[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 61 : Beautiful Disaster Series II Chapter 51_เลิกหวังซะที 50%ที่เหลือเน้อ

                ร่างบางรอจนเห็นว่าไฟท์ที่ยุนฮักขึ้นนั้นได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกมาจากแอร์พอร์ท

                “ทำยังไงดีเนี่ย ยังไม่อยากกลับคอนโดเลย” ร่างบางบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินเอ้อละเหยลอยชายตามทางของฟุตบาทมาเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม เท้าเจ้ากรรมถึงพามาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะแม่น้ำฮันนี่อีกแล้ว

                ผมเป็นอะไรกับสถานที่แห่งนี้มากมั้ยเนี่ย ปล่อยใจให้เหม่อลอยทีไร กลับมารู้ตัวอีกทีภาพตรงหน้าก็กลายเป็นแม่น้ำผืนนี้ตลอดเลย

                “เฮ้อ...คิบอม นี่ชั้นไม่มีวันหนีนายพ้นเลยรึไงเนี่ย” ดงเฮท้วงโชคชะตาออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ เพราะถึงกลับไปคอนโดก็คงต้องนั่งกร่อยคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว

                สายลมยามเย็นพัดปะทะให้ร่างบางได้ปล่อยอารมณ์ของความสับสนให้ปล่อยออกมา นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมเคยยืนอยู่ในที่แห่งนี้ นานเท่าไหร่แล้ว...ที่ผมจากที่นี่ไป แล้วก็นานเท่าไหร่แล้ว ที่ผม...ลืมเค้ามา

                ร่างบางทอดสายตามองตามทางของถนนที่ร่ายยาวไปจนไกลสุดลูกหูลูกตา

                แต่คุณรู้มั้ยว่าอะไรที่ทำให้ผมต้องแค่นยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง ก็ที่ปลายทางของถนนเส้นนี้มันมีทางแยกออกไป2ทาง...แล้วถ้าผมเดินไปจนสุดสายของถนนแล้ว ผมควรจะเลี้ยวไปทางไหนดี

                เหมือนกับความต้องการในหัวใจของผมเองสุดท้ายแล้ว...ผมจะเลือกใคร

                “ดงเฮ........” เสียงที่บางเบาจนแทบจะมลายสลายไปในอากาศเรียกชื่อผมออกมา น้ำเสียงที่ผมจำได้ดีว่ามันเป็นของใคร น้ำเสียงที่ทำให้ผมสับสนมากมายในตอนนี้

                “ดงเฮ...” น้ำเสียงนั้นยังดังขึ้นอีกครั้ง

                “มีอะไร...คิบอม” ดงเฮหันกลับไปสบตากับร่างสูงตรงๆ

                เค้า...ดูซูบลงไปเยอะมากเลย นับตั้งแต่วันที่เราจากกันที่โบสถ์แห่งนั้น วันที่ผมตัดสัมพันธ์ของผมกับเค้าจนขาดสะบั้นไม่มีชิ้นดี

                ถามผมมั้ยว่าเจ็บรึเปล่า ถามมาสิ...เจ็บจนไม่รู้แล้วว่าความเจ็บที่มากกว่านี้เป็นยังไง เจ็บจนหัวใจด้านชาแล้วเหลือเกิน รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นตัวอะไรซักอย่าง ตัวอยู่กับอีกคน แต่ภายในใจกลับคิดถึงใครที่เราไม่ต้องการ

                “ผมคิดถึงคุณจังเลย ดงเฮ” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆจนร่างบางสัมผัสได้

                ดวงตาทั้งสองข้างของเค้าที่มองมาที่ผม ทำไมผมจะไม่รู้...วคนตรงหน้าผมในตอนนี้รักผมมากแค่ไหน แต่ผม...รักเค้าไม่ได้

                “เลิกพูดคำๆนี้ซะที คิม คิบอม” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แม้ว่าตัวเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเลย

                “ดงเฮ...” คิบอมครางออกมาอย่างเหนื่อยล้า

                “ไม่เหนื่อยบ้างรึไง...”

                “อะไร คุณหมายถึงอะไรกันดงเฮ” คิบอมขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

                “ชั้นถามนายว่าไม่เหนื่อยบ้างหรอ ที่มาวิ่งตามคนรักของคนอื่นแบบนี้” ดงเฮพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

                ราวกับฟ้าฟาดผ่านลงมากลางใจ ร่างสูงแทบทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น ทุกๆครั้งที่ผมยังพอมีความหวังเพราะไม่เคยได้ยินจากปากคุณซักครั้ง ว่าคุณรักเค้า แต่พอมาวันนี้ ผมซึ้งและเข้าใจกับมันแล้ว

                “คุณ...ดงเฮ...นาย....โธ่เว้ย” คิบอมสบถอย่างไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรแล้ว

                “พอซะทีเถอะนะคิบอม พอซะที” ดงเฮพยายามขอร้อง หยุดซธทีเถอะนะ ยิ่งนายวิ่งตามชั้นมากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งถูกผลักออกให้ไกลจากนายมากเท่านั้น พอซะที

                “ทำไม...คุณถึงได้คิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายซะเหลือเกิน ที่จะให้ผมตัดใจจากคุณ ให้ผมเลิกรักคุณ 11ปี...มันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ในความทรงจำของคุณเลยรึไงดงเฮ ห๊ะ...ตอบผมมาสิ ตอบผมมา” คิบอมร้องถามอย่างทรมาน

                “ใช่...มันไม่มีอะไรเหลือแล้ว เพราะมันไม่เคยมีเสมอมา และก็จะไม่มีวันมีเสมอไป เลิกเข้าข้างตัวเองไปวันๆได้แล้วนะคิบอม พอได้แล้ว” ดงเฮพยายามใจแข็งให้ได้นานทีสุด

                “ดงเฮ...” คิบอมมองตาคนรักอย่างล้าเหลือเกิน

                “ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายจะคิดว่าชั้นเป็นดงเฮหรือใคร แต่ชั้นขอบอกเลยว่าชั้นไม่ใช่คนๆนั้นของนายแน่นอน...” ร่างบางกัดฟันพูดประโยคสุดท้ายออกไปแล้วเดินจากมาทันที

                ...ไม่ใช่คนๆนั้น...

                ...แฟนของคนอื่น...

                ..ไม่มีเสมอมาและไม่มีเสมอไป...

                และอีกกี่ร้อยกี่พันประโยคกันนะดงเฮ ที่คุณพร่ำพูดออกมาให้ผมเจ็บปวด กี่ภาพบาดตาบาดใจ ที่เหมือนกับว่าคุณจงใจให้ผมตายช้าๆอย่างทรมาน

                มันผิดหรอดงเฮ ที่ผมจะรักคุณ ผิดหรอที่ผมมีคุณเพียงคนเดียวในหัวใจ ผิดหรอที่ผมไม่สามารถหลอกตัวเองให้เชื่อได้จริงๆว่าวันนี้คุณรักคนอื่นไปแล้ว

                คิบอมทรุดนั่งลงกับม้านั่งแถวๆนั้นอย่างหมดแรง

                “ครืน....ครืน.......” ไม่เกินชั่วอึดใจหนึ่ง สายฝนก็กระหน่ำลงมาราวกับว่าส่งตัวแทนมาอยู่เป็นเพื่อนของคิบอมจริงๆ สายฝนที่แรงจนทำให้มองไม่เห็นภาพข้างหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว

                แต่ร่างสูงของคิม คิบอมก็ยังคงถูกประทับอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ไม่มีการเคลื่อนที่ใดๆทั้งสิ้น ตอนนี้ในหัวของเค้ามีเพียงเสียงของดงเฮเพียงเท่านั้น

                “ดงเฮ...ดงเฮ....ดงเฮ ผมรักคุณ...”

                “ดงเฮ...คุณล้อเล่นใช่มั้ย”

                “ดงเฮ...กลับมาบอกผมสิ ว่าที่คุณพูดไปเมื่อกี๊คุณไม่ได้ตั้งใจ”

                “กลับมาเถอะนะ เพียงแค่คุณเดินกลับมา ผมจะยอมลืมเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาแล้วคิดว่ามันเป็นพียงฝันร้ายเท่านั้น กลับมาสิ กลับมา”

                ร่างสูงยังคงพร่ำพูดแบบนั้น ท่ามกลางสายฝนที่กน่ำซัดมาเรื่อยๆ

                แต่สิ่งที่เค้าหวัง ทำไมมันช่างเลือนรางเหลือเกิน เพราะไม่มีวี่แววเลยว่า เค้า...จะเดินกลับมา

************************************