ตอนที่ 5 : Beautiful Disaster Series II Chapter 4_คุณอยู่ที่ไหน...ดงเฮ
Beautiful Disaster Series II Chapter 4_คุณอยู่ที่ไหน...ดงเฮ
“ว่ายังไงนะฮะพี่แจจุง...อ่อครับ...ผมรู้แล้วครับ...ขอบคุณมากครับ” คิบอมกดตัดสายทิ้งก่อนจะกำมือถือเอาไว้แน่น คุณไปที่ไหนดงเฮ คิบอมคิดอย่างกลุ้มใจก่อนจะหักพวงมาลัยวนรอบๆกรุงโซลอีกครั้งนี่มันก็เกือบ2ชั่วโมงแล้วนะที่เค้าออกมาตามร่างบางแบบนี้แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอเลยซักนิด
มองดูที่นาฬิกานี่ก็ใกล้จะหนึ่งทุ่มอยู่แล้วนะ แต่ผมยังหาคุณไม่เจอเลย จะเกิดอะไรขึ้นกับคุณรึเปล่าเนี่ย ผมร้อนใจไปหมดแล้วนะคุณไปอยู่ที่ไหน คิบอมขับรถด้วยเหงื่อที่รื้นขึ้นมาบนใบหน้า
ดวงตาเรียวหันซ้ายหันขวาด้วยความหวังที่ว่าจะได้เห็นคนที่ตัวเองกำลังตามหา แต่มัน...ก็ไม่มีเลยซักนิด เค้าจะทำยังไงดี ดงเฮ ได้โปรด...
เสียงมือถือที่ดังขึ้น ทำเอาร่างสูงต้องรีบหยิบขึ้นมาดูเพราะหวัง...หวังเอาไว้ว่าจะเป็นดงเฮ แต่ก็ต้องมีสีหน้าที่สลดลงเมื่อในเบอร์ที่โชว์เขียนเอาไว้ว่า...พี่ซิน...คิบอมกดรับอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“ว่าไงคิบอม...เจอเจ้าปลาบ้ารึยัง”ปลายสายกรอกเสียงถามลงมา
“ยังไงเลยครับพี่ พี่ซินครับผมควรจะทำยังไงดีเนี่ย นี่มันก็ค่ำมากแล้ว ดงเฮไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ผมกลัวจังเลยครับ”ร่างสูงเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ใจเย็นๆน่าคิบอม...ทางนี้ก็กำลังช่วยกันตามหาอีกแรงอยู่ นายก็ค่อยๆหาดูก็แล้วกัน มันไม่มีทางไปไหนได้ไกลกว่านี้หรอก...ใจเย็นๆนะ”ฮีชอลพูดย้ำอีกครั้งก่อนจะวางสายไป
ใจเย็นงั้นหรอ...เวลานี้หัวใจของผมมันเย็นไม่ลงแล้วล่ะ เมียหายไปทั้งคน ดงเฮ...ผมขอโทษถ้าคุณโกรธผมด้วยคำพูดที่ไม่คิดในเมื่อคืน ผมขอโทษจริงๆ แต่ถ้าคุณโกรธที่ผมตะคอกคุณในวันนี้ล่ะก็ผมก็ขอโทษ...
คิบอมสอดส่ายสายตาอีกกครั้งอย่างหมดความหวัง แต่แล้วสายตาคมก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังยืนล้อมใครบางคน ที่ทำให้หัวใจของเค้ากระตุกวูบซะด้วย นั่นมันดงเฮนี่นา...
คิบอมร้องอยู่ในใจแล้วรีบหักรถจอดก่อนจะรีบเดินลงไปทันที
****************************************
ง่า...เบื่อชะมัดเลยว้อย...ลงมาจากรถแท็กซี่ที่มาผมมาแถวๆทงแดมุนเสร็จผมก็เดินเตร็ดเตร่ไปมาอยู่พักหนึ่งก็ทนความเบื่อไม่ไหว เข้ามาในผับอะไรซักอย่างก็ไม่รู้จำชื่อไม่ได้ แล้วซัดไอ้น้ำเหม็นๆเข้าไปประมาณนิดเดียวเองนะ 4-5ได้แล้วมั้ง-*- ไม่คิดว่ามันจะทำให้มึนหัวได้ขนาดนี้
“เอื๊อก...ช้าน...คือ...ดงเฮ...ดงเฮ...เป็น...ลูก...ปลา...อึก...น้อย...เอิ๊กก....”ร่างบางพูดไปก็เซไปตามทางถนน สงสัยคงจะลืมไปแล้วล่ะมั้งว่าหน้าตาของตัวเองน่ะมันละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิงขนาดไหน
“ว่าไงจ๊ะน้องสาว...ดึกดื่นค่ำมืดแบบนี้ ทำไมมาเดินคนเดียวล่ะจ๊ะ”
“คราย...น่ะ.....”ดงเฮพยายามเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมอง ก็พบกับเงาเลือนลางของผู้ชายตัวเบ้อเริ่มเลยประมาณ3-4คนได้...ง่า...ดงเฮไม่เห็นจะเคยรู้จักคนพวกนี้มาก่อนเลย
“เมาแบบนี้กลับบ้านไม่ถูกแน่เลย ให้พวกพี่ชายไปส่งเอามั้ยจ๊ะ...”ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจับที่แขนนิ่ม
“อ๊า...อย่ามาจับ ปล่อยชั้นนะ...”ดงเฮสะบัดมืออย่างไร้เรี่ยวแรง
“อ๊ะ...เสียงเข้มไปหน่อยแต่พี่ก็ชอบนะน้อง ไปกับพี่ดีกว่าอย่าเล่นตัวเลย...”ชายที่รูปร่างใหญ่กว่าคนแรกเดินเข้ามาพูดบ้าง
“โอ๊ย...อย่ามายุ่งนะ...คิบอมอยู่ไหน...ช่วยดงเฮด้วย...คิบอม....”ดงเฮร้องอย่างกลัวๆ ตอนนี้เค้าไม่มีทางป้องกันตัวเองได้เลย
“เฮ้ย...พวกแกปล่อยเมียชั้นเดี๋ยวนี้นะเว้ย”คิบอมร้องออกมาแต่ไกล ทำให้ทั้งหมดจำต้องหันไปมอง
“แกเป็นใครวะ...อย่ามายุ่งกับเรื่องของพวกชั้นได้มั้ยห๊ะ”ชายคนหนึ่งสบถออกมาอย่างไม่พอใจ
“อยากเข้าไปนอนในตารางก็ตามใจสิ...อีกอย่างที่แกจับมือถือแขนอยู่นั่นน่ะเค้าเป็นผู้ชายนะเว้ย เค้าเป็นเมียชั้น...ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ”คิบอมสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“แล้วถ้าชั้นบอกว่าชั้นไม่ปล่อยล่ะ...”ถึงแม้จะตกใจนิดหน่อยที่รู้ว่าคนที่พวกเค้าสนใจเป็นผู้ชาย แต่ถ้ายอมปล่อยง่ายๆมันก็เสียเชิงชายหมดนี่หว่า
“ชั้นสั่งให้แกปล่อยยังไงล่ะ...รึว่าอยากจะไปทัวร์นรกซะแล้ว”คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆและแววตาอาฆาต จนทำให้คนได้รับถึงกับใจสั่นซะแล้วสิ
“บอกให้ปล่อยยังไงล่ะวะ”คราวนี้คิบอมไม่เก็บเสียงนรกแล้ว พลังทั้งหมดถูกปล่อยออกมาจากแรงตะคอก ทำให้พวกเศษเดนสังคมต้องพากันวิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง
“ง่า...คิบอม...งืม...คิบอมอยู่หนายยย...คิบอมม....”ดงเฮใช้มือปัดป่ายไปทั่วทั้งๆที่ตายังคงหลับอยู่เนื่องจากความเมา
“วันนี้เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกันยาวนะดงเฮ...”คิบอมพูดอย่างโมโหก่อนจะไปฉุดแขนของดงเฮให้ขึ้นรถไปด้วยกัน
“โอ๊ย...คิบอม...เจ็บนะ...ปล่อย....”ดงเฮร้องครวญครางทันทีที่ก้าวเข้าประตูบ้านมาก็แรงที่ร่างสูงใช้นั้นไม่ใช่น้อยๆเลย ทำเอาเค้าแทบจะสร่างเมาเชียวล่ะ
“อ้าวเฮ้ย...เจอแล้วหรอ...ทำไมถึงจะต้องฉุดกระชากลากถูกันมาขนาดนั้นด้วยล่ะ”ทึกกี้พร้อมด้วยเหล่าสมาชิกที่เหลือที่ตอนนี้พากันมาปักหลักที่บ้านของคิเฮลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นการกลับมาของน้องชาย
“ใช่...แล้วนี่ดงเฮ...แกกินเหล้างั้นหรอ...”ฮยอคแจพูดก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะนึกขึ้นได้ว่าคิบอมไม่ชอบให้ดงเฮกินเหล้า ร่างสูงพาร่างอันเมามายของดงเฮตรงไปที่ห้องน้ำชั้นล่างทันทีก่อนจะปิดประตูล็อคซะลั่นบ้าน
“ตายล่ะ...รีบโทรตามฮีชอลเร็วบอกว่าเจ้าสองตัวนี้กลับมาถึงบ้านแล้ว เร็วเข้าก่อนที่มันจะเกิดวินาศกรรม”ทึกกี้พูดออกมาอย่างหวาดๆ และคังอินที่กลัวเช่นกันจึงรีบทำตามที่ลีดเดอร์สั่ง
****************************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เกือบโดนรุมแล้วไหมละด๊อง
กดเลยๆๆๆๆๆๆ
จะได้หายซ่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บอมมี่
อย่ารุนแรงมากนะ
ใจเย็นลูกบอมม!!
อย่ารุนแรงกะด๊องนะคะ
บอมคุง ด๊องเค้ายังเด็กอยู่
หึหึคิคิ
จะทำอารายด๊องอ่ะ
อย่ารุนแรงน้า
เดี๋ยวช้ำหมด
รีบมาต่อน้าค้า
อย่ารุนแรงกับด๊องนะ
เค้าหนีไปกินเหล้าเพราะโกรธตัวเองน่ะแหละ
แล้วยังจะทำงี้อีก!!!