ตอนที่ 4 : Beautiful Disaster Series II Chapter 3_จะยังไงผมก็ไม่ผิด
Beautiful Disaster Series II Chapter 3_จะยังไงผมก็ไม่ผิด
“แล้วไงต่อ...จากนั้นนายก็วิ่งออกมาที่นี่เลยงั้นหรอ” ยุนโฮพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจหลังจากที่ฟังเจ้าน้องต่างวงจอมยุ่งเล่าจนจบ ไอ้ตอนแรกก็ตกอกตกใจกันไปยกใหญ่ล่ะนะวิ่งมาที่บ้านซะเหนื่อยหอบแถมยังร้องไห้มาอีกด้วย ถามไปถามมาก็ได้รู้ว่าทะเลาะกันเพราะเรื่องไร้สาระจริงเลย
“ดงเฮ...ไม่ผิดนะ คิบอมนั่นแหละอยากพูดจาไม่ดีเอง ดงเฮไม่ผิดใช่มั้ยๆๆ พี่แจจุง”ปลาน้อยจอมดื้อพูดพร้อมกับเขย่าแขนพี่ชายแสนสวยผู้แสนดี
“จร้าๆๆ...ดงเฮไม่ผิดอยู่แล้ว”แจจุงยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวน้องชายเบาๆ
“เฮ้อ...แจจุงก็เพราะนายไปให้ท้ายมันแบบนี้ตลอดนี่แหละ ถึงได้ตัดสินใจทำอะไรเองไม่เป็น”ยุนโฮเอ็ดออกมาเบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่ายุนโฮ ยังไงนี่ก็น้องนะ” แจจุงพูดอย่างห่วงใย
“แล้วนี่ดงเฮ...จะทำยังไงต่อล่ะ”จุนซูที่นั่งตาแป๋วฟังมาตั้งแต่ต้นถามขึ้นมาบ้าง
“ไม่รู้สิ แต่ยังไงก็ขอสิงอยู่ที่นี่ซักพักก็แล้วกัน”ดงเฮส่ายหัวอย่างคิดไม่ออก
“เมื่อไหร่ที่นายจะเลิกเห็นบ้านพวกชั้นเป็นที่แอบสามีซะทีวะเนี่ย เดี๋ยวไอ้บอมมันรู้เข้าก็ตามมาถล่มบ้านพวกชั้นหรอก”ยุนโฮพูดอย่างเกรงๆ
“พี่เลิกไล่ผมซะทีได้มั้ยเนี่ย...ผมไม่ทำให้พี่เดือดร้อนหรอกน่า...แล้วนี่ ชางมินไปไหนซะล่ะ ทำไมผมถึงได้ไม่เห็นเลย”ร่างบางหันซ้ายหันขวามองหาน้องชายคนสนิท
“มันออกไปเดินเที่ยวกับริคกี้น่ะ...ออกไปกันตั้งกะเช้าแล้วทำไมตอนนี้ยังไม่กลับมากันอีกนะ”เอ่อ...ไม่ต้องให้ผมบอกก็คงจะรู้ใช่มั้ยครับว่านี่เสียงใคร...มิคกี้ยูชอนนั่นเองแหละคร้าบ
“นี่นายยังไม่หายเคืองชางมินอีกรึไงเนี่ย ยังไงตอนนี้เค้าก็เป็นคู่หมั้นกันแล้วนะ ชางมินเป็นว่าที่น้องเขยนายแล้วนะ ยังไม่เลิกหวงริคกี้อีกหรอ”ผมพูดอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกว่าชางมินจะต้องเจอกับวิบากกรรมหนักกว่าผมอีกนะเนี่ย
“ไม่รู้เว้ย เรื่องแบบนี้มันทำใจกันลำบาก ชั้นเลี้ยงน้องชั้นเองมาตั้งแต่เด็ก วันหนึ่งจะมีใครมางาบไปกินหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ยังไงล่ะ” ยูชอนพูดออกมาทำเอาผมหมั่นไส้ซะจริง
“งั้นนายก็แต่งงานกับริคกี้ไปซะเลยสิ จะได้จบเรื่องจบราวกันไป”
“ถ้ากฎหมายอนุญาตล่ะก็ชั้นคงทำไปนานแล้วล่ะ ไม่ต้องรอให้นายสั่งหรอก”
“อ้าว...ยูชอน ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ...อยากนอนนอกห้องใช่มั้ยคืนนี้”มะพร้าวจุนซูร้องโวยออกมาอย่างไม่พอใจ ทำให้ยูชอนต้องรีบสงบปากสงบคำโดยเร็ว มิฉะนั้นคืนนี้อาจเสี่ยงต่อการนอนตากยุงเป็นแน่
“กลับมาแล้วคร้าบ...อ้าว พี่ด้องมาทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย แล้วนั่น...พี่ร้องไห้เหรอ”ชางมินที่เพิ่งเดินเข้าบ้านมาทิ้งของที่ซื้อมาลงทันทีแล้ววิ่งตรงมาดูพี่ชายที่แสนรัก
“ชิ...อยากจะให้เจ้าริคกี้มันมาเห็นภาพนี้จริงๆเลย”ยูชอนประชดออกมาอย่างหมั่นไส้
“เก็บปากไว้กินข้าวเปลือกดีกว่ามั้ยฮะพี่”ชางมินหันไปจิกตอบอย่างไม่เกรงกลัว
“พอเถอะน่ามิน...พอดีว่าพี่...ทะเลาะกับคิบอมนิดหน่อยน่ะ”ผมตอบน้องชายออกมาอย่างเศร้าๆ
“เอาอีกแล้วหรอครับ...คราวนี้เป็นเรื่องอะไรอีกล่ะ”ชางมินถามออกมาอย่างเป็นห่วงก่อนจะนั่งลงตั้งใจฟังทุกอย่างที่พี่ชายพูดออกมา
“เฮ้อ...งานนี้ผมควรจะพูดว่าใครผิดดีล่ะเนี่ย”ชางมินเกาหัวอย่างกลุ้มๆ
“เห็นมั้ยชางมิน...เมื่อกี๊ชั้นก็คิดแบบเดียวกับแกนั่นแหละ”ยุนโฮพูดออกมาอย่างเข้าใจ
“เงียบไปเลยนะ ถ้าไม่อยู่ข้างผมก็ไม่ต้องแสดงความคิดเห็นอะไรออกมาเลย”ดงเฮหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ
“พี่ด็องคร้าบ...ไม่เอาน่า...อย่าทำแบบนี้สิ มีอะไรก็คุยกับพี่คิบอมเค้าไปตรงๆสิ...หนีมาแบบนี้ไม่ดีเลยนะ ป่านนี้พี่คิบอมเค้าก็อาจจะกำลังตามหาพี่อยู่ก็ได้”ชางมินพูดออกมาอย่างอ่อนโยน
“ไม่เอาหรอก...พี่จะทำให้คิบอมเค้าได้รู้ซะบ้างว่าคำพูดที่ไม่คิดของเค้าน่ะ ทำให้พี่เจ็บปวดแค่ไหน...พี่จะมีกิ๊ก...”ดงเฮพูดอย่างมาดมั่น
“แล้วแกจะมีไปเพื่อให้มันได้อะไรขึ้นมาล่ะ”คราวนี้เป็นยุนโฮที่ถามออกมาอย่างไม่พอใจกับความคิดของคนที่เป็นน้อง
“ก็ทีคิบอมยังพูดได้เลยแล้วทำไมผมจะทำบ้างไม่ได้”
“ก็ไอ้คิบอมมันแค่พูด แต่นี่แกจะทำเลย ไม่สงสารคนที่หลงผิดมาคบกับแกบ้างงั้นหรอ เค้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย กลับต้องมาถูกแกใช้เป็นเครื่องมือใช้ปั่นหัวสามีน่ะนะ”ยุนโฮพูดออกมาอย่างเตือนสติ
“แต่ยังไงคิบอมก็ผิดอยู่ดีนั่นแหละ...ดงเฮไม่ผิด ผมไม่ผิด”ดงเฮยังคงยืนยันคำเดิมอยู่ดีว่าตัวเองยังไงก็ไม่ผิด
“จะถูกให้ได้ว่างั้น...ชั้นล่ะชักอยากจะให้ไอ้คิบอมมันมีเมียน้อยเลยซะจริงๆ”ยูชอนส่ายหัวน้อยๆกับความคิดของคนที่ไม่รู้จักโต
“เงียบไปเลยนะยูชอน ผมมาที่นี่เพื่อขอคำปรึกษา ไม่ได้มาให้ทุกคนรุมซ้ำเติมผม ถ้ารำคาญกันนักล่ะก็...ผมไปก็ได้”ดงเฮพูดอย่างน้อยใจก่อนจะเดินออกไปที่ประตู
“เดี๋ยวก่อนสิฮะพี่ด็อง...ยังไม่มีใครซักคนไล่พี่เลย...นี่มันก็จะเย็นแล้วนะ พี่จะไปไหนอีกกลับบ้านพี่เถอะนะเดี๋ยวพี่คิบอมจะเป็นห่วงเอา”ชางมินพูดอย่างเป็นห่วง
“ไม่เอาไม่กลับ...คิบอมเค้าไม่มาเป็นห่วงพี่หรอก...มินไม่ต้องเป็นห่วงพี่ยังไงพี่ก็หาที่นอนได้อยู่แล้วล่ะ”ดงเฮโบกมืออย่างไม่สนใจก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถแท็กซี่
“ถ้าทางจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาซะแล้วล่ะ เราจะเอายังไงกันดีเนี่ย”จุนซูมองตามรถแท็กซี่ที่แล่นออกไปอย่างเป็นห่วง
“ก่อเรื่องได้ไม่รู้จักจบเลยนะ ดงเฮเอ๊ย...ยุนโฮ จะเอาไงล่ะ”ยูชอนหันไปถามหัวหน้าครอบครัวที่กำลังยืนใช้ความคิดอยู่
“แจจุง...โทรไปบอกคิบอมหน่อยว่าดงเฮมาที่นี่และก็ออกไปแล้ว ให้คิบอมมันไปตามหาให้เจอดูท่าทางว่างานนี้เจ้าปลาน้อยจะพยศเกินไปซะแล้ว”ยุนโฮสั่งคนรักของตัวเองด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดที่เจ้าตัวจะใช้ก็เฉพาะตอนที่ดำลังเครียดมากๆเท่านั้น
“เอ่อ...รู้แล้ว เราจะโทรไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“เฮ้อ...สงสัยงานนี้จะมีการบ้านแตกสะแหรกขาดแน่เลย...”ชางมินพูดอย่างกลุ้มใจ
“นั่นสิ...คิบอมคงไม่ยอมอยู่เฉยๆแล้วล่ะ ถ้าดงเฮยังเอาแต่ใจอยู่แบบนี้ล่ะ”ยูชอนเริ่มจะใช้น้ำเสียงเครียดๆบ้างแล้ว
“งานนี้สงสัยดงเฮ...จะได้เจอของจริงบ้างซะแล้วล่ะ”จุนซูพูดออกมาด้วยแววตาเป็นห่วง
“เอาเถอะน่า ถึงยังไงเราก็ช่วยอะไรพวกเค้าไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วล่ะ อย่าลืมสิพวกเค้าแต่งงานกันแล้วนะ มันเป็นเรื่องของพวกเค้าสองคนแล้วล่ะเราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินใจอะไรแทน”ยุนโฮกล่าวตัดบทก่อนจะเดินกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม ตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆ
“ผมหวังว่า...ทุกอย่างคงจะจบลงด้วยดีนะฮะ...”ชางมินเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตามพี่ๆเข้าบ้านไปบ้าง
*************************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เค้าเข้าข้างบอมนะ ด๊องคิดเยอะไป
ด๊องเอ๊ยยยยยยยย
แกจะดื้อไปแล้วนะ
บอมจัดมาหนักๆ!!
บอมจัดการด่วน!!! เคลียร์หมวยหน่อย
เอาให้พยศไม่ออกเลย
หมวยแค่บอมมันบอกว่าจะมีกิ๊กแค่นี้ก้อโกรธใจเย็นๆหน่อยหมวย........
ทำตัวอย่างนี้เดี๋ยวสามีไม่รักเอานะ
ด๊องอ่า จะไปมีกิ๊กเลยเร๊อะ
-*-
บอมมาตามเมียกลับบ้านดิ๊
55+
ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะด๊อง
อย่าเอาแต่ใจรุ้ไม๊???
เด๋วเจอบอมเอาจิง
แล้วหนาวนะคะ
ด๊อง... แกอายุเท่าไหร่แล้วววววว... แค่นี้เองนะแก๊!!!!!!!
กำจิงๆ แกจะมีกิ๊ก... บอมมาหาเค้าดีกว่ามา... 555555+
ปล.ไรเตอร์อัพอีก2เรื่องด้วยนะ.. อยากอ่านฮีชอลต่อมากมาย
คืนดีกับคิบอมเหอะน๊า~~~~ คนอ่านลุ้นจะแย่
HBD ไร้ท์เตอร์น๊า ขอให้มีความสุขมั่กๆ คิดอะไรก็สมความปราถนาน๊า คิดฟิคเป็นฟิค คิดข้อสอบเป็นข้อสอบน๊า
อย่าคิดฟิคกลายเป็นข้อสอบ แล้วคิดข้อสอบกลายเป็นฟิคน๊า เดี๋ยวครูผู้ตรวจ + คนอ่านจะมึนเอา -*-
มาอัพต่อเร็วๆน๊า