[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 28 : Beautiful Disaster Series II Chapter 25_ฟังชั้นบ้างได้มั้ยห๊ะ...คิบอม

Beautiful Disaster Series II Chapter 25_ฟังชั้นบ้างได้มั้ยห๊ะ...คิบอม

                วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ ที่ไม่ค่อยแจ่มใสมากนักเมื่อสมาชิกคนนึงของวงอย่างคิบอม ยังคงมีอาการซึมเศร้าอยู่เหมือนเดิม

                แต่วันนี้เหล่าลิงก็มีแขกมาเยี่ยมกันแต่เช้า นั่นก็คือ...อาราและยองจุนที่รีบกลับมาจากฮันนีมูนที่มัลดีฟทันทีที่รู้ข่าวจากชางมิน

                “เอ่อ...เหล่าอปป้า สวัสดีค่ะ” อาราก้มหัวน้อยๆเพื่อทักทายและยองจุนก็ทำเช่นนั้นเช่นกัน

                “อ้าว...อาราทำไมรีบกลับซะล่ะ ความจริงเธอน่าจะอยู่ที่มัลดีฟกันไม่ใช่หรอ” ทึกกี้หันมามองอย่างตกใจ

                “ก็พอชางมินโทรไปบอกว่าพี่ด๊องหายไปที่ฝรั่งเศสอารากับยองจุน ก็ตีตั๋วกลับมาที่นี่ทันทีเลยน่ะค่ะ มันเกิดอะไรกันขึ้นคะ” อาราถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

                สมาชิกที่เหลือจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่พอจะรู้ ให้แก่คู่รักตรงหน้าฟัง

                “เป็นเพราะอาราเอง...เป็นเพราะอาราเองที่บอกเรื่องโบสถ์นั้นให้พี่ด๊องฟัง อาราผิดเอง” หญิงสาว ทำท่าว่าจะร้องไห้ออกมา จนยองจุนต้องรีบประคองเอาไว้

                “ไม่ใช่นะอารา...มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย” คังอินรีบปลอบน้อง

                “ถ้าอาราไม่บอกพี่ด๊องไป...วันนี้พวกเค้าก็คงจะยังอยู่ด้วยกัน” อาราเริ่มร้องไห้ออกมาแล้ว

                “ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกนะ...มันเป็นความผิดของ...เฮ่ย....” เยซองที่ไม่รู้ว่าจะไปโทษใครดีก็สบถออกมาอย่างหัวเสีย

                “แล้ว...คิบอม...เป็นยังไงบ้างคะ” หลังจากที่สงบลงแล้ว อาราก็เริ่มถามหาคิบอมอย่างเป็นห่วง

                “แย่ซะยิ่งกว่าเมื่อหลายปีก่อนเลย ข้าวปลาอาหารไม่แตะ เอาแต่กินเหล้าอยู่อย่างนั้นน่ะ นี่ทุกคนก็แทบจะคลานเข้าไปกราบแล้ว เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยซักคำ”ชินดงพูดออกมาอย่างหนักใจ

                อาราค่อยๆเดินไปที่ห้องของคิบอม ก่อนจะเปิดประตูออก สภาพที่เห็นทำเอาเธอนึกสงสารเพื่อนรักจับใจ คิม คิบอม เพื่อนผู้แสนดีของเธอเป็นไปได้มากขนาดนี้เลยหรอ

                “คิบอม...”อาราเดินเข้าไปในห้องและเรียกเพื่อนเบาๆ

                แต่ร่างสูงก็ยังคงกอดรูปของดงเฮเอาไว้แบบนั้นโดยไม่สนใจสิ่งรอบๆตัวเลย

                “คิบอม...” อาราลองเรียกดูอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีผลอย่างไร จึงได้แต่เดินคอตกออกมาจากห้อง

                “เป็นยังไงบ้างอารา” ทุกคนถามอย่างมีความหวัง แต่หญิงสาวก็ทำได้เพียงส่ายหัวไปมาเล็กน้อยเท่านั้น

                “ไม่ไหวค่ะ...อาราไม่เคยเห็นคิบอมหมดหวังขนาดนี้มาก่อนเลย” อาราพูดอย่างเสียใจ

                “นั่นล่ะนะ เอาอย่างงี้นะ ยองจุนวันนี้นายพาอารากลับไปก่อน...เดี๋ยวทางนี้พวกพี่ๆจะลองพยายามกันอีกครั้ง” ทึกกี้บอกกล่าว

                “ครับ งั้นลาล่ะนะครับ” ยองจุนพูดพร้อมกับประคองคนรักออกไป

                เหล่าสมาชิกพากันไปนั่งในครัว อย่างครบองค์ประธานทั้ง11คน

                “เฮ้อ...ชั้นเป็นหัวหน้าวงมาจะ10ปี ยังไม่เคยปัญหาที่มันอยากจะตายขนาดนี้มาก่อนเลย” ทึกกี้พูดออกมาอย่างเสียใจ

                “ทำไมพี่ไม่พูดอะไรออกมาเลยล่ะ พี่ซิน” คังอินหันไปมองฮีชอลที่เดี๋ยวนี้เอาแต่เงียบจนน่าเป็นห่วง

                “ชั้นพูด...แล้วมันได้อะไรขึ้นมาล่ะ” ฮีชอลพูดอย่างสับสน กับทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนเค้าไม่ทันได้ตั้งตัว

                ซีวอนมองคนรักอย่างเจ็บปวด มือหนาเลื่อนที่จะไปแตะไหล่บางช้าๆ ก็ต้องเก็บไป เมื่อรู้ดี...ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ร่างบาง...ต้องการ

                ทั้งวงเงียบลงไปอีกครั้ง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคิบอมเดินลงมาจากข้างบน

                “คิบอม ในที่สุดก็ยอมเดินลงมา นายหิวมั้ย” ซองมินรีบถามทันที

                แต่คิบอมก็ทำเหมือนกับว่าทุกคนที่อยู่ที่นั่นเป็นเพียงธาตุอากาศ เพราะว่าร่างสูงตรงไปยังตู้เย็นและหยิบเบียร์ออกมาอีก2-3ขวดเท่านั้นและทำท่าว่าจะกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อฮีชอลลุกขึ้นยืนพรวดมาขวางทางเค้าเอาไว้

                “เอาไปเก็บซะ....” ฮีชอลสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แต่คิบอมก็ยังเดินเลี่ยงอีกทางโดยที่มีฮีชอลเดินตามไปติดๆ

                “ชั้นบอกให้เอาไปเก็บยังไงกับล่ะ” ฮีชอลดึงขวดเบียร์พวกนั้นออกจากมือของน้องชายก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ

                “ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนี้” ฮีชอลมองน้องชายสุดที่รักอย่างผิดหวัง

                “ทำไม...ถึงทำราวกับว่าไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วแบบนี้...”ฮีชอลระดมทุบไปที่อกกว้างของคิบอมที่ยืนนิ่งไม่ปัดป้อง

                “ตอบชั้นมาสิ...ตอบมา!!ว่าทุกวันนี้ยังเห็นชั้นเป็นพี่นายอยู่มั้ย...ตอบมาสิ...ฮือ...คิบอม

ตอบมา..ฮือ....” ในที่สุดร่างบางก็ระเบิดตาน้ำตาออกมาพร้อมกับตีไปทั่วร่างกายของคิบอมเหมือนกับผู้ใหญ่ตีเด็ก แต่กลับกลายเป็นว่าผู้ใหญ่นั่นแหละที่เป็นฝ่ายเจ็บปวด

                “ฮือ...ชั้นเห็นแก...ตั้งแต่แกมาเป็นเด็กฝึกหัด...ฮือ...รักแกมากแค่ไหน ไปถามใคร ใครเค้าก็รู้...ชั้นรักแกเหมือนน้องชายชั้นจริงๆ...ฮือ...แล้วทำไม...ทำไมถึงยังทำกับชั้นแบบนี้” จนถึงตอนนี้สมาชิกในวงเริ่มจะร้องไห้ออกมาบ้างแล้ว

                “แกคิดว่า...ฮึก...การที่ดงเฮหายไปแบบนี้ มันมีแต่แกคนเดียวรึไง ที่จะบ้าตาย นี่ไง...แหกตาดูซะบ้าง...ฮือ...ว่าแต่ละคนเค้าก็ไม่ได้เสียใจไปน้อยกว่าแกหรอกนะ...”

                “ชั้นเป็นห่วงแกแค่ไหน...สัมผัสถึงมันได้บ้างมั้ย...ยังฟังชั้นอยู่มั้ย ยังสำนึกอยู่มั้ย ว่าชั้นเป็นพี่แกน่ะนะคิบอม...” ฮีชอลปล่อยมือที่กำเสื้อของคิบอมเอาไว้ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้น เอามือปิดหน้าแล้วร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม

                คิบอมมองพี่ชายที่รักสุดหัวใจ...ก่อนจะค่อยๆก้มตัวนั่งลง คว้าตัวพี่ชายมากดจูบที่หน้าผากเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืนคว้าขวดเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะเดินขึ้นห้องนอนไป

                “ฮือ....ทำไม...ทำไมมันจะต้องเป็นแบบนี้ด้วย” ฮีชอลยังคงนั่งร้องไห้อยู่ต่อไปแบบนั้น

                ซีวอนเห็นคนรักร้องไห้แล้วหัวใจมันจะขาดเอาซะให้ได้ร่างสูงอยากจะกอดปลอบฮีชอลเหลือเกิน จึงเดินเข้าไปหา แต่ก็ช้าไปกว่าก้าวนึง...

                ฮันคยองคุกเข่าลงข่างๆฮีชอล ก่อนจะคว้าร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ท่ามกลางความอึ้งของคนทั้งวง

                “ฮีนิม...พอได้แล้ว...” ฮันคยองบอกออกมาอย่างอ่อนโยน

                “ฮัน....โฮ.....ฮือ.....” ฮีชอลโผเข้าร้องไห้กับอกกว้างทันที

                “ไม่ร้องนะ...เลิกเถอะ...อย่าทำแบบนี้ ชั้นเจ็บปวดนะ” ฮันคยองพูดออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่ารอบๆนั้นมีใครอยู่บ้าง

                ฮยอคแจ...ชาวาบไปทั้งตัว...แค่เค้าเจ็บ พี่ก็ทรมาน แต่เวลาที่ผมแทบขาดใจตาย พี่ไปอยู่ที่ไหน...แค่เค้าร้องไห้ พี่ก็ทิ้งทุกอย่างเพื่อเค้าได้ ในเมื่อใจมันอยู่เค้าซะขนาดนั้น...แล้วจะเอาตัวพี่มาอยู่กับผมเพื่ออะไรล่ะ

                นี่ใช่มั้ยซิน นี่ใช่มั้ยสิ่งที่คุณต้องการมาตลอด อ้อมกอดที่ผมมีให้คุณอุ่นไม่ได้ครึ่งเท่าที่คุณได้มากจากพี่ฮันเลยใช่มั้ย คุณบอกว่าคุณเสียใจ คุณเจ็บปวด แล้วรู้บ้างมั้ยว่าผมก็ทรมานเป็นเช่นกันนะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยซิน อย่าทำเหมือนกับว่าผมเป็นเหมือนร่างที่ไร้ตัวตนเป็นคนไม่มีหัวใจจะได้มั้ย ซีวอนได้แต่แสดงทุกความรู้สึกผ่านออกมาทางสายตาเท่านั้น

                สมาชิกทุกคนที่เหลือมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก ทำไม...ทำไมถึงเป็นฮันคยองที่กอดฮีชอลเอาไว้แบบนี้ ทำไมถึงไม่ใช่ซีวอนอย่างที่เคยเป็น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

                แต่คงจะมีเพียงทึกกี้นางฟ้าหัวหน้าวงเท่านั้น ที่ไม่ตกใจอะไรมากนัก นั่นก็เป็นเพราะว่าเค้ารู้มานานแล้วล่ะว่าสองคนข้างหน้านี้เคยคบกันมาก่อน และรู้ดีด้วยว่าจะต้องเลิกกันเพราะอะไร เพียงแต่ว่าเรื่องราวมันผ่านมาหลายปีแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปฟื้นฝอยหาตะเข็บกันอีก

                แต่ในวันนี้...บางทีอดีตมันก็สมควรที่จะต้องถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากวันนั้นที่ฮันคยองจะต้องเสียใจเป็นบ้าเป็นหลังไปแล้ว เค้าก็คิดว่าไม่ควรจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เพราะทั้งฮีชอลและฮันคยองต่างก็มีคนของตัวเองกันแล้ว แต่การที่ได้มาเห็นแบบนี้...ยิ่งทำให้เค้ารู้สึกว่า ความวุ่นวายถ้าจะมีตามมาอย่างไม่หยุดหย่อนเป็นแน่...

                                                ******************************************

 
วู้วๆๆ มาตามสัญญา ตอนนี้เวลา 6.06 (ได้ข่าวว่าเมิงยังไม่อาบน้ำ-*-)

มาดูคนวิว ว้าววันที่วันที่3ของเดือนมีตั้ง161 แน่ะ ดีใจจังเลย

อืม...แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้นะอิอิ จีนขอให้ทุกคนช่วยกดโหวตบ้างก็ได้นะ ถ้าไม่ว่างพอที่จะเม้นท์ ให้บทความมันกระเตื้องหน่อย อิอิ

รักคนอ่านที่ซู้ดดดด