{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 22 : The Trust Lesson 19_3 หนุ่ม 3 มุม

The Trust Lesson 19_3 หนุ่ม 3 มุม

                “ซัน...โซ...กา...ทึน...นอ..........” เสียงอึกทึกครึกโครม พร้อมกับแสงไปสลัวๆ และผู้คนที่โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง

                จงฮยอนและอนยูที่ตอนนี้นั่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์ มองไปรอบๆอย่างตื่นตาตื่นใจ

                “เฮ้ย...ไอ้มินโฮ พวกเรายังไม่ถึง18เลยนะเว้ย มาสถานที่แบบนี้ได้ด้วยหรอ” อนยูหันไปถามมินโฮ ที่ตอนนี้อยู่ในชุดบาร์เทนเดอร์สุดหล่อ อย่างเป็นกังวล

                “จะกลัวอะไรวะ อย่าลืมสิว่าพวกแกมากับใคร” มินโฮยืดอกตอบ

                “เออ...ไอ้เก่ง” จงฮยอนแขวะอย่างหมั่นไส้

                “ทำไมแกถึงมาทำงานที่นี่ได้วะ” อนยูมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

                “ความลับว่ะ” มินโฮยิ้มบางๆ

                “ความลับเยอะจริงๆนะแกเนี่ย” จงฮยอนพูดบ้าง

                “เฮะๆ...อารมณ์ดีแล้วหรอวะ เห็นเมื่อกี๊ยังนั่งบ่นถึงเทมนี่อยู่เลย” มินโฮหันไปแขวะคืนบ้าง

                “เลิกเรียกแทมินแบบนั้นซะทีได้มั้ยวะ ขนลุก...แล้วชั้นก็ไม่ได้บ่นด้วย” จงฮยอนพูดอย่างไม่พอใจ

                “อ่อหรอ...งั้นถ้าตอนนี้เทมนี่ถูกใครเข้ามาจีบ เข้ามาขอเบอร์ก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย” อนยูลองแหย่เพื่อนรักบ้าง

                “ใคร...ใครวะ ใครขอเบอร์แฟนกรู” จงฮยอนขึ้นเสียงทันที

                ทำเอาอีก 2 หนุ่มที่เหลือต้องยกมือขึ้นไฮว์ไฟกันอย่างสะใจ

                “เค้ายอมเป็นแฟนแกแล้วหรอวะ” อนยูถามอย่างขำขำ

                “ไม่ยอมก็ต้องยอมเว้ย ชั้นดูแลของชั้นมาหลายปี ใครมางาบไปฟรีได้ยังไงวะ” จงฮยอนอารมณ์ชักจะไม่ดีซะแล้ว

                “โอ่วๆๆ...ใจเย็นๆเพื่อน” มินโฮรีบโบกมือไปมาไล่อารมณ์เดือดของเพื่อน

                “แกก็เหมือนกันนั่นแหละวะ ป่านนี้น้องคีย์จะทำอะไรอยู่ แกไม่คิดเลยรึไงวะ” จงฮยอนหันมากัดเพื่อนบ้าง

                “อ้าว...ไอ้นี่พาลเว้ย ใครว่าไม่คิดแหละ คิดมากซะด้วย” แต่ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้นี่นา อนยูได้แต่ระงับอาการของตัวเองเอาไว้ ให้กลับบ้านก่อนเถอะ

                “เออ...อนยูน้องคีย์ของนายนี่เป็นยังไงวะ ชั้นไม่เคยเห็นซักที” มินโฮเอ่ยถามออกมาหลังจากเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟให้ลูกค้าเสร็จแล้ว

                “ทำไมวะ...อย่าบอกนะว่าแกจะตีท้ายครัวชั้น” อนยูเขี้ยวโผล่ทันที

                “บ้าน่ะ ชั้นไม่ใช่พวกแย่งแฟนเพื่อนหรอกนะเว้ย” มินโฮโวยทันที

                “เออ...ดี....” อนยูมองด้วยสายตาคาดโทษอีกที

                “สรุปแล้วชั้นจะได้รู้มั้ยเนี่ย ว่านายน้องคีย์อะไรนั่น ที่จริงแล้วเป็นคนยังไง” มินโฮเกาหัวแกรกๆ

                “น่ารัก...ง่ายๆเลย” จงฮยอนเป็นฝ่ายตอบออกมาซะเอง

                “ใช่ น่ารัก...แต่ก็แสบสุดๆเลยว่ะ เรื่องประชดนี่ขอให้บอก แม่คุณนี่เก่งยังกะอะไรดี” อนยูส่ายหัวอย่างกลุ้มๆ

                “เฮอะๆ...ของชั้นเองก็ใช่ย่อย เรื่องขี้งอนนี่ยกให้เป็นที่1เลยว่ะ เด็กก็เด็ก เอาแต่ใจก็เต็มที่ เฮ้อ...บางทีชั้นยังคิดเลยว่าตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กรึเปล่า” จงฮยอนเอ่ยออกมาทั้งรอยยิ้ม เมื่อนึกไปถึงหัวเห็ดของตัวเอง

                “555++ แกอย่าไปทำอะไรน้องเค้านะเว้ย ข้อหาพรากผู้เยาว์เลยนะ” มินโฮร้องแซวขึ้นมา

                “เดี๋ยวเถอะเมิง...ว่าแต่นายเถอะ มีแฟนกับเค้ารึยัง” จงฮยอนหันไปถาม

                “นั่นน่ะสิ...ไม่เห็นจะเคยเล่าให้พวกเราฟังบ้างเลย” อนยูเองก็สงสัยเช่นกัน

                “จนๆอย่างชั้นใครจะมาสนใจวะ...” มินโฮยิ้มเศร้าๆ

                “เฮ้ย...ไม่เอาน่า” อนยูหันไปมองเพื่อนอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะมันดูเหมือนว่าคนเราจะมองกันที่ภายนอกเท่านั้น

                “แต่ก็นะ...ดูเหมือนว่าวันนี้ชั้นจะเจอคนที่ถูกใจแล้วว่ะ” มินโฮกล่าวยิ้มๆ

                “จริงหรอ...” เสียงของสองหนุ่มดังขึ้นมาพร้อมกัน

                “เออดิ...ชั้นชนเค้าตอนที่ไปหาเทมนี่น่ะ” มินโฮนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

                “โอ้ว..ว้าว...เพื่อนเรานี่ก็ร้ายใช่ย่อยเว้ย” จงฮยอนตบอกอย่างชอบใจ

                “น่ารักมั้ยวะ...” อนยูหันไปถามเพื่อนบ้าง

                “สุดยอดว่ะ...ตัวขาวๆ น่ารักๆ ปากสีชมพูๆ โอ๊ย ชั้นล่ะแทบละลายลงไปกองกับพื้นเลยตอนที่เค้าพูดกับชั้นน่ะ”

                “ขนาดนั้นเลยหรอวะ แต่ก็นะ...สู้นายคีย์ของชั้นไม่ได้หรอก หึหึ” อนยูยักไหล่อย่างไม่สนใจ

                “ไม่จริงเว้ย...ของชั้นน่ารักสุดคนอะไรก็ไม่รู้...คิ้วน้าหนา แต่ก็ยังน่ารัก” มินโฮเพ้อออกมา

                “ห๊ะ...ว่าไงนะ” อนยูชะงักเล็กน้อยที่ได้ยินคำว่าคิ้วหนา

                “ไรวะ...เออ...เดี๋ยวมานะลูกค้าเรียก” มินโฮวิ่งไปรับออร์เดอร์ทันที

                อนยูได้แต่ทวนคำพูดของมินโฮเบาๆ คิ้วหนางั้นเรอะ โลกนี้จะมีใครคิ้วหนาเหมือนนายคีย์อีกยังงั้นหรอ

                แต่ก็นะ...โลกใบนี้มีคนตั้งกี่พันล้านคน มันคงจะไม่กลมขนาดที่จะมาเป็นคนๆเดียวกันได้หรอก

                อนยูยิ้มเบาๆ ก่อนจะหันไปนั่งคุยกับเพื่อนรักอีกคนต่อ

****************************************
ตอนนี้เร่งแต่งเรื่องนี้อย่างสนุกสนาน ฮ่าๆ เป็นฟิคที่ไม่เครียดเลย
ขอคอมเม้นท์ต้อนรับการกลับมาหน่อยน๊า
คิดถึงแฟนฟิคเรื่องนี้ทุกๆคนเลยคร้าบ
จะพยายามมาอัพบ่อยๆน้า ฉะนั้นก็ขอแรงใจเยอะๆด้วยน๊า