{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 34 : The Trust Lesson 30_ชั้นจะช่วยแกเอง

The Trust Lesson 30_ชั้นจะช่วยแกเอง

                ตอนนี้ทั้งสามหนุ่มสุดหล่อกำลังนั่งปรับทุกข์กันอยู่ที่ริมฟุตบาทข้างถนนนั่นแหละ

                ดูเป็นภาพแปลกตาไม่น้อยที่มีคนหน้าตาดีมานั่งในที่แบบนี้

                “สรุปแกจะเล่าหรือไม่เล่าวะ” จงฮยอนถามออกมาอย่างใจร้อน

                “ใจเย็นน่าจงฮยอน ให้มินโฮมันได้เรียบเรียงเรื่องราวก่อน” อนยูตบบ่าเพื่อนรักทั้งสองอย่างเข้าใจ

                “ชั้น...ชั้นเองก็ไม่อยากให้พวกแกรับรู้” มินโฮยอมพูดออกมาจนได้

                “ทำไมวะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” จงฮยอนถามต่อทันที

                “ก็เพราะว่าแกทั้งสองคนเป็นเพื่อนยังไงล่ะ ชั้นถึงให้พวกแกรู้ไม่ได้ ชั้นไม่มีอะไรที่ดีพอจะเป็นเพื่อนพวกนายสองคนได้เลย” มินโฮแค่นยิ้มอย่างเศร้าๆ

                “ป้าบ....” เสียงตบหัวหนักๆ กระทบเข้าที่หัวเล็กๆของมินโฮ

                “แกกำลังดูถูกมิตรภาพของชั้นกับไอ้จงฮยอนมันนะ” อนยูบอกเสียงเครียด

                “ชั้น...ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะเว้ย” มินโฮรีบพูด

                “ถ้าแกไม่คิดแบบนั้นจริงๆ ก็รีบๆเล่าออกมา” จงฮยอนที่ตอนนี้อารมณ์กำลังเดือดได้ที่รีบพูดก่อนที่ขีดจำกัดของตัวเองจะหมดลง

                “ก็ได้...ถ้าพวกแกอยากจะรู้นักชั้นเล่าให้ฟังก็ได้” มินโฮยอมแพ้ในที่สุด

                “ชั้นน่ะนะเคยอาศัยอยู่ในห้องพักเก่าๆที่หนึ่งกับแม่ ถึงแม้ว่ามันจะดูไม่คับแคบจนเกินไป แต่ในสายตาพวกนาย อาจจะคิดว่ามันคือรังหนูเลยก็ได้ แม่ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ชั้นสบาย” มินโฮรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยที่ต้องเล่าถึงอดีต

                “แล้วพ่อนายล่ะ” อนยูอดสงสัยไม่ได้

                “เค้าทิ้งชั้นและแม่ไปตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ ชั้นจำไม่ได้แม้กระทั่งหน้าของเค้าด้วยซ้ำ แม่ไม่เคยพูดถึงเค้า และชั้นก็ไม่เคยคิดจะนึกถึงเค้าด้วยซ้ำ ที่ชั้นรู้ก็คือตลอดระยะเวลาที่จำความได้ ชั้นไม่เคยเจอเค้าซักครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ทำให้ชั้นเกิดมาเป็นใคร” มินโฮพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เรียบที่สุดแต่อีก2หนุ่มก็รู้ดีว่าเสียงของมินโฮที่เอ่ยออกมานั้นมันสั่นซักแค่ไหน

                อนยูและจงฮยอนเอื้อมมือมาตบไหล่ของเพื่อนรักตัวสูงคนละข้าง

                “แล้วไอ้หน้าเหี้ยมพวกนั้นเป็นใครวะ” จงฮยอนยังไม่หายคาใจ

                “เจ้าหนี้ชั้นเอง...แม่ไปกู้เงินพวกมันมาเพื่อจะส่งให้ชั้นเรียน”

                “อะ..อ๋อ...เท่าไหร่วะ” อนยูถาม

                “20 ล้านวอน” มินโฮตอบเรียบๆ

                “ห๊า 20 ล้านวอน!!!” แต่อีก2หนุ่มถึงกับตะโกนออกมา

                “เวลาทั้งชีวิตชั้นจะหามาใช้ได้ทั้งหมดรึเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ...” มินโฮพูดอย่างกลุ้มๆ

                ความเงียบค่อยๆคืบคลานเข้ามากลางวง ทั้งสามต่างครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ไม่ได้อยากให้บรรยากาศอึดอัดแบบนี้หรอกนะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะพูดอะไรดี

                “นี่...3หนุ่มทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะจ๊ะไม่เข้ากับใบหน้าหล่อๆเลยนะ”เสียงของหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าทั้งสามแล้วพูดออกมา

                “ป้าเป็นใคร - -*” จงฮยอนพูดออกมาเป็นคนแรก

                “ใครเป็นพี่สาวแม่เธอยะ” นางฟ้าแทบจะกลายเป็นนางมารในบัดดล

                “เอ่อ แล้วพี่เป็นใครครับ” อนยูพูดบ้าง

                “แบบนี้สิค่อยน่าพูดจาด้วยหน่อย ชั้นชื่อลี จีอานะ พอดีเมื่อกี๊ชั้นได้ยินพวกนายสามคนคุยกันเรื่องเงินน่ะ สนใจทำงานกับชั้นมั้ยล่ะ” หญิงสาวยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

                “งานอะไรครับ” มินโฮรีบถามทันที

                “อ้ะ นี่ เอาไปอ่าน” เธอส่งกระดาษใบหนึ่งให้ทั้งสาม

                “ปฎิบัติการค้นหาสุดยอดโฮสต์ ชิงเงินรางวัลกว่า50ล้านวอน โหพี่นี่มันอะไรกันอ้ะ” จงฮยอนอ่านทวนแล้วร้องโวยวายออกมา

                “ก็เป็นการมาฝึกหัดน่ะ ว่าใครจะเป็นเบส ออฟ โฮสต์”

                “พี่...ไอ้โฮสต์เนี่ยมันพูดชายขายตัวไม่ใช่หรอ” อนยูพูดตามที่เข้าใจ

                “พูดซะเสียเชียว หนุ่มน้อย โฮสต์น่ะมีหน้าที่บริการความสุขต่างหาก ถ้าเธอสนใจมันก็คุ้มที่น่าจะเสี่ยงนะกับเงินตั้ง50ล้าน”

                “แล้วพวกเราจะต้องทำยังไงบ้างครับ” มินโฮถามด้วยหน้าเคร่งขรึม

                “ก็1คนดูแลอย่างชั้นสามารถมีเด็กฝึกหัดได้แค่คนเดียวอ่านะ พวกนาย3คนคงต้องส่งตัวแทนแล้วล่ะ จากนั้นก็จะต้องหาคนมาร่วมฝึกด้วย1คนโดยที่คนๆนั้นจะต้องไม่รู้ตัว อาจจะเป็นคนรักของพวกนายก็ได้” หญิงสาวเริ่มอธิบายคร่าวๆ

                “งั้นชั้นหลุดวงโคจรแล้วว่ะ” มินโฮออกปากคนแรก ก็เค้ายังไม่มีใครนี่นา

                2หนุ่มที่ต่างมีเจ้าของหัวใจหันมามองหน้ากัน ซวยแล้วไงตู -*-

                “เอ่อ...แล้วมีเงื่อนไขอย่างอื่นมั้ยครับ” อนยูลองหยั่งเชิงถามอีกครั้ง

                “มีสิข้อจำกัดมันค่อนข้างเยอะเลยนะ อย่างเช่นห้ามให้คนที่เลือกมาฝึกด้วยรู้ตัว ทำอะไรต้องถ่ายรูปหรืออัดวิดีโอเก็บไว้เป็นหลักฐานส่งให้เค้าดู ต้องทำไปเป็นสเต็ปๆห้ามข้ามขั้นด้วยล่ะ” หญิงสาวพูดต่อ ก่อนจะทำท่าคิด

                “อ้อ...มีอีกข้อที่สำคัญมากด้วย” เธอร้องออกมา

                “อะไรครับ” จงฮยอนถาม

                “คนที่เธอเลือกมาฝึกจะต้องบริสุทธิ์ และพวกเธอ2คนจะต้องยังไม่เคยมีอะไรกันมาก่อน”

                “ฟิ้วว งั้นชั้นก็หลุดวงโคจรตามไอ้มินโฮมันไปว่ะ” อนยูตบบ่าจงฮยอนอย่างให้กำลังใจ

                “หมายความว่ายังไงวะ” มินโฮถามอย่างสงสัย

                “เฮ้ย ไอ้อนยูอย่าบอกนะเว้ยว่าแกกะน้องคีย์...กันแล้ว” จงฮยอนถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

                “เออ...เมื่อคืนเอง” อนยูยอมรับหน้าตาย อ้าว ก็มันเรื่องจริงอ่า ปิดบังทำไม -*-

                “เฮ้ย จริงอ่า?” มินโฮเองก็ยังตกใจ

                “อะแฮ่ม...ช่วยสนใจชั้นก่อนได้มั้ยจ๊ะ” จีอากระแอมเบาๆ

                “อ่อ ครับ ...ตอนนี้ก็เหลือจงฮยอนคนเดียวนั่นล่ะครับที่ตรงตามคุณสมบัติทุกข้อ” อนยูพูดอย่างภูมิใจ ตูรอดแล้วโว้ย

                “อ่า...งั้นก็ดีเลย นี่นะนามบัตรของชั้นเธอจะต้องทำตามสเต็ปและเก็บหลักฐานมาให้ชั้นทุกชิ้นนะ” จีอายื่นนามบัตรให้แก่จงฮยอนที่ทำหน้าเหมือนแบกโลก

                “แล้วสเต็ปที่ป้าว่ามันคืออะไรล่ะครับ” จงฮยอนเก็บนามบัตรลงกระเป๋า

                “ถ้าเธอชั้นยังไม่เลิกเรียกชั้นว่าป้าชั้นจะฉีกปากเธอ”

                “เอาน่า พี่จีอาครับ สรุปมันคืออะไรครับ” จงฮยอนเรียกใหม่อย่างปัดๆ

                “ก็เหมือนคนเป็นแฟนกันนั่นแหละ เริ่มต้นจากจับมือ บอกรัก หอมแก้ม กอด จูบ จากนั้นก็......” จีอาหยุดเอาเสียดื้อ

“ขึ้นเตียง” มินโฮและอนยูประสานเสียงตอบเอง

“ใช่แล้วนั่นแหละ” จีอากล่าวสรุป

“ผมอยากตายยย” จงฮยอนทึ้งหัวตัวเองอย่างกลุ้มๆ

“ไม่เอาน่าอย่ากังวลไป เธอยังมีชั้นคอยช่วย แถมยังมีเพื่อนๆของเธออีกตั้ง2คนจะกลัวอะไร มีอะไรก็โทรหาชั้นแล้วกันนะ”

“ครับ” จงฮยอนต้องรับปากอย่างเสียไม่ได้

“ดีมาก งั้นวันนี้ชั้นขอตัวก่อนนะ ชั้นมีนัด แล้วเจอกันนะหนุ่มๆ” จีอาพูดก่อนจะเดินไปขึ้นรถขับออกไป

ในขณะที่ทั้งสามหนุ่มยังคงนั่งอยู่ที่ริมฟุตบาทเหมือนเดิม

“เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตชั้นวะเนี่ย” จงฮยอนราวกับเพิ่งรู้สึกตัว

“เฮ้อ...เอาเถอะน่า ลองดูซักตั้งวะอย่างน้อยๆคนๆนั้นก็เป็นแทมินนะเว้ย” อนยูพยายามขุดด้านดีอันมีอยู่น้อยนิดขึ้นมาปลอบใจเพื่อน

“เฮ้ย จงฮยอนชั้นขอโทษนะเว้ยที่หาเรื่องลำบากมาให้แกน่ะ” มินโฮพูดอย่างเศร้าๆ

“ไอ้นี่เล่นบทพระเอกอีกแล้ว เฮ้ยไม่เป็นไรเพื่อนกัน ชั้นจะช่วยแกเอง” จงฮยอนตบบ่าเพื่อนอีกคน

“ลองดูซักทีวะ สู้!” อนยูพูดก่อนจะยื่นมือซ้ายไปข้างหน้า

“ใช่ สู้เว้ย!” จงฮยอนวางมือขวาบนมือของอนยู

“เออ ใช่ สู้ๆ!” มินโอทาบเป็นคนสุดท้าย

“สู้ๆ สู้ตาย” สามหนุ่มเฮกันลั่น

*****************************************
ขอโทษจริงจริ๊ง ที่หายหน้าหายตาไปนาน อยู่ในช่วงอาการ
ตัน ตัน ตัน ตา ตัน ตัน ตัน -*- (เครดิต ซอรี่ ซี่)
ปบบว่าเข็นมาวันนี้สุดฤทธิ์
วันเกิดบลิงบลิง ยังไงก็ขอให้รักกับเห็ดน้อยนานๆนะ