{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 5 : The Trust Lesson 4_อะไรนะ...ผมต้องอยู่กับพี่จงฮยอน2ต่อสองงั้นหรอ

The Trust Lesson 4_อะไรนะ...ผมต้องอยู่กับพี่จงฮยอน2ต่อสองงั้นหรอ

          “แทมิน...นายมีแฟนรึยัง...”จงฮยอนถามขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด

                “ห๊า...อะไรนะฮะ”

                “พี่ถามเราว่า...นายมีแฟนแล้วหรือว่ายังไม่มี”จงฮยอนถามย้ำอีกครั้ง

                “ยังหรอกฮะ”...จะให้แทมินมีใครล่ะก็ตลอด7ปีที่ผ่านมาแทมินรอพี่จงฮยอนกลับมาคนเดียวเลยนี่นา

                “จริงหรอ...แทมินออกจะน่ารักขนาดนี้...ทำไมถึงยังไม่มีใครสนใจกันนะ”...แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะตลอด7ปีที่ผ่านมาพี่ก็มีแต่นายคนเดียวจริงๆนะ

                “หรือว่าพี่จงฮยอนอยากให้มีล่ะครับ...”แทมินเงยหน้าถามออกมาอย่างน้อยใจ

                “ทำไมใช้น้ำเสียงแบบนั้นล่ะ...งอนอะไรพี่”

                “ใครว่าผมงอน ผมไม่ได้งอนซะหน่อย”...ก็แค่น้อยใจเท่านั้นเอง

                “โกหก...คิดว่าพี่จำไม่ได้รึไง ตอนเด็กๆเราจะใช้น้ำเสียงแบบนี้ประจำนั่นแหละเวลาไม่พอใจอะไร”

                “ก็...แค่...ไม่รู้แล้ว...ช่างมันเถอะ”แทมินขึ้นเสียงอย่างลืมตัว

                “ไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ ไม่เห็นจะต้องขึ้นเสียงใส่พี่แบบนี้เลย”

                “อ๊า...แทมินขอโทษนะฮะพี่จงฮยอน แทมินลืมตัวไปหน่อย”แทมินรีบขอโทษขอโพยพี่ชายที่รักเป็นการใหญ่

                “ไม่หายโกรธหรอก”จงฮยอนกลายเป็นฝ่ายที่เล่นตัวบ้าง

                “ง่า...แล้วจะต้องให้แทมินทำยังไงล่ะครับ พี่ถึงจะยอมหายโกรธ”

                “ก็แค่...นี่ไง...”จงฮยอนพูดอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพองลมเข้าแก้มขวา แล้วชี้ให้ร่างบางเห็น

                “อะไรกันอ้ะ....”แทมินหน้าเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆทันที

                “งั้นไม่หายนะ....”

                “โอเคๆ...จุ๊บ...”แทมินหอมแก้มของจงฮยอนอย่างรวดเร็วแล้วรีบผละออกมา หวา...ได้หอมแก้มพี่จงฮยอนด้วยล่ะ...เหมือนฝันไปเลย...หนุ่มน้อยได้แต่แอบอมยิ้มอยู่เพียงคนเดียว

                “ฮะๆๆ...น่ารักจังเลยเนี่ย...น้องชายใครนะ...”จงฮยอนพูดก่อนจะคว้าแทมินเข้ามากอดไว้แล้วโยกหัวไปมา

                “ไม่ใช่น้องพี่จงฮยอนก็แล้วกัน...”

                “ทำไมล่ะ...นี่ไม่เห็นพี่เป็นพี่ชายเราเลยรึไงเนี่ย”

                “.........” ก็ผมไม่เคยมองพี่ในแบบพี่น้องเลยนี่ครับ...จะให้ผมเป็นน้องชายพี่ได้ยังไง

                “แทมินๆ...เงียบไปทำไม...”จงฮยอนสะกิดน้องชายเบาๆก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออก

                “เปล่าฮะ แล้วพี่จงฮยอนล่ะไปอยู่ที่นู่นตั้ง7ปี มีแฟนแล้วรึยัง”

                “โอ๊ย...เยอะแยะนับไม่ถ้วนตามประสาคนหน้าตาดี”จงฮยอนแกล้งร้องเสียงสูง

                “งั้นหรอฮะ...”แทมินก้มหน้าลงอย่างน้อยใจ คนใจร้ายเค้านะอุตส่าห์ไม่มองใครเลยรอแต่พี่คนเดียว แต่นี่พี่กลับบอกว่าตัวเองมีใครใหม่เยอะแยะเลย...คนใจร้าย

                “อิอิ...ทำไมทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะ”จงฮยอนบีบแก้มนุ่มนิ่มไปมา

                “อย่ามายุ่งน่า...แล้วทำไมพี่จงฮยอนไม่พาว่าที่พี่สะใภ้มาให้แทมินรู้จักหน่อยล่ะครับ”แทมินพูดอย่างประชดประชัน

                จงฮยอนขมวดคิ้วมองคนข้างหน้าอย่างไม่เข้าใจ เป็นอะไรของเค้าวะเนี่ย...แต่เมื่อลองนึกย้อนดูดีๆเมื่อกี๊มัน...อาการของคนหึงชัดๆเลยนี่นา

                “แทมิน...หึงพี่หรอ”จงฮยอนถามเบาๆ

                “หึงหรอ...ไหน...ใครหึง...ไม่มี๊”แทมินร้องเสียงสูงอย่างตกใจ

                “ก็แทมินนั่นแหละที่หึงพี่”

                “แทมินเนี่ยนะ...จะหึงทำไมล่ะไม่หึงเลยซักนิด”...แน่ะยังจะมาปากแข็งอีก

                “โอเคๆ...ไม่หึงก็ไม่หึง นั่นสินะแทมินจะมาหึงพี่ได้ยังไง”จงฮยอนแกล้งพูดอย่างน้อยใจ

                “ก็พี่นั่นแหละ...”แทมินร้องก่อนจะระดุบทุบไปที่พี่ชายตัวดี

                “โอ๊ยๆๆ...แทมิน...มาตีพี่ทำไมโอ๊ย....เหวอ......”จงฮยอนปัดป้องเป็นพัลวันก่อนจะถอยหลังลงเรื่อยๆ แล้วดันสะดุดล้มกองลงไปบนเตียวโดนที่มือนั้นก็คว้าเอวบางไปด้วย ทำให้ตอนนี้แทมินนอนทับอยู่บนตัวของจงฮยอนแล้ว

                แทมินหน้าขึ้นสีอย่างตกใจ ก่อนจะรีบลุกขึ้น แต่ก็ติดตรงที่ว่า...จงฮยอนเอาสองมือกอดเอวบางไว้แน่นไม่ยอมให้ลุกไปไหน

                “พี่...พี่จงฮยอน...ปล่อยแทมินเถอะนะ...”แทมินหลบตาอย่างเขินอาย ซึ่งจงฮยอนก็รับรู้ถึงความหมายของมันดี นาย...ไม่เปลี่ยนไปเลยนะแทมิน

                จงฮยอนไม่ตอบอะไรออกมาแต่กลับพลิกร่างของตัวเองให้คร่อมอยู่เหนือตัวของแทมินก่อนจะสบตาอย่างหวานฉ่ำ

                “พี่จงฮยอน...จะทำอะไรน่ะ...อุ๊บ...”หนุ่มน้อยได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แค่นั้นเพราะว่าจงฮยอนก้มหน้าลงประกบจูบอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบางเฉียบเกลี่ยไปจนทั่วปากของแทมิน

                “แทมิน...อ้าปากหน่อยสิ...”จงฮยอนผละออกมามองน้องชายอย่างมีความหมาย

                “ทำไม...ต้องอ้าปากด้วยล่ะ...พี่จะทำอะไรแทมิน”แทมินร้องอย่างกลัวๆเมื่อกี๊...มันคือจูบหรอ...พี่จงฮยอนจูบเค้าหรอ

                “เอาเถอะน่าอ้าปากหน่อย...”จงฮยอนร้องสั่งและแทมินก็ทำตามอย่างว่าง่าย จงฮยอนก้มลงไปประกบจูบอีกครั้ง แต่คราวนี้เค้าลุกล้ำร่างข้างหน้านี้ได้ใกล้ชิดกว่าเดิม ลิ้นหนาถูกส่งเข้าไปค้นหาความหวานทั่วปากเล็กที่ตอนนี้กำลังใจสั่นระสายไม่เป็นจังด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

                จงฮยอน...เอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อของแทมินออกช้าๆ จนเสื้อตัวบางหลุดออกไป และจากนั้นพี่ชายจอมเจ้าเล่ห์ก็เลื่อนมือไปปลดตะขอกางเกงสีหวานต่อจนหมิ่นเหม่...นิ้วเรียวล้วงเข้าไปยังกางเกงชั้นในสัมผัสกับส่วนปลายของแก่นกายอันเล็ก

                “พี่จงฮยอน...อ๊ะ...นั่นพี่ทำอะไรน่ะ”แทมินร้องออกมาอย่างตกใจ พี่ทำอะไรกับตัวผมทำไมมันถึงได้ร้อนวูบวาบไปทั้งตัวแบบนี้

                “ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...จงฮยอน แทมินเก็บของเสร็จรึยังลูกลงมากินข้าวเย็นกันได้แล้ว...”เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ในห้องต้องหยุดทุกการกระทำลง

                “เอ่อ...เดี๋ยวอีก10นาทีผมกับน้องจะลงไปนะครับคุณอาหญิง”จงฮยอนตะโกนออกไปก่อนจะค้างอยู่แบบนั้นจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายเดินลงบันไดไปแล้ว

                จงฮยอนค่อยๆผละมือออกมาแล้วประคองแทมินลุกขึ้นขึ้นนั่งแล้วจัดการจัดแจงเสื้อผ้าของอีกฝ่ายให้เรียบร้อย

                “พี่...ทำอะไรน่ะเมื่อกี๊นี้...”แทมินถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ

                “หึ...เดี๋ยวนายได้เรียนรู้มันอีกแน่แทมิน ไม่ต้องห่วง”จงฮยอนพูดอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะคว้ามือเล็กให้ลงไปกินข้าวเย็นด้วยกัน

                “มาแล้วคร้าบ...คุณอา”จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

                “เอาล่ะมาครบแล้วก็เริ่มกินอาหารเลยนะ...”หัวหน้าครอบครัวพูดก่อนจะลงมือตักก่อนเป็นคนแรกตามธรรมเนียมเกาหลี จนเมื่อทุกคนอิ่มกันหมดแล้ว ผู้เป็นพ่อจึงเริ่มประเด็นสำคัญที่จะต้องพูดกับลูกชาย

                “แทมิน...พ่อมีเรื่องสำคัญที่จะบอกลูกน่ะ”

                “อะไรหรอครับพ่อ...”แทมินหันไปมองอย่างสนใจ

                “คือว่า...พ่อกับแม่น่ะ จะต้องไปดูงานที่ไทยนะลูกอย่างต่ำก็6-7เดือนแล้ว...นี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมพี่จงฮยอนเค้าถึงได้มาอยู่ที่บ้านเรานะ พ่อเลยต้องบอกว่าตลอดเทอมนี้ลูกคงจะต้องอยู่บ้านกับพี่เค้านะ”

                “อะไรนะฮะพ่อ...นี่พ่อกับแม่จะทิ้งเค้าไว้ที่นี่คนเดียวหรอฮะ”แทมินร้องออกมาอย่างตกใจ

                “ใครบอกว่านายจะต้องอยู่คนเดียวล่ะแทมิน พี่ก็อยู่กับเราทั้งคน”จงฮยอนพูดออกมาพร้อมกับลูบหัวน้องชายเบาๆ

                ก็ที่ผมกลัวก็คือการที่จะต้องอยู่กับพี่สองต่อสองนี่แหละครับ ที่พี่ทำกับผมเมื่อกี๊นี้ล่ะ ผมยังไม่เข้าใจเลยว่ามันคืออะไร แถมพี่ยังมาพูดกำกวมอีกว่าผมจะต้องเรียนรู้ เป็นใครจะไม่กลัวบ้างล่ะ

                “เอาน่าลูก...เข้าพ่อกับแม่หน่อยสิ...มันเป็นงานนะ”แม่ของแทมินเดินเข้าไปกอดลูกชายไว้บ้าง

                “ครับ...แทมินจะอยู่กับพี่จงฮยอนก็ได้...”แทมินพูดออกมาในที่สุด

                “ดีมากลูก”ผู้เป็นพ่อยิ้มออกมาอย่างโล่งใจก็เค้าจะต้องเดินทางไปยังประเทศไทยในวันพรุ่งนี้แล้วล่ะสิ

                จงฮยอนมองไปยังแทมินด้วยสายตาทีมี่ความหมายลึกซึ้ง...เมื่อกี๊ถ้าคุณอาไม่มาขัดพี่ก็คงจะห้ามใจตัวเองเอาไว้ไม่ไหวจริงๆนะแทมิน นายน่ารักขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย...แค่อยู่ใกล้พี่ก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ต่อไปยิ่งถ้าคุณอาทั้งสองไม่อยู่แล้วเนี่ย พี่จะอดใจให้ไม่ทำอะไรกับนายเกินเลยได้ยังไงเนี่ย...

                                                *******************************************