ตอนที่ 17 : Beautiful Disaster Series II Chapter 15_ผมชื่อจอง ยุนฮัก
Beautiful Disaster Series II Chapter 15_ผมชื่อจอง ยุนฮัก
ทางด้านของคิบอมที่รอจนกระทั่งเห็นว่าฝนตกก็เริ่มใจไม่ดี ฝนตกหนักแบบนี้ดงเฮจะไปหลบฝนอยู่ที่ไหนกันนะ คิบอมคิดอย่างเป็นกังวล จออกไปตามหาตอนนี้ก็ไม่ได้ซะด้วย ฝนตกหนักจนมองไม่เห็นทางหรืออะไรเลย...
คิบอมนั่งกระสับกระส่ายไปมา อยากลุกวิ่งฝ่าสายฝนออกไปจากตรงนี้เลยจริงๆ แต่มันก็ทำไม่ได้...คำพูดสุดท้ายของดงเฮยังคงก้องอยู่ในหัวของเค้าอยู่เลย คุณสัญญาแล้วนะดงเฮว่าจะรีบมาหาผม...คุณสัญญาแล้วนะ
จนกระทั่งเมื่อฝนซา...คิบอมรีบวิ่งออกไปตามหาดงเฮทันที ตรงเส้นทางที่ดงเฮจะไป แต่...ให้ตายเถอะ ทำไมไม่มีแม้แต่วี่แววเลย คิบอมยังคงมองหาอย่างไม่ละสายตา ดงเฮ...คุณไปไหนกันนะ รีบออกมาให้ผมเห็นสิ อย่าเล่นแบบนี้นะ ผมกลัวจริงๆ
“ดงเฮ...อย่าแกล้งกันสิ...คุณโกหกผมอีกแล้วนะคุณบอกว่าจะไปแป๊บเดียวนี่มันเกือบชั่วโมงแล้วนะ คุณอยู่ที่ไหน...”คิบอมเพ้อเบาๆ กับสายฝนปรอยๆรอบตัว
*********************************************************
ทางด้านของดงเฮ ร่างบางถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลใหญ่ของกรุงปารีสอย่างรวดเร็ว พยาบาลรีบพาร่างของดงเฮที่เต็มไปด้วยเข้าห้องผ่าตัดใหญ่ทันที ส่วนชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ด้านนอกนั้นกำลังพยายามหาทางติดต่อญาติของคนที่ตนเองได้ช่วยเอาไว้
ผ่านไปร่วม...7ชั่วโมงได้ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบตี2แล้ว ในที่สุดคุณหมอใหญ่ของการผ่าตัดครั้งนี้ก็ยอมเปิดประตูออกมา
“สวัสดีครับคุณหมอ...เค้าเป็นยังไงบ้าง”ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปถาม
“ตอนนี้ร่างกายของเค้าก็ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ เพียงแต่ต้องรอดูอาการอีกทีในวันพรุ่งนี้ก่อน แล้วหมอถึงจะตรวจสอบได้อย่างแน่ชัด...ว่าแต่คุณเป็นอะไรกับเค้าครับ”
“เอ่อ...คือผมก็ไม่รู้จักเค้าหรอกนะฮะ เค้าถูกรถชนและบังเอิญว่าผมไปช่วยพาเค้ามาที่นี่น่ะครับ”
“อ้อหรอ...งั้นถ้าผมจะขอระบุชื่อคุณเป็นเจ้าของคนไข้ในระหว่างที่เรายังไม่สามารถตรวจสอบข้อมูลของผู้ป่วยจะได้รึเปล่าครับ”
“อ๋อ...ได้สิครับแล้วผมจะต้องทำอะไรบ้างครับ...”
“เดี๋ยวเชิญคุณเดินตามคุณพยาบาลคนนี้ไปได้เลยนะครับ พอดีว่าผมมีงานต่อ คงจะต้องขอตัวก่อน”คุณหมอกล่าวลาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าชื่อคุณอะไรคะ...”พยาบาลเอ่ยถามบุคคลข้างหน้าเพื่อเก็บประวัติ
“ผมชื่อ...จอง ยุนฮักครับ”
“ค่ะ...เดี๋ยวรบกวนคุณยุนฮักช่วยกรอกเอกสารตรงนี้ให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”พยาบาลสาวคนเดิมยื่นกระดาษ2-3ใบมาให้เค้าจัดการ
“เอ่อ..แล้วนี่ก็เป็นสิ่งของที่ผู้ป่วยกำเอาไว้แน่นเลยนะคะ...เมื่อมาถึงโรงพยาบาลน่ะค่ะ ทางเราจะของมอบให้คุณเก็บไว้นะคะ”พยาบาลยื่นสายสร้อยเงินแท้ให้แก่ยุนฮักที่รับมันมามองด้วยความสงสัย
“Kibum...ใครกันนะ”ยุนฮักทวนชื่ออย่างสงสัยก่อนจะเก็บสร้อยเส้นนั้นลงกระเป๋าของตัวเองไป
***************************************
ฟากฝั่งคิบอม จนถึงตอนนี้ร่างสูงก็ยังไม่หยุดออกตามหาดงเฮเลย ยิ่งเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ยิ่งเพิ่มความกลัวของเค้าให้เพิ่มตามไปด้วย จะข้ามวันอยู่แล้ว ดงเฮจะไปอยู่ที่ไหนกันนะ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย ในที่สุดคิบอมก็ไปลงเรื่องแจ้งความเอาไว้ และจ้างคนให้ช่วยออกตามหาอีกแรง
“เอ่อ...คุณคิบอมครับ เราตามหากันมาหลายชั่วโมงแล้วนะครับ แต่ก็ยังไม่พบเลย ผมว่าคุณกลับไปพักก่อนมั้ยแล้วฟ้าสางยังไงเราค่อยออกมาตามหากันต่อ”ตำรวจประจำกรุงปารีสพยายามพูดกับคิบอม
“ไม่...ยังไงคืนนี้ผมก็จะต้องหาคนรักของผมให้เจอ เค้าจะไปไหนได้”คิบอมยังคงยืนยันเสียงแข็ง
“แล้วนี่ที่ให้ตรวจสอบไปตามโรงพยาบาลต่างๆเนี่ย มีใครที่เกิดอุบัติเหตุอะไรบ้างมั้ย”สารวัติหันไปถามลูกน้องที่วิ่งเข้ามาทีหลัง
“เอ่อ...ตอนเย็นของวันนี้เกิดอุบัติเหตุรถชนครับ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลผมสอบถามไปแล้วเป็นคนไข้ของคุณจอง ยุนฮักครับ”นายตำรวจคนนั้นตอบกลับมา
“จอง ยุนฮักงั้นหรอ คุณคิบอมไม่ทราบว่าคุณหรือคุณดงเฮรู้จักคนที่ชื่อจอง ยุนฮักรึเปล่าครับ”สารวัติหันมาถามคิบอม
“ไม่นะครับ...ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน”
“ถ้างั้นก็คงจะไม่ใช่แล้วล่ะ...เฮ้อ...เอาไงดีล่ะทีนี้”สารวัติส่ายหัวไปมา อย่างจนปัญญา
“ผมยืนยันว่าจะหาต่อไป ผมเป็นห่วงดงเฮมาก ขอรบกวนพวกคุณด้วยนะ...”คิบอมพูดอย่างน่าสงสาร
“เฮ้อ...เอาล่ะ กระจายกำลังออกหาอีก...”สารวัติสั่งการในที่สุด...
ดงเฮ...ไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะ คุณไปอยู่ที่ไหนน่ะ...รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงคุณมาก...กลับมาเถอะนะผมขอร้อง...หายไปแบบนี้ผมใจไม่ดีเลย
คำพูดต่างๆของคุณยายที่เกาหลีและคุณลุงที่ปารีส ย้อนกลับเข้ามาในหัวของคิบอมบ้าง ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้ เค้ากับดงเฮจะพรากออกจากกันได้ยังไง ไม่เชื่อ...เป็นไปไม่ได้
“ไม่จริง...ผมไม่เชื่อหรอกว่าคำพูดไร้สาระนั่นจะเป็นเรื่องจริง ผมไม่เชื่อ!!!”คิบอมตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
*********************************
ตะโกนมัยเนี่ยไอ้ตี๋แสบหูว้อย -*- ((มันยังคงไม่ปราณีคิบอมเหมือนเดิม))
และแล้ว...เรื่องราวก็ดำเนินมาถึงจุดจบ ((มันพูดเหมือนมีใครลาตาย))
อิอิ แล่ว...แล่ว...แล่ว...แล้ว...แล้ว....-*- คิเฮวิบัติซะแล้ว
จาเปนยังไงต่อไปกันน้า 100 เม้นมาเจอกัน ก๊าก โหวตกันด้วยน้า 1คะแนนสวนจีนก็เอา
บะบาย ฝันดีราตรีสวัสดิ์
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารบอมอ่าาาา
ทำไมตำรวจไม่ไปตรวจสอบก่อนเล๊า
จะรีบสรุปทำไม
สงสารบอมมมมมมมมT^T
จะหากันไม่เจอจริงๆช่ายมั๊ย
เริ่มจะเศร้าอีกล่ะ
คิบอมไปหาด๊องๆ
สู้ๆ!!
แปะๆ
ตามๆๆๆๆ
ไรเตอร์ .. Y^Y
ทำไหดร้ายมากเลยอ่า
ใจไม่ดีเลยนะเนี่ย TT[]TT
เศร้าแล้ววววววววววววววว
Y.Y
ใจร้ายที่สุดเลยอะ
ทำงี้ได้ไง
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
พี่สวนจีนใจร้ายยยยยยยยยยย
ทำงี้กะด๊องกะบอมได้ไงอ่ะ
โหดร้ายจิงๆๆๆๆๆ
อัพอีกน้ะๆๆๆๆๆ
สงสารบอมอ่ะ แงๆ
เริ่มแล้วสินะ การพรากจาก
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ทำไมเป็นแบบนี้อ่า หวายอยู่ดีๆ สิบกว่าตอน เศร้าแล้ว แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จองยุนฮัก ชายผู้นี้ตอนจบตายใช่มั้ยคะ น่าจะเป็นแบบนั้นเอะ X ประเภทที่ว่า ชายหนุ่มผู้โหยหารักแท้ อารมณ์โรแมนติก เดินทางท่องเที่ยวทั่วโลกเพื่อหวังพบรักแท้ สุดท้าย..เก๊าะ ตาย
หลังจากอ่านตอนนี้จบปุ๊บ เริ่มมีไอเดียหนึ่ง X งเข้ามาในสมอง จนกว่าเรื่องนี้จะจบ จะไม่อ่านอีกแล้ว ไม่อยากค้าง แต่จะเข้ามาเม้นต์ให้อยู่เรื่อยๆ ระคะ
ไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นเงา จะมาเม้นต์ให้ แต่ไม่อ่าน เพราะ... กลัวค้าง ไม่ใช่รับเรื่องเศร้าไม่ได้หรอก เพราะเวลาค้างจากฟิกทีไร จะโมโห อารมณ์เสียทุกที ไม่ว่ากันน้า
ก่อนจะจากไป อยากถามไรเตอร์ซักนิด ไรเตอร์ชื่อไรเหรอคะ หรือว่าชื่อ สวนจีน???????? ตามนามปากกา
มาต่อเร้วๆ เน้อ เดี๋ยวคนอื่นเค้าค้าง ไปฟิคหวานๆ มาอ่านก่อนดีก่า ไม่งั้นวันนี้นอนไม่หลับแน่เลย
ตี๋หมวย Forever
บอม & นีโม่ is real (ไม่ใช้คิเฮ เพราะเดี๋ยวจาซ้ำกะของคนอื่น)
555+
สงสานบอมมากมายอ่า
อัพไว้ น่ะคะ
เปนกำลังไจให้ตลอด !
บอมแกืทำไมไมเอะใจซักนิดล่ะเนี่ย
พี่สวนจีนอ่ะ
จะเอาให้ร้องไห้ทั่ง2ภาคเลยหรอ
แล้วจะทำไงเนี่ยทีนี้
มาต่อไวๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้สู้ๆ
\\\TTOTT///
อินจัด=-=
แทนที่จาถามว่าคนไข้ชื่ออาร๊ายยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก T_T
มีเหลือซักเล่มมั๊ย
ได้โปรดดดดดดดด แค่ 1 เล่มเท่านั้น
นี่เมลเรานะ kibumoppa08@hotmail.com
ตอบเราทีเถอะ ถ้ายังมีเหลือเราจะรีบติดจรวดไปโอนตังค์อย่างไวเลย
ตอบด่วนนนนนนนนนนนนนน
ร้องไห้จากภาคแรก ชั้นต้องมาร้องต่ออีกหรือนี่
โฮกกก~