คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 2ND CUP : 0704_STARBUCKS [AMERICANO] [2]
Dr. Fu
หลายวันต่อมา
นี่ปาเข้าไป3วันแล้วนะ ที่ฮันคยองมาขลุกอยู่กับฮยอคแจและซีวอน ช่างน่าสงสารพ่อม้าหนุ่มจริงๆ ต้องถูกเนรเทศให้ลงไปนอนพื้นแข็งๆหนาวๆ ที่สำคัญ...
เค้าก็ไม่ได้แต๊ะอั๋งต๊องจังเลยล่ะสิ!!!!
ข้อนี่ล่ะเจ็บปวดที่สุด ต๊องจังของสูงคุงงง T^T
“ทำไมทำหน้าเหมือนม้าไม่ได้กินหญ้าอย่างนั้นล่ะ สูงคุง” ฮยอคแจเอ่ยถามคนข้างกาย ขณะที่กำลังเปลี่ยนยูนิฟอร์มอยู่หลังร้าน คิบอมและทงเฮช่วยกันจัดร้าน ส่วนฮันคยองก็ไปนั่งมุมประจำ
...เก้าอี้โซฟาติดกระจก...
น่าขำมั้ย ที่โบอาเองก็นั่งที่เก้าอี้ตัวนี้เหมือนกัน
หรือว่าคนที่มีปัญหาด้านความรักทุกคนจะต้องมานั่งที่โต๊ะ 9 ตัวนี้กันนะ?
อืม...ก็น่าคิดนะ
“เปล่านี่นา........” ซีวอนพูดก่อนจะหันไปอีกด้านแล้วถอดเสื้อตัวเก่าออก
“ไม่จริง ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมวันนี้นายถึงได้ดูเงียบๆไปล่ะ” ฮยอคแจไปกระชากไหล่เปลือยเปล่าให้กลับมาสบตา
“อะไรกันเล่า” ซีวอนทำหน้ายู่ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาว ทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ
ฮยอคแจลอบมองร่างกายของคนตัวสูง หุ่นที่สูงโปร่ง ขายาวจนน่าอิจฉา กล้ามแขนโตๆ หรือจะเป็นกล้ามเนื้อหน้าท้องชวนสัมผัสนั่น...
-///- ลี ฮยอคแจ นี่นายกำลังคิดอะไรของนายอยู่เนี่ย
“ทะลึ่ง......” มีเสียงลอยมาเบาๆ
“ใครทะลึ่ง” ฮยอคแจหันขวับไปถามทันที
“ก็คนโรคจิตที่มายืนจ้องคนอื่นเค้าน่ะสิ นายเห็นมั้ย วิ่งไปไหนแล้วก็ไม่รู้” ซีวอนตีหน้าตาย
“นายนี่มันเหลือเกินจริงๆเลย” ฮยอคแจส่ายหัวไปมา
“ต๊องจัง.......” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
“อะไร?.........” ฮยอคแจที่กำลังหยิบเสื้อออกมาจากล็อคเกอร์หันมามอง
“มานี่หน่อยสิ......” ซีวอนกวักมือเรียก
“ไม่ไปได้มั้ย”
“จับกด”
“ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ฮยอคแจรีบเดินไปหาร่างสูงทันที แต่ก็ยังเว้นระยะห่างไว้ประมาณ 1-2 ก้าว
“มีอะไร ฮะ...เฮ้ยยย” ฮยอคแจร้องอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆก็โดน แขนยาวคว้าเข้าไปกอด แล้วเอาใบหน้าหล่อๆแนบไว้กับหน้าท้องของเค้า
“ซะ...ซีวอน เป็นอะไร” ฮยอคแจหน้าร้อนฉ่า
“ขอกอดหน่อยสิ......” ซีวอนเอ่ยเบาๆ
ฮยอคแจปล่อยให้ซีวอนกอดอยู่แบบนั้น ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เกิดอะไรขึ้นกับเค้ากันหนอ ความรู้สึกแปลกๆนี้เป็นอะไร
...พระผู้สร้าง เกิดอะไรขึ้นกับตัวของผม...
ส่วนซีวอนเองก็ไม่ได้คิดแตกต่างที่จากที่ร่างบางกำลังคิดนัก
ที่เค้าต้องขอร่างบางกอดเอาไว้แบบนี้ เพราะอยากจะรู้ให้แน่ชัด ว่าความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ ภายในจิตใจของเค้าเนี่ย มันเรียกว่า คำๆนั้นจริงๆใช่มั้ย?
...คำว่า “รัก”...
มันจะเร็วไปรึเปล่าเค้าก็ไม่รู้ แค่รู้สึกว่าตอนนี้ใต้อกข้างซ้ายของเค้า กำลังเต้นรัวยิ่งกว่าเสียงกลองเสียอีก ยิ่งเห็น ยิ่งคุย ยิ่งสัมผัส มันก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นไปทุกที
...รัก รัก รัก มากขึ้นๆๆ...
เค้าไม่ใช่พวกที่หลีกหนีความรู้สึกของตัวเอง แน่นอนถ้าหัวใจของเค้ารู้สึกว่าใช่ เค้าก็จะไม่วิ่งหนีใจตัวเอง
เค้าอาจจะทำตัวเป็นเพลย์ บอยแต่คนที่ทำให้เค้ารักแล้วหัวใจเต้นแรง ตลอดมามีเพียงคนๆเดียว แต่มาวันนี้...อวัยวะสำคัญตัวนี้ มันเต้นระรัวอีกแล้ว
เต้นเพื่อบอกว่าคนในวงแขนเค้าตรงนี้ คือคนที่เค้าควรจะดูแล
แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะแสดงความรู้สึกออกไป หลายๆอย่างมันไม่พร้อม ที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่นั่งกอดฮยอคแจอยู่ตอนนี้คือนาย
คำโกหกคำโต ถ้าวันหนึ่งฮยอคแจรู้ความจริงขึ้นมา เค้าควรจะทำเช่นไร?
เค้าไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าร่างบางคิดยังไงกับเค้า
เกลียด? เฉยๆ? รู้สึกดี? ชอบ? รัก?
ไม่รู้...ไม่รู้อะไรซักอย่าง น่าตลกสิ้นดีมั้ยล่ะ?
นายชเว ซีวอน เพลย์บอย ตัวต้นๆของวงการ ตกม้าตาย วิชาหายเพราะผู้ชายตัวขาวๆ เล็กๆเพียงคนเดียว
จะสิ้นท่าก็คราวนี้ล่ะ พ่อม้าเอ๋ย
ซีวอนปล่อยแขนที่กอดฮยอคแจออก แล้วหันไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ฮยอคแจจึงนั่งลงข้างๆร่างสูง
ซีวอนเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร แววตาขี้เล่น และร่าเริงมันหายไปไหนหมดนะ
“สูงคุง........” ฮยอคแจเป็นฝ่ายเรียกขึ้นบ้าง
“อะไร”
“สูงคุงโกรธอะไรชั้นหรอ?...ถ้าชั้นทำอะไรผิด ขอโทษนะ”
“หืม?” ซีวอนมองคนข้างๆอย่างงงๆ
“ก็วันนี้นายไม่ร่าเริงเลยอ่ะ ชั้นทำอะไรให้นายไม่พอใจรึเปล่า?” ฮยอคแจพลอยซึมตามไปด้วย
“คิดมากไปน่า ฮะๆ” ซีวอนถือวิสาสะยกแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโอบไหล่ฮยอคแจให้เบียดเข้ามาใกล้ๆกัน
“แล้วนายเศร้าทำไมล่ะ? ชั้นไม่ชอบเลย นายที่เป็นแบบนี้” ฮยอคแจทำหน้ายู่
“แล้วนายชอบที่ชั้นเป็นแบบไหนล่ะ”
“ชั้นชอบซีวอนที่ร่าเริง ซีวอนที่กวนประสาท ซีวอนที่ชอบฉวยโอกาสนั่นล่ะ”
“จัดให้............”
ซีวอนจับใบหน้าของคนตัวเล็กให้หันมาทางตัวเองแล้วประกบจูบทันที ริมฝีปากหนางับปากคนตัวเล็กอย่างล้อเลียน เป็นเชิงขู่เล่นมากกว่าอยากจะรุกล้ำล่วงเกิน
ฮยอคแจตาเหลือก ทุบไปที่ไหล่กว้าง แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีผลอะไรเลยด้วยซ้ำ
ซีวอนระดมจูบไปทั่วใบหน้าของฮยอคแจ เอาให้สาสมกับหลายๆวันที่ไม่ได้ทำอะไรเลยซักนิด
ผมเปล่าหื่นนะ...ไม่ได้หื่นเลยจริงจริ๊ง!!!
ปาเข้าไปอยู่หลายนาทีเหมือนกัน ซีวอนจึงยอมปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ
“คิคิ ทำไมหน้าแดงเถือกอย่างนั้นอ่า” ยังไม่วายล้อให้ได้อายอีก
“ไอ้คนฉวยโอกาส” ฮยอคแจแจกค้อนให้วงใหญ่
“อย่างน้อยนายก็ชอบคนๆนี้ใช่มั้ยล่ะ” คำถามกำกวม ทำเอาฮยอคแจขมวดคิ้ว
“ฮะๆ...รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะถึงเวลาเปิดแล้ว” ซีวอนขยี้ผมของฮยอคแจ แล้วเดินผิวปากออกไปหน้าร้าน
เค้าไม่อยากได้คำตอบตอนนี้หรอกนะ เค้ายังจะต้องอยู่ที่นี่ตั้ง8อาทิตย์ 2เดือนเต็มๆแน่ะ
ยังมีเวลาพิสูจน์รักอีกเยอะ
ให้ตอนนี้มันไปทีละนิด แบบนี้ก็พอแล้วล่ะ........มั้ง?
เมื่อซีวอนออกไปแล้ว ฮยอคแจได้แต่นั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิม มือบางเลื่อนมาแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ
สัมผัส...ยังติดอยู่เลย
ร้องแรง หรือ อ่อนโยน?
...รัก หรือ อะไร?...
“ซีวอน...หรือว่าชั้นจะเสียหัวใจของชั้นให้นายไปแล้ว”
เวลาเปิดร้าน
วันนี้ลูกค้าไม่มากซักเท่าไหร่ ออกจะบางตาด้วยซ้ำ หรือจะเป็นเพราะว่าเป็นเวลาบ่ายแก่จัดมั้ง
แต่เอ๊ะ....มันเกี่ยวกันด้วยหรอ? - -+
“ต๊องจัง พี่ชายนายวันนี้เค้าสั่งไอ้โน่ๆ อีกแล้วหรอ?” ซีวอนที่ตอนนี้ถูร้านจนจะเจอหวยอยู่แล้ว ฆ่าเวลาไม่มีลูกค้าให้เอากาแฟไปเสิร์ฟ วางไม้ถูพื้นเดินมาหาฮยอคแจที่มองไปยังผู้เป็นพี่อย่างห่วงๆ
“เค้าเรียกว่าอเมริกาโน่ -*-“
“จะอะไรก็ช่างมันเถอะน่า” ซีวอนจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ดูๆ ดูทำเข้าสิ ใช่แล้ว ทำไมล่ะ?”
“สอนชั้นชงได้มั้ย ตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าด้วย นะต๊องจัง” ซีวอนใช้สายตา+น้ำเสียงอ้อนๆ
“แล้วทำไมไม่รอฝึกตอนเย็นเหมือนเดิมล่ะ”
“ก็กว่าจะเลิกร้านก็เกือบเที่ยงคืน แล้วมีพี่ชายต๊องจังมาด้วยคิดหรอว่าจะได้อยู่ฝึกน่ะ” ซีวอนพูดตามที่คิด
ใช่แล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ฮันคยองมาอาศัยนอนที่หอของฮยอคแจ ถึงเวลาเลิกงานทีไรก็ลากตัวน้องชายดุ่มๆๆๆ กลับไปอาบน้ำนอนเลยทันที
ทิ้งเค้าให้กลายเป็นซะยิ่งกว่าหมาหัวเน่าซะอีก
ชีช้ำกะหล่ำดองเหลือเกินครับทุกๆคน TT^TT
“อ่านะ ก็ได้ๆ ตามมาสิ” ฮยอคแจเดินนำซีวอนที่ยังเคาท์เตอร์ชงกาแฟ
“ชั้นเคยบอกนายไปแล้วใช่มั้ยว่าอเมริกาโน่เนี่ย เรียกง่ายๆมันก็คือกาแฟดำนั่นล่ะ”
“อื้ม ใช่ นายบอกว่าเป็นกาแฟที่กินกับน้ำร้อนเป็นรสชาติของผู้ใหญ่” ซีวอนบอกสิ่งที่ตัวเองจดจำได้ออกมา
“เก่งนะเนี่ย” ฮยอคแจชมเบาๆ
“งั้นขอรางวัล” ร่างสูงชี้เข้าที่แก้มของตัวเอง
“ทะลึ่ง” ฮยอคแจเอ็ดเบาๆ
“ก็แฟนนายนั่นแหละ” ซีวอนตู่เอาเองเสียเลย
“ไม่เลิกนะ นิสัยขี้โม้ ขี้ตู่ ชอบคิดไปเองเนี่ย นิสัยแบบนี้น่าจะให้แต่งงานกับเจ้าหมวยไปซะเลย”
“ไม่ได้นะ ทงเฮก็ต้องแต่งกับคิบอมสิ ส่วนนาย...มาเป็นสะใภ้ตระกูลชเวมั้ยล่ะ”
“โห...พูดซะดูยิ่งใหญ่ สะใภ้ตระกูลชเว” ฮยอคแจทวนคำพูดร่างสูงอย่างสนุกปาก
แต่จะรู้มั้ย...ว่าเค้าพูดจริงๆ ว่าที่สะใภ้ตระกูลชเว คุณนายลี ฮยอคแจ!!
“จะชงแล้วนะ ดูดีๆล่ะ” ฮยอคแจเอ่ยเป็นการเป็นงานขึ้นมา
ซีวอนรีบเข้ามาจ้องดูผลงานทันที
“การชงอเมริกาโน่เนี่ย มันก็เหมือนกับการชงเอสเพรสโซ่นั่นล่ะ นายจำได้ใช่มั้ย?”
“จำได้สิ แม่นด้วย” ซีวอนรีบตอบรับอย่างภูมิใจ ตอนนี้กาแฟเอสเพรสโซ่กลายเป็นกาแฟโปรดเค้าไปเสียแล้ว ที่สำคัญ...
ต้องใส่น้ำเชื่อมเฮลเซนัทด้วยนะ
“อื้ม...เพียงแต่ว่าอเมริกาโน่น่ะนะ เราจะไม่เติมนม หรือน้ำเชื่อมลงไปด้วยหรอก เราจะกินเฉพาะแต่ช็อตเอสเพรสโซ่อย่างเดียวเพียวๆเลยล่ะ”
ฮยอคแจพูดขณะที่กดน้ำร้อนควันพุ่งลงในแก้วเล็ก แล้วจัดการคนให้เรียบร้อย
“โห...อย่างนี้มันไม่ขมตายเลยหรอ”
“ก็ชั้นถึงได้บอกยังไงล่ะ ว่ามันเป็นรสชาติของผู้ใหญ่” ฮยอคแจอมยิ้มเบาๆ กับท่าทางใคร่รู้ของคนตัวสูง
“แล้วที่นายบอกว่ากินคู่กับน้ำร้อนล่ะ”
“อ๋อ ก็บางคนเท่านั้นล่ะ ที่ทนความขมไม่ไหว ทางร้านเราก็จามีน้ำร้อนใส่ถ้วยเล็กๆแยกให้ ไว้สำหรับคอยเทผสมเพื่อเจือจางความขมของน้ำกาแฟน่ะ” ฮยอคแจอธิบายให้กระจ่าง
“ไม่อยากกินขม แล้วจะสั่งกาแฟที่ขมมาทำไมฟระ - -+” ซีวอนแอบบ่นไม่ได้
“นี่ล่ะมนุษย์เรา อะไรนิดอะไรหน่อยก็ขอให้ได้เรื่องมากไว้ซะก่อน” ร่างสูงกล่าวปิดท้าย
“อาเมน” โดยมีคนตัวเล็กเป็นลูกคู่
“ชั้นลองชงบ้างได้มั้ย” ซีวอนถาม
“ได้สิ” ฮยอคแจตอบแล้วถอยห่างออกจากเครื่องต้มน้ำร้อน
ซีวอนตักตวงเครื่องต่างๆอย่างคล่องแคล่วในการชงกาแฟเอสเพรสโซ่ 2 ช็อต ที่เค้าชอบเป็นการส่วนตัว ไม่จางไปไม่เข้มไป กำลังพอดี
เหมือนคนตรงหน้านี้เลย พอดี...........กับชีวิตเค้า
“อ๊า เครื่องอัดแรงดันไอน้ำนี่ร้อนจริงๆเลยนะ” ซีวอนอดจะบ่นไม่ได้
ก่อนจะหน้าแดงนิดๆ เมื่อมีมือบางยื่นกระดาษทิชชู่มาซับหน้าให้ ขณะที่กำลังคนกาแฟอยู่
“เหงื่อเยอะแยะเชียว ความร้อนแค่นี้ก็หน้าแดงซะแล้ว ผิวคุณหนูจริงนะ” ฮยอคแจอดจะแขวะไล่ความเขินไม่ได้
“ขอบใจ” แทนที่จะกวนกลับซีวอนดันขอบคุณกลับซะงั้น ร่างบางเลยได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่แบบนั้น
“น่ารักจัง” คือความคิดในหัวของซีวอนตอนนี้
“ฮะๆ.........” ร่างสูงหัวเราะออกมา
“หัวเราะอะไร.....” ฮยอคแจถามทันที
“นายน่ารัก ชั้นหัวเราะให้คนน่ารัก” ซีวอนยิ้มจนแก้มบุ๋มเห็นลักยิ้ม
ฮยอคแจแจกค้อนวงใหญ่งามๆให้คนปากตรงกับใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
...ความสุข หน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง...
ที่โต๊ะหมายเลข 9
ฮันคยองมองไปยังเคาท์เตอร์ที่ซีวอนและฮยอคแจกำลังฝึกชงกาแฟอย่างขมักขเม้น
ท่าทาง รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างเค้า ทำไมจะไม่รู้
ต่างฝ่ายต่างก็มีใจให้กัน
เค้าหวงน้องนะ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงไม่กระชากตัวมาต่อยและบอกให้เลิกยุ่งกับน้องชายเค้าแล้วล่ะ
แต่สำหรับหมอนี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หรือจะเป็นเพราะความจริงใจ? ก็ไม่น่าใช่ สายตาของหมอนี่เหมือนว่ามีบางอย่างปกปิดอยู่
เค้ากลัวว่าน้องจะต้องเสียใจกับความรัก เหมือนที่เค้ากำลังเป็นอยู่
แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้น้องเค้าก็กำลังมีความสุข พี่ชายอย่างเค้าก็ไม่จำเป็นต้องขัดขวางนี่นา ใช่มั้ยล่ะ?
ฮันคยองหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองมาเปิดดู ที่ด้านซ้าย รูปถ่ายใบหนึ่งที่ถูกถ่ายมานานแล้ว
รูปถ่ายใบแรกของเค้าและฮีชอล
สิ่งสำคัญที่เค้าจะต้องพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา ในรูปถ่ายใบนี้ที่มีผู้ชาย2คนอยู่ในรูป คนหนึ่งหล่อเข้มด้วยสายเลือดมังกร แต่อีกคนหน้าตากลับสวยหวานราวกับดอกไม้ต้องห้าม
แต่บรรยากาศในรูปก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนในรูปรักกันมากแค่ไหน
“ฮีนิม...เรายังรักกันอยู่ใชไหม?”
สายตาคมมองทอดออกไปนอกร้าน ก่อนจะสะดุดเข้าให้กับอีกฟากฝั่งของถนน
ฮีชอล...กับใคร
ฮันคยองเพ่งสายตาพยายามดูก็ต้องชาวาบไปทั้งใจ
...เจย์ คิม...
ถามว่าเค้ารู้จักมั้ย รู้จักสิ รู้จักดีด้วย แฟนเก่าฮีชอลยังไงล่ะ อกข้างซ้ายมันบีบรัดตัวไปหมดแล้ว
สายตาของร่างสูงยังคงจับจ้องอยู่แบบนั้น ก่อนจะมองไปที่ร้านที่ทั้งคู่เพิ่งจะเดินออกมา
ร้านเกี่ยวกับงานแต่งงาน
เจ็บ...เจ็บอีกแล้ว ขอบตามันร้อนผ่าว
กลับมาอัพอีกแล้ว วู้วๆๆๆ พรุ่งนี้จีนจะเปิดเทอมแล้ว ตื่นเต้นจังเลยฮู้ววว
เพื่อนๆทุกคนเปิดเทอมกันเมื่อไหร่หนอ? คิดถึงทุกๆคนจังเล๊ย
ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะ จีนไปมุดๆอยู่ในเว็บของร้านนานพอควร
ก็จะค่อยๆ แต่งและแก้ไขจุดผิดพลาดไปเรื่อยๆนะ
ขอคอมเม้นท์เป็นกำลังใจ และคะแนนโหวตแต่ล่ะตอนด้วยนะ รักคนอ่านจ้ะ
ความคิดเห็น