{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 38 : The Trust Lesson 34_คนเจ้าปัญหา

The Trust Lesson 34_คนเจ้าปัญหา

                “คีย์ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ” โซฮีหันมามองเพื่อนอย่างแปลกใจ

                ก็เพราะตั้งแต่ตกลงปลงใจประกาศเป็นแฟนกับพี่อนยูแล้ว เลิกเรียนทีไรก็จะต้องตรงกลับบ้านเลยทีเดียว วันนี้มาแปลกแฮะ

                “ก็พี่อนยูบอกว่าวันนี้จะมารับที่ห้องนี่นา ทำไมยังไม่มาอีกนะ” คีย์มองนาฬิกาสลับกับประตูอย่างเหงาๆ

                “เค้าไม่มานายก็ไปหาพี่เค้าสิ อย่าลืมนะว่าเค้าเป็นหัวหน้าห้องนะเว้ย อาจจะมีงานก็ได้” โซฮีพูดปลอบ

                ไอ้กุญแจผีนี่ขี้คิดมากจะตาย

                “อืม...นั่นสินะ ยัยเปาไปเป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ น้า” คีย์หันไปอ้อนเพื่อน

                “ประจำแหละย่ะ ไปเร็วลุกขึ้น”

                จากนั้นทั้งสองก็เดินมาเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับเสียงๆหนึ่งที่ห้องถ่ายเอกสารซะก่อน

                “อนยู ชั้นชอบนายนะ” หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับอนยูพูดขึ้น

                “ยูริ พูดอะไรน่ะ” อนยูบอกอย่างตกใจ

                “ยัยนั่นน่ะชื่อยูรินะ เป็นรองหัวหน้าห้องของพี่อนยูเค้าล่ะ” โซฮีบอกับคีย์ที่ตอนนี้กำลังแอบฟังอยู่ทั้งคู่

                “อะ.....อืม” คีย์ชักจะใจเสียซะแล้ว ต้องมาเห็นแบบนี้ตรงหน้า

                “ใจเย็นๆ.......อ๊ะ” โซฮีเอื้อมมือไปบีบมือเพื่อนเบาๆ ก่อนจะอึ้งกับภาพตรงหน้า

                ยูริโน้มคอของอนยูเค้ามาจูบอย่างดูดดื่ม

                โซฮีรับหันไปมองคนข้างๆทันที

                ....เงียบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยซักนิด คีย์มองทุกอย่างด้วยสายตาว่างเปล่า...

                “คีย์...” โซฮีเขย่าแขนเพื่อนเบาๆ

                “ปัง..........” คีย์เดินเปิดประตูเข้าไป ทำให้สองร่างผละออกจากกันทันที

                “คีย์!......” อนยูร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นคนรักของตัวเอง

                “ทำอะไรกันอยู่” ความโกรธที่มันสุมอยู่ในอก ทำให้เค้าพูดอะไรแทบไม่ออกแล้ว

                “นายเป็นใครน่ะ” ยูริหันมาถาม

                “เป็นเมียคนๆนี้” คีย์พยักเพยิดไปทางอนยูที่ทำอะไรไม่ถูก

                “มะ....เมีย?” ยูริแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง

                “บอกเค้าไปสิ ว่าเราเป็นอะไรกัน” คีย์หันมาสั่งอนยู

                “คีย์ ไม่เอาน่า” อนยูพยายามไกล่เกลี่ย

                “พูดไป.......” คีย์พยายามอดทนเช่นกัน

                “คีย์ อย่างี่เง่านะ” อนยูชักโหด

                “อ่อ...หึ งี่เง่า? เห็นคนรักของตัวเองยืนจูบคนอื่น แล้วผมถามว่าเป็นอะไรกัน พี่มองว่ามันงี่เง่า?” คีย์ยิ้มเหยียด

                “พี่ก็ไม่ได้หมายความว่ายังงั้นนะคีย์” อนยูอ่อนใจ

                “พอเถอะ...ผมไม่อยากฟัง” คีย์รู้สึกว่าขอบตามันร้อนผ่าว

                “นี่...นายเป็นใครกันแน่” ยูริรู้สึกหมือนตัวเองเป็นอากาศ

                “เค้าก็บอกอยู่ว่าเป็นผัวเมียกัน แล้วป้าจะไปยุ่งอะไรกับเค้าล่ะ” โซฮีทนไม่ไหวตอกกลับบ้าง

                “ยัยเด็กหน้าบาน เธอเรียกใครป้า”

                “อ้าว พูดงี้ก็สวยสิวะ” โซฮีถลกแขนเสื้อเตรียมลุย

                รู้มั้ยว่ากว่าจะทำให้รักกันได้เนี่ย ลำบากแค่ไหน

                “พอเถอะโซฮี อย่าไปมีเรื่องกับเค้า” คีย์พูดก่อนจะหันไปสบตายูริ

                “อยากได้หรอ.....” คีย์ยิ้มอย่างสมเพช

                “หืม? ว่าไงนะ” ยูริทำหน้างง

                “ผู้ชายที่ชั้นใช้แล้วน่ะ อยากได้หรอ?”

                ยูริถึงกับหน้าร้อนฉ่า

                “คีย์ พูดอะไรออกมาน่ะ!” อนยูตะคอกถามทันที

                แม้แต่โซฮีเองก็อึ้งไปเหมือนกัน เพราะปกติเวลาคีย์โกรธจะไปในทางระเบิดวีนออกมามากกว่า ไม่เคยคิดว่าเวลาโกรธแล้วเงียบแบบนี้ของคีย์มันจะน่ากลัวกว่ากันเยอะ

                “นะ....นาย” ยูริปากสั่นถึงกับพูดอะไรไม่ออก

                “ขอจากชั้นไปสิ...ขอร้องชั้นดีๆ ชั้นอาจจะยกให้ก็ได้” คีย์เชิดหน้าขึ้น เค้ารักมากนะ แต่เค้าก็ใจเด็ดพอที่จะตัดใจเหมือนกัน

                ...ถ้ากล้าทรยศกัน เค้าก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไป เพื่ออะไร?...

                “คีย์พอได้แล้ว กลับบ้านกับพี่!” อนยูเข้ามาจับแขนของคีย์ แต่ก็ถูกสะบัดอย่างไม่แคร์

                “เอาไปเลยนะ...ชั้นยกให้” คีย์หันมาพูดกับยูริ

                “เลี้ยงให้ดีล่ะ อย่าลืมให้อาหารสามเวลา แล้วพาไปเดินเล่นด้วย” คีย์ยักไหล่ แล้วเดินตรงไปที่ประตู

                “อ่อ...แล้วขอร้องอย่าไปเหยียบที่บ้านผมอีกนะ บ้านผมไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ” คีย์หันมาบอกอีกครั้ง แล้วสะบัดตัวเดินออกไป

                โซฮีมองหน้ามองหลังอย่างเป็นกังวล

                “เฮ้อ ทำตัวเองแท้ๆนะพี่อนยู” แล้วก็วิ่งตามคีย์ออกไป

                ในห้องเหลือแต่อนยูและยูริเท่านั้น

                “โธ่เว้ย!...”  อนยูหันไปทุบเครื่องถ่ายเพื่อระบายอารมณ์

                ยูริมองคนตรงหน้าก็รู้แล้วล่ะว่าตัวเองมีหวังแค่ไหน

                คำตอบก็คือ 0

                “อนยู  ยูริขอโทษนะ” ตัดใจซะดีกว่า

                “อืม...ช่างมันเถอะ” อนยูกลุ้มเกินจะโทษว่าเป็นความผิดของใครได้แล้วล่ะ

                “ไม่ตามไปง้อเค้าหน่อยหรอ”

                “อย่าเพิ่งดีกว่า ไปเจอกันตอนนี้ก็มีแต่ทะเลาะ” อนยูซบหน้าลงกับฝ่ามือ

                เกิดบ้าอะไรขึ้นกับชีวิตรักของเค้าอีกเนี่ย

ทางด้านคีย์เมื่อเดินออกมาจากห้องนั้นแล้ว ก็เอาแต่เดินเงียบๆไม่พูด ไม่ร้องไห้ ไม่อะไรซักอย่างจนโซฮีชักจะเป็นห่วง

“คีย์ นายโอเคนะ?”

“ไม่หรอก จะเรียกว่าไม่เป็นไรเต็มปากก็คงจะโกหกแล้วล่ะ แต่ว่าตอนนี้ชั้นยังไม่อยากเจอหน้าเค้าจริงๆ”

“แต่ว่าพี่เค้าไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ.....”

“ชั้นยังไม่อยากพูดถึงมันในตอนนี้” คีย์บอกเสียงเรียบๆ

“อะ...อืม มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกแล้วกัน”

คีย์ทอดสายตาไปตามถนน

หึ เจ็บจังเลย

********************************
กลับมาอัพอีกแล้ว พรุ่งนี้เปิดเทอม ตื่นเต้นสุดๆ ตอนนี้เรื่องการรวมเล่ม ปกฟิค ของแถมอะไรเสร็จหมดแล้ว
เหลือแต่เนื้อเรื่อง - -+ ยังไงก็ค่อยๆทยอยเก็บเงินไปน้า เอาใจช่วยจีนด้วย
ประกาศผลพรุ่งนี้ หลังจากที่รอคอยมาแสนนาน ในที่สุดก็จะรู้ดำรู้แดงกันซักที หุหุ
รักคนอ่าน+คนเม้นท์ทุกๆเลยนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ