[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 74 : Beautiful Disaster Series II Chapter 59_ไปจากชีวิตของชั้นซะ100%

Beautiful Disaster Series II Chapter 59_ไปจากชีวิตของชั้นซะ!!!

                ว่ากันว่า...เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านเราไปเร็วนัก ผิดกับความทุกข์ ที่อยู่กับเราเนิ่นนานจนแทบจะกลายเป็นเพื่อนสนิทของเราไปเสียแล้ว

                ตอนนี้คิบอมจูงมือดงเฮย้อนกลับมาที่แพต้นสนทางเดินเมื่อตอนมา เพื่อกลับมาที่รถ ตลอดระยะทางที่เดินมานั้น ใบหน้าของคิบอมก็ถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา มันคงจะดี...ถ้าผมสามารถทำให้เค้ามีรอยยิ้มแบบนี้ได้...ตลอดไป

                ดงเฮมีสีหน้าที่เจื่อนลง นี่ล่ะคือทางที่ผมตัดสินใจ...ทางที่บอกว่า “ผมต้องไป”

                “พอเถอะ...คิบอม...” เมื่อถึงใกล้จะปลายทางแล้ว ดงเฮกลับหยุดเอาเสียดื้อๆ แล้วดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของคิบอม

                “เอ่อ...อะไรหรอดงเฮ” คิบอมหันมามองร่างบางอย่างงงๆ

                “ไปจากชีวิตของชั้นซะ!!!”

                สีหน้าของคิบอมตอนนี้มีแต่เครื่องคำถามเต็มไปหมด นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น

                “คุณ...วะ...ว่ายัง...ไงนะดงเฮ”

                “ชั้นบอกว่าไปจากชีวิตของชั้นซะที...” ดงเฮพูดย้ำทีละคำอีกครั้งช้าๆ ให้มันบาดลึกลงไปในหัวใจ ทั้งของคนฟังและตัวผู้พูดเอง

                “ทะ...ทำไมล่ะ”

                “นายเป็นใครกัน...ชั้นจำไม่ได้” ดงเฮตีสีหน้าเรียบเฉยบอกแกร่างสูงไป

                “ก็ไหนคุณบอกว่าคุณ...จำทุกอย่างได้แล้ว” เสียงของคิบอมอ่อนแรงลงไปทุกที อะไรกันเนี่ย เค้าเพิ่งจะมีความสุขได้ไม่ทันข้ามวัน ทำไม...ถึงได้ส่งความทรมานกลับมาให้เค้าอีก

                “วันที่ชั้นไปดูแลนาย ชั้นเผลอไปเตะกล่องไม้เข้า แล้วพออ่านทุกอย่าง นายรู้มั้ยว่าชั้นรู้สึกยังไง....” ดงเฮหยุดเว้นวรรคนิดนึง เพื่อรวบรวมความกล้าที่มี

                “ชั้นก็แค่...สงสารนายเท่านั้นเอง เข้าใจรึยังว่าวันนี่ทั้งหมดที่ชั้นทำไป ก็เพราะว่าสงสารคนโง่ๆอย่างนาย” ดงเฮกระแทกเสียงลงอย่างประชดประชัน

                คิบอมแทบจะทรงตัวไม่อยู่ คำพูด สีหน้า แววตา ไม่มีคำว่าล้อเล่นอยู่เลย ลมหายใจมันค่อยๆแผ่วลมจนแทบจะหยุดไปเสียดื้อๆ

                “นายก็รู้ดีอยู่แล้วนี่นาว่าตอนนี้ชั้นมียุนฮักแล้ว ชั้นจำอะไรเกี่ยวกับนายไม่ได้เลย...แล้วแบบนี้นายยังจะด้านหน้าทนรอชั้นอยู่อีกทำไม” จะรู้มั้ยคิบอม...ว่าชั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ต้องจำใจโกหกคำพวกนี้ออกไปน่ะ

                “ไม่จริง..ดงเฮ..คุณโกหก โกหกใช่มั้ย” คิบอมส่ายหน้าราวกับว่าสิ่งที่กำลังรับรู้นั้นเป็นเพียงฝันร้าย

                “ชั้นจะโกหกทำไมล่ะคิม คิบอม เลิกงี่เง่าซะที...ชั้รเบื่อที่จะต้องคอยทำมาเป็นว่ารักนายแล้วนะ ไปๆให้พ้นหน้าชั้นซะที!!!” ดงเฮพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ นายจะร้องให้ไม่ได้นะ

                “ดงเฮ...หยุดเถอะ ผมขอร้องเลิกพูดซะที” คิบอมมีน้ำใสๆคลออยู่ที่หางตา

                “อย่ามาร้องไห้ให้ชั้นเห็นนะคิบอม อย่ามาทำสำออย ชั้นไม่เห็นใจนายหรอกนะ” ใช่แล้ว...อย่าร้องไห้เลยนะ ถ้าชั้นเห็นน้ำตานาย ชั้นอาจจะทิ้งนายไป...ไม่ลง

                “ดงเฮ...คุณบอกผมมาสิ ว่าคุณลืมทุกอย่างที่เราเคยมีด้วยกัน ลืมว่าผมเคยรักคุณมากแค่ไหน...ลืมว่าเราเคยผ่านทุกๆอย่างมายังไง ตอบผมมา...ตอบมาเลย” คิบอมค่อยๆปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตา

                “ทำไมชั้นจะต้องตอบคำถามไร้สาระพวกนั้นด้วย” ดงเฮเบือนหน้าหนี ไม่อยากเห็น...ว่าเค้าทำร้ายคนตรงหน้านี้มากแค่ไหน

                “บอกผมมาสิ...บอกมาว่าที่คุณทำไปทั้งหมดเพราะแค่สมเพชผมเท่านั้น บอกมา...แล้วผมจะไม่รั้งคุณไว้เลย” คิบอมเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นๆ

                ดงเฮหันหน้ากลับมามองคิบอมอีกครั้ง แค่วูบเดียวเท่านั้นที่ดวงตาหวานไหววูบด้วยความเจ็บปวด แต่เพียงเสี้ยววินาทีร่างบางสามารถเปลี่ยนให้เป็นความเย็นชาได้

                “ชั้นจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ที่ชั้นทำไปวันนี้ก็ถือซะว่าทำบุญ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับชั้นอีกเข้าใจมั้ยคิม คิบอม”

                “ไม่เข้าใจ...ผมไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น ดงเฮคุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย พอเถอะนะ ได้โปรดอย่ามองว่าผมเข้มแข็งขนาดนั้น ผมเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆคนนึง ที่ไม่อาจจะทนรับการสูญเสียได้เร็วขนาดนี้หรอกนะ” คิบอมลุกขึ้นมาจับไหลั้งสองข้างของดงเฮแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตา

                “ดงเฮ...ผมรักคุณ...ผมรักคุณ...” คิบอมพร่ำพูดแบบนั้นพร้อมกับใช้สายตาของตัวเองพิสูจน์ให้ร่างบางได้เห็นว่าเค้าพูดจริงแค่ไหน

                “แต่ชั้นรักยุนฮัก...”

                แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้ร่างสูงชาไปทั้งตัวและหัวใจ ทั้งๆที่เมื่อก่อนหน้านี้ก็โดนคำพูดทำร้ายจิตใจมานับครั้งไม่ถ้วน หลอกให้รอ แกล้งให้หัวปั่น เค้ายังพร้อมที่จะเริ่มใหม่อีกครั้ง

                แต่คราวนี้...กลับมีบางสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม นั่นก็คือ...แววตาของดงเฮ..ที่ไม่มีแววสะท้อนของความลังเลให้เห็นอีกแล้ว

                “เลิกฝันลมๆแล้งๆได้แล้ว อย่าทำตัวให้ชั้นลำบากใจมากไปกว่านี้เลย ชั้นเกรงใจยุนฮัก” ดงเฮเอ่ยวาจาเชือดเฉือนจนคิบอมแทบจะล้มลงไปดิ้นตายต่อหน้าต่อตา

                “ดงเฮ.......” หมดคำพูดแล้วจริงๆ เค้าไม่เหลืออะไรให้ได้หวังแล้ว

                “ชั้นไม่สนใจหรอกนะ ว่าในอดีตชั้นกับนายจะผ่านร้อยแปดพันเก้าเรื่องราวอะไรมาบ้าง แต่ในวันนี้ชั้นจะลืมมันให้หมด...” ดงเฮย้ำอีกครั้ง แล้วหันหลังเดินจากคิบอมไปช้าๆ

                “ดงเฮ!!!...อย่าไปนะ ดงเฮ...ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป!!...” เสียงคิบอมยังคงดังไล่หลังมาเรื่อยๆ แต่2ขาของร่างสูงกับเหมือนว่ามีอะไรมาตรึงฝ่าเท้าไว้ไม่ให้วิ่งตามร่างบาง

                “ดงเฮ...ผมขอร้อง กลับมาเถอะนะ!!!” คิบอมตะโกนจนสุดเสียง

                ทางฝั่งดงเฮ ที่หันหลังเดินจากคิบอมมาอย่างช้าๆ ก็อยากจะให้ร่างสูงรับรู้เหลือเกินว่าแต่ล่ะก้าวที่เดินจากมานั้นเค้าเจ็บปวดแค่ไหน น้ำตาที่อดกลั้นมานาน ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก

ชั้นก็ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะคิบอม ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลย ชั้นขอโทษ...ขอโทษจริงๆ ตอนนี้อาจจะเป็นเพียงคำๆเดียวเท่านั้นที่ชั้นสามารถเอ่ยออกมาได้ ชั้นรู้ดีว่านายเจ็บปวดซักแค่ไหนกับการที่ชั้นตัดเยื่อใยไปแบบนั้น

แต่ชั้นก็อยากบอกนาย ว่าที่ชั้นต้องทำไปเพราะอะไร...อยากอธิบายทุกอย่างให้นายรู้ ให้นายเข้าใจว่าที่ทำไปน่ะชั้นจำเป็น แต่สุดท้าย...ชั้นก็เอ่ยคำเหล่านั้นออกมาไม่ได้เลย นอกจากวลีที่ใช้ทำร้ายจิตใจนาย

คิบอม...ชั้นรักนาย นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ชั้นอยากจะยืนยัน

***********************************************

 โอ้วว้าว กลับมาแล้ว คริๆ เย้ๆ ในที่สุดการสอบอันน่ารังเกียจ- -*ก็ผ่านพ้นไป

ต่อไปนี้ไอ้จีนจะใช้เวลาอยู่กับฟิค ฟิค แล้วก็ฟิค
สู้ๆนะคร้าบ คนอ่าน แค่นี้มันยังไม่เศร้าหรอก หุหุ

วันก่อนไปนั่งทำแมกเนตมา จะบอกว่าที่คั่นกับแมกเนตเสร็จแล้ว คริๆ สวยหลายๆ

เม้นท์ๆ+โหวตนะ จะได้อ่านกันอีกไวไว ตั้งใจสอบกันด้วยนะ 

****************************************************