[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 8 : Beautifull Dissaster Charpter :: 7

ความจริงผมอยากจะบุกกลางวงเข้าไปถามเลยนะฮะว่าสรุปแล้วพวกเค้าเป็นคน

รักกันจริงๆใช่มั้ย( โถ ลูกแล้วไอ้ที่ยืนดูไปตั้งแต่ต้นจนจบนี่ไม่ได้รับรู้เลยรึไงลูก )

แล้วตกลงเค้าคิดกับคิบอมแบบไหนกันแน่ แต่พอเห็นความรู้สึกที่เค้าทั้งสองมอบให้

กันแล้วนั้นคำถามทั้งหมดที่ผมมีมันก็มีคำตอบตีกลับมาแล้วล่ะฮะ

          เมื่อคิดได้แบบนี่แล้วผมจึงหันหลังกลับทันทีเพื่อจะกลับไปบอกเรื่องนี้ให้กับ     

คิบอมรู้ เค้าควรรับรู้เรื่องนี้ เค้าจะได้ตัดใจ และ เลิกหวังซะที

       สองขาของผมเหมือนกับว่าจะรู้งานอีกแล้วล่ะครับ ผมรับวิ่งกลับบ้านอย่าง

รวดเร็ว ผมจะพยายามอีกครั้งครับผมจะทำให้เค้ายอมรับความจริงให้ได้

          และแล้วในที่สุด ผมก็วิ่งกลับมาถึงบ้านพักซะที แฮ่ก...แฮ่ก ผมเหนื่อยจังเลย

ครับวิ่งทั้งขาไปและขากลับ ผมรีบเปิดประตูและวิ่งเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว

          ทันทีที่ทุกคนเห็นผมต่างก็ทำหน้าตกใจและดีใจที่ผมไม่เป็นอะไรเหมือนกัน

หมดเลย ผมตื้นตันมากเลยฮะที่ทุกคนเป็นห่วงผม

          เจ้าไก่ฮยอคแจที่ดูเหมือนจะร้องไห้จนตาบวม วิ่งเข้ามาคว้าตัวผมไปกอดซะแน่นเลย

       “ด็อง...นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย นายหายไปไหนมา”ฮยอคแจพูดระร่ำระลักออกมา

       “นั่นสิ...นายรู้มั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วงนายมากเลยนะ”พี่ฮีชอลมองมาที่ผม

ด้วยสายตาที่บ่งบอกจริงๆว่าเป็นห่วงผม

          “ผมไม่เป็นไรฮะทุกคน ขอบคุณมากๆเลยนะฮะที่เป็นห่วงผม แล้วก็ต้องขอ

โทษด้วยที่ทำให้คิดมากกัน” ผมตอบออกไปด้วยความรู้สึกที่ขอบคุณจริงๆ

          “แต่ว่าทุกคนฮะ...คิบอมล่ะฮะ..คิบอมอยู่ที่ไหน  ผมมีเรื่องจะพูดกับเค้า”

       “อะไรกันอีก ด็อง มันพูดให้นายเจ็บขนาดนั้นนายยังมีอะไรจะพูดกับมันอีก”

ซีวอนที่ดูเหมือนจะโกรธ คิบอมไม่หายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเคืองๆ

    “นั่นสิ ชั้นว่าที่ไอ้วอนมันพูดไปเมื่อกี๊มันก็จริงนะ นายยังมีอะไรจะพูดกับชั้น

อีก” น้ำเสียงที่ผมจำได้ดีว่าเป็นของใครดังขึ้นมา

    ผมหันไปมองด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

    “คิบอมนายมาก็ดีแล้วชั้นมีอะไรจะบอกนาย” ผมพูดเร็วรัวติดกันจนคิบอมต้อง

นิ่วหน้าขมวดคิ้ว

       นี่นายค่อยๆพูดได้มั้ยพูดรัวติดกันขนาดนี้ใครมันจะไปฟังทันห๊ะ..เอาเถอะนายมี

อะไรก็รีบๆพูดมาซะที” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ตื่นเต้นนัก

    “เมื่อกี๊ ชั้นไปที่สวนสาธารณะที่แม่น้ำฮันมา แล้วทีนี้ชั้นไปเจอคู่รักคู่หนึ่งมาด้วย”

       “แล้วยังไงล่ะชั้นไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับชั้นตรงไหนนายนี่มันไร้สาระจริงๆเลยลีดงเฮ”คิบอมพูดก่อนจะกันหลังเตรียมเดินออกจากห้องนี้ไป

       “แล้วถ้าชั้นบอกว่าคู่รักคู่นี้ฝ่ายหญิงคือ โก อารา ล่ะ นายยังจะว่าชั้นไร้สาระ

อีกมั้ย คิม คิบอม” ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง

       เท้าของคิบอมชะงักกึกทันทีที่ผมพูดจบ ไม่ใช่เค้าเพียงคนเดียวหรอกนะที่อึ้ง

สมาชิกทุกคนที่เหลือต่างก็ตกอยู่ในอาการเดียวเช่นกันกับคิบอม

       “นายว่ายังไงนะดงเฮนายว่าอารา ค้าไปเดตกับแฟนเค้างั้นหรอ..”คิบอมเค้น

คำพูดออกมาอย่างยากเย็นนี่มันอะไรกันเค้างงไปหมดแล้ว

       “ก็ใช่น่ะสิ ชั้นไปนั่งพักอยู่ที่นั่นแล้วได้ยินเสียงพวกเค้าคุยกัน ชั้นได้ยินตั้ง

หลายอย่าง นายอยากรู้มั้ยล่ะว่าเค้าคุยอะไรกัน...” ผมเอียงคอถามความเห็นจาก  

คิบอม แต่ในใจของผมนี่สิเริ่มเจ็บไปพร้อมๆกับเค้าเหมือนกัน

       “นายอย่ามาปั่นหัวชั้นเล่นนะ ชั้นไม่เชื่อนายหรอกถ้าโก อารา เค้ามีแฟนจริง

ทำไมชั้นถึงไม่เคยรู้เลยล่ะ...” คิบอมพูดออกมาอย่างโมโห

       “แล้วนายเป็นอะไรกับเค้าล่ะ เค้าถึงจะต้องบอกนายทุกเรื่อง...นายน่ะมันโง่

จริงๆเลย รู้รึเปล่าว่าพวกเค้าน่ะไม่ใช่แค่ไปเดินเล่นด้วยกันหรอกนะแต่เค้าน่ะบอกรัก

กัน นอนหนุนตักกัน...” ผมตะโกนออกไปหวังที่จะให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้เข้าใจ

อะไรขึ้นมาบ้าง  แต่มันไม่มีค่าเลย

       “หยุด..หยุดพูดได้แล้ว ชั้นไม่เชื่อนายหรอย นายต้องการอะไรกันแน่ลี ดงเฮ

ถึงได้มาพูดใส่ร้ายอาราแบบนี้ อ๋อ...นี่นายคงเสียใจที่ชั้นไม่รักนายใช่มั้ยนายถึงมาพูด

แบบนี้กับฉัน...” คิบอมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสายตาที่เย้ยหยั่น

       “นายว่าอะไรนะ คิบอม...ชั้นดูเป็นคำเลวในสายตาของนายขนาดนี้เชียว ชั้น

จะโกหกนายไปทำไม ชั้นเห็นพวกเค้าทั้งคู่จริงๆ อีกอย่างชั้นเห็นพวกเค้า..จะ..จูบกัน

ด้วย” ผมพูดออกไปอย่างติดขัดเพราะเจ็บใจใจที่มองไปแล้วเห็นว่าสายตาของคิบอม

นั้นมีประกายของความเจ็บปวดออกมา น้ำตาผมมันก็เริ่มรื้นขึ้นมาอีกรอบแล้วล่ะครับ

       “ชั้นบอกให้หยุดยังไงเล่า..ชั้นไม่เชื่อนายและก็ไม่มีวันเชื่อด้วย นายอย่าคิดนะ

ว่าการที่นายมาพูดแบบนี้มันจะทำให้ชั้นหันกลับไปมองนาย  เมื่อก่อนชั้นเคยคิดนะ

ว่าถึงชั้นจะไม่ได้รักนายแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนและพี่น้องกันได้  แต่พอมาถึงตอนนี้

วินาทีนี้ แค่หน้านายชั้นยังไม่อยากจะมองเลย...” คิบอมกระชากคอเสื้อผมขึ้นมาแล้ว

ตะคอกใส่หน้าผมอย่างแรง

    “นี่ คิบอมนายจะทำอะไร ด็องน่ะ ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้นะ” เสียงของพี่ฮันดัง

ขึ้นมาเพื่อห้ามคิบอมที่กำลังโมโหอย่างสุดๆ ซึ่งผมคิดว่าถ้าเค้าโมโหขึ้นกว่านี้อีกนิด

เค้าสามารถชกหน้าผมโดยไม่รู้สึกอะไรอย่างแน่นอน

       แล้วคิบอมก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของผม แต่ไม่ใช่เพราะคำสั่งห้ามจากพี่ฮัน

หรอกนะฮะ แต่เป็นเพราะว่าแม่นางฟ้าผู้แสนดีของเค้าโทรมาหาต่างหาก เค้าจึงรีบ

ปล่อยมือจากผมไปกดรับทันที

       “ยอโบเซโย...ว่าไง อารา มีไรหรอถึงได้โทรมาหาผมเนี่ย”น้ำเสียงที่เปลี่ยน

จากหน้ามือเป็นหลังมือของเค้าทำเอาผมอยากจะตะโกนร้องไห้ออกมาให้มันสุดๆไป

เลยฮะ

       “อืม...อืม..ได้สิครับ วันนี้ผมว่างทั้งวันครับ...อืม...ได้ๆงั้นเดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง

เจอกันที่ร้านเดิมนะครับ...ครับ..แล้วเจอกันครับ” คิบอมพูดก่อนจะกดวางสายไปด้วย

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข ก่อนที่มันจะหายไปเมื่อหันหลับมามองหน้าผม

       “นายเห็นรึยังดงเฮ นี่ไงอาราเค้ายังโทรมาหาชั้นแล้วเค้าจะมีแฟนได้ยังไง

นายนี่มันแผนสูงจริงๆเลย ชิ...ไว้ซะถึงจะไม่มีอารา ชั้นก็ไม่มีวันมองคนร้ายกาจอย่าง

นายหรอกจำไว้ซะ...อ้อ...ชั้นจะบอกอะไรอีกอย่างนะ เดี๋ยวพอชั้นเจอกับโก อาราแล้ว

ชั้นจะขอเค้าเป็นแฟนให้ได้...เพราะอะไรรู้มั้ย...เพราะชั้นรักเค้าไง” คิบอมพูดก่อนจะ

เดินออกจากห้องไป

       พี่ฮีชอลวิ่งเข้ามากอดผมทันทีพร้อมกับพร่ำบอกผมว่า

       “นายห้ามร้องออกมานะด็อง ห้ามร้องไห้ออกมาอีกแล้วนะ นายทำตัวอ่อนแอมากไปแล้ว หยุดร้องซะ”พี่ฮีชอลของผมกอดผมไว้

       ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดชีวิตเลยครับแต่ทำไมมันช่างยากเย็นเหลือเกิน มันค่อยๆไหลออกมา...

       “ใช่แล้วอย่าไปเสียน้ำตาของนายให้คนที่ไม่เห็นคุณค่าวามดีของใครอย่างมัน

แล้วอีกอย่างถึงไอ้บอมมันจะไม่เชื่อสิ่งที่นายพูดแต่รู้ไว้ซะว่าพวกชั้นทุกคนไม่มีใครไม่

เชื่อนายเพราะนายไม่เคยโกหกชั้นรู้...” พี่คังอินที่เงียบอยู่นานพูดออกมาและเดินมา

ตบไหล่ผมเป็นการให้กำลังใจ

       ผมเงยหน้าขึ้นมองทุกคนก็พบกับสายตาที่มองมาที่ผมด้วยความห่วงใยไม่มีใคร

ซักคนที่คิดว่าผมแต่งเรื่องขึ้นมาอย่างที่คิบอมคิด

       “ทุกคน...ฮึก...ฮึกก ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่เชื่อใจผม ผมไม่ได้โกหก

จริงๆนะครับแล้วทำไมเค้า..เค้าถึงไม่เชื่อผม”

       “ไม่ต้องห่วงหรอกด็อง ชั้นว่าอีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน มันต้องรู้เรื่องนี้แน่..

รู้ด้วยตัวของมันเอง แล้วมันจะต้องเสียใจที่ไม่เชื่อคำพูดของนาย” พี่ฮีชอลพูดออกมา

พร้อมกับสายตาที่เชื่อมั่นในคำพูดของตนเอง

       ไม่ต้องกลัวนะด็อง...ชั้นเชื่อ...เชื่อในเซ้นส์ของตัวเอง ไอ้บอมมันจะต้องได้ร็สึกถึงความเสียใจแบบที่นายรู้สึก มันต้องได้รู้สึกแน่....