะ” คิบอมถาม
“หืม?...ซีวอนน่ะหรอ” ฮยอคแจเองก็ไม่เคยมีความลับกับเพื่อนคนนี้อยู่แล้ว
“หมายถึงชั้นมั้งล่ะ”
“ไอ้นี่หนิ เฮ้อ...ไม่รู้สิ ชั้นเองก็ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเลย” ฮยอคแจตอบอย่างกลุ้มๆ
“มันยากตรงไหนวะ ที่จะยอมรับหัวใจตัวเอง”
“ใครจะไปเหมือนแกล่ะ อะ...เอ่อ ขอโทษ” ฮยอคแจรีบกลับคำพูดเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอปากเสียซะแล้ว
“ไม่เป็นไร ชั้นชินซะแล้วล่ะ ทงเฮคงไม่มีวันรู้หรอกว่าชั้นรักเค้าแบบไหน แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้ ชั้นก็มีความสุขแล้ว” คิบอมระบายยิ้มน้อยๆ
“อะ....อืม.............” ฮยอคแจเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“แกยังโชคดีกว่าชั้นนะ ที่รู้ว่าซีวอนคิดยังไงกับแก ทบทวนหัวใจตัวเองเถอะ ถ้าคิดแบบเดียวกับซีวอน ก็รีบไปบอกเจ้าตัวเถอะ ก่อนที่อะไรๆมันจะสายไป คิดให้ดีนะ” คิบอมขยี้ผมฮยอคแจ แล้วเดินกลับเข้าครัวไป
ทิ้งให้ฮยอคแจได้จมอยู่กับภวังค์ของตัวเองต่อไป สูงคุง หรือว่าชั้นจะรักนายเข้าซะแล้วจริงๆ
ซักพักต่อมาหลังจากเปิดร้านไปซักพัก ก็มีมือปลาหมึกมาโอบรอบๆเอวของเค้า
“อ่า...ซีวอน” ฮยอคแจหน้าแดงไม่รู้ตัว
“เหนื่อยมั้ย ต๊องจัง” ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้น อะไรเป็นตัวการสำคัญที่ทำให้เค้าบอกรักคนๆนี้ไป แต่อย่างน้อยเค้าก็ได้พูดมันออกไปแล้ว ความรู้สึกภายในใจ
ก็ยังดี...กว่าเก็บมันไว้แล้วเสียใจที่ไม่ได้พูด
“ไม่หรอกน่า สนุกดีออกงานบริการ ^O^” ฮยอคแจยิ้มแฉ่งให้บรรยากาศไม่เงียบจนเกินไป
ซีวอนเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงเดินอ้อมไปหน้าเคาท์เตอร์ และหยิบผ้ามาเช็ดเคาท์เตอร์นั้นแทน
“แอ๊ดดด......................” เสียงประตูร้านเปิดออก
“0704-STARBUCK ยินดีต้อนรับครับ สนใจรับกาแฟซักแก้วมั้ยครับ?” ซีวอนหันไปทัก ก่อนจะอึ้งเมื่อเห็นว่าลูกค้าคนนี้
“คิดถึงจังเลย........” หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผมยาวสลวยโผเข้ากอดซีวอนเอาไว้ทันที
ฮยอคแจมองภาพตรงหน้าอย่างตกใจ ใครกัน...
ซีวอนเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะผลักหญิงสาวออกเลยแม้แต่น้อย มีเพียงความอึ้งเท่านั้น เค้ากำลังเรียบเรียงอะไรไม่ถูก
“สเตลล่า.........” เธอกลับมาทำไม
“คิดถึงจังเลยซีวอน........” ไม่ว่าเปล่ายังเขย่งเท้าหอมแก้มซีวอนทั้งซ้ายและขวาอีก
“เพล้ง!!!” ฮยอคแจเผลอทำแก้วกาแฟในมือตก
“ฮยอคแจ!” ซีวอนร้องอย่างตกใจ และรีบเข้าไปดูอาการของร่างบางทันที
“เป็นอะไรรึเปล่า? โดนบาดมั้ย” ซีวอนถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ไม่...ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นไรเลย” ฮยอคแจทวนซ้ำไป ซ้ำมา
“ซีวอน สเตลล่าอยากได้กาแฟซักแก้ว ใครเป็นบาริสต้าของที่นี่คะ” สเตลล่ามองคนทั้งคู่ด้วยแววตาจับผิด ก่อนจะพูดออกมา
“เอ่อ ผมเองครับ” ฮยอคแจยกมือขึ้น
“งั้นชั้นขอคาปูชิโน่แก้วนึงนะคะ ซีวอนพาสเตลล่าไปที่โต๊ะหน่อยสิคะ”
“แต่ผมต้องเก็บเศษแก้วตรงนี้ก่อนนะ” ซีวอนบอกเหตุผล
“ใครทำตกก็ให้เค้าเก็บสิคะ ซีวอน สเตลล่าเป็นลูกค้านะคะ” หญิงสาวไม่ยอมลูกเดียว
“ซีวอนไปเถอะ เดี๋ยวชั้นเก็บเองก็ได้” ฮยอคแจพูด ซีวอนจึงยอมเดินออกไป
และหญิงสาวผู้มาเยือนก็เลือกที่นั่งเจ้าปัญหาอีกแล้วล่ะสิ
...โต๊ะ หมายเลข 9 ด้านในริมหน้าต่าง...
“นั่งลงสิคะ ซีวอน” สเตลล่าพูดเมื่อนั่งลงแล้ว
“แต่คุณเป็นลูกค้านี่ครับ” ซีวอนประชด
“ฮะๆ นั่งลงเถอะ พ่อนักเรียนเกียรตินิยม” สเตลล่ายกยิ้ม
“คุณกลับมาทำไม” ซีวอนนั่งลงและถามออกมา
“หืมม? แรงนะเนี่ย”
“ยังแรงไม่เท่าคุณหรอกมั้ง” ซีวอนอดคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้นไม่ได้จริงๆ
“ยังไม่ลืมอีกหรอ ซีวอน นายยังโกรธชั้นอยู่หรอ” สเตลล่าวางมือบนหลังมือของร่างสูง
“ถ้าเป็นคุณ คุณจะลืมมันได้ง่ายๆงั้นหรอ สเตลล่า ผมขอถามคุณเลย วันนั้นที่คุณหันหลังจากผมไป จากไปอย่างไม่มีหันหลังกลับมา เป็นคุณ...จะลืมได้หรอ” สีหน้าและแววตาของซีวอนตอนนี้ เต็มไปด้วยคำว่าผิดหวังและเสียใจ
“ซีวอน ชั้นขอโทษ”
“ขอโทษคำเดียว มันเรียกความรู้สึกทุกอย่างของผมกลับมาไม่ได้หรอกนะ” ซีวอนตัดพ้อ
ก่อนที่การสนทนาทั้งหมดจะจบลงเมื่อฮยอคแจเดินนำกาแฟเข้ามาเสิร์ฟ
“คาปูชิโน่ 1 ที่ได้แล้วครับ” ฮยอคแจพูดก่อนจะเก็บถาดออกไป
สายตาหวานจ้องอยู่ที่มือของคนทั้งสอง เพียงครู่เดียวเท่านั้น ที่ร่างบางฉายแววความเจ็บปวดอยู่ในสายตา
จากนั้นจึงหันหลังกลับมาประจำที่เคาท์เตอร์เหมือนเดิม
นายรักชั้นจริงๆหรอซีวอน หรือแค่เห็นชั้นเป็นตัวแทนของใคร?
“บาริสต้าที่นี่น่ารักดีนะ” สเตลล่ายกกาแฟขึ้นมาจิบ
“ฝีมือไม่เลวเลยด้วย” เสริมขึ้นมาอีกข้อ
“ใช่ น่ารัก...” ซีวอนพูด
“ชอบเค้าหรอ?” สเตลล่าถามตรงๆ
“รักมากกว่าคุณก็แล้วกัน”
“นายกลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” สเตลล่าถอนหายใจแรงๆ
“ก็ตั้งแต่คุณทิ้งผมไปนั่นแหละ”
“แล้วตอนนี้ยังรักชั้นอยู่รึไง...” สเตลล่าถามออกมา
กลับกลายเป็นซีวอนซะเองที่เถียงไม่ออก
“ตอบมาสิว่าตอนนี้ยังรักชั้นเดียว พ่อหนุ่มหน้าหวานคนนั้นก็ไม่ได้ทำให้นายหวั่นไหวเลยด้วย ตอบชั้นมาสิ”
ซีวอนคิ้วจะชนกันอยู่แล้ว
สเตลล่าเห็นอาการคนตรงหน้าก็พอจะเดาออก ไม่ใช่แค่เพียงวันสองวันนี่นาที่เค้ากับซีวอนรู้จักกัน ตั้งแต่อยู่ที่อังกฤษแล้วล่ะ
แถมยังเคยอยู่ในฐานะคนรักกันอีก เรื่องแค่นี้...ทำไมจะดูกันไม่ออก
“กลับไปทำงานเถอะ” สเตลล่าพูด
“อะ...อืม” ซีวอนจึงเดินออกไป
ร่างสูงเดินกลับมายังเคาท์เตอร์ ที่มีฮยอคแจยืนทำงานอย่างแข็งขัน
“ต๊องจังมีอะไรให้ช่วยมั้ย?” ซีวอนถามอย่างหวังดี
“ช่วยไปไกลๆที” ฮยอคแจพูดด้วยเสียงฉุนเฉียว
“เอ๋? ว่าไงนะ?” ซีวอนยังงงๆอยู่
“เปล่าไม่มีอะไร” ฮยอคแจหันไปตั้งค่าเครื่องต้มน้ำร้อน
“แล้วทำไมต้องใช่น้ำเสียงแบบนี้คุยกับชั้นด้วยล่ะ”
“น้ำเสียงแบบไหน?” ฮยอคแจหันมาถาม
“ก็เหมือนว่านายกำลังโกรธชั้นอยู่ยังไงล่ะ ชั้นไม่ชอบความเย็นชาของนายเลยนะฮยอคแจ” ซีวอนตอบ
“ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้ ใครจะทำไม” ฮยอคแจปาผ้าเช็ดโต๊ะทิ้งลงกับอ่างล้างแก้ว
“ฮยอคแจ ไม่พอใจอะไรชั้นก็บอกมาสิ” ซีวอนเดินเข้าไปจับมือของร่างบางเอาไว้ แต่ก็ถูกสะบัด
“ไม่มีอะไร นายไม่จะเป็นต้องมาใส่ใจคนอย่างชั้นหรอก”
ความคิดเห็น