[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 24 : Beautifull Dissaster Charpter :: 22

                การที่ดงเฮตะโกนเรียกชื่อชางมินให้มาช่วยนั้นไม่ได้รู้เลยว่ามันเป็นเหมือนกับการสาด

น้ำมันลงในใจของร่างสูงดีๆนี่เอง คิบอมที่ตอนแรกกะจะแกล้งคนอวดดีนี่ซะหน่อย แต่พอได้ยิน

เสียงเรียกเมื่อกี๊นี้แล้ว เค้ากลับอยากจะทำลายร่างที่อยู่ตรงหน้านี้ซะ

                คิบอมยังคงไม่หยุดการกระทำอันป่าเถื่อนกับผม มีแต่รุนแรงขึ้นๆในขณะที่เค้ากำลังจะ

เคลื่อนตัวลงต่ำนั้น

                “ก๊อก..ๆๆ...ฮยองด็องคร้าบเสร็จรึยังคร้าบ พี่ซินให้ขึ้นมาตามฮะ”เสียงของเรียววุคดัง

ขึ้นมาเพื่อช่วยชีวิตผม

                ผมอ้าปากเพื่อจะร้องให้เรียววุคช่วย แต่ก็ต้องล้มเลิกไปเมื่อเห็นสายตาของคิบอมตอนนี้

                “ถ้านายเรียกให้เรียวมาช่วยชั้นจะข่มขืนนายต่อหน้าทุกคนเลย ลองดูสิ”

                “เอ่อ...เรียวนายลงไปก่อนเลยบอกทุกคนว่าอีก5นาทีชั้นจะลงไปนะ” ผมตะโกนออกไป

อย่างยอมแพ้ในที่สุด ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะเพียงแต่ไม่อยากอยู่เป็นสิ่งไร้ค่าให้เค้าระบายอารมณ์

เท่านั้นเอง

                แม้เรียววุคจะลงไปแล้ว คิบอมก็ยังคงไม่ลุกออกไปอยู่ดีเค้าเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับผม และ

ผมก็ไม่ได้คิดจะหลบตาเค้าด้วยเราจ้องตากันอยู่แบบนั้นซักพัก ใจผมในตอนนี้มันเต้น มันเต้น...เป็น

จังหวะรัก...แล้วเธอล่ะอ่ะเป็นจังหวะยังงายยย เฮ้ยยยย ไม่ใช่ละๆพี่บี้มาเองเลยนะเนี่ย- -

                หัวของคิบอมค่อยๆก้มลงมาใกล้ๆหน้าของผมเรื่อยๆจนตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งสองคน

ใกล้กันชนิดสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันเลยครับ ในขณะที่ริมฝีปากหนาของเค้ากำลังจะ

จรดชิดปากของผมนั้น

                ผมก็หันหน้าหนีออกด้านข้าง ทำให้คิบอมชะงักไปเลยครับ

                “นายไม่ควรทำอย่างนี้นะคิบอม ชั้นไม่อยากรู้สึกผิดกับมิน ฉะนั้นนายออกไปซะ”ผมพูด

ออกมาทั้งๆที่ไม่หันไปมองหน้าของเค้าซักนิด

                คิบอมไม่พูดอะไรซักคำเพียงแต่ลุกขึ้นยืนมองหน้าผมแวบเดียว แล้วก็เดินออกจาก

ห้องนอนของผมไปเงียบๆ

                หลังจากที่เค้าออกไปแล้ว น้ำใสๆมันก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของผม ซึ่งผมไม่คิดจะ

เช็ดมันเลยซักนิดปล่อยให้มันไหลออกมาช้าๆ  ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น พอหยุดร้องแล้ว ผมก็ลุกขึ้น

แต่งตัวและเตรียมจะลงไปหาพี่ๆที่รออยู่ข้างล่าง

                                                ************************************

                เมื่อกี๊ผมทำอะไรลงไปเนี่ย...คิดแล้วอยากจะกระโดดเอาหัวโขกกับกำแพงข้างหน้านี่จริงๆ

เลยครับ ที่มาคิดเหตุคิดผลได้ในตอนนี้ ป่านนี้ดงเฮคงจะนอนร้องไห้อยู่มั้งเนี่ย พูดตรงๆเลยว่าผมไม่

น่าปล่อยให้อารมณ์ชั่ววูบอยู่เหนือสติสัมปชัญญะเลยจริงๆ

                ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลยว่า ทำไมแค่เห็นเค้าร้องเรียกชื่อของคนที่เค้ารักขึ้นมาผมถึง

ต้องมีอาการโมโหเหมือนกับว่าผม...

                เฮ้ยยยยยยยย...เป็นไปไม่ได้นี่ผม..ผะ..ผม..หึงเค้าหรอเนี่ย บ้าน่า ผมจะไปหึงดงเฮได้ยังไง 

ก็ในเมื่อผมไม่ได้คิดอะไรกับเค้านี่นา อีกอย่างดงเฮเค้าก็มีชางมินเป็นเจ้าเข้าเจ้าของอยู่แล้วด้วย

ไม่ได้นะ คิม คิบอม นี่นายอยากจะปีนต้นงิ้วก่อนวัยอันควรรึไงเนี่ย หยุดๆๆๆๆจบๆๆๆ

                ผมได้แต่เดินไปเดินมา เพื่อต่อสู้อยู่กับความคิดของตนเอง ทำไมกันนะตั้งแต่กลับมาผมถึง

ได้คิดแต่เรื่องของดงเฮคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น ภาพของยัยหมวยนี่ก็ดูจะวนเวียนอยู่ใน

หัวของผมตลอดเลย

                ยิ่งเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดสดๆร้อนเมื่อกี๊นี้ ยิ่งคิดยิ่งทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย หมอนั่นเป็น

ผู้ชายแท้ๆ แต่ผิวเนี่ยนิ่มละมุนสวยยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ทุกสัดส่วนยิ่งทำให้ผมลืมไม่ได้จริงๆ

เลย

                ที่สำคัญรสจูบที่มีในเมื่อคืนยิ่งทำให้ผมยิ่งนอนไม่หลับไปเลยทั้งคืน ปากหมอนี่มันมีมนต์

วิเศษรึไงนะ ถึงทำให้คนที่สัมผัสอย่างผม ปรารถนาได้ไม่รู้จบ ยิ่งจูบยิ่งต้องการมากขึ้นๆเรื่อยๆ

รสชาติหวานคลุ้งในปาก บวกกับใบหน้าแดงก่ำของเจ้าปลาน้อย นึกทีไรก็ทำให้หัวใจของผมเต้น

ไม่เป็นจังหวะทุกที

                ลีดงเฮ นี่นายมาทำให้ชั้นเกิด ผิดปกติอะไรในใจกันแน่เนี่ย อ๊ากกก...นี่ผมต้องเป็นบ้าไป

แล้วแน่ๆเลย ในหัวถึงได้มีแต่หน้าของดงเฮ

                ผมรีบสะบัดไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปก่อนจะวิ่งลงไปสมทบกับพี่ๆที่รออยู่ด้านล่าง และ

หวังว่าไอ้อาการเพ้อของผมเนี่ยมันจะถูกลืมไปให้สนิทด้วย

                                                ************************************