[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 63 : Beautifull Dissaster Charpter :: 59

ผมเดินเลียบๆเคียงๆมาตามริมทะเล ก็มองเห็นคิบอมยืนหน้ามุ่ย ยืนเตะผืนทรายอยู่ อย่าง

อารมณ์เสีย

                “โมโหมากถึงขนาดต้องมาลงกับธรรมชาติเลยรึไง...”ผมเอ่ยถามคนข้างๆออกไปเบาๆ

                “ตามมาทำไม...ไม่ไปนั่งคุยกับไอ้มินมันต่อล่ะ จะมาห่วงคนไม่สำคัญอย่างชั้นทำไมล่ะ”คิ

บอมพูดโดยไม่หันมามองหน้าผมซักนิด อะไรกันเนี่ยตัวโตแต่ใจน้อยชะมัดเลย

                “ไม่เอาน่าคิบอม...หันมานี่ดีกว่า หันมาคุยกันนะ”ผมพูดก่อนจะดึงเค้าให้หันหน้ามาสบตา

กัน ผมแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ก็ดูสีหน้าเค้าตอนนี้สิอย่างกับ เวลาที่เด็กๆอยากได้ของเล่นแล้ว

แม่ไม่ยอมซื้อให้ยังไงอย่างงั้นแหละ

                “อะไร...มีอะไรจะคุยกันอีก...”คิบอมพูดพร้อมกับพองลมเข้าแก้ม เอ...ชั้นคิดว่าท่านี้น่าจะ

สงวนไว้ให้เคะใช้อย่างเดียวดีกว่านะ นายใช้แล้วรู้สึกว่าผลมันจะออกมาตรงข้ามกันมากกว่านะ-*-

                “นี่แน่ะๆๆๆ....โกรธบ้าโกรธบออะไรกันเนี่ยห๊ะ ตาบ๊อง”ผมยื่นมือไปหยิกแก้มทั้งสองข้าง

ของเค้าไปมา

                “โกรธสิ...โกรธทุกอย่างแหละ โกรธทุกอย่างที่นายสนใจมากกว่าชั้น โกรธชางมินที่นาย

ไปคุยด้วย เกลียดผืนทรายที่นายยืนเหยียบ เกลียดน้ำทะเลที่นายชอบลงเล่น เกลียดพระอาทิตย์ตกดิน

ที่นายอยากดู เกลียด...ชั้นเกลียดทุกอย่างที่สามารถทำให้นายละสายตาไปจากชั้น ชั้นเกลียดมัน

ทั้งนั้น...”

                “อะไรนะ...นี่นายจะบ้ารึไง โกรธกระทั่งธรรมชาติเนี่ยนะ ยังสติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย”ผมพูด

ออกไปอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง บ้าไปแล้วแน่ๆ นี่ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนนึงนะ เค้าจะให้ผมใช้ชีวิต

เหมือนกับเทวดารึไง ฝ่าเท้าจะได้ไม่ต้องแตะพื้นดินน่ะ

          “ชั้นก็ไม่ได้โกรธมันหรอกนะ ถ้านายจะไม่ให้ความสำคัญของมันมากกว่าชั้นน่ะ...”คิบอม

ทำหน้าง้ำงอก่อนจะพูดอออกมา

                “เฮ้อ...ชั้นจะทำยังไงกับนายดีเนี่ยห๊ะคิบอม...มันเทียบกันไม่ได้หรอกนะ ระหว่างคนกับ

สิ่งของน่ะ นายจะคิดมากทำไม...ยังไงนายก็เป็น...”ผมละประโยคสุดท้ายเอาไว้ในใจ ก่อนคนมัน

เขินเกินกว่าจะกล้าพูดออกไปนี่นา

                “เป็นอะไรล่ะดงเฮ...พูดออกมาให้หมดนะไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย”คิบอมพูดออกมาด้วย

น้ำเสียงแข็งๆ นี่ผมตัดสินใจถูกมั้ยเนี่ย ช่วยบอกผมทีเถอะ

                “เป็นไอ้แก้มแตกจอมขี้งอน ของเจ้าปลาน้อยคนนี้ยังไงล่ะ...”ผมพูดก่อนจะเข้าไปอยู่ใน

อ้อมกอดของเค้าเพื่อซ่อนใบหน้าที่คงจะเปลี่ยนสีไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

                คิบอมหมุนตัวผมให้หันหน้าออกไปทางทะเล และ กอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง แล้ว

กระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม

                “นายดูดาวบนท้องฟ้าคืนนี้สิ...มีแต่ดวงดาวที่สว่างสดใสเต็มไปหมดเลยสินะ ไม่เหมือน

ตอนที่ชั้นไม่มีนายเลย เพราะคืนนั้นมันมักจะมีแต่ท้องฟ้าที่มืดสนิทเท่านั้น ไม่เห็นแม้แต่ดาวซักดวง

แต่ในวันนี้ชั้นมีดวงดาวที่สว่างอย่างสวยงามที่สุดมาอยู่ในมือแล้ว นั่นก็คือนายไง...ดงเฮ”

                “อืม...ใช่คืนนี้มีดวงดาวเต็มไปหมดเลย นายรู้มั้ยคิบอม ตอนที่นายอยู่อเมริกา เวลาที่ชั้น

คิดถึงนายจนทนไม่ไหว ชั้นมักจะแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า และขอร้องให้สายลมพัดเอา

ความรู้สึกทั้งหมดที่ชั้นมีส่งให้ถึงมือนาย...”ผมพูดออกไปพร้อมกับนึกถึงภาพในอดีตที่ผมและเค้า

ต่างไม่เจอกัน

                “อ๊ะ!!!...ดงเฮ นายดูดวงดาว 2 ดวงตรงนั้นสิ ดูเหมือนว่ามันจะสว่างที่สุดบนท้องฟ้าคืนนี้

แล้วล่ะมั้ง...”คิบอมพูดพร้อมกับชี้มือไปที่ดวงดาว 2 ดวงที่สว่างที่สุดกลางท้องฟ้า

                “จริงๆด้วย สวยจังเลยนะคิบอม เอายังงี้ ให้ดวงดาวฝั่งซ้ายเป็นของชั้นชื่อว่าด็องแด็ง

ส่วนฝั่งขวาเป็นของนายชื่อบอมมี่นะ เพราะว่าดวงดาวสองดวงนี้อยู่ด้วยกัน เหมือนกับพวกเราที่จะ

อยู่ด้วยกันตลอดไป ใช่มั้ย...”ผมหันไปถามคิบอม

                “แน่นอนสิ...มีลี ดงเฮและจะไม่มีคิม คิบอมคนนี้ได้ยังไงล่ะ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ชั้นและนาย

ก็จะรักกันตลอดไป”คิบอมพูดก่อนจะจูบไปที่ขมับของผมเบาๆและเราทั้งคู่ก็อยู่ในอ้อมกอดของกัน

และกันอยู่เนิ่นนาน นานจนอยากจะหยุดเวลาทั้งหมดให้มีเพียงแค่นี้เท่านั้น ให้มีแค่ชั้นกับนาย

ตลอดไป...

                                                ********************************

                หลังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงที่คิบอมและดงเฮยืนอยู่มากนัก เหล่า

สมาชิกทุกคนต่างกำลังเบียดเสียดกันเพื่อแอบดูเพื่อนร่วมวงและเพื่อนร่วมค่าย

                “ว้า...ตอนแรกก็คิดว่าจะเกิดมวยซะแล้ว แล้วทำไมกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย...”

มะพร้าวจุนซูพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง

                “แล้วทำไมพี่จะต้อง อยากให้เค้าโกรธกันด้วยล่ะครับพี่จุนซู ให้เค้ามีความสุขแบบนี้น่ะดี

ที่สุดแล้ว พี่ด็องเค้าควรมีความสุขซักที...”ชางมินพูดออกมาเบาๆก่อนจะมองทอดสายตายังพี่ชาย

สุดที่รัก

                “เฮ้ย...แล้วสรุปแกรักดงเฮจริงๆรึเปล่าห๊ะ ชางมินถึงได้ยอมทำทุกอย่างเพื่อเค้าขนาดนี้...”

ยูชอนถามก่อนจะมองไปที่ชางมินอย่างจับผิด

                “ผมรักพี่ด็อง...ในแบบที่ตรงกันข้ามกับที่คิบอมรัก...เพราะผมมีคนที่ผมรักแล้ว และ ผมก็

รักเค้ามากด้วย” ชางมินตัดสินใจพูดออกไป

                “ห๊ะ...ว่าไงนะ”เหล่าสมาชิกที่เมื่อกี๊นี้ยังคงจดจ่ออยู่ที่คู่คิเฮ กลายเป็นว่าตอนนี้ ต่างพากัน

หันหน้ามาจ้องที่ชางมินกันเขม็งเชียว

                “นาย...มีคนรักแล้ว ใครน่ะทำไมถึงไม่เคยพามาให้พวกพี่รู้จักกันเลย อะไรกันเดี๋ยวนี้รู้สึก

ว่าจะมีความลับกับพวกพี่ๆกันจังเลยนะ”แจจุงพูดออกมาอย่างน้อยใจในตัวน้องชายที่เค้าเคยเลี้ยง

และดูแลมาตั้งแต่จนขึ้นชื่อว่าเป็นเหมือนแม่คนที่ 2 ของชางมินไปแล้ว แต่พอมาวันนี้ชางมินกลับมี

ความลับตั้งหลายอย่างกับเค้า

                ชางมินมองไปยังพี่ๆทุกคนด้วยความหนักใจ นึกทบทวนในใจว่าเรื่องของดงเฮกับคิบอมก็

จบลงด้วยดีไปแล้ว ทีนี้ก็คงเหลือเพียงเรื่องของตนกับริคกี้เท่านั้นที่ควรจะทำให้ชัดเจนไปซะที แต่

ความกลัวมันก็เริ่มเกาะกินพื้นที่ภายในหัวใจของเค้าไปทีละนิดๆ

                ใจนึงก็อยากจะเป็นคนรักที่สามารถจูงมือแฟนของตัวเองเดินตามท้องถนนได้อย่างเปิดเผย

และบอกคนอื่นได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า นี่แหละคือคนรักของผม แต่อีกใจก็กลัว กลัวว่า

ความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากับยูชอนจะต้องจบลงไป เนื่องจากว่าเค้าดันไปรักกับน้องชายที่ยูชอนหวง

ยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก

                “ผม...ยังบอกไม่ได้”และแล้วเค้าก็ยังคงขี้ขลาดเลือกที่จะเก็บมันเป็นความลับต่อไป กลัวที่

จะรับความจริงเกินไป ถ้าหากว่าพี่ยูชอนรับรู้เรื่องนี้แล้วจะสั่งให้เราทั้งคู่ต้องแยกจากกัน ถ้าวันนั้น

มาถึงจริงเค้าคงจะตั้งรับกับสถานการณ์แบบนั้นไม่ได้แน่ๆ เพราะริคกี้เป็นยิ่งกว่าคนสำคัญของ

เค้าเอง แต่ริคกี้เป็นเหมือนกับลมหายใจของเค้า ถ้าวันใดที่เค้าต้องเสียริคกี้ไป นั่นก็คงจะเป็นวันที่เค้า

หมดลมหายใจ...

                “ชั้นไม่ว่าอะไรหรอกนะ ถ้าแกจะรักใคร...แต่ชั้นหวังว่าคนๆนั้นคงจะไม่ใช่น้องของชั้น

หรอกนะ...เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ อย่ามาหาว่าชั้นใจร้ายก็แล้วกัน”ยูชอนสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบ

ขาดก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

                “มิน...นายคงจะไม่ได้รักริคกี้จริงๆหรอกใช่มั้ย”แจจุงที่เห็นว่ายูชอนเดินเข้าบ้านไปพร้อม

กับจุนซูแล้ว ก็เดินเข้ามาถามชางมินเบาๆ

                “พี่จะไม่คาดคั้นเอาคำตอบจากเราหรอกนะมิน...ยังไงก็โตๆกันแล้ว และพี่ก็คิดว่าเราคงจะ

รู้จักนิสัยของไอ้ยูชอนมันดี อะไรที่มันบอกว่าไม่ ยังไงก็คือไม่ รีบจบกันตั้งแต่เนิ่นๆจะดีที่สุดนะ...

จะได้ไม่เจ็บทั้ง 2 คน”ยุนโฮพูดก่อนจะตบไหล่น้องชายเบาๆ แล้วพาแจจุงเดินเข้าบ้านตามสมาชิก

ทุกคนที่ทยอยพากันเข้าบ้านหมดแล้ว

                ชางมิน...ยืนโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของค่ำคืนนี้เบาๆ ถึงแม้ว่ามันจะมีดวงดาว

ส่องสว่างมากแค่ไหน แต่ว่าภายในใจของเค้ามันกลับเป็นสีดำสนิทไม่มีแสงส่องนำทางเลยซักนิด 

วูบหนึ่งที่สายลมพัดผ่านมา สายลมที่เย็นยะเยือกตัดเข้าไปถึงขั้วหัวใจของเค้า

                “ชั้นควรจะทำยังไงดีริคกี้...จะมีทางไหนที่จะทำให้ชั้นไม่ต้องเสียนายไป”

                             *********************************