คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 1ST CUP : 0704_STARBUCKS [ESPRESSO] [2]
t em
เวลาปิดร้าน
“พวกนายสองคนปิดร้านดีๆนะ” คิบอมหันมากำชับซีวอนและฮยอคแจที่บอกว่าจะอยู่ฝึกชงกาแฟ
“รู้แล้วน่าแก้ม...นายพาไอ้หมวยกลับไปนอนเถอะ” ฮยอคแจโบกมือไล่
“ให้ชั้นอยู่ด้วยไม่ได้หรอ” ทงเฮอยากจะอยู่ใกล้ๆซีวอนนี่นา
“ชงกาแฟเป็นหรอนายน่ะ” ซีวอนอดแขวะไม่ได้
“ไม่เป็น -3- “ ทงเฮหันไปฟาดงวงฟาดงาใส่ซีวอน
“ฮ่าๆๆ...อะไรกันเล่า นาย
“โหย อย่าให้ชั้นสูงเหมือนนายนะซีวอน” ทงเฮเองก็ยิ้มแฉ่งไม่แพ้กัน
“ชั้นไปก่อนนะฮยอคแจ” คิบอมเอ่ยๆเบาๆ แล้วหันหลงเดินทันที
เจ็บ...แค่นั้นแหละ สั้นๆ
“เฮ้...ไอ้แก้มแตก รอชั้นด้วยสิ” ทงเฮหันมามองเพื่อนรักที่เดินดุ่มๆๆๆ ก็รีบเรียกอย่างตกใจ
“เฮ้ย ซีวอนชั้นไปก่อนนะ ฮยอคแจชั้นไปก่อนน้า ฟอด ดด ด” ทงเฮวิ่งมาหอมแก้มฮยอคแจก่อนจะรีบวิ่งตามไปหาคิบอม
“นายนี่น้าซีวอนเอ๊ย” ฮยอคแจถอนหายใจ
“ก็ถ้าคิบอมไม่ยอมบอกความรู้สึกแก่ทงเฮไป เรื่องมันก็ต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ” ซีวอนเอ่ยออกมา
“ห๊า...นายรู้” ฮยอคแจหันมามองอย่างตกใจ
“ก็ไม่ได้โง่จนดูไม่ออกนี่นา”
“แล้วนายชอบทงเฮ?”
“นั่นเป็นสิ่งที่ชั้นรู้ในใจว่าชอบหรือไม่ชอบ” ซีวอนเอ่ยแค่นั้นแล้วจ้องตาคนตัวเล็กตรงหน้า
“มายืนจ้องหน้าชั้นทำไมเนี่ย -..- “
“ตอนแรกชั้นว่านะว่าทงเฮน่ะมันทึ่มที่ดูคิบอมไม่ออก แต่ตอนนี้ชั้นว่านายนั่นแหละที่งี่เง่าที่สุด ชิ.” ซีวอนพูดแล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน
“อ้าว นี่ชั้นทำไรผิดวะเนี่ย” ฮยอคแจเกาหัวงงๆ แล้วเดินตามซีวอนเข้าไป
“วันนี้นายจะสอนอะไรชั้นล่ะ” ซีวอนใช้น้ำเสียงเป็นการเป็นงาน อยากรีบฝึกให้จบๆไป
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเค้ากันนะ แค่จ้องหน้าขาวๆตรงหน้านี่ก็หัวใจเต้นแรงแล้ว ให้ตายเถอะ เพลย์บอยชเว ซีวอนหายไปไหนแล้วเนี่ย
“อื้ม...สูตรแรกที่ชั้นจะสอนนายเนี่ย ถือว่าเป็นหัวใจสำคัญของกาแฟทุกชนิดเลยล่ะนะ นั่นก็คือ เอสเพรสโซ่ นั่นเอง”
“เอสเพรสโซ่ หมายถึงกาแฟสดเปล่าๆจะเป็นอาราบิก้าหรือโรบัสต้าก็ได้ เราจะนับเป็นช็อตกัน การชงเอสเพรสโซ่เนี่ย เราจะชงผ่านน้ำร้อนผ่านเมล็ดกาแฟบดละเอียด”
“อืม....” ซีวอนยังไม่ละสายตาออกจากใบหน้าขาวๆ
“ซึ่งเคล็ดลับก็อยู่ที่การดื่มลังจากชงเสร็จใหม่ๆยังไงล่ะ เพราะว่าจะคงรสชาติที่ดีที่สุดของเมล็ดกาแฟเอาไว้ อ้ะ...ลองดื่มดู” ฮยอคแจวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าซีวอน
ร่างสูงจึงยกขึ้นมาจิบเล็กน้อย
“โหย...ทำไมมันขมแบบนี้ล่ะ” ซีวอนยกแก้วออกทันที
“ก็นั่นมันกาแฟเปล่าๆนี่นา ชั้นยังไม่ทันเติมนมหรือว่าน้ำเชื่อมเลย นายกินเพียวๆแบบนั้นมันก็ขมน่ะสิ” ฮยอคแจแอบขำเล็กน้อย
“แล้วทำไมนายถึงไม่ใส่มาให้มันเรียบร้อยเลยล่ะ จะมาทำให้มันยุ่งยากทำไม” ซีวอนเริ่มพาลอีกรอบแล้ว
“อ้าวแล้วชั้นจะรู้มั้ยว่านายชอบรสชาติแบบไหน ขมมากหรือขมน้อย ชอบกลิ่นอะไร” ฮยอคแจพาลกลับบ้าง
“แบบไหนมันก็เรียกว่ากาแฟเหมือนๆกันนั่นแหละ นายจะเรื่องมากทำไม” ซีวอนขึ้นเสียงแล้ว
“การทำอะไรต้องทำด้วยความจริงใจ ไม่ใช่สักแต่ว่าทำให้มันพ้นๆตัวไปนะ ถ้านายไม่รู้จักคิดถึงคนอื่นให้มากกว่าตัวเองนายก็ทำงานบริการไม่ได้หรอก” ฮยอคตาลุกวาวด้วยความโมโห
“โธ่เอ๊ย จะหน้าที่อะไร ยังไงมันก็ทำงานกินเงินเดือนกันทั้งนั้นแหละ”
“ผลัก!!” ฮยอคแจทนไม่ไหวแล้ว เลยซัดหมัดหนักๆออกไปหมัดนึง
“เพล้ง!!!” แก้วกาแฟตกลงพื้นทันที
“นายต่อยชั้นทำไมเนี่ย?” ซีวอนกุมหน้าตัวเองด้วยความเจ็บ
“นายมันเลว...” ฮยอคแจเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
“เลว? อะไรของนายเนี่ย?”
“อย่ามาดูถูกอาชีพของชั้น อย่ามาว่าสิ่งที่ชั้นรัก เพราะที่นี่ คือชีวิตทั้งชีวิตของชั้น!!!” ฮยอคแจผลักอกซีวอนออก แล้วคว้ากระเป๋าวิ่งออกจากร้านไป
ซีวอนมองตามไป แต่แวบสุดท้ายที่เค้าเห็น และคิดว่าตัวเองคงจะไม่ตาฝาดแน่ๆ
“ทำไมต้องร้องไห้?......”
ร่างสูงมองไปที่พื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว นี่เค้าทำอะไรพลาดไปรึเปล่านะ
หลังจากนั้นหลายวัน
เกือบ3วันแล้วนะ...นับตั้งแต่วันที่เค้าทะเลาะกับฮยอคแจ ร่างบางก็ไม่ยอมมองหน้าเค้าเลย กลับไปนอนที่หอก็ไม่คุยกับผมซักคำ เวลางานนี่เสียงสั่งแทบไม่มี๊ ไม่มี ผมอยากจะบ้า
เค้าเป็นอะไรของเค้ากันนะ ผมไม่เข้าใจเลย ผมทำอะไรผิดก็พูดมาสิ เงียบแบบนั้นผมจะไปตรัสรู้มั้ยล่ะ
ซีวอนได้แต่ถอนหายใจแก้เครียด รู้สึกเหมือนว่าแค่อาทิตย์แรกทุกๆอย่างก็แย่ไปหมดแล้ว
“นี่ซีวอน มาช่วยชั้นอบเค้กหน่อยสิ” คิบอมเดินออกมาเรียกซีวอนก่อนจะผลุบหายไปเข้าไปในครัว
“คิบอมชั้นมาแล้ว...” ซีวอนเดินหมดอาลัยตายอยากเดินตามเข้ามา
“อืม..ตอกไข่ในลังนั่นใส่ชามอ่างให้หมดเลยนะ” คิบอมสั่งเป็นการเป็นงาน
“นายทะเลาะกับฮยอคแจหรอ” คิบอมพูดขึ้นมาขณะที่กำลังตีวิปครีมให้เนียนสวย
“ก็ไม่รู้อ่ะ...ชั้นทำอะไรผิดไปวะเนี่ย” ซีวอนปาเปลือกไข่ทิ้งลงขยะอย่างแรง
“เฮ้อ...เกิดอะไรขึ้นล่ะ”
“ก็เหมือนว่าชั้นจะไปดูถูกอาชีพที่เค้ารักเค้าบอกมาแบบนี้” ซีวอนเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้คิบอมฟัง
“อ่อ...นายต้องทำใจหน่อยนะ บ้านฮยอคแจมันค่อนข้างจะ...ลำบากน่ะ” คิบอมค่อยๆเล่าช้าๆ
“ลำบาก?”
“ก็ประมาณว่าหนักไปทางต้องกู้หนี้ยืมสินนั่นแหละ เพื่อที่ฮยอคแจมันจะได้เรียน ฮยอคแจมันเลยตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้ที่บ้านมันสบายน่ะ”
“อ่อ......” ซีวอนสีหน้าหมองลงเล็กน้อย
“ยิ่งตอนที่มันสอบชิงทุนไปเรียนเป็นบาริสต้าที่ฮังการีได้นะ โห...มันดีใจสุดยอดแล้วล่ะ ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ที่บ้านสบายน่ะ กาแฟและอาชีพบาริสต้าเลยถือว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตมันเลยน่ะ” คิบอมเทส่วนผสมลงในหม้อปั่น
“เอ่อ........” ซีวอนถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“ใจเย็นๆน่า โตๆกันแล้วค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้” คิบอมเทไข่ไก่ที่ซีวอนตอกไว้ลงไปผสม
“อืม ชั้นก็ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น ว่าแต่นายเถอะดูไม่ค่อยเหมาะกับคนที่ทำขนมหวานๆอะไรพวกนี้เลยนะ” ซีวอนมองความถนัดของคิบอมอย่างอึ้งๆ
“ฮ่าๆๆๆ...อย่าตัดสินใครจากภายนอกสิ” คิบอมพูดเบาๆ
แต่กลับดังก้องไปทั่วหัวใจของซีวอนเลยล่ะสิ เพราะตลอดมาเค้าคิดมาเสมอว่าเงินคือพระเจ้า เป็นสิ่งที่สามารถดลบันดาลทุกๆอย่างได้ แต่การที่ได้มาเจอกับทุกคนที่นี่ทำให้เค้ารู้ว่าสิ่งที่เค้าคิดนั้น มันผิดอย่างร้ายแรง
ทุกๆคนที่นี่ทำงานบริการกันด้วยรอยยิ้ม และทำงานกันอย่างแข็งขันไม่ปริปากบ่นกันเลยซักนิด สรุปว่า...เค้าเองใช่มั้ยที่ทำให้ทุกๆอย่างแย่ลง
แต่ถ้ายอมแพ้ง่ายๆ ก็ไม่เรียกว่าชเว ซีวอน น่ะสิ
“อ้ะ...นายเอาเค้กนี่ไปเสิร์ฟให้โต๊ะ 9 ริมหน้าต่างด้านในหน่อยนะ” คิบอมหันไปหยิบจานสีขาวใส่ขนมอบหอมกรุ่นยื่นให้ซีวอน
“อืม....” ซีวอนรับจานมาและออกไปด้านหน้าร้าน
ขณะที่กำลังมองหาโต๊ะที่ต้องการนั้น สายตาก็เผลอมองเข้าไปยังมือของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งกำลังถือรูปถ่ายอยู่ในมือ
นั่นมันไอ้ผู้ชายอมทุกข์เมื่อหลายวันก่อนนี่นา
ซีวอนเนียนๆเดินเข้าไปใกล้คุณลูกค้าคนนี้มากขึ้น ทำให้เห็นข้อความที่แปะอยู่บนรูปนั้น
“ฮยอนจุง & โบอา” อืม...ไม่ผิดแน่
ซีวอนรีบนำเค้กไปเสิร์ฟให้ลูกค้า แล้ววิ่งกลับไปหาคิบอมในครัว
“เฮ้..คิบอม ขอวาฟเฟิลให้ชั้นชุดนึงสิ”
“ใครสั่ง -..- “ คิบอมหันมาทำหน้างง
“ชั้นสั่ง จะทำไม -*- “
“เออๆ...เหลืออยู่ชุดหนึ่งพอดี นั่นน่ะ เอาไปสิ”
ซีวอนรีบเดินไปหยิบออกมา แล้วเดินมาที่โต๊ะโบอาทันที แล้ววางจานวาฟเฟิลลงเบาๆ
“หืม?...ชั้นไม่ได้สั่งนะคะ” สาวสวยหันมาตอบ
“ก็เวลาที่แฟนคุณสั่งเอสเพรสโซ่ คุณมักจะชอบสั่งวาฟเฟิลมาทานด้วยไม่ใช่หรอครับ” ซีวอนลองหยั่งเชิงถามดู
“เอ๋ คุณรู้จักกับวิลด้วยหรอคะ?” โบอาทำหน้างง
“ถ้าวิลของคุณคือฮยอนจุงผมก็รู้จักล่ะครับ จะรังเกียจมั้ยครับ ถ้าผมจะขอ...นั่งร่วมโต๊ะด้วย”
“อ๋อ..เชิญสิคะ” ซีวอนจึงรีบนั่งลงอย่างรวดเร็ว
“แล้วคุณไม่ต้องทำงานหรอคะ มานั่งคุยกับชั้นแบบนี้”
“อ๋อ...ไม่เป็นไรหรอกครับ ลูกค้าในร้านยังมีไม่มากนัก” ซีวอนมองไปรอบๆร้าน
“อ๋อ...ค่ะ” โบอารับคำเงียบๆ
“ทำไมถึงบอกว่าฮยอนจุงดีเกินไปล่ะครับ” ซีวอนเข้าประเด็นทันที
“คุณรู้?......”
“ผมถามเค้าเองแหละครับ ผมเห็นเค้ามีสีหน้าอมทุกข์ตอนมาดื่มกาแฟที่นี่” ซีวอนเฉลย
“ก็เค้าดีจริงๆนี่คะ ฮยอนจุงมีครบทุกอย่าง ทั้งหน้าตา การเรียน ชาติตระกูล หน้าที่การงาน ในขณะที่โบอายังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย” หญิงสาวทำหน้าเศร้า
“แล้วคุณ
“ไม่นะ โบอารักที่วิลเป็นวิล” หญิงสาวตอบออกมาทันที
“แล้วคุณจะคิดมากไปทำไมล่ะครับ”
“ก็โบอากลัว กลัวว่าตัวเองจะต้องเป็นตัวถ่วงให้ชีวิตของวิล”
“พวกผู้หญิงนี่เป็นอย่างนี้กันทุกคนรึเปล่าครับเนี่ย ชอบคิดมาก เฮ้อ” ซีวอนถอนหายใจหนักๆ
“แต่มันก็น่าคิดนี่นา”
“โบอาครับผมจะบอกอะไรให้อย่างนะ ว่าฮยอนจุงน่ะ เค้ารักคุณมาก ถ้าคุณคิดว่าตัวเองดีไม่พอที่จะรักเค้าจริงๆแล้วทำไมคุณถึงไม่ทำตัวให้มันดีสมควรที่จะรักเค้า แทนการที่จะทิ้งเค้าไปแบบนี้ล่ะ การทำแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนะ” ซีวอนค่อยๆพูด
“ถ้ารักกันจริงๆแล้ว ก็ต้องพยายามให้รักไปต่อได้เรื่อยๆสิครับ ไม่ใช่เจออะไรนิดหน่อยก็สะดุดซะแล้ว ชีวิตยังอีกยาวไกลนะครับ” ซีวอนระบายยิ้มแก้มบุ๋ม
ไกลออกไปที่เคาท์เตอร์ชงกาแฟ
“อ๊า...ฮยอคแจ เหมือนว่าชั้นจะอกหักซะแล้ว T^T “ ทงเฮร้องโอดครวญขณะที่มองไปยังซีวอนและหญิงสาวหน้าตาสะสวย
“เอาเวลางานอันมีค่ามานั่งจีบผู้หญิงนี่นะ หึ” ฮยอคแจพ่นลมหายใจอย่างฉุนๆ
กล้ามาดูถูกอาชีพของเค้ายังไม่พอ นี่ยังจะมาไม่ให้เกียรติเวลางานอีกงั้นหรอ
มันจะมากไปแล้วมั้ง ชเว ซีวอน!!!
กลับมาที่โต๊ะของซีวอนและโบอา
“คิดให้ดีนะ...สุดท้ายแล้วคนที่เสียใจก็คือคุณนั่นแหละ” ซ๊วอนพูดเบาๆอีกครั้ง
“ขอบคุณค่ะ” โบอาตอบกลับ
“ไม่เป็นไรครับ อ้อ...อีกอย่างที่ร้านของเราน่ะ ต้อนรับเฉพาะรอยยิ้มนะ^^“ ซีวอนยิ้มบางๆแล้วเดินออกไป
ทิ้งให้หญิงสาวได้ใช้ความคิดเพียงลำพัง
เวลาปิดร้าน
ฮยอคแจเดินดุ่มๆกลับบ้านก่อนเป็นคนแรก โดยที่ไม่สนใจจะรอซีวอนเลยแม้แต่น้อย
“เอ่อ...นายจะเดินกลับเลยมั้ย” คิบอมถามอย่างเป็นห่วง
“ชิ....เค้างอนซีวอนแล้ว โป้ง ( - -) “ ทงเฮสะบัดค้อนใส่ซีวอนแล้วหมุนตัวเดินไปอีกทางทันที
“ชั้นไปทำอะไรวะเนี่ย” ซีวอนอยากจะบ้า
“หึหึ อ้ะนี่กุญแจร้าน ล็อคร้านดีๆนะ รีบกลับได้แล้วล่ะ ไปแล้วนะเจอกันพรุ่งนี้ บาย” คิบอมโบกมือลาแล้วเดินตามทงเฮไป
ซีวอนมองเข้าไปในร้านที่ยังคงมีแสงไปสีส้มอยู่
เอาวะ!! อดนอนซักคืน
ซีวอนฮึดสู้ซักครั้ง แล้วเดินกลับเข้าไปยังเคาท์เตอร์ในร้าน
“นายต๊องจังว่ายังไงน้า เมื่อหลายวันก่อน” ร่างสูงพยายามนึกถึงสิ่งที่ฮยอคแจสอนเมื่อ2-3วันก่อน
“อ่า.....จำได้ล่ะๆ ก่อนชงเอสเพรสโซ่คือการชงเมล็ดกาแฟเปล่าๆ ผ่านน้ำร้อนโดยแรงอัด”
ซีวอนเปิดตู้หากล่องบรรจุเมล็ดกาแฟสดทันที
มือหนาค่อยๆตวงเมล็ดกาแฟลงไปในแก้ว แล้วมันต้องกะอะไรเท่าไหร่วะเนี่ย วันนั้นฮยอคแจสอนเค้าก็มัวแต่มองใบหน้าขาวๆ หันมามองอีกที เจ้านั่นก็ชงเสร็จซะแล้ว -..-
“มั่วๆดูก็แล้วกันวะ” ฮย่างน้อยที่ทิ้งไป มันก็เงินพ่อเค้า!!!!
ร่างสูงตวงผงกาแฟเสร็จก็นำไปอัดน้ำร้อนใส่ลงไป แต่รสชาติที่ได้กลับ...
“นี่มันน้ำกาแฟหรือน้ำล้างจานวะเนี่ย -*- “ ร่างสูงเทลงอ่านล้างทันที
ก่อนจะหยิบแก้วใบใหม่มาเริ่มทุกๆอย่างตั้งแต่ต้น
จะชงกาแฟแก้วเดียว ทำไมมันยากอย่างนี้วะ!!
“การทำอะไรต้องทำด้วยความจริงใจ ไม่ใช่สักแต่ว่าทำให้มันพ้นๆตัวไปนะ ถ้านายไม่รู้จักคิดถึงคนอื่นให้มากกว่าตัวเองนายก็ทำงานบริการไม่ได้หรอก”
เสียงของฮยอคแจดังขึ้นมาในหัวสมองของเค้า
ทำด้วยความจริงใจ ?
ทำยังไงล่ะ -..-
ในหัวตอนนี้ของเค้าหรอ ก็เหตุการณ์เมื่อกลางวันมั้ง เรื่องของฮยอนจุงและโบอา ว่ากันตามตรงเค้าก็ไม่ค่อยชอบที่จะเห็นใครทำหน้าเศร้าหรอกนะ มันดูหดหู่ยังไงก็ไม่รู้
เค้าอยากจะให้...กาแฟของเค้า ทำให้สองคนนั้นคืนดีกัน!!!
แก้วแล้วแก้วเล่าที่ไม่ได้เรื่องซักที เวลาก็ล่วงโรยไปเรื่อยๆ จากเที่ยงคืนเวลาปิดร้าน ข้ามมาเป็น ตี2 จนตอนนี้เกือบๆจะตี3ซะแล้ว ร่างสูงก็ยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ
“หยุด!! หยุดก่อนเว้ย” ซีวอนโพล่งออกมา ตาทั้งสองข้างก็จะปิดลงแล้ว
วันนี้สงสัยคงจะต้องพอแค่นี้ซะก่อน ร่างกายมันล้าเหลือเกิน
ผ่านไปอีก2วัน
นี่วันที่6แล้วนะ ภายในพรุ่งนี้ถ้าเค้ายังชงเอสเพรสโซ่ไม่ได้ ไม่ต้องรอให้ถึง10สัปดาห์หรอก สัปดาห์แรกก็ขนของกลับไปลาออกจากตระกูลชเวได้เลยล่ะ
ทุกๆอย่างดูเหมือนจะเลวร้ายลงไปยิ่งกว่าเดิม ฮยอคแจยังคงมีท่าทีเมินเฉยใส่ผม แต่ก็ยังดีที่ยังมีคิบอมและทงเฮยังพอทำให้ผมใจชื้นขึ้นบ้าง
แต่ภายในคืนนี้ ผมจะต้องชงมันให้ได้สิ ต้องได้!!!
“ซีวอนเข้าไปดูวาฟเฟิลอบให้ชั้นในครัวหน่อยสิ” คิบอมออกมาบอกซีวอน
“อ่อ...ได้ๆ” ซีวอนรีบเดินเข้าไปจัดการ คิบอมจึงเดินมาที่เคาท์เตอร์ มาหาบาริสต้าขี้งอน
“ยังไม่หายโกรธซีวอนมันอีกหรอวะ” คิบอมเอื้อมมือไปช่วยหยิบนมสดพร้อมกับถามฮยอคแจ
“ไม่......” ฮยอคแจตอบสั้นๆ แล้วหันไปเทกาแฟสีน้ำตาลลงในแก้วชั้นดี
“ทำไมวะ?”
“มันดูถูกชั้น” ฮยอคแจยังแค้นใจไม่หาย
“แต่มันก็รู้สึกผิดแล้วนะเว้ย แถมยังพยายามอีกต่างหาก”
“ตรงไหน? แกรู้มั้ยว่า3-4วันมาเนี่ยมันกลับไปที่ห้องเกือบสว่างนี่คงจะไปเที่ยวตามผับล่ะสิ ชิ...แล้วทำมาเป็นว่าชั้น” ฮยอคแจจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
แล้วมันจริงมั้ยล่ะ? กลับมาก็หมดแรงยังกับทหารไปออกศึก คงจะไปทำอย่างว่ามาล่ะสิ อี๋ แค่คิดก็สะอิดสะเอียนแล้วล่ะ
“นายกลายเป็นคนคิดไปเองแบบเจ้าทงเฮตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” คิบอมส่ายหัวไปมา
“หรือมันไม่จริง?”
“ไม่จริง” คิบอมตอบทันที
“นายรู้ได้ยังไง?”
“ชั้นรู้ก็เพราะว่าชั้นเห็น เห็นว่าที่หมอนั่นจะต้องกลับหอเกือบสว่างน่ะเป็นเพราะอะไร”
“แล้วมันเพราะอะไรล่ะ”
“ถ้านายอยากรู้จริงๆ คืนนี้ก็ลองแอบดูสิ ที่ร้านนี้เนี่ยแหละ ไม่ใช่ผับอย่างที่นายเข้าใจ”
“แล้ว...นะ......”
“คิบอม เตาอบเค้กมันดังแล้วนะ” ก่อนที่ฮยอคแจจะได้ซักถามอะไรไปมากกว่านี้ ซีวอนก็ตะโกนออกมาจากหลังร้าน คิบอมเลยมองหน้าเพื่อนรักเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหลังร้านอีกคน
*****************************************************************************************************************************
ความคิดเห็น