[ FanFic KiHae (Yaoi) ] :: Beautiful Disaster Serires II

ตอนที่ 21 : Beautiful Disaster Series II Chapter 18_พระเจ้ามีจริง

Beautiful Disaster Series II Chapter 18_พระเจ้ามีจริง

          ฮีชอลโทรมาบอกเมื่อคืนว่าจะมาพร้อมกับซีวอน ฮันคยองและฮยอคแจในตอนเย็นวันพรุ่งนี้ ซึ่งตอนนี้ที่ฝรั่งเศสยังเพิ่งจะ9โมงกว่าอยู่เลย คิบอมที่นอนกระสับกระส่ายไป-มาคนเดียวในห้องนอนก็ทนไม่ไหว ลากสังขารตัวเองออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆโรงแรม

                ผมเดินสวนใครต่อใครมากมาย ต่างที่มา ต่างภาษา ต่างวัฒนธรรม และที่สำคัญต่างทางด้านอารมณ์ พวกเค้าทุกคนตรงหน้าผมต่างมีคนเคียงข้างกันมาระหว่างทางเดิน แต่หันกลับมามองที่ผมสิพบเจอเพียงอากาศและความว่างเปล่าเท่านั้น...

                คิบอมเดินอย่างไร้สติและเลื่อนลอยไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้สองขากำลังพาตัวเองเดินเดินไปยังทิศทางไหน รู้เพียงแต่ว่านัยต์ตาทั้งสองข้างของตัวเองมีเพียงภาพของคนๆเดียว คนที่เค้ารักสุดหัวใจ คนที่ตอนนี้...จากเค้าไปแล้ว ดงเฮ....

                “ดงเฮ...ที่รัก คุณอยู่ที่ไหน”คำพูดที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงในการเค้นมันออกมา คิบอมเหนื่อยเหลือเกินในตอนนี้ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ

                เมื่อรวบรวมสติทุกอย่างกลับมาได้หมดแล้วคิบอมก็พบว่าตัวเองมาหยุดที่หน้าร้านขายของเก่าร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านเดียวกับที่ดงเฮมาพบกับคนขายสร้อยคนนั้น ร่างสูงมองทะลุกระจกเข้าไปในร้านสิ่งสวยงามมากมาย มีแต่ของที่ดงเฮชอบทั้งนั้นเลย ดงเฮคุณดูสิ ทำไมล่ะ!! ทำไมเค้าถึงได้พรากเราจากกัน!!!

                “อ๊าก!!!...ทำไม!มันเกิดอะไรขึ้น อ๊ากกกก...” สุดที่จะทนแล้ว คิม คิบอมตะโกนร้องออกมาอย่างสุดเสียง เค้าไม่สนแล้วว่าที่นี่จะเป็นส่วนไหนของโลก ไม่แคร์ด้วยว่าผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาเค้าจะมองกันยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ทุกความรู้สึกมันกดดดันให้เค้าจะต้องระบายออกมา

                “เค้าหายไปแล้วใช่มั้ย...”น้ำเสียงลากยาวดังขึ้น ทำใจคิบอมต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วก็พบ...คุณชายชราคนนั้นอีกแล้ว

                “คุณลุง...รู้ได้ยังไงครับ”

                “ไม่ใช่ชั้นที่รู้ พระเจ้าต่างหากล่ะที่รู้”ชายคนนั้นพูดอย่างอ่อนโยน

                “อีกแล้ว...พูดถึงพระเจ้ากันอีกแล้ว ผมกับดงเฮเราอยู่ด้วยกันดีๆ ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับใครเลย แล้วทำไมจะต้องพรากเราสองคนออกจากกันด้วย!!!”

                “อย่าได้ตำหนิพระองค์...พระองค์ทรงรู้ดีว่าควรจะทำเช่นไร เพราะฉะนั้นอย่าได้ท้าทายพลังของพระองค์”ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเล็กน้อย

                “ผมก็ไม่ได้ต้องการทำแบบนี้ ผมไม่ได้อยากจะท้ายทายหรือตำหนิ ผมก็แค่...อยากได้ภรรยาของผมคืนมา ผมอยากได้ดงเฮ เอาหัวใจของผมคืนมา”คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

                “อย่าเพิ่งกังวลไปสิ...เค้าบอกให้เธอไปรอที่ไหน”

                “ดงเฮ...บอกให้ผมไปรอที่โบสถ์...”

                “ก็กลับไปรอที่นั่นซะสิ...”

                “นั่นสิ...เอ๊ะ แล้วคุณลุงรู้ได้ยังไงครับว่าดงเฮสั่งให้ผมรอ”คิบอมร้องอย่างแปลกใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง ก็พบว่าตรงหน้าของตัวเองมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ผู้คนใดๆทั้งสิ้น

                “หายไปไหนของเค้ากันนะ...”คิบอมมองซ้าย-ขวาอย่างแปลกใจ

                ‘ก็กลับไปรอที่นั่นซะสิ...’คำพูดสุดท้ายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทหูของเค้าคิบอม

รีบวิ่งไปยังที่โบสถ์ทันที

                ทันทีที่มาถึงตัวโบสถ์ คิบอมรีบวิ่งเข้าไปยังลานขอพรทันทีพร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปทั่ว หวังจริงๆว่าจะเห็นคนที่เค้ารอ...แต่มัน...ก็ไม่มี ไม่มีร่างของดงเฮอยู่ตรงไหนเลยซักนิด

                คิบอมพาร่างและหัวใจอันบอบช้ำของตัวเองเข้าไปยังใจกลางโบสถ์ ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าองค์พระผู้เป็นเจ้า แล้วเริ่มขอพร

                “ตอนที่ผมจะต้องไปอยู่อเมริกาเพียงคนเดียวตอนอเด็กๆ ผมรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว แต่ว่าการที่ผมได้ไปขอพรกับพระองค์ทุกวันทำให้ผมรู้สึกมีความสุข และนั่น...ก็ทำให้ผมเชื่อในพระองค์ตลอดมา...”

                “และตอนนี้...ผมก็ได้กลับมาขอพรกับพระองค์อีกครั้ง...ขอให้ผมได้เจอกับดงเฮด้วยเถอะ เค้าเป็นซะยิ่งกว่าชีวิตของผม...เป็นที่สุดของที่สุดในชีวิตผม...ถ้าไม่เค้า ผมคงหายใจต่อไปบนโลกนี้ไม่ได้ ถ้าพระองค์ทรงมีจริง ได้โปรด...อย่าทรงเล่นตลกกับชีวิตของเราสองคนอีกเลย”

                คิบอมก้มหน้าลงจนหน้าผากจรดติดกับมือทั้งสองข้าง ดงเฮ...ผมเชื่อ...ว่าคุณจะต้องกลับที่นี่ ผมเชื่อ...ว่าพระเจ้าจะต้องมีจริง...

                                                *************************************

                ในขณะที่คิบอมกำลังขอพรอยู่ในตัวโบสถ์นั้น ยุนฮักซึ่งพาดงเฮออกมาจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ก็ได้พากันมาที่โบสถ์แห่งนี้ด้วยเช่นกัน เพื่อที่ยุนฮักจะมาเก็บอุปกรณ์วาดรูปที่ตัวเองทิ้งเอาไว้เมื่อวันก่อน นับตั้งแต่วันที่ดงเฮเกิดอุบัติเหตุ

                ดีนะที่ฝรั่งเศสอัตราของโจรน้อยมาก เค้าจึงไม่ต้องกังวลว่าจะมีของชิ้นไหนสูญหายไป ดงเฮยืนมองยุนฮักเก็บพวกสี พู่กัน ผ้าใบต่างๆลงกล่องอย่างขะมักเขม้น

                สายตาคู่งาม...มองเข้าไปยังตัวโบสถ์ รอบๆโบสถ์แห่งนี้...ช่างสวยงามนัก คงจะดี...ถ้าเกิดว่าได้มากับคนรัก...

                “ที่โบสถ์แห่งนี้น่ะ...เค้าบอกว่าถ้าได้มากับคนรัก แล้วจะรักกันไปชั่วนิรันดร์” ยุนฮักเห็นว่าร่างบางยืนมองตัวโบสถ์อันงดงามอยู่นานจึงพูดออกมา

                แต่แล้วสายลมที่พัดมาวูบหนึ่ง ทำให้ดงเฮรู้สึกเหมือนกับว่าเคยมีใครบางคนพูดประโยคนี้กับเค้ามาก่อนแล้ว...

                คิบอม ค่อยๆตัวเองออกมายืนที่ประตูหน้าโบสถ์ ในจุดที่จะมองเห็นดงเฮและยุนฮักพอดี...แต่ทว่า...ในตอนนั้นมีรถบัสคันใหญ่ที่พานักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชม แล่นเข้ามาขวางทั้งสามคนเอาไว้ซะก่อน

                สิ่งที่คิบอมเห็น...จึงมาแต่ผู้คนที่คลาคล่ำเท่านั้น ร่างสูงหันกลับไปยังด้านในตัวโบสถ์อีกครั้ง เพื่อสบพระพักต์ของรูปปั้นพระเยซูคริสต์ พระองค์สัญญาแล้วนะ

                “เอาล่ะ...บาดา เราไปกันเถอะ ผมเก็บของเสร็จแล้ว” ยุนฮักพูดก่อนจะเดินนำร่างบางออกไป

                ดงเฮพยายามชะเง้อคอมองไปยังที่ตัวโบสถ์อีกครั้ง เค้ารู้สึกเหมือนกับว่า มีใครบางคนกำลังอยากจะพบเค้า...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะเนอะ...ดงเฮส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเองแล้วรีบวิ่งตามยุนฮักไป

                รถบัสคันใหญ่ก็แล่นตามออกไปด้วย คิบอมจึงมองไปทั่วสวนได้อย่างถนัดตา

                แต่มัน...ก็ไม่มี สายตาคมพยายามทอดมองจนทั่วแล้ว ไม่มีเลย...ไม่มีแม้แต่เงาของดงเฮเลยซักนิด โธ่...พระองค์ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับเค้า...อย่าให้เค้าต้องทรมานไปมากกว่านี้เลย

                “ผมจะไม่เชื่อพระองค์อีกแล้ว...”

                                                ************************************

 
ชะเอิงเอย...ตอนนี้ไรเตอร์บ้าไปแล้ววว

นั่งแต่งไปสงสารคิมคิไป...อ่าน้าไม่ขอเม้นท์ ไม่ขอโหวต เพราะปลงตกกับชีวิต

นับถอยหลังรอวันไปคอน...