ตอนที่ 24 : Beautiful Disaster Series II Chapter 21_เพียงแค่ม่านบังตา
Beautiful Disaster Series II Chapter 21_เพียงแค่ม่านบังตา
จนกระทั่งเช้าวันต่อมา ทั้ง5คน คิบอม ซีวอน ฮีชอล ฮันคยอง และ ฮยอคแจก็เดินทางพากันมาถึงที่สนามบิน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยุนฮักจะพาบาดาไปที่อังกฤษเช่นกัน
“กิมจิ...เราจะไหนกันหรอ”
“เราจะไปประเทศอังกฤษกันน่ะ เดี๋ยวบาดานั่งรอผมตรงนี้ก่อนนะ ขอผมไปยืนยันตั๋วก่อน” ยุนฮักสั่งกำชับแล้วเดินออกไป
ทางด้านคิบอมก็พยายามสอดส่ายสายตาไปมาที่สนามบิน หวังเพียงซักนิดว่าจะเห็นคนรักของตัวเอง
“ดงเฮ...ผมขออีกแค่ครั้วเดียยว...ครั้งเดียวเท่านั้น ขอให้ปาฏิหาริย์มีจริง....”
“ใจเย็นๆน่าไอ้บอม....”ซีวอนพูดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคิบอม
“พวกที่เหลือไปไหนกันหมดวะ” คิบอมส่ายหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปและถามเพื่อนรัก
“ฮยอคแจไปซื้อน้ำให้พวกเรา ส่วน...” ซีวอนทอดสายตาไปยังเบื้องหน้า ฮีชอลและฮันคยองยืนคุยกันอยู่เพียงสองคน แม้ว่าสีหน้าของฮีชอลจะไม่สู้ดีนัก แต่ฮันคยองก็ยังคงมองตอบด้วยความอ่อนโยนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“เกิดอะไรขึ้นวะ...ทำไมสายตาของแกถึงเป็นแบบนั้น”
“ชั้นกำลังถามตัวเองว่าดอกไม้ในมือชั้น วันนี้มันยังคงผลิดอกสวยงามเพื่อชั้นรึเปล่า” ซีวอนตอบออกมาอย่างขมขื่น
“แกหมายถึงพี่ซินกับพี่ฮันงั้นหรอ แกคิดมาก...”
“ไม่ต้องโกหกชั้นหรอก...ชั้นว่าเค้าเคยคบกัน!!!” ซีวอนโพล่งออกมาในที่สุด
“แก...รู้ตั้งแต่เมื่อไหน่” คิบอมถามอย่างอึ้งๆ เพราะเรื่องที่ฮีชอลและฮันคยองคบกัน ในวงก็มีเพียงเค้าและพี่ทึกกี้เท่านั้นที่รู้
“การที่ชั้นรู้ได้ยังไงมันไม่สำคัญเท่ากับการที่เค้าทั้งสองคนยังรักกันอยู่หรอกนะ”
“บ้าน่า!!!...แกคิดอย่างนี้ได้ยังไงวะ”
“แกก็ลองดูสายตาที่เค้ามองกันสิ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ชั้นคิดได้ยังไง” ซีวอนพูดพร้อมกับทอดสายตาไปมองฮีชอลอย่างเจ็บปวด
“ไอ้วอน...”
“”ชั้นรู้มานาน...แต่ก็ทนมองข้ามมันไป ไม่ใช่เพื่อเค้า...แต่เพื่อตัวชั้นเองต่างหาก ชั้นทน...เสียเค้าไปไม่ได้”
“นายไม่ได้รู้สึกแบบนั้นคนเดียวหรอกนะซีวอน” ฮยอคแจพูดขึ้นทางด้านหลังของคนทั้งคู่
“ฮยอคแจ......” 2เมะพูดออกมาพร้อมกันเมื่อฮยอคแจยื่นแก้วน้ำมาให้
“ไม่ใช่แค่นายที่รู้...ไม่ใช่แค่นายที่เข้าใจ และไม่ใช่แค่นาย...ที่เจ็บปวด” ฮยอคแจพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความเสียใจมากมาย
“นั่นสินะ...ไม่ใช่แค่ชั้นคนเดียว” ซีวอนพูดออกมาเบาๆ
คิบอมมองแก้วน้ำในมือเลยไปมองเพื่อนรักทั้งสองคน ไม่รู้ว่าในเวลานี้ควรจะพูดอะไรออกมาดี...เหมือนชนเข้ากับทางตันจังๆเลย
ร่างสูงมองทอดไปยังกลุ่มผู้คนหลากหลายเชื้อชาติมากมายในสนามบิน แบะราวกับว่าสวรรค์เป็นใจ สายตาคมหันไปปะทะเข้ากับร่างบางที่ลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆอยู่พอดี
ราวกับว่าสายฟ้าพาดผ่านทั้งร่าง คิบอมพูดไม่ออก ขาก็ถูกตรึงอยู่กับที่ ดงเฮ...นั่นดงเฮจริงๆใช่มั้ย...ใช่แน่!!!
ดงเฮมองผู้คนที่ไม่รู้จัก ก็ต้องรู้สึกแปลกๆ เมื่อพลันสายตาไปสบเข้ากับคนที่เค้าไม่รู้จัก แต่ถ้าไม่รู้จัก...หัวใจของเค้าทำไมมันถึงได้แสดงอาการแปลกๆแบบนี้ล่ะ
ร่างบางที่มัวแต่เหม่อมอง ก็ถูกกลุ่มผู้โดยสารเดินชนเข้าอย่างแรงจนเซล้มลงไป ยังดีที่ยุนฮักวิ่งเข้ามารับได้พอดี เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ดงเฮตกอยู่ในอ้อมกอดของยุนฮักไปโดยปริยาย
“ระวังหน่อยสิ บาดา ที่นี่มันคนเยอะนะ ไปกันเถอะใกล้เวลาเครื่องออกเต็มทีแล้ว” ยุนฮักพูดก่อนจะออกเดินนำหน้าไป
ดงเฮหันไปมองที่ร่างสูงอีกครั้ง ก่อนจะรีบวิ่งตามยุนฮักไป
คิบอมมองไปทั้งคู่อย่างตกใจ เค้าช็อคตั้งแต่มีคนมากอดดงเฮเอาไว้แล้ว แถมตอนนี้ยังพากันเดินออกไปอีกด้วย แก้วน้ำในมือร่วงลงบนพื้นสนามยิน ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ
“ดงเฮ! เดี๋ยวสิ!” คิบอมรีบวิ่งไปตรงที่ดงเฮยืนเมื่อกี๊ทันที
“เฮ้ย ไอ้บอมไปไหนวะ” ซีวอนร้องออกมาอย่างกใจ แล้วรีบวิ่งตามเพื่อนออกไปทันที
“ดงเฮ!เดี๋ยวสิ! คุณจะไปไหน!!” คิบอมวิ่งตามหาอย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ผู้โดยสาขาเข้าเริ่มทยอยออกกันมาแล้ว ดังนั้นทั่วทั้งบริเวณนั้นจึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คน
“ดงเฮ!อย่าจากผมไปนะ!” คิบอมตะโกนจนสุดเสียง
ดงเฮ...รู้สึกว่าหัวใจกำลังบอกอะไรบางอย่างกับเค้า เพียงแต่ไม่รู้จริงๆว่าสิ่งนั้นคืออะไร วูบหนึ่งที่สายลมพัดมา “ดงเฮ อย่าจากผมไปนะ” ร่างบางหันไปมองตามต้นเสียงทันที เสียงใครกันนะ
“บาดา...มีอะไรรึเปล่า” ยุนฮักหันมามองอย่างแปลกใจ
ดงเฮมองรอบๆอย่างชั่งใจอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหัวเล็กๆไป-มา แล้วเดินเข้าช่องผู้โดยสารขาออกไปพร้อมๆกับยุนฮัก
“ไอ้บอม...แฮ่ก...แกเป็นอะไรของแกวะ...” ซีวอนพูดออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
“ไอ้วอน ชั้นเห็นดงเฮ...เห็นดงเฮ” คิบอมพูดซ้ำไปซ้ำมา
“ห๊า...ว่าไงนะ อยู่ไหน...ไหน”
“ไม่รู้...แต่ว่าชั้นเห็นเค้าอยู่กับผู้ชายอีกคน”
“บ้าน่า...ดงเฮไม่รู้จักใครเลย เค้าจะไปอยู่กับใครที่ไหนได้ แกคงจะตาฝาดไปแล้วล่ะ”
“ชั้นไม่บ้าขนาดจำเมียตัวเองไม่ได้หรอกนะ”
“แกก็อย่าลืมสิ ว่าเมียแกน่ะหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงยังกะอะไรดี แกอาจจะเสียใจจนเบลอไปเลยก็ได้”
คิบอมได้แต่นิ่งงันไป จนมุมกับคำพูดของเพื่อนเค้าจริงๆ นั่นสินะ ดงเฮจะไปอยู่กับผู้ชายที่ไหนได้ยังไง นี่เค้าทรมานจนเห็นภาพหลอนเลยรึไงเนี่ย
“พอเถอะว่ะบอม...เราต้องไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องแล้ว” ซีวอนพูดก่อนจะลากคอคิบอมให้เดินตามไป
จนถึงเวลาขึ้นเครื่องทั้งสองเครื่องบิน...คิบอมหันไปมองเบื้องหลังครั้งสุดท้าย ปารีส ฝรั่งเศส...ถ้าเค้าก้าวขาขึ้นไปบนเครื่องบินแล้ว จะมีวันได้เจอดงเฮอีกมั้ยนะ
คิบอมเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าครั้งหนึ่งก่อนจะตัดใจเดินขึ้นเครื่องบินลำใหญ่ไป ที่นั่งที่เค้าได้มันช่างหดหู่ซะจริง เพราะที่เหลือได้นั่งกับคนรักของตัวเอง ส่วนเค้า...ไม่ต้องบอกก็รู้ ได้แต่กักเก็บความเหน็บหนาวเอาไว้กับตัวเอง
ร่างสูงยกมือทั้งสองข้ามกอดตัวเองไว้ทั้งที่ไม่กี่วันก่อนนี้คนที่เค้ากอดเป็นดงเฮแท้ๆแล้ววันนี้มันกลับกลายเป็นว่า เค้าจะต้องมานั่งกอดตัวเอง
“ดงเฮ...ชีวิตที่ขาดคุณจะมีประโยชน์อะไรหากผมจะยังหายใจต่อไป...”
ทางด้านร่างบางที่อยู่บนเครื่องบินอีกลำหนึ่ง ก็กุมไปที่หัวใจตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันร้อนผ่าว...ในหัวก็มีเพียงเสียงนั้นวนเวียนอยู่ไปมา ใครกัน...ใครที่ทำให้เค้าทั้งดีใจและเจ็บปวดได้ในเวลาเดียวกัน
เสียงนั้นพยายามร้องเรียกเค้า แต่แล้วทำไมเค้า...ถึงไม่หยุดล่ะ ทำไมเค้าถึงยังเดินต่อ หรือเป็นเพราะว่าที่จริงแล้ว...หัวใจสั่งให้เราจากเค้ามา...
ยานพาหนะลำใจพาหลากหัวใจไปเจอกับสิ่งที่ต้องเผชิญ ลำของคิบอมพากันกลับมายังฝั่งตะวันออกประเทศเกาหลี ส่วนลำของดงเฮ มุ่งหน้าไปยังตะวันตกกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ
เมื่อหัวของเครื่องบินหันหนีจากกันก็ราวกับว่าเป็นสัญญาณที่ความรักจะต้องจากกันจริงๆ ความรักจะยังคงอยู่ต่อไปได้มั้ย หรือจะต้องอยู่อย่างไร้ทางออกแบบนี้ต่อไป...ชั่วนิรันดร์
**************************************
อัพฟิคหลังจากแซดกับคอนเอสเอ็ม-*-
ความรู้สึกแรกนี่แบบว่า...กรุส์พูดไม่ออกเลย
เอาวะ...ชั้นนั่งเครียดกับฟิคชั้นก็ได้ ลงประชดยาวมันซะสะใจเลย
โอ้เย...ทุกคน เม้นๆกันหน่อยเน้อ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำไมล่ะ
อย่างนี้ก็ยิ่งไกลกันนะสิ
ทำไม
ทำไม
ทำไม
ไกลกันกว่าเดิมอีก
อยู่ที่เดียวกันยังไม่เจอเลย
เจ็บปวด
สงสารบอมจัง
หวังว่าวอนฮยอกคงไม่เจ็บจนหันมารักษาแผลใจกันเองนะ
จากกันจนได้
โอ้ยๆนิดเดียวเองอ่ะๆๆ
T T
อย่างน้อยบอมก็ได้เห็นด๊องอ่านะ
ตอนนี้ อิชั้นน้ำตาพรากกกแล้วโฮ~~
เผอิญเราเซ้นซีทีฟ อ่า T^T
ยิ่งเรื่องคอนอีกกกก
เซงมากกกกกกกก
โอป้า~
ได้โปรดอย่ามองเมืองไทยเปลี่ยนไปเลยนะคะ
เพราะว่าเอลฟ์ไทยน่ะ รักโอป้า ไม่อยากให้โอป้าคิดว่า เมืองเราอันตรายT T
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้
เศร้าอีกแล้ววว
ลงลารจังเลยอ่ะ
บอมมี่
แล้วก็สงสารฮยอกกับวอนด้วย
เดี่ยวชั้นสรุปให้แก
แกมาคบกันเองเลย
จะได้รู้ว่าป๋่ากับเจ๊
รักแกรึเปล่า
เฮ้อออ แล้วเดี่ยวบอมก็จะเจอคิม วารางอีกใช้ไหม
โอ้ยยย
ทำไมเรื่องนี่มันเศร้าจริงๆๆเลยนะ
แต่ถึงงั้น ก็ยังไม่ร้องไห้อยู่ดี
ทำไมกัน
งงตัวเอง
เรื่องนิดๆหน่อยร้องไห้
แล้วทำไมเรื่องนี่ไม่ร้องล่ะ
อินี่บ้าแล้ว
แล้วมาต่อเร็วๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆๆๆ
ทำไมเปนแบบนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บอมไปเกาหลี
ดีองไปอังกฤษ
พี่สวนจีนโหดร้ายยยยยยยยยยยยยย
ปล.เศร้ากะคอนเหมือนกันค่ะพี่ TT_TT
ง่า~~~
สงสารบอม
ขอแว๊บเดียวก้อได้แว๊บเดียวจิงๆๆ
แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันล่ะเนี่ย
อัพไวไวน้าาาา