ตอนที่ 18 : Beautiful Disaster Series II Chapter 16_ผมชื่อ...ดงเฮหรอ...____100%___
Beautiful Disaster Series II Chapter 16_ผมชื่อ...ดงเฮหรอ...
ผ่านค่ำคืนอันมืดมิดมาได้แล้ว ในที่สุดดงเฮก็ค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นทีละนิด แสงสว่างสีขาววาบเข้ามาที่ตาช้าๆ ทำให้ร่างบางจะต้องกระพริบเพื่อปรับสี...สิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานสีขาวกับสภาพห้องที่ไม่รู้จัก
“คุณๆๆ...นี่คุณฟื้นแล้วหรอ”เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านข้าง ทำให้ดงเฮจำต้องหันไปมอง
“คุณนี่เก่งจังเลยนะ หลับไปแค่ไม่ถึงวันก็ฟื้นแล้ว...”ยุนฮักเอ่ยชมร่างบาง
“คุณ...คุณเป็นใครอ้ะ...”ดงเฮพยายามนึก
“คุณลืมไปแล้วรึไงเนี่ย...เมื่อวานตอนเย็นคุณถูกรถชนนะ แล้วผมก็เป็นคนพาคุณมาที่นี่เอง ที่นี่คือโรงพยาบาลใหญ่แห่งกรุงปารีส เอ้อ...คุยมาตั้งนานผมเพิ่งนึกได้นะเนี่ยว่าเราใช้ภาษาเกาหลีคุยกัน นี่คุณเป็นคนเกาหลีหรอเนี่ย...”ยุนฮักพูดพร้อมกับสังเกตใบหน้าของร่างบาง
“คุณ...แล้วผมล่ะ...ผมชื่ออะไร...ผมเป็นใคร...แล้วผมมาอยู่ทีนี่ได้ยังไง”ดงเฮส่ายหัวไปมาอย่างหนักอึ้ง
“ห๊ะ...ว่ายังนะ”ยุนฮักร้องออกมาอย่างตกใจ
“ผม...ถามว่าผมเป็นใคร...อ๊ากก....ปวดหัวจังเลย...โอ๊ย.....”ดงเฮใช้สองมือกุมไปที่ขมับของตัวเองแล้วร้องออกมา
“อะไรกันเนี่ย...หมอๆๆ...พยาบาล....ใครก็ได้มานี่กันหน่อยเร็ว”ยุนฮักตะโกนลั่นห้อง จนทั้งหมอและพยาบาลต้องรีบกรูกันเข้ามา
“เค้าเป็นอะไรไปครับหมอ ทำไมถึงจำตัวเองไม่ได้”ยุนฮักเอ่ยถามหมอหลังจากที่ดงเฮยอมสงบลงแล้ว
“หมอคิดว่า...ตอนที่เกิดอุบัติเหตุศีรษะของคนไข้คงจะไปกระแทกกับพื้นถนนจนสมองค้านความทรงจำถูกกระทบกระกระเทือนน่ะครับ...”
“หมายความว่าเค้าความจำเสื่อมอย่างนั้นหรอครับ...แล้วเค้าจะมีโอกาสกลับมาจำอะไรได้อีกมั้ยครับ”ยุนฮักพูดอย่างเป็นห่วง
“อืม...จะว่าไปมันก็มีนะครับ เพียงแต่ว่าจะต้องพาเค้าไปยังสถานที่ๆเค้าเคยคุ้นเคยหรือว่าคนที่เค้าเคยรู้จักและใช้เวลาซักระยะให้เค้าได้ปรับตัว ความทรงจำของเค้าก็อาจจะกลับมาทีละเล็กทีละน้อย...”
“แต่นี่...เค้าเป็นใครผมยังไม่รู้เลยนะฮะ แล้วผมจะพาเค้าไปเจอใครได้ยังไงกันล่ะ”ยุนฮักพูดอย่างจนปัญญา
“เอาเถอะ...ยังไงก็ลองคุยกับเค้าดูซักนิด...เผื่อว่าอย่างน้อยเค้าจะพอจำชื่อตัวเองได้บ้าง”คุณหมอพูดก่อนที่จะเดินออกไปสั่งยา
“ซวยซะแล้วสิเรา...เอายังไงดีวะเนี่ย เฮ้อ...”ยุนฮักส่ายหัวเบาๆอย่างกลุ้มใจก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียงของดงเฮ
“คุณครับ....คุณ....”ยุนฮักร้องเรียกดงเฮที่เหม่อลอยให้กลับมาสนใจตัวเอง
“อะไร.....”
“คุณพอจะจำอะไรที่เกี่ยวกับตัวคุณเองบ้างจะได้มั้ยครับ....”ยุนฮักค่อยๆถามช้าๆ
“จำ...หมายถึงจำอะไร...”ดงเฮคิดอย่างปวดหัว
“อย่างเช่นชื่อ บ้านของคุณ หรือว่า...คนที่คุณรักน่ะ”
“ชื่อหรอ...ไม่รู้ บ้าน...จำไม่ได้...”ดงเฮเริ่มคิ้วขมวดเข้าหากันเรื่อยๆ
“งั้นข้อสุดท้ายคนที่คุณรักล่ะ...”ยุนฮักยังคงไม่ละความพยายาม
“คนที่ผมรักหรอ...คนที่ผมรัก...ใครล่ะ เค้าคือใคร”ดงเฮเริ่มพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆและเอื้อมมือไปดึงทึ้งผมตัวเองอย่างแรง
“เฮ้ย...คุณ ทำอะไรน่ะ ใจเย็นๆ”ยุนฮักรีบเข้ามาดึงมือบางออกอย่างตกใจ
“ผมไม่รู้...ฮือ...ผมปวดหัวผมจำอะไรไม่ได้เลย...ชื่อผม ที่อยู่บ้านของผม...โดยเฉพาะคนที่ผมรัก...ฮึก...ฮือ...ไม่รู้ผมจำไม่ได้...ฮือ...”ดงเฮร้องไห้โยเยออกมาด้วยความเจ็บปวดที่แล่นอยู่ในหัวก่อนจะเอื้อมมือมากุมหัวของตัวเอง
“เอาล่ะๆๆ...คุณจำไม่ได้ก็ไม่ต้องพยายามละกัน อย่าไปฝืนร่างกายของตัวเองเลยเดี๋ยวจะเจ็บมากไปกว่าเดิมซะเปล่าๆ”ยุนฮักพูดอย่างปลงๆ
“ฮือ...ฮึก....ผมเป็นใคร...ฮือ....แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน...บ้าน...ผมอยากกลับบ้าน...”ดงเฮยังคงร้องไห้และบ่นพึมพัมออกมาตลอดเวลาในขณะที่ยุนฮักพยายามดันตัวคนป่วยจอมขี้แยให้นอนลง
“เฮ้อ...อยู่ดีๆฟ้าก็ประทานคนมาให้ได้รับผิดชอบซะแล้วมั้ยล่ะ จอง ยุนฮักเอ๊ย...”ร่างสูงบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลที่ตอนนี้หลับลงไปแล้ว
สายตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าหวานอย่างยาวนานโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ใบหน้าหวานที่ระเรื่อสีแดงไปจากการร้องไห้ คราบน้ำตายังเกรอกรังอยู่ที่แขนตาคู่งามอยู่เลย ยุนฮักยื่นข้อมือเข้าซับน้ำใสๆที่หางตานั้นออกอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดจะเดินออกไปแล้วแท้ๆ
ยุนฮัก...ยังคงจดจ้องทุกรายละเอียดบนใบหน้าของดงเฮอยู่อีกพักใหญ่ๆ โดยที่ไม่ได้ละสายตาออกไปมองทางไหนเลย สายตาที่คมดุจพญาเหยี่ยวจดจ้องมาราวกับว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นสิ่งที่มีค่ามากเหลือเกิน...
หัวใจ...ที่ถูกปิดตายมาแสนนาน...วันนี้มันอาจจะพร้อมที่จะเปิดขึ้นใหม่อีกครั้งแล้วก็ได้
ฟิ้ว...ในที่สุดอีก70ปูเซงก็ตามมา อิอิ ขอโทษที่มาช้าน้า เพิ่งแต่งเสร็จสดๆร้อนมะกี๊เองตอนเวลา23.37(ได้ข่าวว่ามันเปิดเทอมพรุ่งนี้ ป่านนี้ยังไม่นอน- -*)
แต่เอาวะ...เพื่อแฟนฟิคทุกคนไอ้จีนสู้โว้ย... ไม่ขอเม้น อยากขอโหวต แต่ไม่ให้ก็ไม่ว่า
แต่ทุกอย่างก็มีผลต่อการอัพเหมือนกันน้า(อย่าใส่ใจอินี่หาเรื่องอู้)
เยสๆๆๆ...ในที่สุดคลับเกาหลีคลับแรกในชีวิตของไอ้จีนก็กำลังจะเปิดตัวขึ้นแล้วนะ...
ตอนนี้อยู่ในช่วงเปิดให้เยี่ยมชมส่วนต่างๆของคลับนะ
นี่เล้ยยยย
อิอิ ใครสนใจยังไงก็ตามกันเข้าไปน้า รับสมัครสมาชิกเป็นเวลา7วันนั่นก็คือ
วันที่ถือฤก์งามยามดี 6พ.ย. แล้วไปสิ้นสุดในวันที่13พ.ย.
(ดูมันไม่ลำเอียงเล้ย-*-)
เจอกันคราวหน้าฮับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ยุนฮีกถามสิๆ
สร้อยคอไงๆๆๆๆๆๆๆ
งือออออออออออออ
ยุนฮักสร้อยที่แกเก็บอ่ะ
นั่นแฟนหมวยยยยยยยยยยยยยย
แอ่ด เป็นลมมมมมมมมมม
ม่ายยยยยยย
นี่ต้องแยกจากบอมจริงๆเหรอเนี่ย
แบบนี้จะหากันเจอได้ไง
ทนไม่ไหวแล้วนะ
อยากจะร้องไห้
ชื่อด๊องไงๆๆ
ที่สร้อยง่ะ
-*-
อยากอ่านต่อแล้วง่า
กำลังหนุกเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆ\\\^O^///
ดันมาอัพซะดึกเลยนะไรเตอร์ อิอิ
เลยต้องมาอ่านวันนี้ งิงิ
น้องหมวยน่าสงสารจังเลยอ่า
พลากด๊องไปจากบอม ใช่ไหม๊??
ยุนฮักคงไม่.....
พลากด๊องไปจากด๊อง ใช่ไหม๊ ??
นังยุนฮักกกกก
แกอย่ามาหลอกทำอะไรหมวยของชั้นนะ!!!!!!!!
พี่สวนจีนอัพเร็วๆน้า
อยากอ่านง่ะ
อิตายุนฮัก >o< หมวยของตี๋มานเฟ้ยย
Go away !!>++<
แล้วเมื่อไรน้องหมวยกะบอมจะได้เจอกันอีกเนี่ย
อ่านแล้วอยากจะร้องไห้มากเลย
น่าสงสารอ่ะบอมกะหมวย
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ
สงสารอ่า
สงสารบอมมากมาย
ด๊อง งง
คิดแร้วก้อสงสานบอมเรยอ่ะ
ขนานยังอ่านไม่ถึง !
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วก็ต้องคลั่ง อ่านแล้วก็ต้องบ้า
แล้วอ่านไมฟะ
สรุปคือ ห้ามใจไม่ไหว อยากอ่าน แต่กลัวจี๊ด สุดท้ายพออ่าน เลยจี๊ดสมใจ
หมวยยยยยยยยยยยยยยยย สามีขา สามีจะลืม X ตี๋เรอะ X สร้อยแม่อยากจะจับฟาดทิ้ง รักบอมนะหมวย อย่าไปสนยุนฮัก แม้ฝ่ายนั้นจะ(โคตร)หล่อก็ตาม
สนใจแต่อิตี๋แก้มป่องคนเดียวน้า
ส่วนคุณบอมมี่ที่รัก ดิชั้นอุตส่าห์ยกสามีให้แบบไม่หึงหวง อย่าทำร้ายจิตใจสามีเค้านะ อย่าไปหวั่นไหวกะคนหน้าเหมือนสามีเค้า
งืดๆๆๆๆๆๆ อ่านแล้วเศร้า อ่านแล้วจี๊ด อ่านแล้วหดหู่(เพราะอินกับการอ่านอย่างมากมาย) แต่ก็ยังอ่าน
อ่านจบแทบอยากตบกะโหลกตัวเอง มันห้ามใจไม่ไหวจริงๆ เพราะไรเตอร์คนเดียว แต่งดีเกินไป เพราะฉะนั้นกรุณาเอาฉากเอ็นซีมาลงซะดีๆ(หมายถึงอีกเรื่องน่ะนะ)
คราวหน้าถ้าเข้ามาจะมาเม้นต์ให้ แต่ไม่สัญญาว่าจะอ่านหรือไม่อ่าน เพราะ... บางครั้งก็อาจจะอ่าน หรือบางทีก็จะไม่อ่าน แล้วแต่อารมณ์
ปลากะลิง จริงๆ แล้วมาคิดๆ ดู มันดูเสียมารยาทมั้ยนะที่มาบอกเอาโต้งๆ แบบนี้ว่าจะไม่อ่าน แต่ที่ไม่อ่านไม่ได้หมายความว่าไม่ชอบนะคะ ชอบฟิคเรื่องนี้มาก แต่ปกติฟิคเศร้าจะไม่ค่อยอ่าน พอหลวมตัวมาอ่านจากเรื่องที่แล้ว มันก็ติด
แล้วตัวเองเวลาอ่านฟิคค่อนข้างอิน(มาก) อ่านฟิคเศร้าจบปุ๊บ มันจะทำให้หงุดหงิด แต่บางทีก็อ่านนะ อย่างเรื่องนี้ ขนาดบอกว่าจะไม่อ่าน มันยังเสล่อมาอ่านจนได้เลย แย่ๆๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะสู้ๆ
แย่แล้วไงงงงงงงงงงงง
ทำไมพี่สวนจีนทำงี้อ่ะ
โหดร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาอัพเรวๆเลยด้วยๆๆๆ
โถ~ ด๊อง แงๆๆ
แล้วงี้จะกลับไปหาไอตี๋ไงเนี๊ย ย ย~
เค้าก้จะเปิดเทอมเหมือนกันแหละ T T
ยังห่วงฟิคตัวเองเหมือนกัน>< แง
Sadly back to school -*-