ตอนที่ 33 : The Trust Lesson 29_ไม่ไหว...ไม่ไหว
The Trust Lesson 29_ไม่ไหว...ไม่ไหว
แสงแดดรำไรที่ลอดหน้าต่างเข้ามา ทำให้คีย์ที่เพิ่งจะลืมตาขึ้นมา ต้องใช้มือป้องแสงอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อือ...อะ...โอ๊ย....” ยกตัวจะบิดขี้เกียจเหมือนทุกวันก็ต้องสะดุ้ง เมื่อความเจ็บปวดช่วงล่างของร่างกายจ้องเล่นงาน
“จะ...เจ็บ....” เสียงหวานครางออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อคืนกว่าจะได้นอน ล่อไปเกือบตี3 แล้วนี่ก็เพิ่งจะหกโมงกว่า ตีค่าเองละกันว่าเค้าได้นอนไปเท่าไหร่
สาเหตุมาจากใครล่ะ เชอะ...
สายตาหวานพยายมมองหาตัวต้นเหตุที่ทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้
แต่ก็...ว่างเปล่า
“ไปไหนกันนะ.....” คีย์พยายามประคองร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้น
แต่ก็ไม่ไหว ล้มลงบนเตียงเหมือนเดิม
“แอ๊ด....” ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอีกครั้ง
“อ้าวคีย์ ตื่นแล้วหรอ งั้นทำไมยังไม่ลุกไปอาบน้ำอีกล่ะ” อนยูที่ตอนนี้ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วพูดออกมา
“พี่ไปไหนมาน่ะ”
“ไปทำกับข้าวให้เรากินยังไงล่ะ ทำไม” อนยูถามอย่างงงๆ
“นึกว่าจะชิ่งผมแล้วซะอีก” คีย์บ่นอุบอิบ
“คิดอะไรของนาย
“บ้าไม่บ้าก็เมียพี่นั่นแหละ”
“พี่รับเรามาร่วมนามสกุลเมื่อไหร่เนี่ย” อนยูยังอยากแกล้ง
“งั้นหรอ...งั้นผมไปใช้นามสกุลคนอื่นก็ได้”
“ลองดูสิ” น้ำเสียงชักเปลี่ยนแฮะ
“ล้อเล่นน่า...แค่นี้ก็ลุกไม่ไหวแล้ว”
“ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วไป....” อนยูเข้ามาช่วยประคองร่างบาง
แต่ก็คงจะยากเกินไป เพราะทันทีที่เท้าแตะถึงพื้น คีย์ก็ทรุดทันที มันไม่มีแรง แถมแผลที่เกิดจากการร่วมรักหลายต่อหลายครั้งเมื่อคืนมันก็ยังไม่ทุเลาเลย
“ไหวมั้ย....” อนยูถามคนในอ้อมกอดอย่างเป็นห่วง
คีย์ส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่ได้อยากหยุดเรียนนะ แต่มันไม่ไหวจริงๆ
“คีย์เจ็บจริงๆอ่ะ พี่อนยู” คีย์ลองอธิบาย
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ไปไม่ไหวก็ไม่ต้องไป นอนพักอยู่ที่บ้านนี่แหละ จะให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย” อนยูถามออกมาขณะที่กำลังประคองคีย์ให้นอนลงบนเตียงเหมือนเดิม
“ไม่ต้องหรอกฮะพี่ไปเรียนเถอะ” คีย์ส่ายหน้าเล็กน้อย
“อือ...พี่ขอโทษนะที่ทำให้เราต้องหยุดเรียน”
“อ่า...ไม่เป็นไรฮะ...” คีย์ลูบไล้ใบหน้าคมด้วยฝ่ามือของตัวเอง
“คีย์.....” อนยูเรียกออกมาเบาๆ
“อะไรฮะ”
“คีย์เป็นเมียพี่แล้วนะ”
“ผมรับพี่เป็นสามีแล้วหรอ อิอิ” คีย์ยิ้มเขินๆ
“จะต้องให้ทบทวนความจำมั้ยล่ะ” อนยูทำท่าจะปลดเนคไทต์ตัวเองออก
“อ๊ะ...ไม่ต้องๆ...” คีย์รีบร้องห้าม ก่อนจะสัมผัสได้ถึงลมเย็นๆที่ร่างกาย
เฮ้ย...นี่เค้าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยซักชิ้นนี่นา
มือเรียวรีบคว้าผ้าห่มมาปิดร่างกายเอาไว้ทันที
“ฮะฮะ...จะเขินอะไรกันล่ะ เมื่อคืนพี่ก็เห็นมาหมดแล้ว” อนยูยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มหน้าลงไปพูดข้างๆหูเล็กของร่างบาง
“แถมยังรู้ด้วยว่า คีย์น่ะ...หวานไปทั้งตัวเลย” ยังไม่วายงับหูให้ร่างบางได้เสียวเล่นๆอีกด้วย
“คนบ้า ทำอะไรของพี่เนี่ย รีบไปเรียนเลยไป”
“รู้แล้วๆ อย่าลืมลงไปกินข้าวล่ะ” อนยูขยี้ผมนิ่มนั่นเบาๆแล้วเดินออกจากห้องไป
ทิ้งให้คนที่อยู่ในห้อง ได้แต่ตีอกชกหมอนไปมาด้วยความเขิน
***************************************************************************
ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นความบังเอิญหรือจงใจกันแน่ วันนี้คีย์ไม่สามารถมาโรงเรียนได้ เช่นเดียวกับมินโฮที่ขาดเรียน ทำเอาอนยูและจงฮยอนเป็นห่วง
“เฮ้ย อนยู แกว่ามั้ยว่าเดี๋ยวนี้ไอ้มินโฮมันชักจะแปลกๆไปนะเว้ย” จงฮยอนพูดขณะที่เดินออกมาหน้าโรงเรียนหลังเลิกเรียนกับอนยู
“มันก็แปลกแบบนี้ของมันเป็นปกติอยู่แล้ว” เงียบยังกะหลุดออกมาจากป่าช้าแบบนั้น
“ไม่ใช่นะเว้ย ชั้นมายความว่าเดี๋ยวนี้มันหายหัวไปบ่อยมาก แกก็ดูอย่างเวลาพักกินข้าวสิ เดี๋ยวนี้ชั้นละไม่เห็นหัวมันเลย วันนี้จะไม่มาเรียนมันยังไม่โทรบอกชั้นหรือแกเลย”
“มันอาจจะมีแฟนก็ได้มั้ง” อนยูพูดอย่างไม่คิดมากถึงแม้ในใจจะเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“ชิ...ได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อนหรอวะ” จงฮยอนทำท่าทางว่างอน
“ชั้นว่าท่าทีแบบนี้แกเก็บไว้ใช้กับแทมินคนเดียวเถอะนะ รายนั้นอาจจะมองว่าน่ารัก แต่สำหรับชั้นมันน่าถีบว่ะ” อนยูมองอย่างรังเกียจ
“เลิกคบ.....” จงฮยอนเดินหนีไปอีกทาง
“เฮ้ย...ไอ้นี่งอนเป็นเคะไปได้ โดนแทมินหักธงเมะแล้วหรอวะ”
“ไอ้อนยู แกตายยย....” จงฮยอนวิ่งไล่ถีบเพื่อนรัก
“เฮ้ยๆๆ...ชั้นขอโทษ” อนยูวิ่งหนีฝ่าเท้าเพื่อน ก่อนจะหยุดชะงักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ทำเอาจงฮยอนที่วิ่งมาอย่างรวดเร็วชนเข้ากับหลังเพื่อน
“จะหยุดทำไมไม่บอกวะ”
“ไอ้เป็ด แกดูนั่นดิ” อนยูพยักเพยิดให้จงฮยอนเข้ามาดูสิ่งที่ตัวเองเห็น
มินโฮที่อยู่ในชุดธรรมดา กำลังถูกผู้ชายตัวโต3-4คนยืนล้อมเอาไว้อยู่ แถมสีหน้าพวกมันแต่ล่ะคนนะ เหี้ยมอย่าบอกใครเลย
“เฮ้ย...ไอ้มินโฮจะโดนรุมรึไงวะ” ทั้งสองคนมองอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปให้ใกล้ตรงนั้นมากกว่าเดิม เพื่อที่จะได้ยินบทสนทนา
“นี่มันครบกำหนดจ่ายแล้วนะเว้ย ไหนล่ะเงิน” ชายคนหนึ่งแบมือตรงหน้าของมินโฮ
“นี่มันยังไม่สิ้นเดือนเลยนะ มันยังไม่ถึงกำหนดเลยด้วยซ้ำ” มินโฮเงยหน้าถามอย่างไม่ยอมแพ้
“แต่เจ้านายชั้นสั่งให้มาเก็บแล้ว แกมีหน้าที่จ่ายก็รีบๆเอาเงินมาให้ชั้นสิ” ชายคนเดินยังรบเร้า
“พวกแกมันโกง” มินโฮตะโกนอย่างเหลืออด
“ไหนล่ะหลักฐานที่บอกว่าพวกชั้นโกง แม่แกมันโง่เองต่างหากที่ไม่ยอมอ่านเอกสารให้ดี เห็นเงินมากองอยู่ตรงหน้าก็ตาลุกวาว หึ...พวกคนจนก็แบบนี้ทุกคน” ชายอีกคนหนึ่งแค่นยิ้มอย่างสมเพช
“พลั่ก....” เสียงหมัดลุ้นๆจากมือของเด็กหนุ่มประเคนเข้าให้ถึงซีกแก้มด้านขวา
“ชั้นยอมให้แกดูถูกชั้นได้คนเดียว แต่ห้ามลามปามถึงแม่ชั้น” มินโฮขึ้นเสียงอย่างน่ากลัว
“ไอ้เด็กเวรนี่ เฮ้ย สั่งสอนมัน” สิ้นเสียงคำสั่งชายทั้งหมดก็ตรงจะเข้าทำร้ายมินโฮ
แต่คิดว่าคนอย่างเค้าจะกลัวงั้นหรอ
ดูถูกชเว มินโอคนนี้ซะแล้วล่ะ
“เฮ้ย...หยุดนะ...นั่นพวกนายกำลังแกล้งเด็กงั้นหรอ” เสียงรถตำรวจที่ดังขึ้นมา ทำเอาชายร่างยักษ์ทั้งหลายพากันแตกตื่นก็จะวิ่งหนีกันสุดชีวิต ก่อนที่ตำรวจนายนั้นจะขับรถตามไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ่อ...วันนี้โชคช่วยรึไงวะเนี่ย” มินโฮปัดเสื้อผ้าให้ไรฝุ่นหลุดออก
“ใครบอกว่าโชคช่วยแก ชั้นกับไอ้อนยูต่างหากล่ะ” จงฮยอนเดินออกมาหามินโฮพร้อมกับอนยู
“ไอ้จงฮยอน ไอ้อนยู” มินโฮครางต่ำอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเพื่อนจะมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้
“ถ้ายังเห็นพวกชั้นเป็นเพื่อน เล่ามาให้หมด”
*********************************************
กลับมาอัพบ่อยๆแล้ว ฮะฮ่า คอมเม้นท์ดีก็จะมีแรงแต่ง - -*
อ่า...วันนี้ไม่มีอะไรจะพูดมาก ฮ่าๆๆๆ แล้วเจอกันนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โฮเอ๋ย
โอ้เเม่เจ้าไม่อยากจะคิด
แล้วนายจงจะขนาดไหน
กลัวแทนน้องแทมอ่าT^T
อิจฉาคีย์
Misora:น่าฉงฉาน
สงสารมินโฮ
ง่ะ~
มินโฮ
ทำไมไม่บอกเจ้
เจ๊จะวิ่งงงงงงงง(ไปแข้วตำรวจ)
อนนะอน
ทำไปได้(ยังบ่ได้อ่านNCเน้ออ แต่รู็เลยกับสถานการต่อมา)
กรั่กกกกก
เพื่อนแท้ๆๆๆ
^O^
โห่ววว
หมดแรงเลยย
เอาซะคีย์กุนลุกไม่ขึ้นนน
อ๊ากกกกกกกกกกกก
อ่านถึงตอนนี้แล้วต้องรีบเม้น
“บ้าไม่บ้าก็เมียพี่นั่นแหละ”
ประโยคนี้ Keyly สุดๆไปเลยอะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
อื้อ หื้อ ..
เล่นเอา คีย์ ลุกไม่ขึ้นทีเดียว ...!!!
ถึง ตี 3 โอ้แม่เจ้า
เฮียอนไม่ฟิด มาจากไหนเนี่ยย
รีบอัพนะค่ะ สู้ๆๆ
เทอมาอัพต่อด้วยนะยะ
แล้วอย่าให้มีโฮคีละเทอ
ไม่อยากให้มีรักสามเส้า 55
เกิดอะไรขึ้นกะมินโฮ
..
..
ว่าแต่ไรเตอร์ครับ
รออ่าน The Unreasonable Game อยู่ด้วยอ่ะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕ อย่าลืมกันซะน๊า
รออยู่
สู้ๆค่ะ
^ ^V
สงสารมินโฮจิง
จะมาอัพบ่อยๆอ่ะ
จะรอดูน่ะ
จะถือว่าท้าก๊มั่ยว่าน่ะ