{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 19 : The Trust Lesson 16_คิดมากไปมั้ยวะ

The Trust Lesson 16_คิดมากไปมั้ยวะ

          “แทมนี่...อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวพี่กะอนยูจะคุยกับไอ้จงฮยอนมันให้” มินโฮพยายามให้กำลังใจนน้องขณะที่เดินมาส่งน้องกลับห้องเรียน ยิ่งเห็นสายตาแต่ล่ะคนที่มองเจ้าตัวเล็ฏข้างๆนี่แล้ว ก็พอจะเข้าใจเลยล่ะว่าทำไมจงฮยอนมันหวงของมันนัก

                “ผมไม่เข้าใจเลยอ่าพี่มินโฮ ทำไมพี่จงฮยอนเค้าถึงจะต้องอาร์ทซะขนาดนั้นด้วย นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ ผมไม่ใช่หุ่นยนต์นะ” แทมินพูดออกมาอย่างสุดทน

                “ไม่เอาน่าคนดี...ที่มันทำไปก็เพราะว่ามันเป็นห่วงเรานะ”

                “ห่วงหรอ...แบบนี้มันเรียกหวงซะมากกว่ามั้ง”

                “แล้วไม่ดีใจหรอที่มันหวงน่ะ” มินโอสวนกลับคำเดียวทำเอาแทมินนิ่งไปเลย

                “ก็...ดีใจอยู่หรอกนะ...แต่...แต่แบบนี้มันก็เกินไป” แทมินยังคงเถียงกระต่ายขาเดียวต่อไป

                “เฮ้อ...พี่ไม่อยากเถียงกับเราแล้วล่ะ อ่ะ...ถึงห้องแล้วตั้งใจเรียนก็แล้วกัน” มินโฮหยุดเท้าเมื่อมาส่งจอมยุ่งถึงห้องเรียนแล้ว

                “คร้าบผม...” แทมินรับคำน้อยๆก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป มินโอจึงเดินไปสมทบกับพวกเพื่อนที่เหลือตรงที่ๆนัดกันไว้ก่อนแล้ว

**************************************************

                “ไอ้จงฮยอนแกอยู่ที่ใช่มั้ยวะ” อนยูพูดขณะที่เดินขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้ว แม้ว่าจะไร้เสียงตอบรับ แต่หัวหน้าห้องคนเก่งก็ยังเห็นเพื่อนตัวเองยืนพิงราวดาดฟ้าสายตาเหม่อลอยอยู่ดี

                อนยูเดินเข้าไปใกล้เพื่อนแล้วตบบ่าอย่างเข้าใจ

                “ชั้นมันก้าวก่ายชีวิตเค้ามากเกินไปหรอวะ...”จงฮยอนพูดออกมาทั้งๆที่สายตาทอดมองไปข้างหน้า

                “ไม่รู้ดิวะ ชั้นก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ะ...แต่ชั้นก็เข้าใจแกนะเว้ย ถ้าคีย์มันมาขอชั้นแบบนี้ชั้นก็คงจะไม่อยากให้ไปเหมือนกันวะ รายนั้นยิ่งแรงๆอยู่” อนยูนึกไปถึงนายคิ้วหนาจอมดื้อของตัวเอง

                “เฮ้อ...ชั้นเป็นห่วงเค้านี่หว่า หน้าตาก็ยิ่งซื่อๆ” จงฮยอนถอนหายใจหนักๆ

                “คิดมากไปแล้วมั้งวะ ไอ้เพื่อนรัก” เสียงทุ้มของมินโฮที่เดินตามาทีหลังพูดขึ้นบ้าง

                “แทมินของแกน่ะโตแล้วนะ” มินโฮก้าวเข้ามายืนอยู่อีกด้านของจงฮยอน

                “ก็แค่อายุ15”

                “ส่วนแกก็17...” มินโอตอกกลับทันที

                “แต่ชั้นก็ดูแลตัวเองได้มากกว่าเค้า” จงฮยอนเถียงเสียงอ่อยๆ

                “แล้วแกเอาอะไรมาวัดล่ะว่าแทมมันดูแลตัวเองไม่ได้” อนยูถามขึ้นบ้างซึ่งมินโฮก็พยักหน้าหงึกหงักตามไปด้วย

                “ไม่รู้ล่ะเว้ย ชั้นหวง ชั้นหึง ชั้นไม่ให้ไป” จงฮยอนโวยวายกลางวง

                “งี่เง่าแบบนี้ ระวังเห๊อะ...แทมมันจะหนีไปมีกิ๊ก”มินโฮพูดขึ้นมาลอยๆ

                “ก็ลองดูสิ...พ่อจะฆ่าล้างบางเลยคอยดู” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมๆ

                “โห...โหดไปมั้ยวะ” อนยูพูดด้วยน้ำเสียงสยอง

                “แล้วถ้ามีคนมาแตะต้องคีย์แกล่ะ” จงฮยอนถามกลับ

                “ตายสถานเดียว”

                “เห็นมั้ยล่ะ” จงฮยอนผลักหัวเพื่อนรักไปทีนึง

                “เฮ้อ...ชั้นล่ะไม่รู้จะพูดยังไงกับแกแล้วล่ะว่ะ จงฮยอนเอ๊ย” มินโอส่ายหน้าอย่างหนักใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นดาดฟ้า ซักพักเพื่อนรักทั้งสองก็นั่งลงตามมาด้วย

                “จงฮยอนชั้นจะพูดกับแกอีกแค่รอบเดียวนะ ให้น้องมันไปเหอะ” มินโอลองใช้ไม้อ่อนอีกครั้ง

                “ไม่...” คำเดียวที่ได้กลับมา

                “เออดี...อยากให้แทมินมันโกรธจนไม่เชื่อฟังก็ตามใจ” มินโฮระเบิดออกมาจนจงฮยอนชักจะใจเสีย

                “จริงหรอวะ...”

                “จริง” เสียงของสองหนุ่มที่เหลือประสานกันออกมา

                “เฮ้อ...ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ไม่มีครั้งหน้าแล้ว” จงฮยอนพูดอย่างยอมแพ้

                “ฮะฮะฮะ...ไอ้แทมรู้คงจะกระโดดตัวลอยเลยล่ะ” อนยูยิ้มอย่างพอใจ

                “ไม่ล่ะ มินโฮนายไปบอกให้ชั้นด้วยล่ะกัน”

                “แล้วทำไมแกไม่ไปบอกเองล่ะ” มินโฮถามอย่างสงสัย

                “ไม่รู้ดิ...เฮ้อ ขัดใจโว้ย ขัดใจ” จงฮยอนตะโกนซะลั่น

                “เออเนอะ...ไอ้นี่เว้ย น้องมันเป็นคนนะเว้ยไม่ใช่สิ่งของ แกจะได้มาเก็บไว้ดูคนเดียว รู้แล้วๆๆๆ เดี๋ยวชั้นไปบอกให้” มินโอส่ายหัวอย่างระอา

                “เฮ้อ...ปิดไปอีกคดีนึง” อนยูยิ้มบางๆ

                “พูดยังกะโคนันเลยนะไอ้อนยู” จงฮยอนหัวมาพูดด้วย

                “เออๆๆ เย็นนี้ไหนๆแกก็ไม่มีที่ไปแล้ว ไปที่ทำงานของชั้นมั้ยล่ะ” มินโฮพูดออกมาทำเอาสองหนุ่มหันๆผสนใจทันที

                “งานไรวะ” อนยูถามก่อนคนแรก

                “ไปแล้วเดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า ว่าแต่ตัวแกเองแหละอนยูจะไปกับชั้นและจงฮยอนมั้ย”

                “ชั้นยังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไป” จงฮยอนร้องโอดครวญ

                “แล้วจะไปมั้ย” มินโฮหันไปถามอย่างหมั่นไส้

                “ไปสิ...แหะๆ”

                “งั้นเงียบไป เอาล่ะอนยูตอบมาสิ”

                “อืม...อยากไปนะเว้ย แต่วันนี้ขอผ่านมีนัดกับคีย์น่ะ” อนยูนึกถึงร่างบางแล้วยิ้มออกมาซะเก็บไม่มิด

                “ได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อน” จงฮยอนพูดออกมาลอยๆ

                “พูดยังกะแกไม่เป็น” อนยูสวนกลับ

                “เฮ้ยๆๆๆ...พอเหอะวะ ไปเรียนกันได้แล้วไป” มินโฮรำคาญสองเมะข้างหน้านี้เต็มทนเลยออกเดินนำหน้าไปก่อนเลย

                “เฮ้ยรอด้วยๆๆ....”แล้วสองเมะสุดหล่อทั้ง2ก็รีบวิ่งตามแยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง เพื่อนับถอยหลังรอเวลาเลิกเรียน

********************************************

 หายไปประมาณชาติเศษ-*- ขอโทษคร้าบ แต่งไม่ออกจริงๆ
แต่ตอนนี้กลับมาอัพให้หายคิดถึงนะคร้าบ
โหวตๆๆๆ เม้นท์ๆๆๆๆ สู้ๆนะคร้าบ