[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 40 : Beautifull Dissaster Charpter :: 37

                “ฮึก...ฮืออ...โฮฮฮฮ...คิบอมทำไมนายจะต้องไปด้วยล่ะ”ผมร้องไห้ออกมาและวิ่งไปกอด

แขนของเค้าเอาไว้ พลางนึกไปถึงเหตุการณ์ในวันที่เค้าจากไป วันที่ผมไม่มีแม้แต่โอกาสได้ล่ำลาเค้า

                “ปล่อยแขนชั้นซะ ลี ดงเฮไม่ว่านายจะพูดยังไงชั้นก็ต้องไปอยู่ดี ปล่อยชั้นนะ ปล่อยเซ่...”

คิบอมพูดแล้วสะบัดแขนโดยการเหวี่ยงอย่างแรงส่งผลให้ผมนั้นร่วงลงกองกับพื้นทันที ถึงแม้ว่าจะ

รู้สึกเจ็บขนาดไหน แต่ผมก็ยังคงกัดฟันถ่ายทำต่อไป กับการเจ็บแค่นี้จะกลัวทำไมเจ็บมากกว่านี้ก็

เคยเจอมาแล้วนี่นา

                “ไม่นะคิบอม ชั้นไม่ให้นายไป ทำไมล่ะกับแค่เค้าเพียงคนเดียวทำให้นายเป็นไปได้ถึง

ขนาดนี้เลยรึไง”ผมตะโกนถามเค้าทั้งๆที่น้ำตานองหน้า

                “ก็ใช่น่ะสิ...ชั้นรักอารา...เข้าใจมั้ยว่าชั้นรักโก อาราชั้นรักเค้าคนเดียวและจะรักตลอดไป

ด้วย อีกอย่างนะนายจำเอาไว้เลยถึงแม้ว่าจะไม่มีเค้าชั้นก็ไม่มีวันรักนายจำไว้...”คิบอมตะคอกผม

กลับคืนมา

                ยิ่งได้ยินคำพูดที่กรีดแทงใจกันเมื่อครู่นี้แล้วมันก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่

รู้จักหยุดเลย มันไม่ได้เป็นเพียงการแสดงเท่านั้นแต่มันเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากภายในใจของดง

เฮคนนี้จริงๆ

                “จำไว้นะคิบอม วันหนึ่งนายจะต้องกลับมาแล้วบอกว่าชั้นมากแค่ไหน”ผมพูดออกมาช้า

เพื่อเป็นการตอกย้ำตัวเองแลเป็นการให้สัญญาไปพร้อมๆกัน

          “คัต!!! เยี่ยมมากวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะขอบใจทุกคนไปพักกันได้”สิ้นเสียงผู้กำกับ

สั่งคัตทีมงานทุกคนก็พากันแยกย้ายไปเก็บข้าวของกัน แต่ร่างบางก็ยังคงนั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยไม่มี

ทีท่าว่าจะหยุดร้องด้วย

                “พี่ๆครับ ช่วยไปพาคิบอมไปที่อื่นก่อนได้มั้ยฮะพี่ด็องคงไม่อยากให้เค้ามาเห็นพี่เค้า

ในตอนนี้หรอกนะฮะ”ชางมินพูดออกมาเบาๆก่อนจะก้าวยาวๆออกไปหาดงเฮ

                ซึ่งซีวอนก็พยักหน้าเข้าใจเป็นอย่างดี แล้วเดินออกไปหาคิบอมพร้อมๆกับฮันคยองเพื่อ

ลากคิบอมไปจากที่ตรงนั้นโดยให้เหตุผลว่าจะขอปรึกษาเรื่องบางเรื่อง

                ชางมินที่เดินไปถึงดงเฮแล้วก็นั่งลงและคว้าร่างบางเข้ามากอดทันที ก่อนจะก้มลงมองพี่ชาย

ด้วยความสงสาร

                “ฮือ...มิน...ชั้นหยุดน้ำตาไม่ได้อ่ะ...มันไหลไม่หยุดเลย...ชั้นเจ็บจังเลยอ่ะ”ผมซุกหน้าเข้า

กับอกกว้างของชางมินแล้วพร่ำพูดออกไป

                “ไม่ต้องกลัวครับพี่ด็องเดี๋ยวมันก็จบแล้ว...”ใช่ครับพี่...เดี๋ยวมันก็จบแล้วจริงๆความช้ำและ

ความเจ็บปวดทั้งหมดที่พี่มีผมกับโก อาราจะช่วยกันปิดฉากมันแล้วล่ะครับ จบงานนี้พี่ชายคนดีของ

ผมจะต้องกลับไปเป็นคนเดิมที่มีแต่รอยยิ้มอันอบอุ่นแล้วล่ะครับ

                สมาชิกที่เหลืออยู่ก็มองมาที่ร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของชางมินอย่างสงสารและเห็นใจ

ที่สุดและพร้อมใจกันรู้ด้วยว่าความจริงแล้ว ลีดงเฮที่อ่อนไหวไม่เคยจากพวกเค้าไปไหนเลยจริงๆ

                จากนั้นพวกเราทุกคนก็พากันกลับไปที่โรงแรมกันครับ ผมรู้สึกแสบตาไปหมดแล้วเมื่อ

วานว่าเหนื่อยมากแล้ววันนี้ยิ่งเหนื่อยยิ่งกว่าอีกครับ ทุกคนตกลงที่จะมีการกินเลี้ยงเล็กๆน้อยๆกัน

ที่ล็อบบี้ของโรงแรมแต่ผมเลือกที่จะขอตัวขึ้นมาพักผ่อนในห้องนอนครับ เพราะว่าล้าไปหมดแล้ว

จริงๆ

          ทันทีที่หัวของผมแตะกับหมอนสติของผมก็ดับวูบทันทีเลยครับ ก็อย่างที่บอกร่างกายของ

ผมมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอผมหลับซักงีบก่อนก็แล้วกันแล้วค่อยตื่นมาหาทางคิดว่าจะทำอะไร

ต่อไป

                                                ***********************************

                ตอนนี้ผมได้เข้ามาอยู่ในห้องพักของดงเฮเรียบร้อยแล้วล่ะครับ ทำไมผมถึงได้ตามเค้าขึ้นมา

น่ะหรอครับไม่มีอะไรมากหรอกแค่ผมเห็นว่าเค้าไม่ไปร่วมวงอยู่กับคนอื่นๆก็เลยเป็นห่วงจึงแอบ

ตามขึ้นมาก็เท่านั้น

                ดงเฮในตอนที่หลับนี้บอกได้คำเดียวว่าน่ารักมากมายเลยครับ สีหน้าที่เรียบเฉยและ

อ่อนโยนราวกับเด็ก แตกต่างกับตอนที่มาตวาดอย่างแข็งกร้าวใส่ผมอย่างสิ้นเชิงเลยครับ

                นี่สินะตัวตนที่แท้จริงของนาย ลีดงเฮที่แสนบริสุทธ์ก่อนที่จะมาถูกไอ้คนเลวๆอย่างชั้นทำ

ร้ายซะจนไม่มีชิ้นดี จากที่เคยเป็นสีขาว วันนี้มันคงจะเป็นผ้าสีดำที่ไม่วันซักออกได้แล้วใช่มั้ย

สำหรับความรักที่นายมีให้แก่ชั้น

                มือหนาไล้ไปตามใบหน้าเรียวรูปไข่เบาๆก่อนจะพร่ำพูดในสิ่งที่ตนเองไม่สามารถบอกแก่

ร่างบางได้ออกมาจนหมด

                “ดงเฮ...ชั้นขอโทษ ไม่รู้ว่าชั้นจะต้องพูดคำๆนี้อีกซักกี่ครั้ง มันถึงจะสาสมกับความผิดที่ชั้น

เคยทำเอาไว้กับนาย... แต่ชั้นก็อยากให้นายรู้จริงๆนะว่าชั้นเสียใจจริงๆที่ในวันนั้นชั้นทำอะไรที่

เลวร้ายกับนายไว้มากมาย ชั้นเสียใจ...”

                “ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ชั้นยินดีที่จะทำทุกอย่างให้นายไม่ต้องมาทรมานแบบนี้ หึ...พูด

แบบนี้ถ้านายตื่นอยู่ชั้นคงดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากเลยสินะ”คิบอมยิ้มอย่างสมเพชให้กับตัวเอง

                “วันนั้นที่ชั้นบอกรักนายไป มันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นนะ ชั้นเพิ่งรู้ตัวจริงว่ารักนาย

ก็ในวันที่มันสายเกินไป ในวันที่นายลบชั้นออกไปจากใจได้แล้วจริงๆมั้ยด็อง...”

                “นานเท่าไหร่แล้วนะที่ชั้นไม่เคยเรียกนายแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วนะที่นายไม่เรียกชั้นว่า

บอมมี่ ก็คงตั้งแต่ที่มิตรภาพของเราถูกสิ่งที่เรียกว่าความรักเข้ามาแทรกน่ะสินะ ถ้าชั้นสามารถ

เริ่มต้นใหม่ได้จริงๆชั้นสัญญาว่าเราจะเป็นเพียงพี่น้องกันเท่านั้นถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดที่ไม่สามารถรัก

กันได้ในแบบของคนรัก แต่อย่างน้อยนายก็คงไม่ต้องมานั่งเสียน้ำตากับรักที่ไม่มีวันเป็นจริงของ

เรา”คิบอมพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

                โดยที่ไม่ได้เอะใจเลยว่ามีบุคคลสองคนมาแอบฟังความในใจที่ตนเองระบายให้ร่างบางที่

หลับใหลไม่ได้สติฟัง

                ซึ่งบุคลปริศนาทั้งสองนั่นก็ไม่ใช่ใครซึ่งก็คือโก อาราและชางมินนั่นเองทั้งคู่เห็นคิบอมเดิน

ตามดงเฮออกมาก็เริ่มเอะจึงสะกิดกันให้ออกมาจากงานเลี้ยงโดยปล่อยให้ริคกี้คอยอยู่รับหน้ากับ

พวกพี่ๆที่เหลือ(แปะๆๆ...ตบมือให้มินเป็นคนรักที่ดีมั่กมาก-*-)

                แม้จะรับรู้กันว่าคิบอมได้บอกรักดงเฮไปแล้ว แต่พอมาได้ฟังความในใจของร่างสูงแบบนี้ก็

ทำเอา ทั้งอาราและชางมินวางหน้ากันไม่ถูกจริงๆ แต่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊นี้ทั้งหมดก็ถูกชาง

มินเจ้าชายน้อยของเราอัดเอาไว้หมดแล้ว

                “มิน...นายว่าเราทำถูกแล้วใช่มั้ย”อาราหันมาถามชางมินอย่างลังเล

                “แม้มันจะต้องทำให้ทั้งคู่เจ็บปวดแต่อย่างน้อยสิ่งที่เราทำไปก็เพราะต้องการช่วยให้ทั้งคู่ได้

รักกันไม่ใช่รึไง ฉะนั้นเมื่อเราเริ่มต้นมันมาแล้ว ก็ควรจะร่วมกันปิดฉากมันสิ”

                โก อาราและชางมินมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่เริ่มมั่นใจขึ้นมาเรื่อยๆว่า แผนที่ตั้งใจจะทำ

เอาไว้ทั้งหมดน่าจะลุล่วงไปได้ด้วยดี รอก่อนนะคนที่เป็นที่รักทั้ง2 พวกเราจะยอมเป็นคนที่ดูไม่ดีใน

สายตา เพื่อทำให้พวกพี่ได้รักกันซักที

                                                ********************************