[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 45 : Beautiful Disaster Series II Chapter 38_ความทรงจำสีจางๆ

Beautiful Disaster Series II Chapter 38_ความทรงจำสีจางๆ

                “ไม่นะคิบอม ชั้นไม่ให้นายไป ทำไมล่ะกับแค่เค้าเพียงคนเดียวทำให้นายเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยรึไง”ดงเฮตะโกนถามผู้ชายร่างสูงที่คล้ายไม่สิ...ใช่คิบอมเลยล่ะทั้งๆที่น้ำตานองหน้า

                “ก็ใช่น่ะสิ...ชั้นรักอารา...เข้าใจมั้ยว่าชั้นรักโก อาราชั้นรักเค้าคนเดียวและจะรักตลอดไปด้วย อีกอย่างนะนายจำเอาไว้เลยถึงแม้ว่าจะไม่มีเค้าชั้นก็ไม่มีวันรักนายจำไว้...”คิบอมตะคอกผมกลับคืนมา

                ก่อนที่ทุกอย่างจะตัดไปที่ภาพงานแต่งงานแห่งหนึ่ง ที่มีผม เอ๊ะ...ทำไมผมถึงได้ใส่ชุดเจ้าสาวล่ะ แล้วผู้ชายที่น่าจะเด็กกว่าเค้าแต่ดันสูงซะเยอะ ที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าผมนี่ล่ะเค้าเป็นใครกัน

                “ถ้าไม่มีใครต้องการที่จะคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ ในนามของพระเจ้าผมขอประกาศว่า...”ในขณะที่บาทหลวงจะประกาศต่อไปนั้น

                “เดี๋ยวครับ!!! ผมขอคัดค้าน....”

                มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา และคิบอมก็เป็นคนพูดคำๆนั้นเอง ผมรู้สึกสงสัยจังเลยว่าทำไมเค้าถึงได้ประกาศมันออกมา แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน

                “คุณคิม คิบอมคุณมีเหตุผลอะไรที่ต้องการคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ครับ”คนที่ทำท่าว่าน่าจะเป็นบาทหลวงพูดขึ้นมา ใครกันอีกล่ะเนี่ย ทำไมมีแต่คนที่ผมไม่รู้จักเต็มไปหมดเลย

                “เพราะว่าผม...รักเจ้าสาวครับ” นายคิบอมพูดแค่นั้นแล้วเดินมาคุกเข่าต่อหน้าผม

                “ขอโทษนะดงเฮ...ที่ผมรู้ตัวช้าไป แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า...ผมรักคุณ” คิบอมพูดด้วยเสียงที่ดังฟังชัด ก่อนที่จะได้เอ่ยถามอะไรภาพก็ถูกตัดไปอีกยังสถานที่ซะก่อน

                ที่นี่ให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน...นั่นใคร...ผู้ชายผิวขาว ตัวสูงแต่น้าตาคล้ายผมมากเลย ผมได้ยินเสียงตัวเองเรียกเค้าว่าอะไรนะ “ดงฮวา” ใครกัน

                ผมรีบวิ่งออกไปที่หน้าบ้านเพื่อมองหาเค้าก็ต้องตกใจเมื่อมองเห็นร่างของเค้าที่ตอนนี้แทบจะไม่ได้สติแล้ว ตัวสั่นอยู่ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา

                “โธ่...คิบอมฮึก...ฮือ..ทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้อีก ทำไมถึงนั่งตากฝนอยู่แบบนี้”ผมรีบเข้าไปประคองตัวเค้าไว้เมื่อเห็นว่าเค้าทำท่าว่าจะล้ม

                “ดงเฮ...นี่แสดงว่านาย...แค่กๆ...หายโกรธชั้น...แล้วใช่มั้ย”คิบอมถามผมออกมาอย่างไม่เชื่อทั้งๆที่ตัวเค้าตอนนี้สั่นไปเพราะความหนาวเย็นหมดแล้ว

                “ใช่...ชั้นลืมมันไปหมดแล้ว..ลืมแล้ว คิบอมชั้นรักนายนะ รักนาย...”ผมพูดพร้อมกับกอดคิบอมไว้แน่นพร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา

                “ชั้น...ดีใจ...จังเลย...ที่...ได้ยินคำนี้...จากปาก...นาย...”คิบอมพูดก่อนจะหมดสติไปท่ามกลางสายฝน

                “คิบอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!”

          “ม่ายยยยยยยยยยยย” เสียงหวานกรีดร้องไปทั่วห้องนอน ก่อนจะกระพริบตาเพื่อรับแสงอย่างรวดเร็ว แล้วหอบด้วยความตกใจ

                อะไรกัน...เหตุการณ์เหล่านั้นที่เค้าฝันถึงมันคืออะไร คิบอมและเค้า...มันคืออะไรกันแน่ แล้วทำไมเค้าถึงฝันแบบนี้กันล่ะ ความฝันที่เหมือนกับความจริงมากๆ ราวกับว่ามันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง...เค้ากับคิบอมจะเคยรักกันได้ยังไง

                “โอ๊ย....” ดงเฮยกมือกุมหัวทั้งสองข้างด้วยความเจ็บปวด

                “ฮือ....ฮึก...ฮือ....กิมจิ....กิมจิอยู่ไหน...ฮือ....บาดา...ช่วยบาดาด้วย” ดงเฮร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอย่างน่าสงสาร แต่ก็ไม่มีวี่แววของร่างสูงที่จะมาช่วยเค้าเลยซักนิด

                แปลก...ปกติกิมจิไม่เคยทิ้งเค้าเพียงลำพังเพียงคนเดียวแน่ โดยเฉพาะหลังจากเจอกับคิบอมคราวนั้นเค้าแทบจะกระดิกตัวไม่ได้เลย แล้ววันนี้...คงจะเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆเลย

                ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งเพราะความเจ็บปวดนั้นค่อยๆจางหายไปแล้ว จากนั้นจึงค่อยๆประคองร่างของตัวเองออกมาจากห้องนอนที่ตัวเองส่งเสียงกรีดร้องไปเมื่อกี๊นี้

                เมื่อออกมาจากห้องและตรงมาที่ห้องครัวเรียบร้อยแล้ว สายตาหวานก็ปะทะเข้ากับ กระดาษโน้ตที่แปะอยู่บนตัวเย็นจึงเดินเข้าไปอ่านอย่างรวดเร็ว

                “ผมขอไปทำธุระหน่อยนะบาดา ขอโทษที่ไม่ได้บอก ตอนเย็นเจอกัน”

                ดูจากลายมือแล้วคงจะเป็นของกิมจิแน่ๆเลย ไปไหนของเค้านะ อย่างน้อยๆก็น่าจะบอกกันมั่งสิ ดงเฮคิดอย่างเซ็งๆ ก่อนจะไปอาบน้ำและคิดว่าตัวเองจะทำเช่นไรต่อไป

**************************************************

                “รอนานมั้ยคะ...” เสียงหวานดังขึ้นที่ด้านหลังส่งผลให้ร่างสูงของยุนฮักต้องรีบลุกขึ้นยืนทันที

                “ก็ไม่มากหรอก แค่1ชั่วโมงกับ27นาที เท่านั้นเอง” ยุนฮักยกนาฬิกาขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

                “หึหึ...ยังไม่เลิกนิสัยตรงไปตรงมาขนาดนี้อีกหรอคะ...ไม่เอาน่าอุตส่าห์ได้เจอกันทั้งที อย่าทำตัวน่าเบื่อนักเลยน่า” ซารังโบกมือเป็นการบอกเป็นนัยๆว่าอย่าทำตัวเป็นคุณลุงขี้บ่นนักเลย

                “เลิกนอกเรื่องซะที ซารัง ตอบพี่มาซะทีว่าทำไมเราถึงมาอยู่ที่กรุงโซลนี่ได้” ยุนฮักถามด้วยน้ำเสียงเครียดๆ

                “แล้วพี่จะบอกซารังมาได้รึเปล่าล่ะคะว่ามาทำอะไรที่เกาหลีนี่เหมือนกัน” ซารังจ้องร่างสูงอย่างไม่ละสายตา

                “อย่ามายอกย้อนพี่ได้มั้ย สรุปคือเราจะไม่ตอบใช่มั้ย”

                “ไม่ตอบค่ะ มีอะไรมั้ยคะ” ซารังทำสีหน้าท่าทางกวนๆ

                “ไม่มี...งั้นพี่เปลี่ยนคำถามก็ได้ เราไปเจอและรู้จักกับนายคิม คิบอมอะไรนั่นได้ลังไง”

                “มันเป็นพรหมลิขิตค่ะ” ซารังทำหน้าเลื่อนลอย

                “น่าเชื่ออยู่หรอกนะ หน้าตาเราเหมือนกันบาดาซะขนาดนั้น” ยุนฮักกพูดด้วยน้ำเสียงรู้ทัน

                “จนป่านนี้ก็ยังไม่ยอมรับอีกหรอคะ ว่าเค้าน่ะชื่อลี ดงเฮ ไม่ใช่บาดา” ซารังพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยั่น

                “ซารัง...” ยุนฮักเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง

                “พี่พาเค้ากลับมาทำไม...พามันกลับมาทำไม” ซารังขึ้นเสียงอย่างหมดความน่ารักอีกต่อไป

                “อะไร...เธอหมายความว่าอะไร” ยุนฮักถามอย่างงงๆ

                “ไอ้ผู้ชายหน้าหวานคนนั้น พี่จะพามันกลับมาทำไม มันไปแล้วทำไมไม่ไปให้ลับล่ะ พี่คิบอมอุตส่าห์ไปจากกับมันถึงฝรั่งเศสแล้วพี่จะพามันกลับมาที่นี่อีกทำไม”

                “เธอพูดเรื่องอะไรของเธอน่ะซารัง พี่ไม่เห็นเข้าใจเลย”

                “แล้วพี่เคยเข้าใจอะไรกับเค้าบ้างมั้ยล่ะ...เคยมั้ย 4ปีก่อนพี่ทำร้ายซารังให้เจ็บปวดมากมายบาดแผลนี้มันไม่มีวันลบออกไปจากใจเค้าได้เลย พี่มันคนใจร้าย” ซารังพูดทั้งๆที่น้ำตาเต็มหน้า

                “ซารัง...พี่ขอโทษ...แต่พี่...รักใครไม่ได้ พี่รักใครไม่ได้จริงๆ” ยุนฮักพูดด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

                “แต่พี่ก็รักมัน พี่รักผู้ชายที่ชื่อลี ดงเฮนั่น” ซารังปล่อยให้น้ำตาหยดลงมาแบบไม่อายใคร

                “นั่นมันไม่เหมือนกันนะ ซารัง...”

                “ไม่เหมือนกันตรงไหน ทำไม...ทำไมใครๆก็ต้องรักแต่นายดงเฮนั่นด้วย ทั้งพี่ ทั้งพี่คิบอม ซารังสิ...ซารังเป็นผู้หญิงจริงๆไม่ใช่พวกลักเพศแบบนายนั่น...พี่รู้มั้ยว่ามันแต่งงานกับพี่คิบอมไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ผู้ชายกับผู้ชายแต่งงานกันมันจะเป็นไปได้ยังไง...มันผิดธรรมชาติชัดๆ”

                “พอได้แล้วซารัง อย่าพูดจาไม่ดีแบบนี้ใส่ดงเฮนะ”ยุนฮักเผลอตวาดออกมา

                “นั่นไง...ยอมรับแล้วรึไงว่าเค้าชื่อดงเฮ”

                “เอ่อ...แล้วยังไงล่ะ ถึงยังไงตอนนี้เค้าก็อยู่กับพี่ พีคือคนแรกที่เค้าจะนึกถึงในตอนนี้” ยุนฮักพูดอย่างมั่นใจ

                “มั่นใจจริงๆเลยนะ...มั่นให้มันตลอดไปเถอะ คิดหรอว่าพี่คิบอมจะปล่อยเมียเค้าไปง่ายๆน่ะ ที่นี่มันบ้านเกิดของเค้า เค้าใช้เวลาตลอดชีวิตที่นี่ คิดว่าเค้าจะไม่เอะใจอะไรเลย” ซารังพูดออกมาอย่างถือดี และนั่นก็ทำให้ยุนฮักพูดไม่ออกเช่นกัน...เค้าลืมนึกถึงความจริงเรื่องนี้ไปเลย

                “พี่จะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่เถอะนะ...แต่ซารังไม่มีวันที่จะยอมเสียพี่คิบอมไปแน่ๆ 3ปีต่อการเก็บข้อมูล 2ปีต่อการทำตัวให้เหมือนนายลี ดงเฮนั่น ซารังไม่มีวันปล่อยให้ทุกอย่างมันสูญเปล่าไปแน่ๆ” ซารังพูดด้วยแววตาเคืองแค้น

                “เธอจะทำอะไรน่ะ ซารัง” ยุนฮักพูดด้วยความตกใจกลัวว่าคนตรงหน้านี้จะแตะต้องลมหายใจของเค้า

                “เรื่องของซารัง หน้าที่ของพี่ก็คือทำให้นายดงเฮรักพี่ให้ได้ ส่วนเค้าก็จะทำให้พี่คิบอมรักเค้าให้ได้เช่นกัน แค่นี้ก็แฟร์สำหรับเราทั้งสองแล้วล่ะ...”

                “เธอ...จะให้พี่บังคับจิตใจของบาดาเค้างั้นหรอ”

                “แล้วการที่พี่กักเค้าให้อยู่กับพี่ตลอดเวลาแบบนี้ มันไม่เรียกว่าเห็นแก่ตัวงั้นหรอ”

                “ซารัง...เธอรักนายคิบอมนั่นขนาดนี้เลยหรอ” ยุนฮักถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

                “ผู้ชายคนแรกที่ซารังรักก็คือพี่...แต่พี่ก็ทำให้ซารังไม่เชื่อในความรักอีกเลย จนกระทั่งได้มาบกับพี่คิบอม พี่เชื่อมั้ยว่าคนเราจะตกหลุมรักคนที่เห็นเพียงหน้ากระดาษได้มากมายขนาดนี้...ซารังจะไม่ยอมปล่อยให้พี่คิบอมไปเป็นของใครกันแน่...”

                “ซารังจะไม่ให้ปล่อยเค้าให้จากไปง่ายๆเหมือนพี่ พี่จอง ยุนฮัก” ซารังพูดด้วยแววตาที่เจือไปด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเดินออกจากร้านไปทันที

                ยุนฮักนั่งมองถ้วยกาแฟที่ยังไม่ถูกกินเลยซักนิด ด้วยความรู้สึกหดหู่...พี่ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะซารัง พี่ก็ไม่ได้อยากจะทำให้เราเสียใจ

                “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รักเรา...แต่พี่รักเราไม่ได้”

******************************************

 มาอัพตอน6 โมงเช้านี่มันช่าง....-*-
คอมเม้นท์ใกล้ถึง300แล้ว ฝันไอ้จีนกำลังจะเป็นจริง ก๊ากๆ
ขอเม้นท์กันหน่อยน้า ถึงจุดเข้มข้นกันแล้ว
ต่อไปคงจาฉากเศร้าล้วนๆ (มั้ง)
สงสารใครมั่งเอ่ย (บอม ด๊อง วอน ป๋า เจ๊ ฮยอค ยุนฮัก ซารัง....แต่ไม่มีใครสงสารแก-*-)
นี่ๆสั่งเกตมั้ยจีนอัพฟิคเรื่องนี้ติดตอกันวันนี้เป็นวันที่9แล้ว เย้ๆ