{SHINee} The Trust บทเรียนนี้เรียกว่ารัก

ตอนที่ 17 : The Trust Lesson 14_ก่อเรื่องอีกแล้วนะ นายกุญแจ

The Trust Lesson 14_ก่อเรื่องอีกแล้วนะ นายกุญแจ

                “นี่นายคีย์...เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นมั่งง่า” โซฮีพยายามรบเร้าให้คีย์เล่าเรื่องการติววันแรกกับพี่อนยูให้ฟัง

                “แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะยัยซาลาเปา” คีย์พูดอย่างรำคาญแต่ความจริงแล้วที่ทำไปน่ะก็เพราะกลบเกลื่อนความอายต่างหากล่ะ

                “แหม...แค่นี้ก็หวง งกจริงๆ ชิ นี่ชั้นก็โกรธเป็นเหมือนกันนะ” โซฮีทำสีหน้าว่าโมโห

                “อะไรกันเล่า...มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก” คีย์เริ่มหน้าขึ้นสีมากขึ้นไปเรื่อยๆ

                “รู้แล้วๆ...ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของนายก็ได้” โซฮีเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเองและหยิบหนังสือออกมาเตรียมไว้

                “อย่ามางอนน่า โอเค เล่าก็เล่า” คีย์มองอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเริ่มต้นเล่าทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องให้เพื่อนสาวฟัง

                “ว้าวๆๆๆ ไวไฟจริงๆนะนายกุญแจ แล้วรสจูบของพี่อนยูเป็นไงมั่งอ้ะ”

                “นี่เธอถามอะไรเนี่ย>///<...”คีย์ตวาดหน้าแดงแปร๊ด

                “โธ่...เพื่อนกันเอง ก็ตอบมาสิ” โซฮียังคงรบเร้าต่อไป

                “ก็...มันไม่มีอะไรจริงๆ ชั้นเป็นฝ่ายจูบเค้า ก็แค่กดปากลงไปแค่นั้นเอง” อ๊าก...นี่เค้ากำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย

                “แค่เนี๊ยะ....” โซฮีร้องออกมาอย่างไม่เชื่อ

                “อื้ม...หลังจากนั้นเราก็นอนหลับกันไป”

                “พี่อนยูเอ๊ย...ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดนัก ทีพอมีโอกาสงามๆมากองอยู่ตรงหน้าก็ดันทิ้งซะงั้น...เป็นโซฮีหน่อยไม่ได้จะจับผลักกับเตียง แล้วก็กดๆๆๆ....”โซฮีฮึมฮัมพูดอยู่กับตัวเอง

                “นี่...ยัยซาลาเปาเธอบ่นอะไรของเธอเนี่ย” คีย์มองอย่างประหลาดใจ

                “เปล๊า...ไม่มีอะไรนี่นา” โซฮีรีบทำสีหน้ากลบเกลื่อน

                “เอ่อ...สวัสดี คีย์...” ก่อนที่คีย์จะได้ซักไซ้อะไรโซฮีต่อก็ต้องชะงัก เมื่องมีเสียงเรียกตัวเองจากทางด้านหลัง

                “อะ...อ้าว...ซึงรี มีอะไรรึเปล่า” คีย์ยิ้มตอบไป ถึงแม้ว่าจะรู้สึกลำบากใจก็ตาม

                “อื้ม...ตอนเย็นนี้ว่างมั้ย เราได้ตั๋วหนังเรื่อง ฟลาวเวอร์ บอยมาอ่ะ เห็นเพื่อนเราไปดูมาแล้วบอกว่าสนุก (แอบขายของนิดนุง-*-) เราเลยอยากจะมาชวนคีย์ไปดูด้วย ถ้าเย็นนี้ไม่มีธุระที่ไหนไปกับซึงรีได้มั้ย”

                “เอ่อ...คือว่า...” คีย์ลังเลด้วยสีหน้าลำบากใจ ก็วันนี้เค้า...

                “เสียใจด้วยนะ...วันนี้นายกุญแจจะต้องไปออกเดตกับพี่อนยูคงจะไปดูหนังกิ๊กก๊อกอะไรนั่นก็นายไม่ได้หรอก” โซฮีรีบออกมาปกป้องประชาธิปไตยของพี่ชายทันที (เอ่อ ยัยเปาช่วยเต้าหู้ก็ดีแต่อย่ามาว่าหนังที่เจ๊เล่นสิ-*-)

                “โซฮี....”คีย์ร้องปรามเพื่อนเบาๆ มีเห็นว่าซึงรีมีสีหน้าที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

                “ไปในฐานะเพื่อนก็ได้นี่นาคีย์...ไปกับเราซักครั้งไม่ได้หรอ...อย่างน้อยจะคิดซะว่าคนเคยคบกันก็ได้” ซึงรีสบตาคีย์ด้วยแววตาน่าสงสารและคีย์เองก็ยอมใจอ่อนซะด้วย

                “โอเค เข้าใจแล้ว เย็นนี้คีย์ไปกับซึงรีก็ได้” คีย์ตัดสินใจพูดออกไปท่ามกลางความตกใจของโซฮี

                “เฮ้ย...คีย์นายพูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงเนี่ย...”โซฮีร้องโวยทันทีที่ซึงรีเดินออกจากห้องเรียนไป

                “ก็ชั้นอดสงสารเค้าไม่ได้นี่นา เล่นทำตาเศร้าขนาดนั้น”

                “เออเนอะ...สงสารซึงรี แล้วไม่สงสารตัวนายเองเลยเนี่ยนะ จำไม่ได้หรอว่าคราวก่อนโดนอะไรมาบ้าง แทบนั่งเรียนไม่ได้ทั้งวัน แล้ววันนี้ยังจะเบี้ยวนัดเค้าเพื่อดูหนังกับผู้ชายคนเก่าอีก โอ้ย...ชั้นนึกถึงสีหน้าพี่อนยูแล้วสยองย่ะ” โซฮีทำหน้าจะเป็นลมเอาซะให้ได้

                “ง่า...เธอพูดแบบนี้ทำให้ชั้นกลัวรู้มั้ยโซฮี...ไอ้พี่อนยูบ้านั่นก็โหดชะมัดเลย นึกถึงโดนตีคราวก่อนแล้วยังเสียงสันหลังวูบวาบอยู่เลย”

                “ปากก็บอกว่ากลัว...แต่ก็ยังคอยแต่จะขัดคำสั่งเค้าเนี่ยนะ คีย์เอ๊ย ชั้นว่าแกเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ พี่อนยูรู้เข้า นายไม่จบง่ายๆแน่”

                “แต่ชั้นก็ไม่อยากให้ซึงรีเค้าเสียใจ...ชั้นสัญญานะโซฮี ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย...น๊า...นะเธอช่วยชั้นทีเหอะน้า”คีย์เอาหัวไปถูกไถกับไหล่โซฮีอย่างออดอ้อน

                “เออๆ รู้แล้วๆ ออกไปได้แล้วน่า ขนลุกชะมัด” โซฮีพยายามเอามือดันหัวที่ส่ายไปมาของคีย์ออก

                “แต่จะช่วยได้มากเท่าไหร่ชั้นก็ไม่รับประกันนะ” โซฮีพูดเบาๆ ขณะที่ทอดสายตามองคีย์ที่วิ่งไปนั่งที่ของตัวเองแล้ว อย่างเป็นห่วง