[ Fan Fic Kihae ( yaoi) ] :: Beautiful Disaster

ตอนที่ 19 : Beautifull Dissaster Charpter :: 17

          แล้ววันที่ผมไม่อยากเจอก็มาถึง ตอนนี้พวกทั้ง12คนยืนอยู่ที่สนามบินแห่งชาติท่าอากาศ

ยานโซลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บรรยากาศของสนามบินที่เคยดูกว้างใหญ่กลับดูเล็กลงไปถนัดตาเลย

ครับ เมื่อมีแฟนคลับทั่วทุกสารทิศ มารอต้อนรับการกลับมาของนักร้องและนักแสดงหนุ่มชื่อดังที่

ได้ชื่อว่า เจ้าชายน้ำแข็ง

                ผมนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะครับ ใจเต้นระส่ำไม่เป็นสายเลยฮะ กลัว...ผมพูดตรงๆ

ว่ากลัวมากๆเลย กลัวว่าเค้ากลับมาแล้ว แค่ได้เห็นหน้า กำแพงภายในใจของผมจะพังทลายลงอย่าง

ไม่มีชิ้นดี แล้วสิ่งที่ผมพยายามมาตลอดสองปีมันจะสูญเปล่า

                “นี่มันก็น่าจะได้เวลาเครื่องลงจอดแล้วนี่นา ทำไมคิบอมยังไม่ออกมาซะทีล่ะ ชั้นรอนาน

แล้วนะ”พี่ฮีชอลพูดออกมาอย่างกระวนกระวาย

                “ซินครับ...ใจเย็นๆก่อนน่ากว้ามันจะออกมาได้ มันก็ต้องมีขั้นตอนนะครับไม่ใช่เท้าเหยียบ

ดินแล้ววิ่งกลับบ้านได้เลย...”เจ้าซีวอนพูดออกมาอย่างขำๆกับคนรักของตน

                “อ๊ะ...ทุกคนครับ นั่นไงคิบอมออกมาแล้ว...”เสียงของซองมินดังขึ้นพร้อมชี้มือไปยัง

บุคคลที่พวกเค้ารอคอย พร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน

                “กรี๊ดดดด......คิม คิบอม....บอมมี่ๆๆๆๆ”

          ผมแทบหยุดหายใจไปชั่วเสี้ยววินาทีเลยฮะ ตั้งแต่ที่เห็นร่างของเขาเดินมาจากไกลๆ ค่อยๆ

ชัดขึ้นใกล้ขึ้นจนในตอนนี้เค้าเดินมาอยู่ข้างหน้าพวกเราเรียบร้อยแล้ว บอกตามตรงฮะผมไม่มีแรง

กระทั่งจะกระพริบตาเลย

                เค้าไม่เปลี่ยนไปเลย เหมือนคิบอมตอนก่อนที่จะไปอเมริกาไม่ผิดเพี้ยน มีเพียงแต่ว่าเค้าดู

ผอมลง และดูท่าว่าจะสูงขึ้นเล็กน้อยด้วย

                “สวัสดีครับทุกคน ผมคิม คิบอมกลับมาแล้วคร้าบบบบ”คิบอมพูดก่อนจะยิ้มแฉ่งให้กับ

ทุกคน ช่างดูเป็นภาพที่แปลกตาไปเลย เพราะไม่ค่อยมีใครจะเห็นเสือยิ้มยากอย่างเขาอารมณ์ดีบ่อย

นัก

                “ทำไมเพิ่งออกมาห๊ะ รู้มั้ยเนี่ยชั้นยืนรอตั้งนานมันเมื่อยนะ...”เจ๊ซินตวาดออกมาเสียงดัง

ก่อนจะดึงคิบอมเข้าไปกอดซะแน่น ความจริงเจ๊แกฟอร์มฮะ คิดถึงจะตายยังไม่ยอมบอกว่าคิดถึงอีก

                “โอ๋...ๆๆ เจ๊คร้าบ อย่าเพิ่งด่าผมสิ ผมคิดทึ้งงง คิดถึงเจ๊ทุกวันเลยนะ...”คิบอมที่กอดตอบเจ๊

อ้อนออกมาอย่างน่าหมั่นเขี้ยว เจ๊ซินของเราเลยแจกค้อนให้ไปวงหนึ่งเต็มๆ

                จากนั้นคิบอมก็หันไปหาแฟนคลับที่มารอต้อนรับเขา เป็นจำนวนมาก

                “ขอบคุณมากนะครับทุกคน ที่ยังไม่ลืมผม” คิบอมก้มหัวเป็นว่าขอบคุณจากใจจริงๆ

                “กรี๊ดดด.....” ตามระเบียบครับเหล่าเอลฟ์กรี๊ด18ทีติด - -

                “คิบอมอปป้าคะ...” ในขณะที่คิบอมกำลังยืนคุยกับสมาชิกในวงอยู่นั้น ก็มีหญิงสาว

หน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาเรียกคิบอม

                “ครับ...มีอะไรหรอครับ...”คิบอมรับคำออกมาอย่างงงๆ

                “คือว่า...เหล่าเอลฟ์อยากให้พี่ทำอะไรซักอย่างเพื่อเป็นการต้อนรับการกลับมาของพี่น่ะค่ะ

จะได้มั้ยคะ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนนี้พูดออกมาอย่างกล้าๆกลัว เพราะเคยได้รู้มาว่าตอนที่คิบอม

ไม่พอใจนั้นน่ากลัวขนาดไหน - -

                “อ๋อ...ได้สิ ทุกคนอุตส่าห์มารอผมกลับมาขนาดนี้...แล้วทุกคนจะให้ผมทำอะไรล่ะครับ”คิ

บอมพูดก่อนจะหันไปตะโกนถามกลุ่มแฟนคลับ

                ซึ่งแฟนคลับต่างก็ยิ้มให้กันทันที แล้วพูดออกมาพร้อมกันว่า

                “อยากให้ดงเฮอปป้า กอดต้อนรับการกลับมาของคิบอมอปป้าค่ะ”

                “ห๊ะ...อะไรนะ”ไม่ต้องตกใจฮะนั่นไม่ใช่เสียงของคิบอมหรอกฮะ แต่เป็นเสียงของผมเอง

ต่างหากนี่ผมอุตส่าห์พยายามหลบอยู่ข้างหลังพี่ชินดงแล้วซวยถูกเอี่ยวด้วยหรอเนี่ย

                นอกจากผมแล้วตัวคิบอมเองก็ยังทำหน้าตาเหรอหราไม่ต่างจากผมมากเท่าไรหรอกฮะ

                “เอ่อ...คือ...นั่นสิ ทำไมล่ะ” คิบอมพูดออกมอย่างตะกุกตะกัก ไม่ใช่เพราะว่าอึ้งที่แฟน

คลับให้กอดหรอกนะ แต่ที่เค้าอึ้งเป็นเพราะว่าตั้งแต่เดินออกมาเมื่อกี๊เท่านั้นที่เค้าเพิ่งได้เห็นหน้าของ

ดงเฮ

                เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมนายถึงได้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้ น่ารักซะจนผมเกือบจำไม่ได้เลยทีเดียว

ผมของดงเฮก็ยาวขึ้นมากแล้วด้วยทำเอาหน้าหมวยๆดูสวยขึ้นเป็นกองเลย โอ้ยย แล้วทำไมผมต้อง

ใจเต้นด้วยล่ะ เย็นไว้คิบอม เย็นไว้

          “ก็เพราะเราเคยอ่านในหนังสือเล่มหนึ่งเขียนเอาไว้ว่าตอนที่คิบอมอปป้ามาที่เกาหลีครั้ง

แรก ดงเฮอปป้าเป็นคนวิ่งเข้าไปกอดคิบอมอปป้าไม่ใช่หรอคะ เราอยากจะเห็นภาพเหตุการณ์ณ์วัน

นั้นบ้างน่ะค่ะ พวกเราคิดว่ามันคงจะเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยเลยใช่มั้ยคะ”

                หึ...ความรักเหรอ...ความห่วงใย มีที่ไหนกัน ลี ดงเฮในวันนี้ไม่ใช่ลีดงเฮที่เจ้าน้ำตาแบบ

เมื่อก่อนอีกแล้ว อะไรกัน กะอีแค่กอดทำไมชั้นจะทำไม่ได้ กอดด้วยความเกลียดชัง เรื่องแค่นี้ชั้นทำ

ได้สบายมาก

                “เอ่อ..คือว่า อปป้าว่า...”ในขณะที่คิบอมกำลังจะบอกปฏิเสธไปนั้น ผมก็พูดแทรกขึ้นไป

ซะก่อน

                “อื้ม...ได้สิ แต่จับตาดูให้ดีๆนะของดีมีรอบเดียว” ผมพูดก่อนจะแสร้งฉีกยิ้มให้ดูน่ารัก

ที่สุด

                ไม่ใช่แค่แฟนคลับหรอกนะที่อึ้งไป แม้แต่เหล่าซูจูหรือแม้แต่ตัวคิบอม เองก็แทบอ้าปาก

ค้าง

                ผมเดินเข้าไปยืนข้างหน้าของคิบอมรวบตัวของคิบอมเข้ามากอด วางคางของผมไว้บนไหล่

ของเค้า พร้อมกับใช้มือลูบไปที่เส้นผมดกดำของเค้าเบาๆ

                “กลับมาซะทีนะ...กลับมาซะที ยินดีต้อนรับกลับเกาหลีนะ” กลับมาพบกับความช้ำที่นาย

จะได้จากชั้น เหมือนกับที่นายเคยทำเอาไว้กับชั้นไงคิบอม ผมได้แต่กล้ำกลืนประโยคหลังเอาไว้ใน

ใจ ไปพร้อมๆกับสั่งให้หัวใจของผมเองให้มันหยุดเต้นแรงไม่เป็นจังหวะแบบนี้เสียที กอดแรก

หลังจากที่ต้องจากกันถึง2ปี...

                “กรี๊ดดด...คิเฮ...คิเฮ...”แฟนคลับต่างพากันตะโกนคำๆนี้ออกมาอย่างดัง วลีที่ผมเคยรักนัก

รักหนาแต่พอมาถึงตอนนี้มันกลับเป็นถ้อยคำที่ผมเกลียดที่สุด หึหึ คิเฮหรอ...ไม่มีคำๆนั้นอีกแล้วล่ะ

                                                *************************************

                หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็พากันเดินทางกลับมายังบ้านพักซูจู

                คิบอมเดินเข้าไปกอดทุกคนในวงจนครบ โดยเฉพาะเจ๊ซินที่บ่นกระปอดกระแปดว่าแค่ลิง

กลับมาตัวเดียวต้องทำให้เป็นเรื่องเป็นราวด้วย แต่พอเอาเข้าจริงตัวเองนั่นแหละที่จัดการซะวุ่นวาย

ว่าต้องเลี้ยงอย่างนู้นเลี้ยงอย่างนี้

                คิบอมเดินไปคุยกับทุกคนจนครบ เหลืออีกเพียงคนเดียงที่เค้ายังไม่ได้คุยด้วยก็คือ...ผมเองนี่

แหละครับ และผมก็ไม่คิดจะเดินเข้าไปคุยกับเค้าก่อนด้วย ก็มันไม่จำเป็นนี่ครับ

                อีกอย่างคิบอมก็เดินเข้ามาหาผมเองแล้วด้วย ตอนนี้คนที่ผมเคยรักมากๆก็มายืนอยู่ตรงหน้า

ผมแล้ว

                “เอ่อ...ดงเฮ  นายสบายดีรึเปล่าตลอดสองปีมานี่” คิบอมถามออกมาหลังจากที่เงียบไปนาน

                “ก็ยังไม่ตายหรอก ทั้งๆที่ชั้นอยากให้มันเป็นอย่างนั้นตั้งนานแล้ว” ผมพูดก่อนจะหันไป

มองหน้าคิบอมตรงๆ นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ได้มั้งครับที่ผมไม่หลบสายตาเค้า

                “ทำไมนายพูดอย่างงั้นล่ะดงเฮ...ตอนที่อยู่ที่สนามบินนายยังพูดกับชั้นดีๆอยู่เลยนะ”

                “นั่นมันก็แค่การเซอร์วิสแฟนเพลงเท่านั้น...นายจะเก็บมาคิดจริงๆจังๆทำไม ชั้นยังไม่คิด

อะไรเลย มันไร้สาระเก็บมาก็รกสมองเปล่าๆ” ผมค่อยๆย้ำทีละประโยคอย่างช้าๆหวังที่จะให้คนที่

ยืนอยู่ข้างๆได้รู้สึกที่ความเจ็บปวดจากคำพูดที่เย็นชา เหมือนกับที่ผมเคยได้รับจากเค้าเมื่อวันวาน

                ซึ่งมันก็ได้ผลจริงๆคับเค้าเงียบไปทันทีไม่มีประโยคใดๆหลุดออกจากริมฝีปากได้รูปนั้นอีก

                ผมได้แต่มองไปที่เค้าด้วยสายตาที่เหยียดๆก่อนจะเดินผ่านเค้าไปอย่างไม่สนใจ ไม่อยู่

แม้กระทั่งงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาขอองเค้า จะให้ผมอยู่ไปทำไมล่ะครับ ในเมื่อผมไม่ได้ยินดี

เลยซักนิดกับการกลับมาของเค้า

                แต่นายกลับมาก็ดีแล้วคิบอม กลับมารับความเจ็บปวดจากความรัก แบบที่ชั้นเคยเป็น ชั้น

เคยโง่ เคยรักนายหัวปักหัวปำ เคยยอมเสียทุกอย่าง ละทิ้งศักดิ์ศรีที่มีเพื่อนายได้เสมอ แล้วผลที่ชั้น

ได้รับกลับมาล่ะคืออะไร

                คือการดูถูกเหยียดหยามจากนายงั้นหรอ คิบอมคนที่ชั้นรัก เค้าตายไปตั้งแต่วันที่คน

โหดร้ายอย่างนายตบลงมาบนหน้าชั้นแล้ว ถึงแม้ว่าร่องรอยบนร่างกายของชั้นมันจะหายไปแล้วก็

ตาม แต่ว่าร่องรอยบนแผลใจของชั้นมันไม่มีวันที่จะลบเลือนไปตามกาลเวลาได้หรอกนะ นาย

จะต้องเจ็บกว่าที่ชั้นเคยรู้สึกเป็นร้อยเท่าพันเท่า คิม คิบอม

                             *********************

กลับมาอัพแล้วหวังว่าทุกคนคงจะถูกใจนะคร้าบ

ด็องจาโหดกว่านี้อีกมาก ส่วนบอม...

ใครที่ตอนนี้กำลังเกลียดบอม รู้ตัวไว้เลยว่า

อีกหลายๆตอนต้องเปลี่ยนใจมาสงสารบอมแน่เลย

เพราะด็องจะทำให้ช้ำอีกเยอะ 5555