ตอนที่ 7 : The Trust Lesson 6_นักเรียนใหม่...กลับมาทำไมยัยหน้าซาลาเปา
The Trust Lesson 6_นักเรียนใหม่...กลับมาทำไมยัยหน้าซาลาเปา
เปิดหน้าฟ้าใหม่ของเทอมสอง...โรงเรียนมัธยมอินซาดง...มีนักเรียนมาเข้ากลางภาคทีเดียวถึง2คน
ห้องม.ปลายปี2/5 (ม.5/5นั่นแหละ-*-)
“เอาล่ะๆๆ เงียบๆกันหน่อย...วันนี้ครูพาเพื่อนใหม่ของพวกนายมาแนะนำให้รู้จักนะ...”สิ้นเสียงครู เหล่าทโมนทั้งหญิงและชายต่างก็ลุกฮือกันหมด
“ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายคะครู”กลุ่มเด็กผู้หญิงตะโกนถามด้วยความอยากรู้
“ผู้ชายเป็นคนเกาหลีที่ย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น7ปีน่ะ”
“อ๊าย.....”เสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อรู้ว่าโดนใจตนเอง
“เอาล่ะๆๆๆ...เงียบกันก่อนเดี๋ยวครูจะให้เค้าเข้ามาแนะนำตัว เอาล่ะนายเข้ามาได้แล้ว” เมื่อได้ยินสัญญาณจงฮยอนจึงเดินเข้าไปในห้องด้วยยูนิฟอร์มเครื่องแบบนักเรียนเต็มยศ ยิ่งเสริมใบหน้าให้ดูดีขึ้นไปกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว
“กรี๊ด...หล่อจังเลย....”เสียงของเหล่าชะนีประจำห้องยังคงดังขึ้นไม่หยุดทำให้จงฮยอนได้แต่ยิ้มแหยๆ ผมมีเจ้าของแล้วคร้าบ...-*-
“เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อจงฮยอน...ย้ายมาจากประเทศญี่ปุ่นขอฝากตัวด้วยนะครับ”เด็กหนุ่มแนะนำตัวเองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“อืม...จงฮยอนนายไปนั่งข้างๆหัวหน้าห้องก็แล้วกันนะ อนยูยกมือขึ้นให้เพื่อนดูซิ เค้าเพิ่งมาใหม่ยังไงครูวานเธอคอยดูแลเพื่อนเค้าด้วยนะ”
จงฮยอนหันไปมองเด็กชายที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเค้ายกมือขึ้นเพื่อบอกตำแหน่งที่นั่ง จึงเดินไปเพื่อนั่งลงเรียน
“สวัสดี...ชั้นชื่ออนยูนะ เป็นหัวหน้าห้องนี้...”อนนยูทักขึ้นอย่างเป็นมิตร
“อืม...ชั้นจงฮยอน ยินดีที่ได้รู้จัก”จงฮยอนหันไปเชคแฮนด์เพื่อนใหม่เบาๆ และมิตรภาพใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นจากตรงนั้น
*********************************
ทางฝั่งสายชั้นม.ปลายปี1/12 (ม.4/12)
วันนี้ก็มีเด็กนักเรียนมาเข้าใหม่กลางเทอมเช่นกัน คีย์รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเพราะเธอคนนี้จะเป็นคนที่มานั่งติดกับเค้านั่นเอง แต่ว่าเมื่อถึงคราวที่ได้รู้จัก เค้านี่แทบหมดอารมณ์...
“สวัสดีค่ะ...ชื่อโซฮีค่ะ...เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ขอฝากตัวและหัวใจไว้กับเพื่อนๆด้วยนะคะ”
“อืม...โซฮีจ๊ะ...ที่นั่งของเธออยู่กับติดกับคีย์นะจ๊ะ ยังไงก็ทำความรู้จักกันซะนะ...”อาจารย์คนสวยชี้มือมาทางเค้าเล็กน้อย
“ค่ะ...เราต้องได้รู้จักกันอยู่แล้ว...”โซฮีลอบยิ้มเบาๆกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปหาคีย์
“สวัสดี นายกุญแจผีโลกนี่มันกลมจังเลยนะ ชั้นต้องกลับมาเจอนายอีกแล้ว”โซฮีพูดเบาๆให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านั้น
“ใช่...ชั้นถึงต้องซวยไม่รู้จักจบจักสิ้นไง ในเกาหลีมีโรงเรียนเป็นร้อยๆโรงเรียนทำไมไม่รู้จักไปเข้าห๊ะ...กลับมาที่นี่อีกทำไมยัยหน้าซาลาเปา”คีย์พูดด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
“นายนี่ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสองปีก่อนเลยนะคีย์...พี่อนยูเป็นยังไงบ้างล่ะ”โซฮีถามขึ้นมาอย่างสนใจ
“ก็ไปถามเค้าเองสิ...ชั้นไม่ใช่แฟนเค้าซะหน่อยจะไปรู้ได้ยังไง”คีย์พูดตอกย้ำใจตัวเองออกมาอย่างเจ็บปวด
“อ้าว...นี่ชั้นไปตั้งสองปี นายกับพี่อนยูยังไม่เป็นแฟนกันอีกหรอ”โซฮีร้องอย่างแปลกใจ
“อย่ามาเนียนเลย...ก็เธอกับเค้าเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ ชิ...ชั้นล่ะไม่เห็นอนยูจะมองใครอีกเลย เชอะ...คงจะรอแต่เธอล่ะสิ”คีย์พูดอย่างเคืองๆ
...อ๋า...อีตานี่ยังเข้าใจผิดเรื่องเค้ากับพี่อนยูอยู่อีกรึไงเนี่ย โอ๊ยโง่จังเลย ชั้นคิดถูกรึคิดผิดเนี่ยที่ยอมถอนตัวเอาง่ายๆ รู้งี้ยอมสู้ต่ออีกนิดดีกว่าเผื่อจะได้พี่อนยูมาครอง...
“แล้วนายยังรักเค้าอยู่รึเปล่าล่ะ...”โซฮีลองถามหยั่งเชิง
“ใคร...ไหน...ไหนใครรักอีตาบ้านั่น...เธอหมายความว่าไงเนี่ย”คีย์ร้องออกมาเสียงดัง
“ชิ...นายนี่ยังปากแข็งไม่เลิกเลย...”ดีล่ะ ชั้นจะทำให้นายยอมรับให้ได้ว่านายรักพี่อนยูขนาดไหน อีตากุญแจผีเอ๋ยเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดีเถอะ
“ตามใจ....”โซฮีหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนจะวาดภาพวางแผนของตนเอง
“เธอนี่แปลกคนจริงๆเลย...”คีย์มองโซฮีอย่างแปลกใจก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาคิดหาวิธีหนีพี่ชายข้างบ้านในเย็นนี้หลังเลิกเรียน
************************************************
และแล้วการเรียนอันหนักอึ้งทั้งวันก็จบลงไป คีย์รีบเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลอบมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง อีตานั่นจะมารึยังนะ
“นี่ยัยซาลาเปา...ถ้ามีคนมาถามหาชั้นบอกไปนะว่าชั้นมีธุระ...ต้องรีบไปก่อนน่ะ...”คีย์หันไปกำชับกับโซฮี
“แล้วใครล่ะ...ที่จะมาถามน่ะ”โซฮีหันไปถามอย่างงงๆ ก็ดูท่าทางนายคนนี้สิ ยังกับว่ากำลังหนีเจ้าหนี้ที่จะมาทวงหนี้ยังไงยังงั้นแหละ-*-
“เอาเถอะน่า...อย่าถามมากนักเลย...เข้าใจใช่มั้ย ชั้นไปล่ะนะ...”คีย์พูดพร้อมกับคว้ากระเป๋าวิ่งออกไปทันที
“อะไรของเค้าเนี่ย...อ้าว พี่อนยู”โซฮีร้องอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าร่างสูงวิ่งเหนื่อยหอบตรงมายังห้องเรียน
“อ้าว...โซฮีกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็อาทิตย์ก่อนนี่แหละค่ะ แล้วนี่พี่วิ่งมาทำอะไรที่นี่คะ”
“คีย์...นายคีย์อยู่ที่ไหน...”อนยูพูดพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ...อ๋อ...ที่แท้คนที่นายกุญแจพูดถึงก็คือพี่อนยูเองหรอเนี่ย
“คือว่า...เค้าออกไปกับหนุ่มหล่อคนหนึ่งตั้งแต่...ออดดังแล้วล่ะ ดูท่าทางเค้าสนิ๊ทสนิทกันนะคะ...เห็นควงแขนจูงมือกันออกไปด้วย ทำไมหรอคะ”โซฮีแกล้งพูดออกไปเกินความจริงเล็กน้อย อิอิ...นายซวยแน่คีย์เอ๋ย
“พอดีว่าพี่นัดติวหนังสือให้เค้าน่ะ...เอาอีกแล้วนะคีย์...”อนยูพูดอย่างโมโห
“เอ่อ...นี่กับคีย์ยังไม่ลงเอยกันอีกหรอคะ”โซฮีถามอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อเห็นอาการโกรธของร่างสูง นี่เธอเล่นแรงเกินไปรึเปล่าเนี่ย
“ยังหรอก ก็ตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันน่ะ ไม่รู้ว่าคีย์เค้าเป็นอะไร ไม่ยอมพูดจาดีๆกับพี่อีกเลย หนำซ้ำยังคบคนไม่เลือกหน้าอีก รู้มั้ยว่าเค้าไม่ยอมเรียกพี่ว่าพี่อีกเลยน่ะ”อนยูพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจในอาการของคีย์
แต่คนที่เป็นต้นเหตุนี่สิ เข้าใจที่ทุกอย่างเลยล่ะ นี่แสดงว่า...นายคีย์คงจะเข้าใจเรื่องที่เธอพูดไปแน่เลย โซฮีเอ๊ย...ทำบาปซะแล้วมั้ยล่ะ นี่เธอจะต้องทำให้คู่นี้ลงเอยกันให้ได้เพื่อเป็นการไถ่บาปซะแล้วล่ะ
“โซฮี...พี่ไปก่อนนะจะไปรอจัดการกับคนดื้อซะหน่อย”อนยูพูดอย่างหมายมั่น
“เอ่อ...พี่อนยูคะ...โซฮีอยากจะบอกว่าคนอย่างนายคีย์น่ะ ถึงแม้ว่าจะดูเข้มแข็งแค่ไหนในภายนอก แต่ความจริงแล้วเค้าอ่อนไหวมากเลยนะคะ...ยังไงก็ลองเชิงดูหน่อยก็ดี”โซฮีพูดออกไปอย่างใช้ความคิด
“งั้นหรอ...อืม...พี่ขอบใจมากนะ”อนยูพูดพร้อมกับเดินออกไป
“เฮ้อ...ชั้นจะตกนรกขุมไหนกันนะเนี่ย...”โซฮีบ่นกับตัวเองเบาๆ
********************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งานนี้คีย์ตายอหงมๆโดนอนเชือดนิ่มๆแน่
แก้มซาลาเปา
เหอๆ ==
ขอบคุณที่คิดได้นะจ้ะว่าทำให้คีย์บอมเข้าใจผิดไปแล้วววววว
โซ ฮี จ๋า...
ช่วย อนยู หน่อยนะ
สู้ๆๆ
โซฮีดีนะเนี่ย
โซฮีคนดีนะเนี่ย 55
Misora:พี่โซฮี ไฟต์
ชั้นรักพี่
จ๊วบบบบบบบบบบ=3=
คีย์จ๋าหู้มาแล้ววว
555
สู้ๆๆเน้อออ
โซฮี ถ้าช่วยไม่ได้ ล่ะก๊ นะ
ตกนรก ชัว อ่ะ เทอ 55
แต่ทำไมมินโฮของเรายังไม่มีบทเลยอ่ะ เค้าน้อยใจแล้วนะ
หลายขุมเลยลูก - 3 -
โซฮีเอ๋ยยย
กามเทพแบบเน้้
มีหวังคีย์กุนเละแน่ แฮ่ๆๆๆ
55
มาเปนกามเทพหั้ยสองคนนี้ซะดีๆ
555
อนยูโหดจัง
แหะ แหะ
ชอบๆๆๆ
อ่านๆๆต่อ
อนยูเปงเพิ่ลกะจงซะงั้น
^^
ก๊าก.............
สร้างความร้าวฉาน
โฮะๆๆๆๆๆ