ตอนที่ 78 : Beautiful Disaster Series II Chapter 62_ทำไมต้องเป็นเรา!!!!
Beautiful Disaster Series II Chapter 62_ทำไมต้องเป็นเรา!!!!
ดงเฮ...ค่อยๆไล้มือไปยังรูปถ่ายเมื่อครั้งที่ไปเที่ยวกับคิบอมแล้วได้ถ่ายสติ๊กเกอร์คู่กัน ความรู้สึกในตอนนั้นเค้าก็แทบจะจำอะไรไม่ได้แล้ว
แต่ความรู้สึกในวินาทีที่โดนจูบนั้น...สัมผัสจากริมฝีปากของคิบอมยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของเค้าเหมือนเดิม ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
มือเรียวเอื้อมมือขวาของตัวเองเข้าไปในคอเสื้อ ค่อยๆดึงสร้อยสีเงินออกมา วงแหวนสีเงินที่สลักชื่อตัวเองเอาไว้...ราวกับเป็นคำมั่นสัญญา
ที่คอยย้ำคอยเตือนบอกเค้าว่ายังมีอีก1ชีวิตที่กำลังหายใจเพื่อรอเค้าอยู่ แต่จะเป็นไปได้ยังไง เมื่อในตอนนี้เค้ามี1ชีวิตที่ต้องมีลมหายใจต่อไป
สายตาหวานเลื่อนไปหยุดอยู่ที่มือข้างซ้ายของตัวเอง แหวนเพชรที่ประดับอยู่บนนั้น กลับเป็นเหมือนกับกรงเหล็กที่พันธนาการร่างของเค้าเอาไว้ ไม่ให้สามารถทำอย่างที่หัวใจตัวเองต้องการได้
อาการ...ของกิมจิ ขึ้นอยู่กับกำลังใจ แล้วกำลังใจที่ว่านั้นก็มาจาก...เค้า
ผมไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้เลย ไม่อยากให้เรื่องราวนี้มันเกิดขึ้นมา ไม่อยากเห็นใครจะต้องเจ็บปวด หรือจากไป อยากให้ทุกเรื่องราวมันมีทางออกซะที
กลัว...ที่จะต้องติดอยู่ในวังวนความเจ็บปวดแบบนี้ไปเรื่อยๆ อีกแค่3วันผมก็ต้องจากที่เกาหลีไปแล้ว จะมีโอกาสได้กลับมาเหยียบแผ่นดินเกิดอีกครั้งหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมคงจะต้องทิ้งทุกอย่างของที่นี่ไว้เป็นเพียงความหลัง
แต่มัน...ก็ทำใจให้ยอมรับได้ยากลำบากเหลือเกิน ตลอดชีวิต20กว่าปีมานี่ ผมเดินบนท้องถนนใต้ท้องฟ้าแห่งนี้ ได้เหยียบย่ำลงไปบนพื้นดินแดนโสม แต่แล้ว...สุดท้ายกลับจะต้องไปตายที่ต่างบ้านต่างเมือง รู้สึกเลวยังไงก็ไม่รู้
“กิมจิ...บาดาเลือกแล้ว...เลือกที่จะอยู่ข้างๆกิมจินะ”
****************************************
หลังจากที่นั่งต่อไปในร้านแบบนั้นอีกซักพัก เพื่อให้ร่างกายมันพอจะมีแรงเดินต่อไป คิบอมจึงละร้านกาแฟแห่งนั้นไว้เป็นเพียงเบื้องหลังเท่านั้น ขายาวก้าวตรงไปยังสถานที่ๆหัวใจเรียกร้องในตอนนี้ “แม่น้ำฮัน”
ร่างสูงก้าวไปเรื่อยๆตามทางเดินของสวนสาธารณะแห่งนี้ ก็วันนี้เค้าไม่มีงานนี่นา ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรีบร้อนอะไร
ฉับพลันสายตาคมก็มาหยุดอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่ง ตัวที่เค้าจำได้ดีว่าเมื่อหลายเดือนก่อนมันเกิดอะไรขึ้น
...เก้าอี้ที่ทำให้เค้าได้เจอกับคุณยายคนนั้น...
ร่างสูงแสยะยิ้มออกมาอย่างสมเพช...สุดท้ายก็มาตกม้าตายที่เดิมจริงๆ
คิบอมเดินไปนั่งลงที่ม้านั่งตัวนั้น ถึงเวลานี้เรื่องบ้าๆอะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ
“ดงเฮ...ถ้าวันนั้น ผมยอมฟังคำขอร้องของคุณ ฟังว่าคุณไม่ต้องการที่จะไปฝรั่งเศส วันนี้เราคงจะไม่ต้องมานั่งตกอับแบบนี้หรอกใช่มั้ย” คิบอมพูดกับตัวเอง
“ไม่มีใครจะสามารถหยั่งรู้อนาคตได้หรอกนะ นอกจะพระผู้เป็นเจ้าที่เป็นคนสรรค์สร้างเรื่องราวทุกอย่างขึ้นมา” คุณยายท่านเดิมนั่งลงข้างๆของร่างสูง
ซึ่งคิบอมเองก็ไม่มีวี่แววความตกใจเลยซักน้อย
...ก็บอกแล้ว ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้...
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” คิบอมยกมุมปากยิ้มอย่างเหยียดๆ
“ก็ชั้นบอกแล้วว่าเราจะต้องได้เจอกันอีกครั้ง” คุณยายส่งยิ้มกลับมาอย่างอ่อนโยน
“แสดงว่าดงเฮ...ก็ต้องได้มาพบกับคุณยายแล้วน่ะสิ” คิบอมถามอย่างมีความหวัง
“พระเจ้าเท่านั้นที่รู้” คุณยายยังคงยืนยันคำเดิม
“เฮอะ...ถ้าผมตายไปตอนนี้ก็ดีน่ะสินะครับ จะได้ไปถามพระเจ้าตัวต่อตัวเลย”
“แน่ใจหรอ ว่าอยากจะตายไปในตอนนี้จริงๆน่ะ” คำเดียวที่คุณยายถามออกมา ทำเอาคิบอมนิ่งไปเลย
นั่นสินะ...เค้ายังจะตายไม่ได้ ยังเป็นอะไรไปไม่ได้ทั้งนั้น เค้ายังมีดงเฮ...ถึงแม้ว่าดงเฮ จะทิ้งเค้าไปแล้วก็ตาม
“การโทษตัวเอง ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะลูก คนเรา ถ้าใสติไม่ว่าจะเกิดเรื่องราวอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้น ยังไงสิ่งที่เรียกว่าสติก็จะพาเราข้ามผ่านมันไปได้แน่นอน”
“แล้วความรักล่ะครับ...ผมควรจะทำยังไง”
“ลูกรู้มั้ย...ว่าลูกน่ะถามคำๆเดียวกับพ่อหนุ่มหน้าหวานคนนั้นเลย” คุณยายอมยิ้มเล็กน้อย
“จริงหรอครับ...” คิบอมพอจะใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“แล้วสุดท้าย...ผลของมันออกมาเป็นยังไงบ้างล่ะ” คุณยายหันมาถามร่างสูง
“เจ็บครับ...ทรมาน เหมือนว่าจะขาดใจตายให้ได้ยังไงอย่างนั้นเลย”
“แล้วยังรักเค้าอยู่รึเปล่าล่ะ”
“รักครับ...” คิบอมตอบอย่างหนักแน่น
“รัก...ทั้งๆที่เค้าผลักไสตัวเองขนาดนี้น่ะนะ”
“ครับ....”
“รัก...ทั้งๆที่เค้าทำร้ายจิตใจลูกมาตลอดน่ะหรอ”
“คะ...ครับ”
“แล้ว...ที่เค้าบอกว่ารักคนอื่นไปแล้ว ลูกก็ยังจะรักเค้าต่อไปอย่างนั้นหรอ”
“สำหรับผมแล้ว ไม่สำคัญว่าดงเฮจะอยู่กับใคร แต่หัวใจของผมที่มีให้เค้า ผมมั่นใจ...ว่ามันจะยังคงอยู่กับเค้าตลอดไปครับ” คิบอมตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดเชนและหนักแน่นมากกว่าเดิม เค้าไม่มีทางเปลี่ยนใจ ไม่มีวัน
“หึ...ให้ตายเถอะ พระผู้เป็นเจ้า...พวกเค้ารักกันมากขนาดนี้แล้ว ไฉนพระองค์ยังใจร้ายแยกพวกเค้าได้ลงคอ” คุณยายเงยหน้าขึ้นพูดบนฟ้าเบาๆ
“คุณยายว่าอะไรนะครับ”
“ดูแลหัวใจของตัวเองให้ดี...” คุณยายพูดไว้เท่านี้
“เอ๋......” คิบอมทำสีหน้างงๆ
“บางครั้งความรักก็ต้องมาพร้อมกับความกล้าหาญนะ”
“ลูกพร้อมที่จะต่อสู้เพื่อเค้ารึเปล่าล่ะ” คุณยายพูดไว้เป็นปริศนาเพียงเท่านี้แล้วก็เดินออกไป
คิบอมไม่ได้มองตามคุณยายคนนั้นไป แล้วก็ไม่สนด้วยว่าจะได้เจอกันรึเปล่าเพราะเค้ามั่นใจแล้วว่าดงเฮจะต้องได้เจอคุณยายแล้ว
ร่างสูงเอนหลังพิงกับผนังพิงอย่างเหนื่อยอ่อน
“ดงเฮ...กลับมายืนอยู่ข้างๆผมจะได้มั้ย ได้โปรดเถอะ”
*********************************
ฮ่าๆๆๆ เฮอะๆๆๆ อิอิๆๆๆ หุหุๆๆๆๆๆ
ขอหัวเราะดังๆหลายๆทีหน่อย วันนี้อารมณ์ดี
เห็นอัลบั้ม3ของเอสเจแล้ว กรี๊ดกร๊าด ไอ้ตี๋ผอมแล้ว
สุขสุดๆ ซอรี่ ซอรี่ 13คนกลับมาแล้วคร้าบ
เม้นท์ๆๆๆ กันน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่าาาาา
เฮ้อ
คุณยายมาอีกแล้วว
คุณยายโผล่มาอีกละ !
บอมยังไงก็ลุกขึ้นสู้เพื่อให้ดงแฮมาอยู่ข้างๆๆเหมือนเดิมนะ
สงสารบอมมมมมมมมมมมมม
เอายุนฮักไปเก็บทีเถอะค่ะพี่สวนจีน!!!!
เอาด๊องมาคืนให้บอมน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ
เค้าค่ายเสร็จแล้ว
เพิ่งได้มากอ่านน
สงสารบอมอ่าTOT
ทำไมด๊องทำงี้
แล้วรีบมาต่อเร็ซๆนะค่ะ
อยากรู้ว่าจะเป็ฯไง
ด๊ฮงจะกลับด้วยวิธีไหน
ยุนฮักจะตายด้วยวิธีไหน(55++)
แล้วยัยซารังจะบ้าตายเปล่า
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
อลบั้ม 3 ออกแว้วกรี้ดมากๆในที่สุดบอมก็ผอม
ทำไงอ่ะเร็วจัง
สู้ๆๆนะค่ะ
ด๊องไม่น่าเลือกกิมจิเลย
สงสารบอมน่ะเนี่ย
ด๊องด้วย ๆ
มาต่อไว ๆ น้าไรเตอร์
รออยู่ ๆ
ไรเตอร์ทำเค้าร้องไห้นะเนี่ย
มาต่อเร็วๆน๊า
ปล.กรีสสส คิมคิบอม กลับมาแล้ว หล่อมากกก
จะตายคาคอม 55
ด๊องกลับมาเถอะนะ
สงสารบอมมากมาย
รอรัก 4 เศร้าด้วยนะคะ
กลับมาหาบอมมี่เตอะนะ
สงสารบอม งานเข้าตลอดเลยอ่ะ
ดีองน้อยก้อยังงี่เง่าเหมือนเดิม ไปเลยไป ลูกก้อลูกเถอะ แต่มันไม่ถูกต้อง
เปาป่องน่าสงสารมากจ้าลูกเขยจ๋า แมเอาใจช่วย แต่ถ้าด๊องน้อยไม่ได้เปนของเราแค่คนเดียวก้อไม่ต้องรอเค้าแล้วนะลูก หาใหม่ เอาที่น่ารัก โสด ซิง มีสติและสมองมากกว่านี้นะลูก
นำด๊องกลับมาด่วน ~
ทำไมต้องแยกกันด้วยยยยT T
ทำไม
ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
TTOTT
-------------------------------------
พี่จีน~
คิมคิ หล่อโฮกกกก
ผอมลง ตัวหดดด แก้มไม่หดดดด 55+
เซอร์มาก อัลบั้มสาม ~
แล้วบอมล่ะ.....
เมื่อไหร่จได้กลับมาเจอันอีกอ่ะ..
เศร้านะเนี่ยยย...
แล้วรักสี่เศร้าเค้าเป็นไงบ้างอ่ะไรเตอร์