{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 52 : The Trust Lesson 46_ความจริง

The Trust Lesson 46_ความจริง

                ตอนนี้ทุกๆคนกำลังนั่งอยู่ในร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง ซึ่งประกอบไปด้วย มินโฮ มินฮวาน อนยู คีย์ และจงฮยอน

                ขาดก็แต่แทมินเท่านั้น

                “มินฮวาน...นายโทรตามแทมินแล้วแน่นะ” จงฮยอนถามอย่างร้อนใจ

                “โหย พี่เป็ดเรียบร้อยแล้วฮะ รอแป๊บสิ เดี๋ยวเค้าก็มา” มินฮวานตอบ

                และก็ไม่นานเกินรอจริงๆ แทมินก็เปิดประตูร้านเค้ามา ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันครบ

                “แทมินมานั่งสิ......” มินฮวานกวักมือเรียกเพื่อน ก่อนที่ทุกคนจะขยับขยายพื้นที่ว่างให้เหลือเพียงข้างๆจงฮยอนเท่านั้น

                ...รู้เห็นเป็นใจกันดีนักนะ... แทมินได้แต่นึกอยู่ในใจ

                “ไหนมินฮวานบอกเราว่าจะมีเรากับมินฮวานไง” แทมินถามเมื่อนั่งลงแล้ว

                “ก็...เอ่อ คือ....” มินฮวานรีบกระทุ้งมินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆให้รีบช่วยเหลือตัวเอง

                “เอ่อ...แทมิน หายโกรธจงฮยอนมันเถอะนะ มันมีเหตุผลนะที่ต้องทำแบบนั้น” มินโฮค่อยๆอธิบาย

                “หึ...นี่แสดงว่าพี่ๆทุกคนก็รู้เรื่องหมดเลยน่ะสิฮะ แม้แต่นายด้วยใช่มั้ย? มินฮวาน” แทมินหันไปถามเพื่อนรักของตัวเอง

                “คือ.............” มินฮวานก็ลำบากใจที่จะพูด

                “นี่แสดงว่าคนที่โง่ที่สุดก็คือผมใช่มั้ย?” แทมินแค่นยิ้มสมเพชตัวเอง

                “มันไม่ใช่แบบนั้นนะแทมิน ฟังพี่อธิบายมั่งสิ” จงฮยอนร้องอย่างอ่อนใจ

                “ใครพูดกับพี่?” แทมินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนจงฮยอนเงียบไปเลยทันที

                ทั้งวงได้แต่มองอย่างสงสาร

                “แทมนี่....ฟังพี่นะ” มินโฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

                “พี่น่ะเป็นหนี้นอกระบบอยู่ทั้งหมด20ล้านวอน...”

                มินโฮเล่าตามความจริง สร้างความตกใจให้คนที่ไม่เคยรู้ความจริงอย่างแทมิน คีย์ และมินฮวาน

                “แล้วพวกเจ้าหนี้ก็ตามมาทำร้ายขู่เข็ญพี่ทั้งเช้าและเย็น แต่พี่ก็ไม่เคยจะบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้...จนวันหนึ่งไอ้อนยูและจงฮยอนบังเอิญมาเห็นพี่กำลังจะถูกทำร้าย มันสองคนเลยได้รู้ความจริง”

                “แล้วขณะที่พี่กับไอ้สองคนนี้กำลังนั่งคุยกันอยู่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยื่นข้อเสนอในการเป็นโฮสต์ให้พวกพี่ฟังพร้อมกับข้อเสนอเป็นเงินตอบแทน50ล้านวอน แต่ด้วยเงื่อนไข ทำให้มีเพียงไอ้จงฮยอนเท่านั้นที่สามารถลงแข่งได้”

                “พี่ขอโทษนะ เพราะไอ้จงฮยอนมันต้องการช่วยพี่ เลยทำให้ทุกอย่างออกมาแย่แบบนี้ อย่าโกรธจงฮยอนมันเลย มาลงที่พี่ดีกว่า” มินโฮขอร้องคนตรงหน้า

                แทมินนิ่งทบทวนสิ่งที่ได้ฟังซักพัก ทุกๆอย่างมันตีกันไปหมดแล้ว

                “แทมิน นายก็อย่าไปโกรธไอ้พี่เป็ดเค้าเลยน้า เค้ารักนายจริงๆน้า” มินฮวานขอร้องเพื่อนอีกแรง

                “แทมิน...หรือว่านายไม่รักจงฮยอนแล้ว” อนยูที่นั่งเงียบอยู่นาน ถามขึ้นบ้าง

                “อะ..........เอ๋?” แทมินเบิกตากว้างทันที

                “บอกมาสิว่าไม่รักมั่นแล้ว พวกพี่จะไม่บังคับให้เราให้อภัยมันเลย แต่ถ้าคนที่เค้ารักกันจริงๆ จะร้ายแรงแค่ไหนเค้าก็คุยปรับความเข้าใจและให้อภัยกัน ไม่ใช่หันหลังหนีจากกันแบบนี้”

                แทมินนิ่งไปซักพักอีกรอบ ก่อนจะเงยหน้าหันไปหาจงฮยอน

                “ผมไม่เคย...ไม่รักพี่” แทมินพูดแค่นั้น แต่ก็เรียกรอยยิ้มจากจงฮยอนได้ทันที

                “และก็จะไม่มีวันที่ผมจะไม่รักพี่” แทมินระบายยิ้มเช่นกัน

                จงฮยอนตรงเข้าสวมกอดแทมินเอาไว้ทันที ก่อนจะยักคิ้วให้เหล่าเพื่อนๆที่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้

                เมื่อเรื่องร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ทุกคนก็เริ่มจะทานไอศกรีม ด้วยความสุข ความรักนี่ช่างมีความสุขซะจริงๆ

                “กริ๊งๆ..................” ประตูร้านถูกเปิดออก เหมือนกับว่าจะมีลูกค้าท่านอื่นเข้ามา

                แต่เป็นลูกค้าที่ทำให้มินฮวานชาวาบไปทั้งตัวเมื่อมองเห็น

                “แกร๊ง!!” ช้อนสีเงินตกลงพื้นทันที

                “คุณพ่อ...คุณแม่..............” มินฮวานเหมือนกับว่าเห็นยมทูตยังไงก็ไม่รู้

                คุณนายชเว เดินตรงเข้ามาหาลูกชายคนเล็กทันที

                เพียะ!!! เสียงฝ่ามือฟาดลงใบหน้าของเด็กชายหัวทอง

                “ไอ้ลูกไม่รักดี...หายไปไหนมาเป็นเดือน แกจะสร้างเรื่องปวดหัวให้ชั้นไปถึงไหน” เสียงแหลมสูงดังขึ้นท่ามกลางความตกใจของคนที่เหลือ

                มินฮวานกุมแก้มข้างที่โดนตบ พร้อมกับมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างเสียใจ

                “ก็แล้วคุณแม่จะจับผมใส่พานไปถวายให้ใครล่ะครับ คุณม่ามความสมัครใจของผมรึเปล่า” มินฮวานถามกลับ

                “ชั้นจะทำอะไรกับแกก็ได้ อย่ามาขึ้นเสียงใส่ชั้นนะ แล้วดูแกซิ ชั้นอุตส่าห์ไม่ลากตัวแกกลับตั้งแต่แกหนีออกมา แต่แกกลับไปคลุกอยู่ที่รังหนูกับไอ้ผู้ชายไม่มีจะกินคนนี้” คุณนายชเวชี้หน้ามินโฮ

                “ยังไงผมก็ไม่แต่งงานกับคนที่คุณแม่จัดไว้ให้แน่นอนครับ” มินฮวานยืนยันเสียงกร้าว

                “ทำไม?............”

                “เพราะผมรักพี่มินโฮครับ” มินฮวานกอดแขนมินโฮเอาไว้แน่น

                “แล้วมันจะเอาอะไรมาเลี้ยงแก แค่ตัวมันเองยังจะเอาไม่รอด” คุณนายชเวพูดอย่างดูถูก

                “เดี๋ยวก่อนนะครับ ขอผมพูดอะไรหน่อย คุณน้าไม่ควรทำแบบนี้กับมินฮวานนะครับ” มินโฮอดทนไม่ไหวแทรกขึ้น

                “ใครเป็นน้องสาวแม่นาย แล้วอีกอย่างนี่มันลูกชั้น ชั้นจะทำยังไงก็ได้ นายอย่ามายุ่ง”

                “ลูกชายคุณน้า ก็เมียผมล่ะครับ” มินโฮตัดสินใจบอกตรงๆ

                “ว่า...ว่าไงนะ?” คุณนายชเวแทบจะเป็นลมเอาซะให้ได้

                “ครับ. มินฮวานกับผมเรามีอะไรกันแล้ว” ใครจะหาว่าหน้าด้านก็ช่างล่ะวะ

                “คุณคะ มานี่ที” คุณนายชเว กวักมือเรียกผู้เป็นสามี

                “พาไอ้ลูกไม่รักดีนี่ไปที่รถเร็ว” สิ้นคำมินฮวานก็ถูกลากออกไปทันที

                “โอ๊ย!! คุณพ่อฮะ ปล่อยผมนะ พี่มินโฮช่วยผมด้วย” มินฮวานร้องลั่นไปตลอดทาง

                “มินฮวาน!!” มินโฮจะวิ่งตามไป แต่ก็ถูกคุณนายชเวขวางเอาไว้ซะก่อน

                เพียะ!!! เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าของมินโฮ

                “อย่ามายุ่งกับลูกชายชั้นอีก คิดว่าตัวเองมีอะไรเหมาะสมกับมินฮวานบ้าง” คุณนายชเวมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

                “แล้วอะไรล่ะครับ ที่คุณน้าเรียกว่าเหมาะสม” มินโฮถามกลับอย่างร้อนใจ

                “เงิน1ร้อยล้านวอนยังไงล่ะ...นายมีปัญญาหามาให้ชั้นภายใน1อาทิตย์ได้มั้ยล่ะ ถ้าได้นายมาเอาลูกชายไม่รักดีคนนี้ไปเลย แต่ถ้าไม่ได้...ก็เสียใจด้วยนะ” คุณนายชเวยิ้มเหยียดๆ

                “นี่คุณเลี้ยงเค้าให้โตมาเพื่อไว้ขายให้คนอื่นงั้นหรอ” มินโฮแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

                “เค้าเรียกว่าการลงทุนทำธุรกิจต่างหากล่ะ หึหึ ขอให้สำเร็จนะกับการหาเงินร้อยล้านภายใน7วัน ชั้นจะคอยสมน้ำหน้าเธอ” คุณนายชเวพูดจบก็เดินออกไปทันที

                มินโฮทรุดตัวลงกับพื้นโซฟาอย่างจนใจ เงินชนะโฮสต์ที่ไม่รู้ว่าจะได้ผลรึเปล่าก็ทำให้เค้าเพียงแต่ใช้หนี้เท่านั้น ถึงจะเหลือก็เพียงสามสิบล้านวอน แล้วเค้าจะไปหาที่ไหนตั้งเจ็ดสิบล้านวอนภายในเจ็ดวัน

                เพื่อนๆที่เหลือได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างอ่อนใจ

                คราวนี้ก็จนปัญญาจะให้คำปรึกษาจริงๆ

*********************************
อ่า...เร่งรีบมาอัพตามคำสั่งของท่านแฟนฟิค ฮ่าๆๆๆ
อ่านกันให้สนุกน้า ใกล้ถึงตอบจบเต็มทีแล้ว แต่กำลังตัดสินใจเรื่องภาคสองอีกครั้ง
อยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆๆๆๆๆ คืนนี้...ฝันดีนะ (ขณะนี้เวลา22.59) -*-