ตอนที่ 49 : Beautifull Dissaster Charpter :: 46
วันนี้รู้สึกว่าผมจะตื่นมาค่อนข้างสายมากเลยครับ อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมนั่งๆนอนๆ
คิดอะไรไปเรื่อยจนดึกนั่นแหละครับ ผมถึงจะยอมนอนเลยทำให้เช้านี้ไม่ค่อยสดใสเท่าไรนัก
เมื่อเดินลงมาถึงล็อบบี้ของโรงแรมที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นที่นัดพบของพวกเราทุกคนแล้ว
ผมก็สอดส่ายสายตามองหา ดงเฮทันทีเลยครับ แต่ว่าจะมองหาซักกี่ที ผมก็ยังมองไม่เห็นลูกปลา
น้อยอยู่ดีนั่นแหละครับ
“เอ่อ...ทุกคนครับ มีใครเห็นดงเฮบ้างมั้ย”
สมาชิกที่เหลือได้แต่มองตากันไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน เพราะรู้อยู่แล้วว่าคิบอมจะต้องถาม
ต่างฝ่ายต่างโยนกันไปมาจนในที่สุดคิบอมก็ทนไม่ไหวต้องถามออกไปอีกครั้งหนึ่ง
“ว่าไงล่ะครับ...คราวนี้จะมีใครตอบผมได้รึยังว่าดงเฮไปไหน”คิบอมเริ่มใช่น้ำเสียงโทน
เอียงไปทางโหดนิดๆแล้ว สมาชิกทุกคนเลยพร้อมใจกันผลักคยูฮยอนน้องเล็กออกไปตอบ(พวกนาย
เป็นพี่ที่ดีมั่กมากเลยนะนั่น-*-)
“เอ่อ...คือว่า...พี่ด็องเค้าขอไปพักผ่อนคนเดียวซัก2-3วันน่ะฮะ”
ผมได้แต่ทำสีหน้าสลดลงเท่านั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าครับว่าเค้ารังเกียจผมขนาดไหน เพราะ
แม้แต่หน้าเค้ายังไม่อยากจะอยู่เจอผมเลยครับ
“แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าเค้าไปที่ไหนน่ะ”ผมเงยหน้าขึ้นไปถามคยูฮยอนอีกครั้ง ซึ่งไอ้
สายตาและสีหน้าที่ซีดหนักกว่าเดิมมันก็พอจะทำให้ผมเข้าใจอะไรหลายๆอย่างแล้วล่ะครับ
“ดงเฮ...สั่งไม่ให้บอกใช่มั้ยล่ะ”
คยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไรออกมา มีเพียงการพยักหน้าน้อยๆเท่านั้น เฮ้อ....คุณไม่มีทางให้
อภัยผมจริงๆหรอดงเฮ
ผมมองไปยังสมาชิกทุกคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังกัน ที่ตอนนี้พากันหลบสายตาผมกันหมด
เลยครับ ผมถอนหายใจเบาๆอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
ทันทีที่คิบอมเดินออกไป สมาชิกที่ยังเหลืออยู่ทั้ง11คนก็พากันลอบถอนหายใจและทรุดตัว
นั่งลงกับพื้นทันที
“เฮ้อ...เมื่อกี๊นี้ ทำเอาชั้นเกือบหยุดหายใจแล้วมั้ยล่ะ”พี่ฮีชอลดังขึ้นมาเป็นคนแรก
“ใช่ๆๆ ชั้นก็เหมือนกัน คิดว่าไอ้บอมมันจะอาละวาดแล้วมั้ยล่ะ”เสียงของฮันคยองดัง
ขึ้นมาเป็นคนที่สอง
“แต่คนที่ซวยที่สุดไม่ใช่ใครหรอกครับ มันคือน้องเล็กอย่างผมนี่แหละครับ รักน้องกันจัง
เลยนะ ถีบผมออกไปรับชะตากรรมคนเดียว”คยูฮยอนหันไปตัดพ้อพี่ๆด้วยความน้อยใจ
ซึ่งสมาชิกที่เหลือก็ได้แต่ยิ้มแหยๆออกมากันเท่านั้น ก็คนมันกลัวนี่หว่า ขอโทษนะเฟ้ย-*-
***********************************
ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่บนถนนเส้นทางหลวงของเจนราโดแล้วล่ะครับ ผมตระเวนขับรถ
วนไปรอบๆแถวนี้หลายรอบแล้ว แต่ว่ายังไม่มีวี่แววของดงเฮเลยครับ นี่นายไปไหนของนายเนี่ย ห๊ะ
ลีดงเฮ
“Someday I’ll lay my love on you…”เสียงมือถือดังขึ้นมาทำให้ผมต้อง
เลี้ยวรถไปจอดไว้ที่เลนซ้ายทันทีครับเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ
“ครับ...คิบอมพูดครับ...”
“นี่บอมมี่...อาราเองนะ ว่างรึเปล่าออกมาหาหน่อยสิ ที่ร้านไอติมในตัวเมืองนี่นะ มาเร็วๆ
ล่ะ ชั้นรออยู่”พูดจบปลายสายก็วางไปทันทีโดยที่ไม่รอให้ผมได้ พูดซักประโยคเลยครับ
ทำไมกันนะผมถึงได้รู้สึกเฉยๆกับคนในสายเมื่อกี๊นี้ล่ะ ทั้งๆที่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมจะตรงไป
หาเธอทันทีโดยที่ไม่คิดอะไรทั้งสิ้น แต่ว่าในวันนี้ผมกลับมีแต่เรื่องของดงเฮอยู่ภายในหัวใจเท่า
นั้นเองครับ
คิดไปคิดมาตอนนี้ผมกำลังอยากได้ที่ปรึกษาซักคนเลยครับ ไปหาซักหน่อยคงไม่มีอะไร
เสียหายมั้งครับ จะได้คุยกันให้รู้เรื่องอีกรอบไปเลย
คิดได้ดังนั้นผมก็หักพวงมาลัยกลับทันทีเลยครับ ไม่ถึง15นาทีผมก็มาถึงที่ร้านไอติมนี่จน
ได้ ผมรีบผลักประตูเข้าไปในร้านและมองหาโก อาราเลยทันที
“คิบอม...อาราอยู่ทางนี้”เสียงของอาราดังขึ้นมาทำให้ผมต้องหันไปมองและเดินไปนั่งกับ
เธอที่โต๊ะคับ
“เป็นอะไรมาล่ะ...สภาพถึงได้เหมือนศพแบบนี้”ประโยคแรกก็จิกกัดกันแล้วล่ะครับ ผม
เพิ่งสังเกตนะเนี่ยว่าอา เป็นคนที่ด่าเก่งพอตัวเลยทีเดียว
“โห...พูดกับเพื่อนฝูงแบบนี้ได้ไงล่ะเนี่ย ก็คือว่า......”จากนั้นผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
ให้อาราฟัง ซึ่งเธอก็ตั้งอกตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“อืม....จากที่ฟังมานะ อปป้าด็องเค้าก็ทำถูกแล้วนี่นา...”อาราพูดอย่างไม่สะทกสะท้านและ
ก้มหน้าก้มตาตักไอติมเข้าปาก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วอาราจะบอกไรนะ
อาราพูดได้เริศมากกกกกกกกก
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารอาตี๋ มันนิดนึง
โปรดช่วยให้คิเฮเข้าใจกันด้วย
ไปร้านไอติมอีกล่ะ
- -
อาราด่าเก่งนะ
แสบ ๆ คัน ๆ พอตัวนะเนี่ย
อารานี่กินอย่างเดียวเลยเนาะ