ตอนที่ 40 : Beautiful Disaster Series II Chapter 33_บอกผมทีที่ยังอยู่กับผมเพราะอะไร
Beautiful Disaster Series II Chapter 33_บอกผมทีที่ยังอยู่กับผมเพราะอะไร
“โธ่เว้ย...ทำไมมันยังไม่กลับกันมาอีกวะ....”
“อะไรกันเนี่ยมันหายหัวกันไปตั้งแต่เช้าแล้วนะ...”
“ไอ้คิบอมถ้าแกเผลอใจไปคิดอะไรกับยายนั่นน่ะนะ ฮึ่ม...”
และยังมีอีกหลายประโยคที่ฮีชอลพูดออกมาอย่างอาฆาต ทำเอาคนที่ได้ฟังต่างพากันเสียวสันหลังวาบๆ
“เดี๋ยวมันก็กลับกันมาแล้วมั้งล่ะพี่” คังอินมองนางพญาอย่างวาดๆ
“นะ...นั่นสิฮะ...พี่ใจเย็นๆก่อนนะ” คยูฮยอนรีบเสริมอีกคน
“ชั้นให้เวลามันถึง1ทุ่มนะ ถ้ามันยังไม่กลับมาชั้นจะไล่ยัยนั่นออกจากที่นี่ไปจริงๆด้วย”
“ทำไมถึงไม่มีเหตุผลบ้างเลยล่ะ...” ซีวอนที่นั่งนิ่งอยู่ตั้งนานพูดออกมาบ้าง
เงียบ...ทั่วทั้งการสนทนาเงียบลงทันที ไม่เคยมีใครคิดมาก่อนว่าซีวอนจะกล้าขัดฮีชอลด้วยน้ำเสียงเรียบๆแบบนี้
“นายว่ายังไงนะ...ซีวอน” ฮีชอลเองก็อึ้งไปเหมือนกัน
“มันไม่ใช่ความผิดของซารังเค้าซะหน่อย ซินจะไปมีสิทธิ์ไล่เค้าไปได้ยังไงล่ะ” ซีวอนเงยหน้ามองฮีชอลด้วยสายตาเย็นชา
“อย่ามามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นนะ อ๋อ...ยัยนั่นมาไม่กี่วันก็ไปเข้าข้างกันซะแล้ว ทำไมล่ะมันเสนอตัวให้รึไงล่ะ” ฮีชอลพูดทุกอย่างออกมาด้วยอารมณ์โมโห โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันจี้อารมณ์น้อยใจของซีวอนซักแค่ไหน
“ผมดูเป็นคนแบบนั้นในสายตาคุณมาตลอดเลยหรอ” ซีวอนลุกขึ้นยืนและสบตากับฮีชอลอย่างเจ็บปวด
“ซีวอน.......” ฮีชอลลากเสียงยาวอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ซีวอนมองฮีชอลอีกอึดใจหนึ่ง ก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไป
“เดี๋ยวสิ ซีวอน กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ” ฮีชอลเดินตามซีวอนขึ้นทันที โดยที่มีสายตาของฮันคยองมองตามไปอย่างเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าที่ซีวอนเป็นแบบนี้เพราะอะไร
“เป็นห่วงมากก็เดินตามเค้าขึ้นไปซะเลยสิ” ฮยอคแจเอ่ยประชดขึ้นมาเบาๆ
“หมายความว่ายังไงฮยอคแจ” ฮันคยองหันขวับกลับมาถามทันที
“คนเราทำอะไร คิดอะไรมันรู้ดีอยู่แก่ใจไม่ต้องใครมาอธิบายเพิ่มเติมหรอก” ฮยอคแจพูดคำสุดท้ายแล้วเดินออกไปบ้าง
ฮีชอลเดินเปิดประตูเข้ามาทันทีด้วยความรู้สึกโมโห ซีวอนกล้าดียังไงมาทำกับเค้าแบบนี้
“เป็นอะไรไปอีกห๊า ซีวอน” ฮีชอลระเบิดเสียงถามทันที
“ถ้าจะมาเพื่อทะเลาะกันล่ะก็ ออกไปเลยดีกว่า” ซีวอนชี้ไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
“อะไรนะ...เดี๋ยวนี้นายกล้าไล่ชั้นอย่างนี้เชียวหรอ”
“ผมจะทำมากกว่านี้อีก ถ้าพี่ยังไม่รู้สึกตัวว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่กันแน่” ซีวอนเป็นฝ่ายระเบิดเสียงออกมาบ้าง
“แล้วไอ้อะไรที่นายว่ามันคืออะไรล่ะ บอกชั้นมาเซ่”
“พอเถอะ...ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่แล้ว ออกไปก่อนเถอะนะ ผมขอร้อง” ซีวอนหันหลังให้ฮีชอล ไม่อยากเห็นหน้าเลยจริงๆในตอนนี้ มันไม่ไหวแล้ว ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้ ยิ่งมองก็ยิ่งทราบ ว่าคนรักของเค้า ยังมีเงาของฮันคยองอยู่ในสายตา
“ไม่...ชั้นจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”
“หึ...เถียงกันให้ตายแบบนี้ ชาติหน้าก็คงจะไม่รู้เรื่องหรอกมั้ง” ซีวอนแค่นเสียงอย่างสมเพช
“ซีวอนนายเป็นอะไรกันแน่...หันกลับมามองชั้นหน่อยสินะ” ฮีชอลพยายามใช้น้ำเสียงให้อ่อนลง แต่ซีวอนก็ยังไม่ยอมหันหน้ากลับมาเลยซักนิด
“ซิน...ผมถามอะไรคุณอย่างนึงได้มั้ย...” ซีวอนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน
“อะ...อะไรล่ะ...”
“คุณยังรักพี่ฮันอยู่มั้ย” ประโยคเดียว...คำเดียวจริงๆที่เค้าอยากรู้ คำตอบนี้จะเป็นคำตอบเดียวที่จะตัดสินเรื่องราวระหว่างเรา
“นายพูดบ้าอะไรน่ะซีวอน ทำไมชั้นกับฮัน...”
“พี่เคยคบกับเค้า...แต่เลิกกันเพราะผมใช่มั้ยล่ะ...” ซีวอนสวนขึ้นมาทันที
“นายรู้...เอ่อ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ...” ฮีชอถึงกับหน้าชา นี่ซีวอนรู้ความจริงทุกอย่างมาโดยตลอดเลยหรือนี่
“พอได้แล้วล่ะ...ผมรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร รู้ว่าพี่เลิกกับเค้าทำไม คิดว่าผมควรจะดีใจมากเลยหรอที่พี่ทิ้งเค้ามาหาผมน่ะห๊ะ คิม ฮีชอลตอบชเว ซีวอนคนนี้มาซิ มามันควรจะดีใจนักเลยหรอ” ซีวอนหันกลับมาด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองเต็มที่แล้วตะคอกออกมา
“ซีวอน...นายอย่าทำแบบนี้สิ อย่ากดดันชั้นเลยนะ...อย่าให้ชั้นตอบอะไรเลย” ฮีชอลส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับความจริง
“จะกลัวทำไมล่ะ...ก็ตอบออกมาว่ารักเค้าอยู่มั้ย...ตอบมา...ตอบมาซิโว้ย...”ซีวอนหันไปเตะเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆอย่างระบายอารมณ์
“ซีวอน...แล้วนายจะไปรื้อฟื้นอดีตให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ” คราวนี้ฮีชอลเริ่มจะเป็นฝ่ายที่ตะคอกออกมาบ้างแล้ว
“หึ...อดีตที่กำลังจะกลายเป็นปัจจุบัน...” ซีวอนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา
“ว่ายังไงนะ...”
“งั้นตอบผมอีกซักคำถามสิ ที่ยังอยู่กับผมน่ะเพราะอะไร...”ซีวอนจ้องลึกเข้าไปยังดวงตาคู่งามของฮีชอล
“อะไรนะ...” ฮีชอลไม่กล้าสบสายตากับซีวอนโดยตรงนัก
“บอกมาสิ...คำว่ารักคำเดียวก็ได้ ตอบผมมาที...ว่าที่ยังอยู่กับเพราะรักผมใช่มั้ย” ซีวอนถามออกมาอย่างมีความหวัง แต่ฮีชอลก็ทำเพียงก้มหน้าหลบสายตาเท่านั้น
“ที่ยังอยู่เพราะรัก...หรือสงสาร หรือสมเพช เวทนา ไอ้คนที่มันไม่เจียมตัวคนนี้น่ะ...ตอบผมมาทีอะไรก็ได้ อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้” ซีวอนตะโกนออกมาจนสุดเสียง
“พอซะทีซีวอน...ชั้นไม่ตอบอะไรทั้งนั้นแหละ นายเลิกคาดคั้นจะเอาคำตอบจากชั้นซะที” ฮีชอลนั่งลงกับเตียงอย่างไม่สนใจอะไร
“ดี...ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้อะไรมากขึ้นเยอะเลย คืนนี้คุณนอนคนเดียวละกันนะ ขอผมกลับไปนอนที่บ้านตัวเองซัก2-3วัน” ซีวอนพูดก่อนจะเดินออกไปที่ประตู
“อะไรกัน...อย่าไปนะซีวอน” ฮีชอลรีบวิ่งไปเกาะแขนซีวอนเอาไว้ทันที
“ปล่อยผมเถอะ...ถ้าเรายังมัวแต่สับสนอยู่แบบนี้ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก” ซีวอนพยายามแกะมือของฮีชอลออก
“ไม่นะ...ชั้นไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น” ฮีชอลอ้อนวอนซีวอนทั้งน้ำตา
“ปล่อยผมได้แล้ว...”ซีวอนตะคอกออกมาอย่างดังแล้วสะบัดมือฮีชอลออกก่อนจะเดินออกจากห้องทันที
ฮีชอลถึงกับแข็งไปทั้งร่าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันช่างรวดเร็วขนาดนี้ เค้าไม่เคยทะเลาะอะไรรุนแรงกับซีวอนแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่คบกันมา
ร่างบางพาตัวเองเดินไปยังเตียงกว้างก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทางยาว ห้องนี้...เตียงนี้...ที่เค้ากับซีวอนเคยอยู่ด้วยกันในทุกๆวัน
“ฮือ...ซีวอน...ชั้นขอโทษ....” ฮีชอลเอาแต่พร่ำร้องไห้และพูดออกมาแบบนั้น
ทางด้านซีวอนเมื่อเดินลงมาด้านล่างก็เห็นสมาชิกทุกคนยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหนเลยซักคน
“พี่ลีทึกครับ...2-3วันนี่ผมฝากซินเค้าด้วยนะครับ” ซีวอนตรงไปพูดกับหัวหน้าวงเลยทันที
“ฝาก...แล้วนายจะไปไหน” ทึกกี้ถามออกมาอย่างตกใจ
“ผมจะกลับไปนอนบ้านตัวเองน่ะฮะ แต่ผมรู้ตารางงานตัวเองแล้ว ไว้เจอกันที่งานเลยนะ” ซีวอนพูดอย่างหนักใจ
“ทะเลาะอะไรกันน่ะซีวอน...” คังอินถามออกมาอย่างเป็นห่วง
“ผมฝากพี่อีกคนด้วยนะครับพี่คังอิน ดูแลเค้าให้ดีๆอย่าให้ หมามันคาบไปกินได้” ซีวอนปรายตาไปมองฮันคยองเล็กน้อย
“แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงซีวอน” ฮันคยองลุกขึ้นยืนทันที
“เก่งมากนะฮะ...ที่ทำให้ผมกับซินทะเลาะกันจะเป็นจะตายได้ขนาดนี้” ซีวอนมองอีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น แล้วเดินออกไปทันที
ฮันคยองมองขึ้นไปยังชั้นบนตรงห้องของฮีชอล และทำท่าว่าจะเดินขึ้นไป
“ชั้นรู้ว่านายจะทำอะไรนะฮันคยอง แต่ขอร้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้เลย” ลีทึกสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“พี่ไม่เข้าใจหรอก...”ฮันคยองพูดด้วยน้ำเสียงบางเบา
“ใช่...ชั้นไม่เข้าใจ...ว่านายจะทำแบบนี้อีกทำไม...มันผ่านมาหลายปีแล้วนะฮันคยอง ผ่านมาหลายปีแล้ว”
“แต่เป็นหลายปีที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” ฮันคยองตอบทันที
“เปลี่ยนสิ...แล้วนายเอาฮยอคแจไปไว้ตรงไหน...”
“คือ...” ฮันคยองจำนนต่อเหตุผลของหัวหน้าวง
“อย่าให้อะไรๆมันเลวร้ายลงไปกว่านี้เลยนะ ถือว่าชั้นขอล่ะ...”
เหล่าสมาชิกที่เหลือได้แต่ทำสีหน้าสงสัยการสนทนาระหว่าง2คนข้างหน้านี้ แม้แต่ตัวคังอินเองก็ยังไม่เข้าใจเลย หลายปีก่อนงั้นหรอ...หลายปีก่อนเกิดอะไรขึ้น...
*******************************************
ไอ้จีนโรคจิตไปแว้ว -*- เม้นท์ๆกันหน่อยน้า
จีนพยายามแต่งแต่ละตอนให้ยาวๆแล้วน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จะทำอะไรก็ให้มันชักเจนหน่อยได้ไหมฮัน
จะเอายังไงกันแน่เนี่ยยย
ฮื่ออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ทำอะไรไม่นึกถึงใจคนอื่น
เกือบร้องไห้ แต่ไม่ร้อง เพราะน้ำตาปริ่มๆ (แล้วจะบอกเพื่อ ?)
ป๋าจะทิ้งฮยอกงั้นหรอ!!
TOT ไม่เอานะ
ถ้าป๋าไม่อยู่กับไก่
เค้าจะลาออกจากฟิคนี้ถาวรร~~
งือออออออ~~~~~~~~
เศร้า ......
มาอัพเร็ว ๆน๊า
อยากรู้ว่าบอมจะเป็นไงต่อ
จะแอบนอกใขหมวยรึป่าว....
สงสารวอนกะฮยอกฮ่าพี่สวนจี๊น!!!!!!!
โหดร้ายมากๆ
อย่าให้นังบอมไปหลงยัยซารังนะ!!
ยัยนั่นต้องมีอะไรแปลกๆแหงๆเลยมาชอบไรเหมือนด๊องหมดเนี่ย
อัพเร็วๆๆๆๆ
แต่อยากให้ป๋ากับเจ๊อ่ะเค้ากลับมาคืนดีกัน
หรือจะให้เป็นวอนวินฮันก็ได้....จะได้มีความสุข
ดงแฮรีบกลับมานะ
คิบอมจะเปลี่ยนใจแล้ว........
รีบมาต่อนะคะ
ทำไมโลกนี้มันช่างโหดร้าย
ทำร้ายคนที่เค้าคู่กันได้ลงคอ
จีนสู้ๆนะ
เปงกำลังใจให้อยู่นะ
ป๋ากับซินเป็นไรไปเนี่ย...ทำให้มันชัดไปเลยสิ
สงสารฮยอกับวอนนอ่ะ....
แล้วสรุปว่าป๋าก่ะซินเค้ามีความหลังอารายเหรอ...