{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 20 : The Trust Lesson 17_เสาไฟฟ้าปะทะลิงกัง

The Trust Lesson 17_เสาไฟฟ้าปะทะลิงกัง

                เมื่อถึงยามเย็น...คีย์ก็ต้องมองซ้ายมองขวาอีกรอบ เพื่อความปลอดภัยในชีวิตของตัวเอง กลัวก็กลัวนะ แต่ไอ้ความสงสารมันก็มีอยู่สูงเช่นกันอ้ะ

                “ส่องอยู่นั่นแหละ ถ้ากลัวขนาดนี้ไม่ต้องไปก็สิ้นเรื่อง” โซฮีอดไม่ได้ที่จะแขวะขึ้นมา

                “โห่...เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วน่า ไม่รู้ล่ะยังไงเธอก็ต้องช่วยชั้น”

                “โห ไอ้นี่ นี่เว้ยมีอย่างที่ไหนจะขอร้องให้เค้าช่วยยังจะมาขึ้นเสียงใส่อีก”

                “โอ๋ๆๆ ยัยเปาจ๋าได้โปรดช่วยกุญแจดอกนี้ด้วยน๊า” คีย์รีบเปลี่ยนน้ำเสียงออดอ้อนทันที

                “พอๆ เก็บเสียงนี้ไว้ใช้กับพี่อนยูคนเดียวเถอะ” โซฮีพูดอย่างหมั่นไส้

                “บ้าน่า...อย่าลืมก็แล้วกันยังไงเธอก็ต้องช่วยชั้นปิดบังไอ้พี่บ้านั่นนะ” คีย์พูดออกมาอย่างร้อนใจ เมื่อไหร่ซึงรีจะมานะ เดี๋ยวพี่อนยูก็ได้มาซะก่อนหรอก

                “คีย์ พี่อนยูไม่ใช่คนโง่นะ นายปิดพี่เค้าไม่ได้หรอก อีกอย่างเวลาที่พี่อนยูโกรธน่ากลัวแค่ไหนนายก็รู้” โซฮีนึกภาพวันที่ร่างสูงมาถามหาคีย์กับตัวเองแล้วยังสยองไม่หายเลย ยังกะเจ้าหนี้มาทวงหนี้แล้วเจอชิ่ง - -*

                “ก็เพราะรู้น่ะสิ ถึงได้ให้เธอช่วย นะ...ไม่ต้องปิดเค้าก็ได้ แค่รั้งเค้าไว้ให้ชั้นกับซึงรีได้ออกไปจากโรงเรียนอย่างปลอดภัยก่อนก็พอ นะ” คีย์ส่งสายตาขอร้อง

                “แกทำแบบนี้ มันไม่ต่างจากการนอกใจเลยนะเนี่ย ทำไมไม่เดินเข้าไปบอกพี่อนยูเค้าตรงๆเลยล่ะ”

                “นอกใจบ้าบออะไรกัน อีกอย่างขืนเข้าไปบอกว่าจะไปกับซึงรีนะ มีหวัง ชั้นโดนฟาดก้นลายยิ่งกว่าเก่าอีก”

                “ก็รู้นี่นาว่าจะต้องเจอกับอะไร ยังจะไปกับเค้าอีก” โซฮีพูดอย่างอ่อนใจ

                “น่า ชั้นสัญญาว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย”

                “ให้มันจริงเถอะ...นายรีบๆไปเลยไป ไม่ต้องรอแล้วล่ะโทรไปถามเลยว่าอยู่ไหน ซึงรีน่ะ รีบๆไปเลย ป่านนี้พี่อนยูคงกำลังตรงมาที่นี่แล้วล่ะ” โซฮีบอกกับเพื่อน

                “นั่นน่ะสินะ ก็ได้ สู้ๆนะ ยัยเปา” คีย์รีบวิ่งออกไปทันทีที่พูดเสร็จ

                “เฮ้อ...พี่อนยู พี่จะฆ่าชั้นมั้ยเนี่ย”

*************************************

                และเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน มินโฮที่มีหน้าที่ทำตัวเป็นนกพิราบคาบข่าวก็ต้องวิ่งกระหืดกระหอบมายังแผนม.ต้นเป็นอีกครั้งของวัน

                “แฮ่กๆ...แทมินยังอยู่รึเปล่าเนี่ย” มินโฮหยุดยืนอย่างเหนื่อยหอบ

                “อ้าว...พี่มินโฮ มาทำอะไรที่ห้องเรียนผมเนี่ย” แทมินที่กำลังเก็บของลงกระเป๋ารีบวิ่งมาหาพี่ชายอีกคนทันที

                “ดีนะเนี่ย ที่ยังอยู่ พี่แค่จะแวะมาบอกเราว่าไอ้จงฮยอนมันอนุญาตให้เราไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วนะ”

                “จริงหรอครับ...ไชโย” แทมินกระโดดโลดเต้นพร้อมกับกอดมินโฮเบาๆทีนึง

                “พอๆ อย่ามากนักน่าเทมนี่ เดี๋ยวพี่จะโดนไอ้จงฮยอนมันฆ่าเอา” มินโฮพูดอย่างสยองๆ

                “โห่...พี่อ้ะ ชอบล้อผม” แทมินยกมือขึ้นทุบต้นแขนร่างสูง

                “อ้าว...ก็เรื่องจริงนี่นา อิอิ แต่อย่ากลับให้มันดึกนักนะ แค่นี้ไอ้จงมันก็อารมณ์เสียมากพอแล้ว” มินโฮพูดอย่างเป็นห่วง

                “พี่จงฮยอนเค้าโกรธผมมากเลยหรอครับ” ร่างบางมีสีหน้าสลดลง

                “ก็แน่ล่ะ มันทั้งหวงทั้งห่วงเราขนาดนี้ แต่ก็ไปเหอะพี่กับอนยูช่วยเคลียให้แล้ว แต่อย่าให้มันมีบ่อยนักนะ”

                “ครับ...” แทมินรับคำทั้งรอยยิ้ม

                มินโฮโยกหัวเล็กไปมาอย่างเอ็นดู ก็เทมนี่น่ารักซะขนาดนี้ จะไม่ให้จงฮยอนมันไม่หวงได้ยังไงกันล่ะ

                “นี่นาย...เมื่อไหร่จะเอามือออกจากหัวเพื่อนชั้นซะทีเนี่ย” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นมา พร้อมๆกับร่างของมินฮวานที่เดินมาอยู่ข้างๆของแทมิน

                “นายเป็นใคร...” มินโฮหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ที่เค้าเป็นรุ่นพี่ตั้งปีนึงเลยนะ น่าจะมีความเคารพกันบ้างสิ

                “ยุ่ง...” มินฮวานยังลอยหน้าลอยตาตอบ

                “มินฮวาน...” แทมินส่งเสียงปรามเบาๆ

                “ก็ไม่ได้อยากรู้จักหรอกนะ เด็กปากเสีย” มินโฮด่าตรงๆต่อหน้า

                “นาย...นาย...นายกล้าว่าชั้นหรอ รู้มั้ยว่าชั้นน่ะลูกใคร” มินฮวานโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

                “อะไรกันเนี่ย อยู่ก็ตั้งม.3แล้ว ยังจำชื่อพ่อชื่อแม่ตัวเองไม่ได้อีกหรอเนี่ย”

                “นาย...ไอ้...ไอ้บ้า แกไปเลยนะ ออกไปเลย” มินฮวานโมโหจนจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว

                “ไปอยู่แล้วไม่อยากอยู่มองหน้านายนานนักหรอก เจ้าเด็กเตี้ย” มินโฮหันมามองร่างบางหัวจรดเท้า

                “นายว่าใครเตี้ย นายนั่นแหละสูงยังกะเสาไฟฟ้า แบบนี้ใครเค้าจะเอาไปทำพันธ์ล่ะ เชอะ” มินฮวานยังไม่ยอมลดละ

                “พี่ไปนะเทมนี่ ไว้เจอกันคราวหน้าแบบไม่มี...ลิงกัง” มินโฮพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปเลย ปล่อยให้มินฮวานได้แต่กร่นด่าอยู่แบบนั้น

                “ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้หน้าหมา กลับมาคุยกันก่อนโว้ย แน่จริงก็กลับม๊า...”

******************************

 กลับมาแล้วๆๆ หลังจากหายไปแสนนาน ตอนนี้กลับมาแต่งต่อ แล้วอิอิ
จะกลับมาอัพอีกเมื่อไหร่นั้น ขึ้นอยู่กับผลตอบรับน๊า อิอิ

เม้นท์+โหวตเยอะๆ นะ