ตอนที่ 44 : The Trust Lesson 39_มันเป็นใคร ไปรู้จักกับมันได้ไง
The Trust Lesson 39_มันเป็นใคร ไปรู้จักกับมันได้ไง
เช้าวันหยุดแรกนี้ ทุกคนนัดรวมตัวกันที่หน้าบ้านของจงฮยอนและแทมิน ซึ่งก็มีเพียงอนยูและคีย์เท่านั้นที่ เดินทางมา
อ้าว ไอ้มินโฮกับน้องมินฮวานล่ะวะ อนยูสอดส่องมองหา
เดี๋ยวมันจะตามไปทีหลังว่ะ เห็นบอกว่าจะพามินฮวานไปซื้อของอะไรนิดหน่อย จงฮยอนหันมาอธิบาย ขณะที่กำลังมองหารถที่นัดไว้
มินฮวาน...ใครหรอ แทมนี่? คีย์หันไปถามน้องเล็ก
อ่า เพื่อนสนิทผมเองฮะ เค้าพักอยู่กับพี่มินโฮนะฮะ
เพื่อนสนิทแทมนี่ แล้วทำไมต้องไปพักกับมินโฮด้วยล่ะ
อ่า...เรื่องมันยาวน่ะฮะ แทมินไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
เอาเถอะๆ แล้วมินโฮเนี่ยเป็นคนยังไงหรอ พี่ไม่เคยได้เจอเลยซักที คีย์ถามก่อนจะหันไปมองจงฮยอนและอนยูที่กำลังยืนมองรถอยู่นอกรั้วบ้าน
อ่า..หล่อครับ แล้วก็ใจดีมากๆเลย บางครั้งก็เงียบบางครั้งก็กวนๆ แล้วก็ตัวสูงมากๆเลยนะฮะ สูงกว่าพี่จงฮยอนและพี่อนยูอีกล่ะ แทมินค่อยๆลำดับภาพ
คีย์พยายามวาดภาพ แล้วอยู่ดีๆ ภาพของนายเอเลี่ยนนั่นก็ดันลอยเข้ามาในมโนภาพของเค้าซะได้ อืม...คิดถึงจัง ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้วสินะ หมอนั่นจะยังไม่ที่เดิมๆรึเปล่านะ
อ่า....แต่เดี๋ยวนี้พี่เค้าซื้อขนมปังมาให้ผมกินบ่อยมากเลยล่ะฮะ แทมินร้องขึ้นได้อีกข้อ
อะ.........เอ๋? ขนมปัง? คีย์ตกใจ คงไม่ใช่....คนๆเดียวกันหรอกนะ
ครับ ขนมปัง อร่อยดี พี่เค้าใจดีมากเลยฮะ แทมินยิ้มแฉ่ง
โลกมันคงจะไม่กลมขนาดนี้หรอก ไม่น่าใช่ นายเอเลี่ยนนี่คงจะไม่ใช่หรอก อีกอย่าง...เค้าจะต้องกลัวทำไม เค้าทำอะไรผิดงั้นหรอ?
เฮ้ แทมิน คีย์ มาขึ้นรถเร็วเข้า จงฮยอนหันมาตะโกนเมื่อเห็นว่ารถตู้มาถึงแล้ว แทมินกับคีย์จึงรีบขนกระเป๋าเป้ของตัวเองตรงไปที่รถส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง
คุณสามีแต่ล่ะคนจัดการเรียบร้อยแล้ว
ตลอดการเดินทางครั้งนี้ ทำให้คีย์ลืมเรื่องราวที่รบกวนจิตใจได้มากโข เพราะสายตามัวแต่จับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านแม่น้ำฮัน แม่น้ำที่ถือว่าเป็นหัวใจของคนเกาหลี
และในที่สุดการเดินทางอันแสนตื่นเต้นก็จบลงซะที เมื่อมาถึงจุดหมาย ซอรัคซานที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเกาหลีใต้
ความงามตามธรรมชาติ ที่ถูกขนานนามว่าสวิตเซอร์แลนด์เกาหลี มีธรรมชาติอันแสนงดงามทุกฤดู เต็มไปด้วยขุนเขาซึ่งอุดมสมบูรณ์ด้วยป่าไม้ สายน้ำ และลำธาร
ที่นี่ยังมีที่พักที่ห่างออกไปจากตัวอุทยานเพียงเล็กน้อย ซึ่งทุกคนก็พากันไปเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะออกมายืนที่ลำธารกัน
อากาศที่บริสุทธิ์เหมาะกับการพักผ่อน พักสมองเสียเหลือเกิน
พี่จงฮยอนฮะ ทำไมพี่มินโฮกับมินฮวานยังไม่มาอีกล่ะฮะ แทมินเข้าไปอ้อนคนรัก
อ่า....คงใกล้จะถึงแล้วล่ะ เราหิวรึยังล่ะฮะ จงฮยอนลูบหัวคนตัวเล็กด้วยความรัก
ไม่หิวอ่า จะรอมินฮวานมาก่อน แทมินบอก
แล้วเราล่ะคีย์ หิวรึยัง อนยูหันมาถามคนของตัวเองด้วยความเป็นห่วง
รอมาให้ครบแล้วค่อยไปทานก็ได้นะฮะ คีย์ยิ้มหวานให้คนรักของตัวเอง
แทมินนนน................ เสียงใสดังขึ้นก่อนที่ตัวจะปรากฏซะอีก มินฮวานวิ่งเข้ามากอดแทมินทันที
นี่! ไอ้ลิงกังมาช่วยชั้นแบกกระเป๋าก่อนสิโว้ย มินโฮเดินลากกระเป๋าทั้งของตัวเองและของมินฮวานอย่างทุลักทุเล
ก่อนที่กระเป๋าทุกอย่างจะหยุดลงตรงหน้าเพื่อน และความช็อกทุกอย่าง...
นายคิ้วเชิด......................
นายเอเลี่ยน......................
คีย์เองก็ช็อกไปไม่แพ้กัน ไม่จริง ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้ คนตรงหน้านี้ คนที่เค้าหวั่นไหวด้วย คือเพื่อนรักของคนรักเค้า โอ้พระเจ้าครับ ทำไมมันบังเอิญเช่นนี้ล่ะครับ
ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าจะเป็น อนยู จงฮยอน แทมิน และมินฮวาน มองมินโฮสลับกับคีย์ไปมา
มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย?
อะ.....เอ่อ ไอ้มินโฮ นี่น้องคีย์นะเว้ย แฟนไอ้อนยูมัน จงฮยอนรีบแนะนำเมื่อเห็นว่าความเงียบเริ่มปกคลุมวง
คะ....คีย์ งั้นหรอ มินโฮช็อกไปหมดแล้ว อะไรกันเนี่ย
อืม. แฟนชั้นเอง คีย์ ชื่อจริงชื่อคิม คีบอม อนยูพอจะเดาอะไรได้ลางๆแล้ว ลางที่เค้าไม่ชอบเอาซะเลย
น้องคีย์ นี่มินโฮนะ เพื่อนพวกพี่เอง จงฮยอนหันมาบอกอีกทาง
สวัสดี มินโฮ... คีย์รู้สึกกระอักกระอ่วน ทำอะไรไม่ถูกแล้ว
คีย์ คีบอม...นายคิ้วเชิด.... มินโฮทวนแต่ล่ะชื่ออย่างช้ำใจ
งานเข้าแล้วยังไง เมื่อคนที่เค้ารัก ดันเป็นคนรักของเพื่อน
คิ้วเชิด?...อย่าบอกนะว่าน้องคีย์คือ... จงฮยอนอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
คีย์ มานี่!! อนยูอดทนไม่ไหวแล้ว กระชากแขนคีย์ให้เดินไปที่ห้องพักด้วยกัน
โอ๊ย!! พี่อนยู ผมเจ็บนะ ปล่อยนะ คีย์ร้องลั่นไปตลอดทาง
คีบอม!! มินโฮจะวิ่งตามไป แต่ก็ถูกจงฮยอนดึงเอาไว้ซะก่อน
อธิบายให้ชั้นเข้าใจที จงฮยอนเข้าโหมดเครียด
ใช่ คนเมื่อกี๊น่ะ คือคนที่ชั้นรัก! มินโฮประกาศเสียงกร้าว
เจ็บ...มินฮวานยกมือขึ้นกุมหัวใจของตัวเอง ความรู้สึกบ้าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเค้านะ
แล้วแกจะทำยังไง...นั่นน่ะเมียเพื่อนนะ จงฮยอนตัดสินใจพูดออกมาตรงๆ เพื่อย้ำให้คนตรงหน้าเข้าใจสถานะตัวเอง
นั่นน่ะสิ...เมียเพื่อน มินโฮแกจะตีท้ายครัวเพื่อนรักเชียวหรอ
**********************************************
ทางด้านอนยูและคีย์ที่ลากกันมาจนถึงห้องพัก คีย์ก็ถูกเหวี่ยงไปที่เตียงทันที
อธิบายมา... อนยูยกมือขึ้นเสยผมตัวเองอย่างเครียดๆ
ไม่มีอะไรต้องอธิบาย
มันเป็นใคร ไปรู้จักกับมันได้ยังไง
ผมไม่เคยรู้จักชื่อเค้า เรารู้จักกันโดยบังเอิญ และเราก็คุยกัน ก็เท่านั้น
ตั้งแต่ตอนไหน ที่ไปรู้จักกัน
ตั้งแต่ที่เราทะเลาะกันครั้งนั้นน่ะครับ
นี่พวกนายสองคน...แอบคุยกันมานานขนาดนี้เชียวหรอ อนยูไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
ผมรักพี่..... คีย์พูดเสียงดังฟังชัด แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับอนยู
แค่นี้พอมั้ย....
อนยูก้มลงสบสายตาที่จ้องกลับมาของคีย์ เค้าควรจะทำยังไงดี เค้าไม่เสียทั้งแฟนและเพื่อน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา มินโฮจริงจังกับนายคิ้วเชิดขนาดไหนทำไมเค้าจะไม่รู้ ถ้าเพียงแต่เค้าจะคาดคั้นถามชื่อจากมันซักหน่อย
เหตุการณ์คงจะไม่บานปลายขนาดนี้ เค้าผิดเอง
อนยูถอนหายใจหนักๆ แล้วสะบัดตัวเดินออกไปจากห้องพัก
เหลือเพียงคีย์เท่านั้น ที่นั่งกอดเข่าทบทวนเรื่องราวของหัวใจตัวเอง
***************************************
วันนี้ไปเอาของแถมหนังสือมา ฮ่าๆๆ งามเหลือหลาย คริๆ
คิดถึงคนอ่านจัง จีนเรียนหนักมาก ศิลป์-ฝรั่งเศสทำจีนจะบ้า
บองชูวว กอมมอง ตัลเล-วู๊? แปลว่า สวัสดี สบายดีมั้ย? - -+ ภาษา ไรวะเนี่ย
ขอเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยนะขอรับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

กะแล้วเชียว
เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ชัวร์
สงสารมินฮวานง่า
มินโฮเค้ามีคู่ของเค้าอยู่เเล้วเเน่ๆ
^+++^
อร๊างงง
Misora:หนูรู้ค่ะ ต่างฝ่ายต่างไม่ผิด
แถม
ใหญ่ซะด้วย
สงสารมินฮวาน เบื่อคนไม่รู้ใจตัวเอง ! (อินๆ)
55555555555555 5
ไรท์เตอร์นี่หาเรื่องมาได้ทุกที
ฮ่า ฮ่า
เฮ้อ...สงสาร มินฮวาน TT
ไรเตอร์สู้ๆ
อย่าทิ้งคีย์นะ~
รู้แล้วหรือนี่
ตายแน่ๆ
แง๊๊๊
โหมดเครียด!!!
ไรต์เตอร์เรียนฝรั่งเศสเหรอ
Merci... ^^
อนคีย์ผ่านมรสุมนี้ไปให้ได้
สงสารมินฮวานอ่า ชอบโฮแล้วอ่ะดิ
มาอัพไวๆนะ
ในที่สุดเรื่องก็เกิดขึ้นจนได้
รอลุ้นๆ มาอัพต่อไวไวนะค่ะ
พี่คีย์พี่ต้องห้ามหวั่นไหวต่อเฮียโฮน๊ะ
รักเฮียอนคนเดียวรู้ไหม
อาสงสารมินฮวานอ่ะ ต้องเจ็บมากแน่ๆอ่ะ
เฮียโฮเล่นพูดซะดังขนาดนั้นไม่เจ็บก็เว่อร์แล้วอ่ะ
เฮียโฮเขาบอกให้ตัดใจจากพี่คีย์แล้วมาชอบมินฮวานเร็วๆไง