{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 6 : The Trust Lesson 5_ชั้นจะมั่วมันให้ครบทุกคนเลย

The Trust Lesson 5_ชั้นจะมั่วมันให้ครบทุกคนเลย

                “แม่คร้าบ...คีย์ไปก่อนนะ”เสียงหวานตะโกนลงมาจากทางบันได หนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกับเสื้อผ้าสีหวานตามแบบฉบับของตนเองเดินลงมาพร้อมรอยยิ้มก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะเลือนหายไปเมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญมานั่งรวมโต๊ะอาหารอยู่ด้วย

                “นายมาที่บ้านชั้นทำไม...ที่บ้านตัวเองไม่มีข้าวให้กินรึไง”คีย์ขึ้นเสียงทันทีที่เห็นอนยูกำลังถือตะเกียบอยู่

                “ทำไมพูดกับพี่เค้าแบบนั้นล่ะลูกไม่น่ารักเลยนะ”คุณนายคิมเอ็ดลูกชายเบาๆ

                “เท่าที่จำได้ ผมว่าแม่มีผมคนเดียวนะ”คีย์พูดอย่างมีอารมณ์

                “เรานี่...ยังไม่เลิกอีก”

                “ไม่เป็นไรครับคุณป้า...ผมชินแล้ว”อนยูพูดก่อนจะหันไปมองคนที่กำลังเชิดหน้าอย่างลอบพิจารณา

                “แล้วนี่จะออกไปโดยที่ไม่กินข้าวเลยหรอ จะไปไหนอีกล่ะวันนี้...”เมื่อเห็นว่าจะพูดยังไงลูกชายจอมรั้นก็คงจะไม่ยอมอ่อนลง คุณนายคิมจึงเปลี่ยนเรื่องซะเลย

                “จะไปเที่ยวที่อินชอนฮะ...ส่วนข้าวน่ะไม่กินแล้ว กินไม่ลงหมดอารมณ์”คีย์กระแทกเสียงอย่างประชดประชัน

                “แล้วจะไปยังไงล่ะ...ให้พี่อนยูเค้าไปส่งมั้ย...”คนเป็นแม่พูดอย่างเป็นห่วง อนยูจึงเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคนอย่างมีความหมาย

                “ไม่เป็นไรฮะ...เดี๋ยวซึงรีมารับ...”คีย์พูดอย่างไม่สนใจ

                “ใครอีกล่ะซึงรี...คราวก่อนที่ชื่อจงฮุนก็ยังไม่ทันได้พามาให้แม่เห็นหน้าเลยนะ...เปลี่ยนคนอีกแล้วหรอเราน่ะ...”คุณนายคิมส่ายหัวไปมากับพฤติกรรมของลูกชายคนเดียว

                “คนนี้แม่ไม่ต้องเห็นก็ได้ฮะ เพราะคีย์กะจะทิ้งเค้าวันนี้แล้ว ส่วนจงฮุนถ้าแม่อยากเห็นเดี๋ยวผมพามาที่บ้านก็ได้...”คำตอบของเด็กหนุ่มคนนี้ทำเอาคนที่กำลังกินน้ำถึงกับแทบสำลัก ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ได้รับเพียงสายตาที่เยาะเย้ยกลับมาเพียงเท่านั้น

                “ตายแล้ว ลูกคนนี้นี่พูดจาแบบนี้ออกมาได้ยังไงเดี๋ยวแม่ก็ตีด้วยทัพพีนี่เลยซะหรอก”

                “โอ๊ย...แม่...ผมโตแล้วนะ เชิญแม่อยู่กับลูกชายคนโปรดไปเถอะ...ผมไปก่อนล่ะ”หนุ่มหน้าหวานพูดก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากบ้านไปทันที

                “อย่ากลับดึกนักนะคีย์...”เสียงของคนเป็นแม่ตะโกนไล่หลังตามมา

                “เฮ้อ...นี่ชั้นจะทำยังไงกับลูกชายคนเดียวดีนี่”คุณนายพูดออกมาอย่างกลุ้มๆ

                “คีย์เปลี่ยนแฟนบ่อยแบบนี้เลยหรอฮะคุณป้า...”อนยูหันไปถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

                “อืม...พักหลังๆนี่ชักบ่อยขึ้นนะ ป้าล่ะกลุ้มใจจริงๆเลย”

                อนยูมองไปทางประตูที่คีย์เพิ่งออกไปเมื่อกี๊อย่างใช้ความคิด นายเป็นอะไรของนายนะคีย์ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้...นายกำลังจะทำให้พี่หมดความอดทนในการทำตัวเป็นคนดีนะ...ถ้าดื้อแบบนี้ล่ะก็สงสัยพี่คงจะต้องจัดการกับนายขั้นเด็กขาดแล้วล่ะมั้ง

                อนยูหันไปพูดสิ่งที่ตนเองสนใจกับคุณนายคิมอย่างจริงจัง

                “เอาอย่างดีมั้ยครับคุณป้า....”

                                                ********************************

                เวลาประมาณเกือบๆ1ทุ่มได้ คีย์ก็มาหยุดที่หน้าบ้านพร้อมๆกับหนุ่มตาคมที่คงจะเป็นนายซึงรี อนยูนั่งอยู่ที่มานั่งสนามหน้าบ้านของคีย์ ความจริงเค้าก็มานั่งรอน้องชายข้างบ้านตั้งแต่หัวเย็นแล้วล่ะไม่คิดว่าจะกลับมาเย็นขนาดนี้ แถมยังเดินกอดกันมาตั้งแต่ไกลๆแล้วด้วย ยิ่งเพิ่มอารมณ์โมโหของอนนยูมากขึ้นไปอีก

                คีย์เองก็ตกใจไม่น้อย...ที่เห็นว่าอนยูมานั่งอยู่ที่หน้าบ้านของตนเอง แต่เด็กหนุ่มก็รีบปรับสีหน้าให้เชิดขึ้นเหมือนเดิม

                “เอ่อ...นั่นใครหรอ คีย์”ซึงรีหันไปมองอนยูแล้วหันมาถามคนที่อยู่ในอ้อมแขนเบาๆ

                “อ๋อ...พนักงานกำจัดปลวกน่ะอย่าสนใจเลย”คีย์หันไปมองอย่างเหยียดๆก่อนจะยิ้มหวานให้กับซึงรี

                ว่าไงนะ...พนักงานกำจัดปลวกงั้นหรอ...หนอย นายจะดูถูกพี่มากไปแล้วนะนายคีย์ เดี๋ยวก่อนเถอะ ให้ไอ้หน้าหมีแพนด้านี่มันกลับไปก่อน นายกับพี่เราได้คุยกันแน่ อนยูจิกมือจนแน่น

                “อ่อ..หรอ...ว่าแต่...เรื่องวันนี้น่ะคุณตัดสินใจดีแล้วหรอ...”ซึงรีพูดเสียงเบาลงเมื่อเห็นท่าทางชู่ว์...ของคนตรงหน้า

                “ก็คีย์คิดแล้วอ่ะ...ว่าเรา...เป็นเพียงเพื่อนกันคงจะดีกว่า...แต่ยังไงเราก็สนุกมากนะที่ได้ไปเที่ยวกับซึงรีวันนี้”คีย์พูดไปก็ลอบมองอนยูไปว่าจะได้ยินที่ตนกำลังพูดอยู่รึเปล่า

                “คงจะเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นล่ะสิ...นายอยากจะประชดเค้าใช่มั้ยคีย์”ซึงรีหันมามองคีย์อย่างเข้าใจ

                “เรา...ขอโทษ...”คีย์ก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดจริงๆ

                “ไม่เป็นไร...เราเข้าใจ...ว่าแต่จะเอายังไงล่ะดูท่าทางเค้าจะโกรธไม่น้อยเลยนะ ให้เราเข้าไปอธิบายดีมั้ย”

                “ไม่เอา...ไม่ต้องหรอก ยังไงเค้าก็ไม่สนใจเราอยู่แล้ว...ตาบ้านี่ชอบทำเหมือนว่าเราเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่นั่นแหละ”คีย์พูดออกมาอย่างอารมณ์เสีย

                ก่อนที่จะเบี่ยงตัวเองให้บังซึงรีจนมิดแล้วเขย่งขึ้นทำเหมือนจูบซึงรีให้อนยูได้เห็นเต็มๆตา แต่ความจริงแล้วปากของทั้งสองยังไม่โดนกันเลยซักนิด ซึงรีเองก็เข้าใจดีที่เห็นคนข้างหน้าเป็นแบบนี้จึงร่วมด้วยช่วยกัน แสดงท่าทางที่สมจริงออกมา

                อนยูตะลึงงันกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้านี้...จูบ...นายจูบกับใครก็ได้ง่ายๆแบบนี้เลยหรอคีย์...จูบที่พี่เคยได้จากนายเป็นคนแรก...นายกลับแจกจ่ายให้ใครต่อใครไปทั่ว อนยูมองคนข้างหน้านี้อย่างเสียใจ

                “เรากลับก่อนดีกว่านะคีย์ อย่าหลอกหัวใจตัวเองอีกเลยนะ ดูท่าทางว่าเค้าคงอยากจะคุยกับนายเต็มที่แล้วล่ะ”ซึงรีโยกหัวคีย์ไปมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป

                “สนุกมากมั้ยห๊ะ....”อนยูเดินเข้ามาหาทันทีที่เห็นซึงรีเดินออกไป

                “นายหมายถึงอะไร...”คีย์แกล้งพูดเหมือนกับว่าไม่เข้าใจ

                “ก็ที่นายทำเมื่อกี๊น่ะมันคืออะไรห๊ะคีย์”อนยูถามอย่างไม่พอใจ

                “ก็จูบไง...ทำไมล่ะ รึว่าอยากได้มั่ง”คีย์ยื่นหน้าเข้าไปหาอย่างยั่วยวน และมันก็ยิ่งทำให้อนยูอารมณ์เสียมากไปกว่าเดิม

                “คีย์!...นายกำลังจะทำให้พี่หมดความอดทนนะ...เช็ดปากตัวเองเดี๋ยวนี้”อนยูสั่งด้วยน้ำเสียงขาด

                “ทำไมชั้นจะต้องเชื่อที่นายสั่งด้วย”คีย์ยังคงความถือดีเอาไว้ได้สม่ำเสมอ

                “พี่สั่งให้นายเช็ดปากไง หรือจะต้องให้พี่เช็ดให้”ใบหน้าของพี่ชายตอนนี้ไม่มีเค้าของการพูดเล่นเหลืออยู่เลย มันทำให้คีย์เริ่มรู้สึกกลัวเล็กน้อยจึงยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากตัวเองเบาๆ

                “เช็ดแรงๆ...เอาให้ออกไปให้หมดเลย ไอ้คราบของผู้ชายเมื่อกี๊น่ะ...”อนยูพูดก่อนจะเดินเข้ามาประชิดแล้วเช็ดปากให้คีย์ทันที

                “โอ๊ย...ไอ้บ้า...ชั้นเจ็บนะ เช็ดเบาๆสิ โอ๊ยๆๆ...เจ็บ...”คีย์เจ็บแทบน้ำตาเล็ดก็ดูแรงของคนข้างหน้าสิ เช็ดซะไม่บันยะบันยังเลย โกรธอะไรนักหนาเนี่ย จนเมื่ออนยูยอมปล่อยปากเค้าก็บวมเป่งแดงช้ำเชียว

                “นายอนยู...ดูผลงานนายสิ...ดูปากชั้นสิ...โอ๊ย...”คีย์ร้องออกมาอย่างโมโห

                “แล้วอยากแล่นไปจูบใครต่อใครเค้าแบบนั้นทำไมล่ะฮะ อย่างนี้ก็แสดงว่ากับคนก่อนๆก็เคยทำมาแล้วน่ะสิ นายรู้ไว้เลยนะว่าคุณป้าให้พี่มาเป็นคนสอนพิเศษให้นายแล้วเริ่มจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป”

                “ใครว่าชั้นยอม...เรื่องอะไรล่ะ ถึงชั้นจะโง่แค่ไหนก็ตาม ชั้นยอมเรียนซ้ำชั้นดีกว่ามีครูสอนพิเศษอย่างนายน่ะ”คีย์ตะคอกจนสุดแรง

                “นั่นมันเรื่องของนาย...แต่ว่าพรุ่งนี้เราจะต้องกลับบ้านพร้อมพี่หลังเลิกเรียน แล้วต่อไปนี้ก็ห้ามมีใครต่อใครมากหน้าหลายตาอีกแล้ว”

                “นี่นายคิดว่านายเป็นใครกันห๊ะถึงได้มายืนสั่งชั้นฉอดๆๆๆ อยู่แบบนี้เนี่ย อีกอย่างเรื่องที่ชั้นจะคบใครต่อใครอะไรยังไง ไม่เกี่ยวกับนายตรงไหนไม่ทราบ จะบอกอะไรให้เอามั้ย...ชั้นจะมั่วมันทุกคนยังได้เลย”คีย์จ้องตาอีกฝ่ายอย่างท้าทาย ทำเอาอนยูแทบสยบความโกรธเอาไว้ไม่ไหว

                “เข้าบ้านได้แล้วคีย์ แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมรอพี่ที่ห้องเรียนนั่นแหละ พี่ไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งพี่นะนายคงรู้”อนยูกำชับครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินกลับบ้านตัวเองไป

                “ไอ้บ้า...ชั้นไม่เชื่อนายหรอกนะ”คีย์ตะโกนด่าตามหลังไป คนบ้า บ้าที่สุด บ้าๆๆๆๆ...เอาแต่สั่งๆๆๆ ใครเชื่อก็โง่แล้ว...

                “ใครจะรอนายกันล่ะ เชอะ...นายทำอะไรชั้นไม่ได้หรอก”

                                                ******************************