[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 63 : Beautiful Disaster Series II Chapter 53_หมอคะ พี่ยุนฮักเป็นอะไรตอบมาสิ

Beautiful Disaster Series II Chapter 53_หมอคะ พี่ยุนฮักเป็นอะไรตอบมาสิ

                ร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง กำลังนั่งรอผลวินิจฉัยด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด...เหลือน้อยลงไปทุกทีแล้วล่ะสินะ ยุนฮักแค่นยิ้มให้กับตัวเอง

                เค้าเพิ่งออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ไปได้ไม่ถึงเดือน ก็ต้องกลับเข้ามาอีกแล้ว ให้ตายเถอะ นี่พระเจ้าจะแกล้งผมไปถึงไหนเนี่ย

                เมื่อครั้งที่ผมอยากจะตาย พระเจ้ากลับส่งใครคนหนึ่งมารั้งให้ผมอยากมีชีวิตต่อ แต่พอผมมีกำลังใจที่จะยืนหยัดมากพอพระเจ้ากลับซ้ำแผลเดิมลงมาให้ผมเจ็บปวดซะยิ่งกว่าเดิม

                “อะแฮ่ม...ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน” คุณหมอคนเดิม คุณหมอประจำตัวของเค้าพูดขึ้นมา

                “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเอง...ก็ไม่ได้อยากจะรู้มันซักเท่าไหร่กันหรอก”

                คุณหมอมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเข้าใจ แต่อาการที่เค้าเป็น...มันก็น่าหนักใจจริงๆ

                “เอ่อ บอกตามตรงนะว่าผมหนักใจมากเลยที่จะบอกเรื่องอาการของคุณในตอนนี้ คุณชอง ยุนฮัก”

                “บอกมาเถอะครับ จนถึงตอนนี้ไม่มีอะไรที่มันเกินความคาดหมายของผมแล้วล่ะ” ยุนฮักตอบด้วยสายตาไม่หยี่ระต่อความตายเลยซักนิด

                “เฮ้อ...ผมไม่เคยเจอคนไข้รายไหนใจเด็ดเหมือนคุณเลยนะ รู้ตัวมั้ย”

                “หมอเลิกพูดอ้อมค้อมเถอะครับ รีบๆพูดเรื่องอาการของผมมาเลยดีกว่า ไม่ต้องกลัวว่าผมจะช็อคตายคาที่หรอก”

                “โอเค ถ้างั้นผมคงจะต้องตอบคุณตามตรงแล้วนะ ว่าอาการของคุณน่ะมันแปรปรวนมากเลย ทั้งๆที่โรคที่คุณเป็นก็ไม่น่าจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้นมาได้เลย”

                “ได้สิครับ ผมเคยลองสังเกตตัวเองดูแล้ว ถ้าผมมีความสุขผมก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ถ้าผมเสียใจไอ้อาการบ้าๆมันก็จะลุกลามทันทีเลย” ยุนฮักตอบตามความเป็นจริง

                “บ้าน่า ผมเป็นหมอมา10ปี ไม่น่าจะมีเคสแบบนี้นะ”

                “แล้วสิ่งที่ผมเป็นหมอจะให้คำตอบว่ายังไงล่ะครับ”

                “แล้วที่อาการคุณทรุดหนักแบบนี้น่ะ แปลว่าคุณกำลังเสียใจงั้นหรอ”

                ยุนฮักได้ยินคำถามของคนที่เป็นหมอแล้วก็แทบจุกตอบอะไรไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเป็นความเจ็บปวดทั้งหมด แต่ก็ไม่ใช่ความสุขจนล้นใจเช่นกัน

                เพราะทุกครั้งที่บาดาเหม่อ...ในแววตาของร่างบางนั้นก็มีแต่เงาของนายคิบอมนั่น แต่ไม่เคย...มีเงาของเค้าเลยซักครั้ง แม้ว่าเค้าจะแกล้งหลอกตัวเองให้มองไม่เห็นแค่ไหน มันก็ทำใจไม่ได้ซักที

                ผมก็เพียงแค่หวัง...ว่าซักวันภายในแววตาคู่นั้นจะมีแต่เพียงภาพของผมบ้างก็เท่านั้น แต่เวลาที่ผมมีอยู่มันก็ทำให้อดใจรอวันนั้นไม่ไหว

                ทางเดียวที่จะจบเรื่องนี้ ก็คือการที่ผมพาบาดาไปจากเกาหลีให้เร็วที่สุด ไปให้ไกลจากคนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้า อย่าให้เค้าถลำลึกจำอะไรได้มากกว่านี้ ใครจะว่าผมเลว ว่าผมเห็นแก่ตัวก็ช่าง ผมไม่สน

                ก็ถ้าเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นกับผมในตอนนี้ เกิดขึ้นกับชีวิตของคุณบ้างล่ะ คุณจะกล้าตอบผมได้เต็มปากมั้ย ว่าคุณจะตัดสินใจคืนเค้าให้กับคนอื่น

                แล้วจะยอมให้ตัวเอง...เป็นฝ่ายที่เสียใจมั้ย คุณตอบผมมาสิ ว่าถ้าเป็นตัวคุณ คุณจะทำยังไง

                “หมอครับ...”

                “ว่ายังไงครับ”

                “หมอบอกผมมาตามตรงเถอะ...ว่าผมจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่” ยุนฮักพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ตอนนี้อะไรมันจะเกิดก็ต้องปล่อยให้มันเกิดแล้วล่ะ

                “คุณ.......เฮ้อ....” คุณหมอได้แต่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ

                “คุณนี่มัน...เอาล่ะผมจะบอกคุณตรงๆเลยก็ได้นะคุณชอง ยุนฮัก จากผลการตรวจของคุณตอนนี้...มันทำให้ผม หนักใจจริงๆ เพราะถึงภายนอกคุณจะดูปกติแข็งแรง แต่ว่าภายในระบบร่างกายของคุณนั้น...มันเริ่มจะดื้อยาแล้วนะ”

                “ผมไม่ต้องการรู้ว่าผมมีอาการยังไง ที่ผมอยากรู้ก็คือว่าผมจะตายตอนไหน วันไหน วินาทีไหน แค่นี้แหละที่ผมอยากจะรู้” ยุนฮักตะคอกใส่หมออย่างลืมตัว

                “แล้วทำไมคุณจะต้องอยากรู้ด้วยล่ะครับ ว่าตัวเองจะหมดลมหายใจตอนไหน มันยิ่งทำให้คุณหดหู่ไม่ใช่หรอ”

                “หมอไม่รู้และไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าเวลามันมีค่ากับผมมากแค่ไหน ผมต้องการรู้ว่าชีวิตของผมจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน ทุกๆอย่างมันมีค่าสำหรับผมมาก ผมขอร้องบอกผมมาเถอะ”

                คุณหมอผู้ซึ่งมีจรรยาบรรณเต็มเปี่ยม มองหน้าคนไข้หัวดื้ออย่างชั่งใจก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

                “ไม่ถึง1เดือน...”

                สิ้นคำคุณหมอ สีหน้าที่เรียบเฉยกลับไหววูบเพียงเล็กน้อย 1เดือน ช่างน้อยนิดเหลือเกิน 1เดือน 31วัน เริ่มนับถอยหลังได้แล้วล่ะสิ แต่ถึงว่า “ไม่ถึง” มันก็ค้ำคอเค้าอยู่ อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้ ที่เค้าจะต้องจากโลกนี้ จากบาดา จากความรักไป

                “แล้วเรื่องอาการล่ะครับ...”

                “ตอนนี้อาการของคุณจะไม่มีการแสดงออกถึงความเจ็บปวดใดๆทั้งสิ้น แต่ว่า...ถ้าเกิดว่า...ถ้าวันนั้นใกล้จะมาถึงแล้ว ร่างกายคุณจะแสดงอาการออกมาทันที ซึ่งอาการที่ผมหมายถึงอะไรคุณก็น่าจะรู้ดีนะ”

                “ครับ...” ร่างสูงรับคำด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

                “ตอนนี้ผมว่าคุณทำใจให้สบาย แล้วทำในสิ่งที่คุณอยากจะทำเถอะครับ”

                “ผมทราบแล้ว...และผมก็กำลังจะทำในสิ่งที่ต้องทำด้วย ผมว่าผมคงจะไม่ต้องมาหาคุณหมออีกแล้วล่ะมั้งครับ ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราได้พบกัน”

                “คุณอย่าพูดจาให้ผมรู้สึกแย่แบบนี้สิ” คุณหมอถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก

                “หึหึ...ขอบคุณนะครับสำหรับหลายปีที่คอยประคับประคองอาการของผมมาตลอด คุณหมอเป็นแพทย์ที่เจ๋งมาก ขอบคุณจริงๆครับ” ยุนฮักพูดก่อนจะยื่นฝ่ามือไปข้างหน้า

                คุณหมอเองก็ยื่นมือของตัวมาจับตอบเช่นกัน

                “จะเป็นการยุ่งเรื่องส่วนตัวของคุณมากเกินไปมั้ย ถ้าผมจะถามคุณว่าสิ่งที่คุณจะทำหลังจากกลับออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้ไปแล้วคืออะไร” คุณหมอถามขึ้นเมื่อเห็นยุนฮักจับที่ลูกบิดประตู

                ซึ่งร่างสูงก็ส่ายหน้าเบาๆเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

                “ผมจะไปอเมริกาครับ”

***************************************************************

                ด้วยความที่เร่งรีบออกจากห้องตรวจไป ทำให้ร่างสูงไม่ทันสังเกตคนๆหนึ่งที่รีบหลับหลังเสาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากเพราะกำลังตกใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินมาเมื่อสักครู่

                เมื่อเรียกสติทั้งหมดกลับมาได้แล้ว ร่างบางก็รีบผลักประตูห้องตรวจเข้าไปอย่างรวดเร็ว

                “เอ่อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณได้นัดไว้ก่อนรึเปล่าครับ” คุณหมอหันมาถามอย่างตกใจ

                “ไม่ค่ะ...แต่ว่าชั้นมีเรื่องจะถามคุณหมอ เกี่ยวกับคนไข้คนเมื่อกี๊ คุณชอง ยุนฮักค่ะ”

                “ขอโทษนะครับ ผมเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณพอที่จะไม่เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวของคนไข้ แล้วว่าแต่คุณเป็นใครครับ”

                “ชั้นชื่อ คิม ซารังค่ะ” ร่างบางตอบกลับอย่างฉะฉาน

                “แล้วคุณมาถามผมเกี่ยวกับคุณยุนฮักทำไม”

                ซารังไม่ตอบอะไร เพียงแต่หยิบนามบัตรบางอย่างขึ้นให้คุณหมอดู เท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้คนที่เรียนมาสูงพอจะเข้าใจอะไรหลายๆอย่างได้มากขึ้น

                “ชั้นไม่อยากจะบังคับคุณหมอหรอกนะคะ แต่...คุณคงเข้าใจว่าชั้นจำเป็นต้องรู้”

                “ครับ...ผมเข้าใจ” คุณหมอพูดอย่างยอมจำนน

                หลังจากนั้นคุณหมอก็เริ่มเล่าอาการที่ยุนฮักเป็นตั้งแต่แรกเริ่ม จนไปถึงผลข้างเคียงของร่างกายที่ร่างสูงกำลังเผชิญอยู่

                ซารังเองที่แม้จะวางสีหน้าเรียบเฉยแต่ภายในใจกลับกำลังร่ำไห้จะเป็นจะตาย ทำไม...ทำไมเธอถึงไม่เคยรับรู้เรื่องนี้เลย พี่ยุนฮัก ทำไม...พี่ถึงไม่บอกชั้น

                “คุณหมอคะ...”

                “ว่ายังไงครับ”

                “แล้วที่คุณหมอบอกว่า...พี่ยุนฮักจะอยู่ได้ไม่ถึง1เดือน จริง...รึเปล่าคะ”

                “ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูโหดร้าย แต่ผมก็ต้องบอกตามตรงว่าจริงครับ”

                ดวงตาฉ่ำหวานมีน้ำเอ่อมารวมกันทันที 1เดือน 1เดือนต่อจากนี้ พี่จะมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเค้าใช่มั้ยคะ พี่ยุนฮัก

                “คุณยุนฮักจะไปอเมริกาวันนี้ คุณจะตามเค้าไปมั้ย” คุณหมอถามอย่างเป็นห่วง

                “ไม่ล่ะค่ะ ชั้นรู้ว่าเค้าไปทำอะไร และตัวชั้นเอง...ก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกัน” ซารังพูดด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว

                ในเมื่อพี่รักเค้า...ลมหายใจสุดท้ายของพี่ ชั้นก็จะทำให้เค้าอยู่เคียงข้างพี่ให้ได้

*****************************************

 กลับมาแล้ว - -"ขอโทษคร้าบ คอมติดไวรัส เดชะบุญฟิคไม่หายไปด้วย ขอบคุณสวรรค์ -*-
ก็แก้ตัวด้วยการลง3ตอนรวดเลยละกันเนอะ เม้นท์ให้กำลังใจกันด้วยน้า 
แต่งเก็บไว้หลายตอนเลย หุหุ ตอนต่อไปแจ้งข่าวนะค้าบ
อ่านด้วยๆๆ โหวต+เม้นท์ เป็นกำลังใจให้จีนด้วยนะ
จีนชอบอ่านคอมเม้นท์ยาวๆนะจาบอกให้ อิอิ