[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 65 : Beautiful Disaster Series II Chapter 54_ชั้นจะอยู่ข้างๆนายเอง

Beautiful Disaster Series II Chapter 54_ชั้นจะอยู่ข้างๆนายเอง

                แม้ปากจะบอกว่าไม่มาๆ แต่สุดท้ายไอ้หัวใจไม่รักดีกลับพาเค้ามายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งซะแล้ว

                บ้าน...ที่เค้ารู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน

                ร่างบางใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานว่าจะกดออดดีมั้ย ได้แต่ยืนบิดไป บิดมาอยู่หน้าออดอยู่แบบนั้น

                “เอาวะ...เป็นไงเป็นกัน” ร่างบางให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะกดออดลงไป1ครั้ง

                ระหว่างที่ยืนรอเจ้าบ้านมาเปิดนั้น ดวงใจน้อยๆของดงเฮแทบจะกระโจนทะลุอกออกมาอยู่แล้ว เค้าจะเปิดมั้ยน้า แล้วผมควรจะทำหน้ายังไงดีเนี่ย

                “แอ๊ดดด......” เสียงเปิดประตูออก ทำให้ดงเฮรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง

                และเมื่อได้เห็นคนที่ต้องการมาพบเต็มๆตาก็ใจแทบเสีย คิบอมซูบลงไปเยอะมากกว่าที่เคยซูบลงอยู่แล้ว ขอบตาดำคล้ำ เรี่ยวแรงจะเดินแทบไม่มี อาการกลัวและประหม่าเมื่อกี๊ก็กลายเป็นความโมโหทันที

                “เอ่อ ดงเฮ...คุณมาที่นี่ได้ยังไง” คิบอมร้องอย่างตกใจ อาการป่วยแทบหายไปทันที

                “แวะมาดูคนใกล้ตายน่ะ” ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

                “เอ่อ...คือ...” คิบอมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอย่างทำอะไรไม่ถูกก็ดูสายตาของดงเฮตอนนี้สิ จะฆ่าเค้าอยู่แล้ว

                “ทำไมไปนั่งตากฝนแบบนั้นห๊ะ!!!” ดงเฮใช้น้ำเสียงที่ดังไม่เบาถามร่างสูงออกมา

                “ก็คือ...ก็คือว่า....”

                “จะอึกๆอักๆ ทำไมเล่า ถามก็ตอบมาเซ่!!” ดงเฮตะคอกหนักกว่าเดิมอีก

                “โอ๊ยดงเฮ...อย่าตะคอกสิ แค่นี้ผมก็กลัวแล้วนะ” คิบอมหน้าแทบจะหดเหลืออยู่แค่2นิ้วเข้าไปทุกที

                “กลัวน่ะสิดี...ตาบ้า นี่แน่ะๆๆๆ ไปนั่งตากฝนให้เป็นไข้ทำไมห๊า!!” คราวนี้ไม่พูดเฉยๆ ดงเฮถึงกับลงมือทำร้ายร่างกายคิบอมโดยการปรี่เข้าไปทุบตีกันเลยทีเดียว

                “โอ๊ยๆๆ...ดงเฮ ผมเจ็บนะ โอ๊ย อย่าตีสิ” คิบอมต้องรีบถอยหลังเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว ก็พลังฝ่ามือของดงเฮนี่เบาๆซะทีไหนล่ะ

                “ไม่ต้องหนีเลยนะ...มานี่เลย” ดงเฮรีบเข้าไปบิดต้นแขนของหนุ่มแก้มแตกอย่างรวดเร็ว

                “โอ๊ยๆ...ดงเฮเจ็บๆๆๆ”

                “หยุดร้องซะที ห้องนอนไปทางไหนเนี่ย” ดงเฮหันไปถามอย่างฉุนๆ

                “จะไปทำ....เอ่อ ทางนี้คร้าบ” คิบอมเห็นสายตาของคนข้างๆก็ต้องรีบเดินนำขึ้นไปทันที

                “นอนลงไปเลยนะ แล้ววันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนด้วย” ดงเฮผลักร่างสูงให้นอนลงบนเตียง ก่อนจะชี้หน้าสั่งออกมาเป็นระยะๆ ซึ่งตัวคนที่ถูกสั่งเองก็ได้แต่นั่งทำตาปริบๆแค่นั้นเอง

                “เอาล่ะ กินอะไรรึยัง” ดงเฮยอมใช้น้ำเสียงอ่อนลงเมื่อนั่งลงบนเตียงด้วยแล้ว

                “เอ่อ...ยัง เฮ้ย อย่าเพิ่งโกรธสิ” คิบอมรีบถอยห่างเมื่อเห็นว่าดงเฮจ้องตัวเองซะตาขวาง

                “รออยู่นี่ละกัน เดี๋ยวชั้นไปแกะโจ๊กใส่ถ้วยให้” ดงเฮพูดก่อนจะออกจากห้องไป

                และไม่ถึง5นาที ร่างบางก็กลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งพร้อมๆกับถาดถ้วยโจ๊ก น้ำเปล่า และยา

                “เอ้า...ลุกขึ้นมากิน” ดงเฮวางถาดลงที่โต๊ะข้างๆหัวเตียว แล้วช่วยพยุงคิบอมขึ้นนั่งบนเตียงดีๆ

                “เอาล่ะ เพราะชั้นเป็นคนดี ฉะนั้นวันนี้ชั้นจะป้อนนายก็แล้วกัน” ดงเฮพูดก่อนจะค่อยๆตักข้าวขึ้นมาแล้วเป่าเบาๆ ก่อนจะยื่นไปข้างหน้าคิบอม

                “จูบก่อน...” คิบอมพูดออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ไหนๆวันนี้มันก็ดูเหมือนความฝันอยู่แล้ว จะผิดมั้ยถ้าเค้าอยากจะอยู่ในโลกของความฝันต่อไป

                “ได้คืบอย่ามาเอาศอกนะ” ดงเฮร้องแหวใส่ ก่อนจะถลึงตาใส่พ่อตัวดีที่ทำปากยื่นๆมาใส่

                “ไม่จูบก็ไม่กิน”

                “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ดี...ไม่เปลือง” ดงเฮก็พูดอย่างไม่ยอมเช่นกัน

                “ตามใจคนป่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ เชอะ...ขี้งก” คิบอมแกล้งบ่นออกมาคนเดียว

                “นี่ คิบอม นายว่าใครเนี่ย”

                “ว่าคนขี้งก...ผมป่วยจะตายอยู่แล้วนะ ตามใจกันหน่อยไม่ได้รึไงล่ะ” คิบอมพองแก้มขึ้นมาอย่างใจ

                “แก้มมันจะแตกออกมาแล้วนั่นน่ะ แล้วใครใช้ให้นายไปนั่งตากฝนอยู่แบบนั้นล่ะ” ดงเฮตอกกลับก่อนจะอึ้งไปเมื่อเห็นสีหน้าที่สลดลงอย่างเห็นได้ชัดของร่างสูง

                “ผมขอโทษ...” คิบอมพูดอย่างแผ่วเบาๆ

                “ชั้นสิต้องขอโทษ...” ดงเฮเองก็พูดไม่ได้ดังไปกว่าที่คิบอมเป็นเลย

                แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาก็คือการที่ร่างบางยอมกดจูบลงไปยังริมฝีปากหนาของร่างสูงอย่างรวดเร็ว แล้วรีบผละออกมา

                “คราวนี้กินได้แล้วสินะ ข้าวน่ะ” ดงเฮจิ๊ปากเบาๆ ก่อนจะตักโจ๊กคำเดิมขึ้นมาป้อนให้คิบอม

                “อ้ามมม....” คิบอมกินข้าวมื้อนี้อย่างมีความสุข พระเจ้าครับ...ถ้าหากนี่เป็นความฝันอย่าเพิ่งให้ผมตื่นตอนนี้เลยนะครับ ขอผม...อยู่กับเค้าให้นานกว่านี้หน่อย

                ดงเฮและคิบอมนั่งป้อนข้าวกันพร้อมกับคุยเรื่องไร้สาระต่างๆมากมาย เหมือนกับว่าต้องการที่จะทดแทนเวลาที่ไม่เคยได้ติดต่อกันเลย

                ...ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถจดจำทุกอย่างได้ แต่บรรยากาศที่โอบล้อมรอบๆตัวผมในตอนนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าความสุขที่แท้จริงบนโลกใบใหญ่ใบนี้มันเป็นเช่นไร...

                ...ผมไม่หวังว่าเค้าจะจำทุกๆอย่างระหว่างเราได้ แค่ในตอนนี้เค้ายังคงเป็นห่วงผม ยังคงคุยกับผม ผมว่าเรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องการเหตุผลที่ดีนักหรอก...

                “เอาล่ะหมดแล้ว...กินยาซะจะได้นอนหลับพักผ่อน” ดงเฮยื่นแก้วยาให้คิบอม

                “ผมไม่อยากหลับเลยดงเฮ...”

                “ทำไมล่ะ...” ดงเฮถามขึ้นเมื่อคิบอมยอมกินยาแล้ว

                “ผมกลัว...กลัวว่าถ้าเกิดผมหลับไปแล้วตื่นขึ้นมา ทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้มันจะกลายเป็นเพียงความฝัน ถ้าผมตื่นขึ้นมาแล้วคุณก็จะหายไปแล้ว” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่

                “เด็กโง่...” ดงเฮตีไปที่กลางหน้าผากของคิบอมเบาๆ พร้อมกับจัดท่าทางให้ร่างสูงได้นอนดีๆ

                “นอนหลับซะ ชั้นจะอยู่ข้างๆนายเอง...”ดงเฮเอื้อมมือไปลูบหน้าผากของคิบอมเบาๆ

                ไม่รู้...ว่าทำไมตัวเองถึงจะต้องทำแบบนี้ มันเหมือนเป็นความเคยชินที่แล่นขึ้นมาเองซะมากกว่า

                คิบอมเองที่ยาเริ่มจะออกฤทธิ์ก็อดที่จะคล้อยตามสัมผัสอันอ่อนโยนนี้ไม่ได้จริงๆ ตาคมค่อยๆปรือลง

                มือหนาเอื้อมมากุมมือของร่างบางเอาไว้แน่น เหมือนกับการขอคำสัญญาว่าร่างบางตรงหน้านี้จะไม่ทิ้งเค้าไปไหนอีกแล้ว

                “นอนเถอะนะคิบอม...เมื่อนายตื่นขึ้นมาแล้วนายจะรู้ว่าทุกเรื่องมันก็เป็นเพียงแค่ฝันร้าย ไม่ต้องกลัว...ชั้นจะคอยอยู่ข้างๆนายเอง” ดงเฮก้มลงไปจูบหน้าฝากเนียนของร่างสูงเบาๆ

                จนกระทั่งเมื่อเห็นว่าลมหายใจของคนป่วยสม่ำเสมอซึ่งหมายความว่าหลับสนิทแล้ว ร่างบางจึงค่อยๆถอนมือของตัวเองออกแล้ว แล้วเก็บถาดอาหารลงไปเก็บข้างล่าง

                และเมื่อกลับขึ้นมาบนห้องนี้อีกครั้ง มันก็ทำให้เค้าได้มองสำรวจรอบๆห้องมากขึ้น เมื่อกี๊ตอนขึ้นมาพร้อมคิบอม เพราะความเป็นห่วงมันมีมากกว่าทำให้เค้าไม่ทันได้มองอะไรมากนัก

                ห้องของคิบอมเหมือนว่าจะไม่ใช่ห้องที่ใช้คนเดียวนะ เพราะข้างของเครื่องใช้มันดูบ่งบอกถึงไลฟ์สไตล์ของคน2คน สายตาหวานกวาดไปทั่วก่อนจะสะดุดเข้ากับกรอบรูปที่ตั้งอยู่เต็มห้อง

                ...รูปของเค้าและคิบอม...

                ...รูปของเค้าและซุปเปอร์ จูเนียร์...

                ...และนั่น...รูปของเค้าและคิบอมที่ถ่ายกันที่ทะเลในความฝันของเค้านี่นา นอกจากเค้าและคิบอมแล้วก็ยังมี...สมาชิกทุกคนที่อยู่ในความฝันของเค้าซะครบเลย

                “นี่มันอะไรกัน...” ดงเฮแทบจะเป็นลมล้มทรุดอยู่ตรงนั้น

                ดงเฮถอยหลังไปจนชนเข้ากับกล่องอะไรบางอย่าง จึงต้องรีบก้มลงดู กล่องไม้ใบหนึ่ง ด้วยความที่สงสัยร่างบางจึงตัดสินใจเปิดมันออกดู

                ของที่วางอัดกันอยู่ข้างในนั้นทำเอาผมแทบจะลืมหายใจ รูปถ่ายมากมาย รวมทั้งไดอารี่ที่อัดกันจนล้นปรี่ ดูจากลักษณะแล้วมันจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจากผม เพราะคิบอมคงจะไม่มีทางทำของพวกนี้หรอก

                มือบางค่อยๆเก็บของทุกอย่างลงกล่องไว้เหมือนเดิม ก่อนจะรีบเอามือกุมหัวตัวเอง มันแล่นเข้ามาอีกแล้ว ความเจ็บปวดแบบนี้ ทุกๆครั้งที่เค้าทำท่าว่าจะจำอะไรได้ ความปวดหัวก็มักจะแล่นเข้ามาทำให้เค้าลืมมันไปจนหมด แต่ตอนนี้เค้าพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอดีตของตัวเองแล้ว

                ดงเฮหันไปมองคิบอมที่ยังคงหลับสนิทอย่างชั่งใจ ก่อนจะเดินเข้าไป กดริมฝีปากอิ่มลงกับปากของคิบอมอีก1ครั้ง

                “ชั้นขอโทษนะคิบอมที่ต้องผิดสัญญาว่าจะอยู่รอนายตื่นขึ้นมาซะก่อน” ดงเฮเอ่ยเบาๆแล้วถือกล่องไม้ออกจากห้องนั้นไป

**********************************************
โย่ว...กลับมาอัพแล้วเน้อ...คนอ่านหายไปไหนหมดหนอ...หุหุ
ใกล้ถึงวันคอนแล้ว แต่ก็ใกล้ถึงวันเกิดฟิคเรื่องนี้เช่นกันหุหุ
รักคนอ่านซำเหมอคร้าบ