[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 20 : Beautifull Dissaster Charpter :: 18

          วันนี้เป็นวันที่พวกเราจะต้องเข้าบริษัทเพื่อไปซ้อมเต้นกันตามปกติเหมือนอย่างที่เคย แต่ที่

แปลกไปก็คือวันนี้ซูจูเรามีครบ13คนแล้ว ทำให้เหล่ามหาเทพดงบังดีใจมาก เลยจะมาร่วมซ้อมกับ

พวกเราด้วย

                เมื่อพวกเราไปถึงเหล่าเทพยังมาไม่ถึงกันเลย พี่ทึกกี้จึงให้น้องๆนั่งๆนอนวอร์มกันรอไป

ก่อน และอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาเหล่าเทพก็ถึงเวลาเปิดตัวกันซะที

                “ไงคิบอมกลับแล้วหรอ...”เสียงพี่แจจุงดังออกมาก่อนที่จะปรากฎตัวซะอีก

                แต่ก็ยังช้ากว่าเจ้าโลมาน้อยอยู่ดี เพราะจุนซูนี่ไม่พูดทักทายเลยวิ่งมาอย่างเร็วคว้าตัว

คิบอมไปกอดซ้ายกอดขวาทันที

                “อะแฮ่มๆ...จุนซู เกรงคนที่ยืนหัวโด่ตรงนี้มั่งก็ได้นะ...นิดนึงก็ยังดี”เสียงทุ้มๆของยูชอนที่

เดินตามเข้ามากระแอมขึ้นเบาๆ ทำเอาทั้งลิงและเทพหัวเราะกันยกวงเลยทีเดียว

                “เอาล่ะๆ...มากันครบแล้วก็เริ่มซ้อมซะที”เสียงพี่ทึกกี้พี่ใหญ่สุดดังขึ้นทำให้น้องๆต้องคอ

ตกกอดคอกันเดินไปซ้อมกันตามระเบียบ - -

                “ดงเฮ......”เสียงทุ้มๆของน้องเล็กวงดงบังอย่างชางมินดังขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหาดงเฮ

                “ไงชางมิน...วันนี้ซ้อมเต้นห้ามอู้ล่ะ...”ดงเฮพูดก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้กับชางมิน

                “ง่า...ดงเฮอ่ะ รู้ทันอีกแระ งั้นดงเฮก็ต้องสอนผมนะ”ชางมินพูดก่อนจะเอาหน้าไปถูแขน

ของดงเฮอย่างอ้อนๆ เรียกความหมั่นไส้จากเพื่อนร่วมวงได้เป็นอย่างดี

                “โอ๊ยๆๆๆ...ดงเฮอ่ะ รู้ทันอีกแระ งั้นดงเฮก็ต้องสอนผมนะ อ๊ะๆๆๆ”

                “ได้เลยฮับที่รัก เพื่อชางมินดงเฮทำได้อยู่แล้ว อ๊ายๆๆๆ” เสียงของฮยอคแจและซองมินดัง

ขึ้นมาเพื่อเลียนแบบการสนทนาของเพื่อนรัก

                “เดี๋ยวๆๆๆ ไอ้ไก่กับไอ้กระต่ายบ้า ไปซ้อมเลยไป”ดงเฮส่งสายตาอาฆาตคืนกลับไปให้

เพื่อนทั้งสองก่อนจะหันกลับไปคุยกับชางมินต่อ

                โดยที่ทุกเหตุการณ์และทุกคำพูดนั้น อยู่ในสายตาของคิบอมทั้งหมดตั้งแต่ต้น นี่มันอะไร

กัน ที่เค้าคุยกันเมื่อกี๊นี้มันเหมือนกับที่คนรักเค้าเอาไว้พูดกันไม่ใช่หรอ แล้วนี่แสดงว่า ดงเฮกับชาง

มิน...

                นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย จะไปอยากรู้เรื่องของดงเฮทำไมกัน เค้าจะไปเป็นอะไรกับใครก็เรื่อง

ของเค้าสิ แล้วทำไมผมจะต้องสนด้วยล่ะ

                ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ภายในใจของร่างสูงตอนนี้ร้อนรุ่มยิ่งกว่าไฟซะอีกอยากจะรู้ว่า

ความจริงมันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย สุดท้ายขายาวๆของเค้าก็เดินเข้าไปถามเพื่อนซี้อย่างซีวอนจนได้

                “เฮ้ย..ไอ้วอน ทำไมดงเฮเค้าดูสนิทกับชางมินจังวะ”

                “แล้วทำไมเค้าจะสนิทกันไม่ไดในเมื่อเค้าเป็นแฟนกัน”ซีวอนพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก

เพราะคิดว่าคิบอมคงถามไปอย่างงั้น

                “เป็นแฟน...ดงเฮกับชางมินเนี่ยนะแฟนกัน นานรึยังวะ” คิบอมพูดทวนคำออกมาอย่าง

ตกใจ

                “ก็ไม่นานหรอกประมาณอาทิตย์กว่าๆก่อนแกจะกลับได้มั้ง แล้วทำไมแกต้องอยากรู้เรื่อง

เค้าด้วยล่ะ ห๊ะ ไอ้บอม” ซีวอนพูดก่อนจะหันหน้ามาสบตากับคิบอมอย่างจริงจัง

                “ก็...ก็ ชั้นก็แค่อยากรู้ตามประสาคนที่อยู่วงเดียวกันก็แค่นั้นเองทำไมวะอยากรู้แค่นี้ไม่ได้รึ

ไง”คิบอมพูดอย่างขึ้นเสียงก่อนจะเดินจากไป

                ไม่ใช่ไม่ได้หรอกนะไอ้บอม เพียงแต่ไอ้นิสัยอยากรู้เรื่องชาวบ้านเนี่ยมันไม่ใช่นิสัยของแก

แล้วทำไมมันจะต้องเฉพาะเจาะจงเป็นเรื่องของดงเฮด้วยล่ะ หรือว่าเวลามันจะทำให้แกคิดอะไรได้

มากขึ้นอย่างที่ซินเคยพูดไว้จริงๆห๊ะ ไอ้บอม

                             ***********************

          ตอนนี้เป็นเวลาพักเบรกแล้วดงเฮกับชางมินก็เดินลงมากินข้าวด้วยกันสองคนที่หน้าตึก

บริษัท ซึ่งเป็นร้านอาหารเกาหลีสมัยใหม่เมื่อเข้าไปนั่งในร้านแล้วชางมินก็เปิดประเด็นถามทันที

                “พี่ด็องๆๆๆ....เป็นไงๆๆๆ ผมแสดงเหมือนมั้ย”

                “สุดๆ เหมือนมากทำเอาคิบอมเชื่อไปจริงๆเลย”ดงเฮพูดก่อนจะนึกไปถึงตอนที่คิบอมมอง

มาที่ตนเองและชางมินด้วยสายตาที่ตกใจ หึ...อึ้งล่ะสิคิบอมที่เห็นชั้นยังอยู่ได้โดยไม่ต้องมีนาย

                “โหพี่...จะว่าไปผมก็กลัวเหมือนกันนะเนี่ยว่าจะถูกจับได้ เอาไปเอามาก็สนุกเหมือนกัน

นะ”

          ดงเฮได้แต่ยิ้มบางๆกลับไปให้น้องชายตัวโตที่กำลังกินอาหารอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่

ข้างหน้านี่ ก่อนจะนึกไปถึงภาพเหตุการณ์ก่อนที่คิบอมจะกลับมาถึงเกาหลี1อาทิตย์

                                                ***********************************

                “อะไรนะฮะพี่ด็อง...พี่จะให้ผมไปเล่นเป็นแฟนกับพี่เนี่ยนะ”เสียงของชางมินดังขึ้นด้วย

ความตกใจ

                “นายไม่ตะโกนให้มันดังกว่านี้ล่ชางมินจะได้ยินกันทั่วเกาหลีไปเลย”เสียงของผมตอก

กลับอย่างขวางๆ ทำให้ไอ้หมอนี่ยิ้มแหยๆออกมาทันที

                ซึ่งตอนนี้ไม่ได้มีผมอยู่กับไอ้ชางมินคนเดียวหรอกนะ ยังมีริคกี้ ยูฮวานอีกคนด้วยซึ่งความ

จริงแล้ว2คนนี้เคาเป็นแฟนกันมาได้เกือบเดือนแล้ว จากการเป็นพ่อสื่อของผม แล้วทีนี้ผมก็ดันอยาก

มีแฟนลวงๆไว้เป็นเกราะป้องกันตอนเผชิญหน้ากับคิบอมด้วย เลยมาขอร้องให้คู่นี้ช่วย

                “แล้วผมจะต้องทำไงบ้างเนี่ย...”ในที่สุดมันก็ยอมฟังผมจนได้555 - -

                “ก็เดี๋ยวนะ...ก่อนอื่นขอชั้นเคลียร์กับยูฮวานก่อน...”ผมพูดก่อนจะหันหน้าไปหายูฮวานที่

นั่งอยู่ข้างๆชางมิน

                “ยูฮวานชั้นจะบอกนายไว้ก่อนนะว่า...ถ้านายบังเอิญเห็นภาพบาดตาบาดใจระหว่างชั้นกับ

ชางมินล่ะก็รู้ไว้ได้เลยฮะว่าชั้นกับมันแค่เล่นละครกัน อีกอย่างชั้นก็ไม่คิดอะไรกับมันด้วย ฉะนั้น

นายห้ามเก็บเอามาคิดมากนะ แล้วนายก็ต้องคอยช่วยชั้นอีกคนด้วยล่ะ เข้าใจที่ชั้นพูดมั้ยเนี่ย” ผมจบ

ประโยคก่อนจะหายใจแรงๆเพราะเหนื่อยกับการอธิบายจริงๆ - -

                “ฮะพี่...พี่ด็องมีอะไรให้ผมช่วยบอกมาได้เลยผมช่วยพี่เต็มที่เลย”ยูฮวานพูดก่อนจะส่งยิ้มที่

จริงใจกลับมาให้ดงเฮ ก็เค้าไม่รู้ว่าจะต้องกังวลทำไม เค้ารู้จักนิสัยทั้งของฮยองด็องกับชางมินดีว่า

เป็นยังไง

                “อื้มมันก็แค่ไม่มีอะไรมาก แค่แสดงให้ทุกคนเชื่อว่าเราสองคนเป็นแฟนกันจริงๆก็เท่านั้น

แล้วเรื่องนี้ก็ต้องรู้กัน3คนเท่านั้นรู้มั้ย”

                “รู้ครับ” เสียงของยูฮวานและชางมินดังออกมาพร้อมกัน

                ดีมาก...ขอบใจพวกนายสองคนมากนะที่ยอมช่วยชั้น พวกนายก็ต้องรักกันให้มากๆล่ะรู้มั้ย

อย่าต้องทำให้อีกฝ่ายต้องทรมานเพราะความรักเหมือนอย่างที่ชั้นเคยเป็นอย่าให้มีใครต้องมาตกอยู่

ในสภาพแบบเดียวกับชั้นอีกเลย...

                                                **************************************

                “พี่ด็องๆๆๆ....”เสียงของชางมินเรียกสติที่หลุดลอยไปไกลให้กลับมา

                “อื้มมีอะไรล่ะ อิ่มแล้วหรอ”ผมพูดก่อนจะหันไปเจอกับจานข้าวที่มากมายเรียงกันหลาย

จานซึ่งแต่ล่ะจานตอนนี้หลงเหลือเพียงเศษอาหารติดจานเท่านั้น นี่มันกินหมดนี่เลยหรอวะเนี่ย...

                “ไมพี่ไม่กินล่ะครับ อาหารยังไม่โดนแตะเลยซักนิดนะ”ชางมินพูดก่อนจะมองมาที่จาน

ข้าวผมด้วยตาที่มันวาว - -

                “ชั้นรู้ๆ...นายอยากกินใช่มั้ยล่ะเอาไปสิ ชั้นยังไม่หิวเลย” ยังไม่ทันสิ้นประโยคเลยล่ะครับ

ไอ้นี่มันไว้ยังกับจรวดยกจานข้าวของผมไปกินอีกจานอย่างรวดเร็ว ยูฮวานเอ๊ย เงินเดือนไม่ถึงแสน

ชั้นว่าคงไม่พอค่ารับประทานของไอ้มินมันล่ะมั้ง

          หลังจากที่กินเสร็จกันเราก็ต้องรีบวิ่งเข้าห้องซ้อมต่อเพราะว่าเลทมามากแล้ว ทำเอาเราโดน

ล้อซะยกใหญ่เลยว่าหายไปตั้งนานไปทำอะไรกันมา ไปนั่งรอไอ้มินมันกินโว้ยย - -

                แต่ผมก็สังเกตได้ว่าคิบอมมองมาที่ผมกับชางมินบ่อยมากเลย ดีแล้วล่ะเห็นเข้าไปเยอะๆเลย

นะภาพที่กำลังมีความสุขของชั้นภาพที่นายไม่เคยมีให้แก่ชั้นเลย คิม คิบอม เกมระหว่างชั้นกับนาย

มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น...

                                                *************************************