ตอนที่ 75 : Beautifull Dissaster Charpter :: 68
วันนี้ก็เป็นวันที่6แล้วล่ะครับ นับตั้งแต่ครั้งที่ผมกลับมาเหยียบแผ่นดินเกาหลีนี่อีกครั้ง ทั้งๆ
ที่ตอนแรกผมคิดเอาไว้ว่าจะอยู่ที่นี่เพียงอาทิตย์เดียวเท่านั้น แต่ไหนๆตอนนี้จะกลับอิตาลีก็คงไม่ได้
แล้ว ผมก็เลยตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไปพลางๆก่อนที่จะหาที่อยู่ใหม่ได้-*-
พวกเราสมาชิกทุกคนกำลังฝึกซ้อมโชว์กันอยู่ ยกเว้นเพียงแต่คิบอมเพียงคนเดียวที่ตอนนี้
ไม่รู้ว่าหายไปไหนได้ซักพักแล้ว ผมมานั่งๆนอนๆดูพวกเพื่อนๆเต้นกัน โดยที่ไม่ได้เข้าไปร่วมวง
หรอกนะครับ เพราะผมอยู่ที่นี่ในฐานะ อี ทงเฮเพื่อนๆของเหล่าสมาชิกไม่ใช่ลี ดงเฮซุปเปอร์จูเนียร์
แต่อย่างใด
“เอ่อ...ทุกคนฮะเดี๋ยวผมไปซื้อน้ำหน่อยนะฮะ มีใครจะเอาอะไรกันบ้างรึเปล่า...”ผมหันไป
ถามทุกคนที่ตอนนี้กำลังซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เออ...ก็ดีเหมือนกันซื้อโคล่ามาฝากชั้นด้วยละกัน...”พี่ฮีชอลหยุดพักซักนิดนึงก่อนจะหัน
มาสั่งผม
“ไม่เอาล่ะฮะ...ผมขี้เกียจถือ555”ผมหัวเราะก่อนจะเดินออกมาจากห้องซ้อมทันที โดยที่มี
เสียงของพี่ซินด่าตามไล่หลังมาด้วย เฮ้อ...กวนเบื้องล่างวันละนิดจิตแจ่มใส
ผมเดินฮัมเพลงไปตามทางอย่ามีความสุขก่อนที่จะหุบยิ้มลงเมื่อไปถึงหน้าตู้เครื่องขายน้ำ
แบบหยอดเหรียญ ก็ที่ตรงนั้นดันมีร่างของคนที่ผมบอกว่าไม่รู้หายไปไหนอยู่น่ะสิ ผมรีบหันหลัง
เดินกลับทันที แต่ก็ช้าไป
“เดี๋ยวก่อน จะรีบไปไหนล่ะดงเฮ อยู่คุยกันก่อนสิ”คิบอมทิ้งกระเป๋ากาแหในมือก่อนจะ
เดินเข้ามาหาผม
“นายมีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ...ชั้นจะรีบเอาน้ำไปให้พวกพี่ๆ...”ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
“กลัวว่าพวกพี่ๆ จะหิวน้ำหรือว่าไม่ต้องการจะเจอหน้าชั้นกันแน่...”คิบอมถามออกมา
“ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ...ผมพูดก่อนจะเดินออกมา
“เดี๋ยวก่อนสิดงเฮ...นายจะไปไหนไม่ได้ยังไงวันนี้เราก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”คิบอมพูดก่อน
จะไปดึงมือของดงเฮเอาไว้
“ปล่อยชั้น...อย่ามาโดนตัวชั้นนะ”ร่างบางสะบัดมือออกจากคิบอมอย่างแรง แล้วเดินเข้า
ไปหาพวกพี่ๆที่ห้องซ้อมอย่างรวดเร็ว
พอเข้าไปถึงก็พบว่าสมาชิกถูกเพิ่มจำนวนขึ้นมากเลย เพราะพวกดงบังชินกิตามมาสมทบ
เพื่อร่วมซ้อมด้วยและยังมีผู้จัดการแม็กซ์และริคกี้อีกด้วย
“อ้าว...ดงเฮ นายบอกว่าจะไปซื้อน้ำไม่ใช่หรอ...แล้วน้ำอยู่ไหนล่ะ”ลีทึกพูดก่อนจะมองหา
กระป๋องน้ำอย่างสงสัย ก็ไหนมันบอกว่าจะไปซื้อน้ำยังไงล่ะฟระ-*-
“ใช่...แล้วทำไมพี่จะต้องทำท่าลุกลี้ลุกลน ยังกับว่ากำลังหนีใครอย่างนั่นน่ะแหละ”
คยูฮยอนจ้องมาทางผมอย่างจับผิด
“ดงเฮ...นายจะไปไหน เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ”ก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรออกไป ตัว
ต้นเหตุก็วิ่งเข้ามาในห้องซ้อมทันที
สมาชิกทุกคนพอเห็นเหตุการณ์แบบนี้ก็เริ่มจะมองหน้ากันแล้ว เพราะไม่รู้ว่าควรจะช่วย
ใครหรือว่าอยู่ข้างไหนกันดีแน่ ฝ่ายหนึ่งก็เจ้าปลาน้อยในน้ำร้อน อีกคนก็เจ้าชายน้ำแข็งที่เย็นชา
จนเกินไป เห็นทีงานนี้คงจะเปิดประเดิมศึกอีกแล้วล่ะสิ
“ชั้นก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรจะคุยกับนาย นายยังจะเอาอะไรกับชั้นอีก”ผมพูดออกไปอย่าง
รำคาญ
“เรากลับมารักกันอีกครั้งได้มั้ยดงเฮ...”คาวนี้คิบอมเลือกที่จะใช้น้ำเสียงที่อ่อนลงแต่มันก็
ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของผมมันลดลงได้ด้วยหรอกนะ
“เสียใจด้วยนะ...เพราะนั่นมันจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ชั้นจะทำ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่
แคร์...ไม่แคร์เลยจริงๆ
“อย่าเอาแต่ทิฐิได้มั้ยดงเฮ...มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ มันจะยิ่งทำให้เราทั้งสอง
คนเจ็บปวดกันไปมากกว่าเดิมเสียอีก”คิบอมพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“ทิฐิงั้นหรอ...สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นมีให้นายตอนนี้มันมากกว่าคำว่าทิฐิไม่รู้กี่ร้อยกี่
พันเท่า...นายมาบอกวันนี้ว่านายเสียใจ นายทรมานมากแค่ไหน กับการจากไปโดยไม่บอกกล่าวของ
ชั้น แล้วนายล่ะกี่ครั้งแล้วที่นายทำร้ายความรู้สึกของชั้น กี่ครั้งที่นายปล่อยให้ชั้นต้องเผชิญหน้ากับ
ความเจ็บปวดเพียงลำพัง...”ผมตะโกนบอกทุกคำพูดที่มันค้างคาในใจตลอดมา
“ในเวลาที่ชั้นต้องการความรักจากนาย นายไปอยู่ที่ไหนมา ชั้นเคยบอกตัวเองหลายครั้ง
แล้วว่าให้ลองให้โอกาสนาย คิดว่าซักวันชั้นจะสามารถทำให้นายรักชั้นได้จนหมดหัวใจ แต่แล้ว...
มันก็กลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย นาย...ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย”ผมพูดก่อนจะหายใจเข้าไป
ในปอดลึกๆเพื่อห้ามน้ำใสๆที่ตอนนี้พากันมาเอ่ออยู่ที่รอบดวงตาแล้ว
“ดงเฮ...ชั้นขอโทษ...”คิบอมมองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด
“ขอโทษ...ขอโทษงั้นหรอ นายคิดว่าแค่คำๆเดียวมันจะลบล้างความผิดทั้งหมดที่นายเคยทำ
มาได้รึยังไงกัน นายคงจะ...”ผมกระชากคอเสื้อเค้าขึ้นมาตะคอกใส่หน้า ก่อนจะต้องชะงักไปเมื่อ
กระดุมเสื้อเม็ดแรกของเค้าหลุดออกและ ผมก็ได้เห็นสิ่งๆหนึ่งที่ทำให้ผมต้องชาวาบไปทั้งร่าง
สร้อยคอเส้นเดิมที่เค้าเคยให้กับผมในวันเกิดเมื่อ2ปีก่อน และผมก็ถอดคืนเค้าไปในวันที่ผม
ได้ออกจากโรงพยาบาลมา ตอนนี้มันถูกสวมใส่โดยเจ้าของที่แท้จริงของมัน สภาพของมันยังคง
ใหม่เอี่ยมไม่เปลี่ยนไปเลย แสดงว่าเค้าคงจะต้องดูแลมันเป็นอย่างดีแน่นอนเลย
“นี่นาย...ยังคงเห็บมันไว้ตลอดเลยรึไง”ผมเอามือปิดปากตัวเองก่อนจะเค้นเสียงถาม
ออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
“ใช่แล้วสร้อยคอมันก็รอคอยเจ้าของที่แท้จริงของมัน เหมือนกับชั้นที่เฝ้าการกลับมาของ
นายในทุกๆวัน...”คิบอมพูดก่อนจะสบสายตาของผมอย่างจริงจัง
“ชั้นกลับไปรักนายอีกไม่ได้แล้วจริงๆคิบอม...”ผมพูดก่อนจะถอยหลังห่างออกมาจากเค้า
1 ก้าว กลัวๆว่าจะทนรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไม่ไหว
“ทำไมล่ะ...ดงเฮ ทำไมกัน ทำไมนายถึงจะรักชั้นไม่ได้อีก ชั้นไม่มีค่ากับนายอีกแล้วใช่มั้ย”
คราวนี้มันไม่ใช่น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความอ่อนโยนอีกแล้ว แต่มันคือน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความ
เย็นชาอย่างเห็นได้ชัด
และเมื่อพอร่างบางเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ ก็อึ้งไปเลยทันที เพราะใน
ดวงตาของร่างสูงตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด แค่นี้น้ำตาที่ผมอด
กลั้นเอาไว้ทั้งหมดมันก็ไหลออกมาแล้ว
“ไม่ใช่ว่าชั้นไม่รักนาย...นะ ฮึก คิบอมชั้นรักนาย รักมาก และชั้นก็คิดถึงนายมากๆด้วย
เหมือนกัน แต่ชั้นก็กลับไปรักนายไม่ได้อีกแล้วจริงๆ ชั้นไม่สามารถมีความรักกับใคร ฮือๆ ได้อีก
แล้ว”ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา
“ทำไมล่ะดงเฮ..เพราะอะไร ทำไมนายถึงจะรักชั้นไม่ได้ ในเมื่อชั้นรักนายและนายก็รักชั้น
แล้วทำไมเราจะคบกันไม่ได้”
“ก็เพราะชางมินยังไงล่ะ...ชั้นกลับไปรักนายไม่ได้อีกก็เพราะชางมิน น้องเค้าจะต้องจากไป
ในที่ๆไม่มีวันหวนกลับคืนก่อนเวลาที่ควรจะเป็นก็เพราะชั้น มันเป็นตราบาปที่ติดตัวชั้นมาตลอด
ฮึก...ทุกคืน ก่อนที่จะหลับตาลงภาพที่ชางมินกระโดดเข้ามาช่วยชั้นวันนั้นมันก็ยังคงติดตามาตลอด
ถ้ามินกลับมาไม่ได้ ชั้นก็สาบานกับตัวเองไว้เหมือนกันว่าจะไม่รักใครอีก...”
“พี่ไม่จำเป็นที่จะต้องทำอย่างนั้นหรอกครับ...เพราะผมยังอยู่ตรงนี้...”
***********************************
หวาๆๆๆ เสียงใครหว่า บอกไรเตอร์หน่อยสิ*-*
ใกล้ๆแล้ว 555จงเม้นท์ๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อ๊าาาาาาาาาา ดีใจสุดๆเลย
เป็นแผนใครอีกเนี่ยยยย
ชางมินยังไม่ตาย
ใช่ไหมมมมมมมมมม
แม็กๆๆ
แม็กคือมินใส่คอนแท็กใช่มั้ย
= =**
ร้องไห้จนน้ำตาจะท้วมบ้านแล้วอ่ะ
สู้ ๆ น่ะคะไรเตอร์