{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 26 : The Trust Lesson 23_คีย์ / คีบอม

The Trust Lesson 23_คีย์ / คีบอม

                เช้าวันนี้อาจจะเป็นเช้าที่หม่นหมองที่สุดในรอบสัปดาห์ของคีย์เลยก็ว่าได้ เพราะอะไรน่ะหรอ มันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาได้จริงๆ

                เมื่อเช้าตอนที่เค้าตื่นขึ้นมา สิ่งที่เห็นก็คือเตียงนอนว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของคนที่นอนอยู่ข้างๆเค้าเมื่อคืน ไม่มีรอยยิ้มที่มักจะทักทายเค้าทุกๆเช้าเสมอ

                ...เหลือเพียงความว่างเปล่าและเงียบงันเท่านั้น...

...หนาว มันเหน็บหนาวจนตัดเข้าไปถึงขั้วหัวใจ...

...พี่อนยู พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอ...

ตลอดการเรียนทั้งวันนี้ คีย์ดูไม่มีสติเอาซะเลย ร่างของเด็กหนุ่มเอาแต่มองทอดออกไปยังนอกหน้าต่าง พร้อมกับถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า

จนโซฮีที่นั่งอยู่ข้างๆชักจะเป็นห่วง ก็รู้นะว่าคู่นี้น่ะชอบทะเลาะกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นครั้งไหนมันจะแย่เท่ารอบนี้อีกแล้ว

ดูจากสภาพนายกุญแจที่มาโรงเรียนวันนี้ ตอนแรกเธอคิดว่าเพื่อนจะมาด้วยสภาพดูไม่ได้เพราะโดนพี่อนยูจัดการไปซะแล้ว ที่ไหนได้ เดินมายังกับซอมบี้ในผีชีวะหรืออะไรก็ไม่ปาน

จากที่พยายามฟังนายคีย์ละล่ำละลักเล่าเมื่อเช้าแล้ว พร้อมกับฟังเหตุผลที่คนตรงหน้าต้องกลับบ้านดึกๆดื่นๆถึงตี 1 เธอก็พอจะเข้าใจล่ะนะ เหลือแต่พี่อนยูนี่สิ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย

“ออด.......” เสียงบอกหมดเวลาการเรียนภาคเช้า นักเรียนส่วนใหญ่ต่างพากันเก็บกระเป๋าเตรียมลงไปหาอะไรมาเพิ่มพลังงานให้แก่ร่างกาย

คีย์เองก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวสิคีย์ นายจะไปไหนน่ะ ไม่กินข้าวหรอ” โซฮีรีบร้องถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ล่ะเธอไปกินเถอะนะ ชั้นไม่หิว” คีย์ยิ้มอย่างเศร้าๆแล้วเดินจากไป

โซฮีมองตามเพื่อนที่เดินจากไปช้าๆอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่าง

ขาเรียวของเด็กหนุ่มนามว่าคีย์ พาตัวเองมายังสวนหย่อมหลังโรงเรียน ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกลางพื้นหญ้าชันเข่าขึ้นมาซบหน้าลงไปร้องไห้กับตัวเอง

ทำไมกันล่ะเค้าเองก็รู้ว่าเค้าผิด แต่ทำไมถึงไม่ถามเหตุผลกันบ้าง ทำไมเอาแต่มองเค้าในแง่ลบแบบนั้น

ถึงเค้าจะดูแรง ดูร่านแค่ไหน แต่คนที่เค้ารักคนเดียวตลอดมาก็คือพี่อนยูคนเดียวเท่านั้น แต่แล้วทำไมคนที่เค้ารักกลับไม่เคยเชื่อใจเค้าเลย

“ฮือ....ฮึก....ฮือๆ......” คีย์ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอยู่แบบนั้น ปล่อยสติให้เลื่อนลอยจนไม่ทันรับรู้ว่ามีใครเดินเข้ามา

“ใครมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้เนี่ย” เสียงแหบทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆ

แต่มันก็ดังพอจะทำให้บุคคลที่ถูกกล่าวถึงเงยหน้าขึ้นมามอง ผู้ที่เดินเข้ามาใหม่

...นายเอเลี่ยนนี่อีกแล้ว....

...นายคิ้วหนา....

นี่คือคำพูดที่ทั้งคู่ต่างพูดออกมาในใจของตัวเอง

“ทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะ” มินโฮเดินไปนั่งลงข้างๆ

“ฮือ...ไม่ใช่เรื่องของนาย” คีย์พูดออกมาทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่

“อ้าว...นี่ชั้นหวังดีหรอกนะ อกหักมารึไงล่ะ” มินโฮพูดไปเรื่อยแต่มันดันแทงใจดำคนฟังซะได้

“ชั้นยังไม่มีแฟนเว้ย” คีย์เผลอตวาดออกมา

“อ้าว...แล้วมานั่งร้องไห้ทำไมล่ะ” มินโฮเกาหัวแกรกๆ แต่ก็ดี อย่างน้อยก็รู้ว่าคนตรงหน้านี้ยังไม่มีเจ้าของ

“นายจะ...ฮือ...ถามมากทำไมเนี่ย ฮือๆๆๆ นาย แงงงง.......” คีย์ไม่รู้จะลงที่ใครสุดท้ายก็ใส่มันซะคนที่อยู่ตรงหน้า มือบางระดมทุบไปที่ไหล่หนาของมินโฮพร้อมกับนึกว่าเป็นร่างกายของอนยู

“โอ๊ยๆๆ...นายชั้นเจ็บนะ...” มินโฮพยายามปัดป้องตัวเอง

“ฮือ...คนใจร้าย แง ใจร้าย” คีย์ปล่อยโฮออกมาอีกรอบก่อนจะโผเข้ากอดมินโฮเอาไว้แล้วระเบิดน้ำตาออกมาอีกระลอกใหญ่

“อ้าว.......” มินโฮมองคนที่กำลังกอดตัวเองอย่างประหลาดใจ นี่สรุปมันเกิดอะไรขึ้นกับนายคิ้วหนากันแน่เนี่ย เค้างงไปหมดแล้ว

“ฮือ....ฮือ......” คีย์ยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้น

“โอ๋ๆ.....ชั้นปลอบคนไม่เก่งอย่าร้องน้า” มินโฮใช้มือหนาลูบเส้นผมนิ่มไปมา จนไม่นานนักร่างบางก็เริ่มสงบลง เหลือเพียงเสียงกระซิก สะอื้นเท่านั้น

“ฮึก...ฮึก...นาย...นายเป็นใคร” คีย์ถามออกมาเบาๆ ขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยมินโฮเลยด้วยซ้ำ

“อะไรกันเนี่ย ซบเค้ามาตั้งนานไม่ยักกะรู้จักชื่อ” มินโฮพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ

“ก็อารมณ์มันพาไปนี่นา อย่ามาพูดมากน่า” คีย์พูดอย่างรำคาญ

“ฮะฮะ...เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆเลยนะนายคิ้วหนา”

“นายว่าใครคิ้วหนา ชื่อดีๆชั้นก็มีให้เรียกนะ”

“ฮ่าๆๆ งั้นนายชื่ออะไรล่ะ” มินโฮถือโอกาสหลอกถามไปในตัวเลย

“คีบอม คิม คีบอม” คีย์เลือกที่จะใช้ชื่อจริงกับคนที่ไม่รู้จักออกไป

“อ๋อ...งั้นหรอ ชั้นชื่อ...” มินโฮจะแนะนำตัวเองบ้าง

“ชั้นไม่ได้ถามนายนี่นา” คีหรือคีบอมหันมาขมวดคิ้วใส่เด็กชายตาโต

“อ่า...นั่นสินะ” มินโฮเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ หน้าแตกแล้วมั้ยล่ะตรู - -*

“นายนี่หน้าตาเหมือนเอเลี่ยนจังเลยนะ” คีบอมหันมาสำรวจหน้าคงตรงหน้าช้าๆทีละส่วน

“เอ๋......” มินโฮร้องอย่างแปลกใจ

“ก็ดูโครงหน้านายสิ หน้าก็เล๊กเล็ก แต่ทำไมดวงตามันถึงได้ใหญ่ยังกะไข่ห่านแบบนี้ล่ะ”

“ก็มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดอ่า” มินโฮพองลมเข้าแก้มอย่างงอนๆ

“ฮ่าๆๆ นี่นายงอนหรอเนี่ย ฮ่าๆ เลิกเหอะนะ มันไม่ได้เข้ากับนายเลยนะ ท่าทางแบบนี้น่ะ” คีบอมยกมือขึ้นปิดปากแล้วระเบิดหัวเราะออกมา

“อย่างน้อยท่าทางของชั้นมันก็ทำให้นายยิ้มได้นั่นแหละน่า” มินโฮพูดออกมาอย่างภูมิใจ

“นั่นสินะ...เราเพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่นายกลับทำให้ชั้นสบายใจได้มากขนาดนี้...” คีบอมพูดออกมาเบาๆ

“แต่กับคนที่ชั้นเห็นเค้ามาทั้งชีวิต...ทำไม...” ประโยคนี้ยิ่งเบาขึ้นไปอีก

“นายว่าอะไรนะคิ้วหนา” มินโฮหันมาถาม

“ช่างเถอะ...”

“จ๊อกกก.......” เสียงท้องของร่างบาง ร้องบอกความอดทนเรื่องอาหารซะแล้ว

“ยังไม่กินข้าวหรอ...” มินโฮหันมาถามอย่างเป็นห่วง

“อะ...อื้อ...” คีบอมขานรับอย่างอายๆ

“อะนี่...ชั้นให้” มินโฮพูดพร้อมกับยื่นห่อขนมปังให้

“แล้วนายไม่กินหรอ”

“ชั้นกินจากโรงอาหารมาแล้วน่ะ ไอ้ห่อนี้กะเก็บไว้กินตอนครูสอน” มินโฮยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์

“อ่า...งั้นชั้นไม่เกรงใจแล้วนะ” คีบอมพูดก่อนจะก้มลงกินขนมปังห่อนั้นอย่างรวดเร็ว

“อิ่มมั้ย เอาอะไรอีกมั้ย เดี๋ยวชั้นวิ่งไปซื้อมาให้”

“ไม่เอาล่ะ ขอบใจมากนะนายเอเลี่ยน” คีบอมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“เฮ้...นี่ชั้นมีชื่อนะ มาเรียกแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย”

“เอาน่า ชั้นจะเรียกนายว่าเอเลี่ยนนี่แหละ” คีบอมยิ้มอย่างเอาใจ

“ก็ได้ๆ.......” มินโฮยอมแพ้เพราะรอยยิ้มที่ได้รับนี่แหละ

“ใกล้เวลาขึ้นเรียนแล้วนะ ชั้นว่าเรารีบไปกันเถอะ...” คีบอมลุกขึ้นยืนแล้วปัดกางเกงไปมา

“นี่...” มินโฮเรียกคีบอมเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างบางจะเดินออกไป

“อะไรหรอ”

“เรา...จะได้เจอกันอีกมั้ย” มินโฮถามเสียงแผ่ว

“ไม่รู้สิ คงได้เจอมั้ง แล้วเจอกันนะ” คีบอมยกยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินจากไป

“ชั้นจะมารอนายนะ ชั้นจะรอ นายคิ้วหนา ชั้นระรออยู่ตรงนี้ทุกวันเลยนะ” มินโฮตะโกนไล่หลังร่างบางไป

“แค่นี้ก็คุ้มแล้วล่ะวะ....” มินโฮยิ้มให้กับตัวเอง

คีบอม คิม คีบอม....แค่นี้ก็ได้ข้อมูลเพิ่มขึ้นมาเว้ย

ชเว มินโฮ สู้ๆ สู้ตาย

**********************************
อ่า...กระแสตอบรับฟิคเรื่องนี้ดีจนจีนต๊กกะใจเลยนะเนี่ย หุหุ
ขอขอบคุณทุกเม้นท์เป็นกำลังใจให้จีนเลยนะ ซึ้งใจมาก 555
ส่วนที่มีคนถามมาเรื่องรวมเล่ม จีนอยากรวมเล่มชายนี่อยู่แล้ว
ก็เตรียมเก็บเงินกันไว้ได้เลยนะ อีกไม่นานเกินรอ 555